พวกเราเพลิดเพลินกับแซนวิชที่ชิมิซุซังทำให้พวกเรา และนั่งผ่อนคลายกันโดยไม่พูดอะไรเลย
จากนั้นทาคายูกิบอกพวกเราว่าได้เวลาเตรียมตัวสำหรับเกมต่อไปแล้ว พวกเราจึงกลับไปที่โรงยิม
“ขอบคุณสำหรับแซนด์วิชนะชิมิซุซัง ฉันจะทำให้ดีที่สุดในเกมต่อไปเลย”
“ฉัน ฉันดีใจนะ โชคดี!”
ทาคายูกิ และ ชิมิซุซังดูเหมือนจะอารมณ์ดีในขณะที่พวกเขาคุยกันระหว่างเดินไปโรงยิม
แล้ว ซาเองุสะและฉันได้สบตากันและเดินตามหลังพวกเขาอย่างเงียบ ๆ เพื่อไม่ให้รบกวนพวกเขา
ฉันอดไม่ได้ที่จะคิดว่ามันดีแค่ไหน
ขณะที่ฉันมองไปข้างๆ เธอ ฉันเห็นว่า ซาเองุสะกำลังคิดแบบเดียวกัน และเธอก็ดูอิจฉาเล็กน้อย
พอเห็นซาเองุสะเป็นแบบนี้ ฉันรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกอีกครั้ง
“ฮะ? ชิมิซุซัง?”
ใกล้กับทางเข้าโรงยิม จู่ๆ ชิมิซุซังก็ถูกชายนิรนามทักขึ้น
ชายผู้นั้นมีส่วนสูงไล่เลี่ยกับทาคายูกิ และที่สำคัญที่สุดคือ เขาดูหล่อเหลา มีผิวขาวและผมย้อมด้วยสีน้ำตาล
แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนประเภทเดียวกับทาคายูกิ แต่หนุ่มหล่อคนนี้ที่ดูเหมือนไอดอลชาย จะเป็นคนรู้จักของชิมิซุซัง
“โอ้ คุณคือวาตานาเบะจากโรงเรียนมัธยมต้น……”
“สวัสดี ฉันชื่อวาตานาเบะ เรียนมัธยมต้นที่เดียวกับชิมิซุซัง โอ้ ใช่ เกมต่อไปเป็นการแข่งขันกับโรงเรียนของชิมิซุ ยินดีที่ไม่ได้รู้จัก
วาตานาเบะดูเหมือนจะสังเกตเห็นเสื้อที่ทาคายูกิสวมอยู่และตระหนักว่าเขาคือคู่ต่อสู้คนต่อไป
ในทางกลับกัน วาตานาเบะสวมเสื้อของโรงเรียนมัธยมปลายเอกชนซึ่งเป็นโรงเรียนท็อปโฟร์ประจำในพื้นที่นี้
ฉันเข้าใจว่าทำไมเขาถึงถูกแนะนำให้ไปโรงเรียนมัธยมเอกชน ถ้าเขาสูงพอๆ กับทาคายูกิ
แต่สิ่งที่ฉันไม่ชอบคือวิธีที่วาตานาเบะดูถูกทาคายูกิมาระยะหนึ่งแล้ว
เป็นความจริงที่โรงเรียนของเราเป็นเพียงโรงเรียนมัธยมของรัฐ แต่ไม่ใช่กับทาคายูกิที่เกือบจะผ่านการแข่งขันระดับภูมิภาคในโรงเรียนมัธยมต้นได้ด้วยตัวคนเดียว
นอกจากนี้รุ่นพี่ยังทำงานหนักในกิจกรรมของชมรมมาเป็นเวลานานและไม่อ่อนแอพอที่จะถูกดูหมิ่นเช่นนี้แม้ว่าจะได้เห็นการเล่นของพวกเขาก่อนหน้านี้แล้วก็ตาม
ถ้าเขาเคยเล่นบาสเก็ตบอลในพื้นที่นี้ เขาน่าจะต้องรู้จักทาคายูกิแน่นอน
นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันพอจะเข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้
“แล้ว วาตานาเบะต้องการอะไรจากเรากัน?”
“อืม? ไม่ ไม่ใช่ว่าฉันมีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษ แค่ฉันอยากคุยกับชิมิซุซังที่ไม่ได้เจอหน้ากันนาน”
ทาคายูกิถามคำถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย ซึ่งวาตานาเบะตอบพร้อมกับหัวเราะคิกๆเล็กน้อยว่าเขาแค่อยากคุยกับชิมิซุซัง
“งั้นชิมิซุซัง เมื่อฉันชนะเกมต่อไป เรามาคุยกันนะ”
( T/N: ไอหมอนี้!!! )
“—!! ฉัน ฉัน!!”
แม้ว่าทาคายูกิจะอยู่ข้างๆ เขา แต่วาตานาเบะก็ดูมั่นใจพอที่จะชวนชิมิซุไปกับเขา
แต่เมื่อทาคายูกิตบไหล่เธอเบา ๆ ราวกับจะบอกว่าไม่เป็นไร ชิมิซุก็ปิดปากแน่นแล้วยืนอยู่ข้างหลังทาคายูกิแม้ว่าเธอจะสับสนก็ตาม
แต่ฉันรู้สึกหงุดหงิดที่วาตานาเบะทำตัวแบบนี้
สิ่งที่ทำให้ฉันรำคาญยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดคือความจริงที่ว่าเขาพูดว่า “เมื่อเราชนะ” แทนที่จะเป็น “หลังเกมถัดไป”
ในระยะสั้นๆ วาตานาเบะพยายามยั่วยุทาคายูกิโดยบอกว่าไม่มีทางที่เขาจะแพ้โรงเรียนมัธยมของเราได้
เมื่อฉันพยายามเข้าไปแทรกแซง ทาคายูกิยิ้มและหยุดฉันด้วยมือของเขา จากนั้นถอนหายใจและพูดกับวาตานาเบะว่า “ฉันเข้าใจแล้ว”
“ฉันจะไม่พ่ายแพ้ ดังนั้นอย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย”
“อืมมม . ฉันจะตั้งตารอที่จะได้ เจอกันที่เกมนะ
คำพูดของทาคายูกิทำให้คิ้วของวาตานาเบะกระตุกไปครู่หนึ่ง แต่เขายังคงยิ้มในขณะที่บอกชิมิซุซังว่า “แล้วเจอกันนะ”
“ฉันขอโทษ เราควรสนุกกันให้มากๆ แต่ฉันทำเสียบรรยากาศหมดเลย”
“ไม่นะ! ฉันจะไม่คุยกับวาตานาเบะเพราะเขาเรียนมัธยมต้นเดียวกับฉัน! ฉันจะไม่คุยกับนายแล้ว วาตานาเบะ!?”
ทาคายูกิขอโทษและชิมิซุรีบแสดงความรู้สึกของเธอพร้อมกับก้มศีรษะ
ไม่แปลกใจเลย ไม่มีทางที่ชิมิซุซังจะคบกับผู้ชายแบบนั้นได้
แต่ทาคายูกิก็ลูบหัวชิมิซุซังเบาๆ แล้วพูดว่า
“อย่ากังวลไปเลย ฉันจะไม่แพ้ แค่คอยดูฉัน”
เขายิ้มอย่างอ่อนโยนและเข้มแข็ง
ทาคายูกิหล่อมากจนความแค้นก่อนหน้านี้ของฉันหายไป และฉันเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะสนับสนุนเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันอย่างเต็มกำลัง
เมื่อชิมิซุซังจับหัวของเธอ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงสดด้วยความเขินอายและมีความสุข
ซาเองุสะซัง ซึ่งเฝ้าดูการพูดคุยทั้งหมดอย่างเงียบ ๆ มีรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอ และแม้ว่าเธอจะดูปกติในตอนแรก แต่ก็มีอารมณ์โกรธที่หายากออกมาจากตัวเธอ
ก่อนหน้านี้เกิดการโต้เถียงกันเล็กน้อยก่อนเกมเริ่ม แต่ทาคายูกิตบแก้มของเขาหนึ่งครั้งด้วยมือทั้งสองข้างเพื่อเรียกสติกลับมา และตรงไปหาเพื่อนร่วมทีมของเขาที่กำลังเตรียมตัวสำหรับเกมและพูดว่า “โอเค ฉันพร้อมออกไปแล้ว”
-สู้เขานะ! ทาคายูกิ!
เราต่างก็ส่งเสียงร้องให้กำลังใจทาคายูกิผู้กำลังลงสนาม
———————————————————————————————————————————————————-
อย่าแพ้นะทาคายุกิ! แหม พออ่านแล้วก็มีอารมณ์ร่วมขึ้นมาเลยนะครับ หรือผมจะเป็นคนเดียว?? ถึงอย่างงั้นเราก็มาเชียร์ทาคายุกิกันเถอะนะครับ