คนที่ถอนตัวออกไปก่อนคนแรกก็คืออิสุมิ เทนชิ
มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะไม่มีกระจิตกระใจถ้าได้ยินคนรักพูดมาว่า[ไม่คิดเหรอว่าชิสุคุเป็นผู้หญิงที่เหมาะกับผู้ชายแบบฉันน่ะ?] [คนที่ทำให้ผู้ชายคนนี้เป้นคนรักได้ก็คือนัตสึคาวะ ชิสุคุไงละ!]
เธอได้ออกไปจากโรงเรียนซากุระโนะมิยะราวกับว่ากำลังหนีอยู่
แน่นอนว่าโคโมริ โชตะที่ได้เห็นฉากนั้นไม่อาจที่จะทำใจให้สงบได้
(อ๋า ทำยังไงดี! คุณอิสุมิร้องไห้แล้ววิ่งไปซะแล้ว! วันนี้เกิดเรื่องเหมือนเมื่อวานนี้ด้วยสิ อาจจะจบที่ความสิ้นหวังก็ได้…จะให้เป็นแบบนั้นไม่ได้! ต้องรีบตามไป!)
“ที่ คุณ นัตสึคาวะ เป็น ผู้หญิง ที่ดีน่ะ เข้าใจ มากพอ อยู่ แล้วล่ะ! ( ว่าเหมาะกับโอฮาชิ เคนโกคุง) ถ้างั้นผมเองก็ไปก่อนนะ!!”
{“โชจัง!?” ”โคโมริ!?”}
เสียงของทาคามิเนะ มายูกะและโอฮาชิ เคนโกกลายเป็นแหบแห้งในตอนที่เขาเกิดการเปลี่ยนแปลงแบบกระทันหัน
(ฮ เฮ้ย…นี่หรือว่านาย คงไม่ได้ตั้งใจจะไล่ตามเด็กผู้หญิงจากโรงเรียนอื่นคนนั้นไปหรอกนะ!?)
(เดี๋ย เดี๋ยวก่อนสิ! ที่มาที่โรงเรียนซากุระโนะมิยะไม่ได้แค่เพื่อเป็นคู่รักปลอมๆหรอกนะเฮ้ย!? แต่เพื่อถามถึงความสัมพันธ์กับเทนชิที่เห็นเมื่อวันก่อน—–ไวชะมัดไอ้หมอนั่น! ไอ้ความร้อนใจนั่นมันอะไรน่ะ นี่หรือว่าเจ็บใจจนทนอยู่ที่นี่ไม่ได้เลยงั้นเหรอ? โคโมริคนนั้นน่ะนะ? หรือว่าบางทีอาจจะสมชายมากกว่าที่ฉันคิดงั้นเหรอ?)
ท่ามกลางสิ่งเหล่านั้น มีผู้หญิงเพียงคนเดียวที่จมดิ่งลงไปกับความสุข จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกซะจากนัตสึคาวะ ชิสุคุ
(ผ ผู้หญิงที่ดี….ฉันเป็นผู้หญิงที่ดีสำหรับโคโมริคุง……สมหวังแล้วค่า สำเร็จครั้งยิ่งใหญ่เลย ถึงวันนี้ตั้งใจจะมาแค่อวดคู่รักปลอมๆก็เถอะ—ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วก็ไปขั้นต่อไปเลยแล้วกัน)
เธอได้เริ่มดำเนินการไปยังแผนขั้นต่อไปด้วยความที่เข้าใจผิดที่ว่าโคโมริ โชตะหึงโอฮาชิ เคนโก
“อุตส่าพามาจนปลายทางเลยนะแต่ว่า วันนี้พอได้แล้วล่ะเคนโก ยิ่งไปกว่านั้นนะคุณทาคามิเนะหลังจากนี้พอจะมีเวลารึเปล่า?”
“”?””
(เอาจริงดิ? เรียกแฟนจากโรงเรียนอื่นมาบอกเลิกอะนะ!? จะเอาแต่ใจมันก็มีขีดจำกัดของมันนะ! เป้าหมายของนัตสึคาวะคือการอวดคนรักให้โคโมริจริงๆงั้นเหรอ? ถ้าเป็นแบบนั้นทำไปเพื่ออะไรละ? ให้ตายเถอะ ไม่เข้าใจอะไรสักนิดเลยโว้ย!)
(ล้อเล่นป่ะนิ!? หลังจากที่โคโมริไปเลยอะนะ!? การทำอะไรอุกอาจมันก็มีขีดจำกัดนะ! มั่นใจได้แล้ว ประเภทแบบพี่นี่แหละที่ไม่ควรไปตกหลุมรักแบบที่สุดเลย แบบแน่ๆเลย!)
“เอ่อ…ฉันน่ะไม่เป็นไรหรอกแต่ว่าเขาไม่เป็นไรเหรอ?”
“อ่อ ไม่เป็นไรหรอก เน๊าะเคนโก?”
“โอะ โอ้…”
“ถ้างั้นก็ไปที่ดาดฟ้ากันเถอะคุณทาคามิเนะ”
“”ดาดฟ้า!?””
(เชี่ย! สมแล้วล่ะ ฉันเองก็ชักจะกลัวนัตสึคาวะขึ้นมาแล้วสิ! แล้วทำไมต้องอุตส่าถ่อขึ้นไปบนดาดฟ้าด้วยละเนี่ย!? ไม่ใช่ตั้งใจจะทำอะไรสักอย่างกับฉันหรอกนะ!?)
(เฮ้ยเฮ้ยเฮ้ย!? ไม่เห็นจะเคยได้ยินเลยนะพี่! รู้สึกว่าทาคามิเนะจะเป็นคนรักของโคโมริสินะ!? ตั้งใจจะคุยอะไรกับผู้หญิงคนนั้นบนดาดฟ้าเนี่ย!? รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลยโว้ย! …..ยังไงก็เถอะ ตรวนที่ทำให้ไม่สะดวกก็ปลดออกไปแล้ว เพราะมีเรื่องที่อยากถามและคุยกับเทนชิอยู่แหละนะ เอาล่ะ มีกลิ่นอันตรายๆอยู่แต่ว่าหลังจากนี้ก็ปล่อยให้พี่จัดการเอาแล้วกัน)
======จบตอน======
กำลังได้ที่เลย
___________________
ติดตามผลงานอื่นๆและสนับสนุนผู้แปลได้ที่
ดอกไม้ไฟ | Facebook