– เสียงนกหวีดเป่าเริ่มการแข่งขัน

 

ลูกแรกถูกคู่ต่อสู้ที่ตัวสูงกว่าทาคายูกิแย่งไปอย่างง่ายดาย

 

จากนั้นเมื่อคู่ต่อสู้แย่งบอลและเปิดการโจมตีอย่างรวดเร็ว เขาก็สามารถทำแต้มแรกได้อย่างง่ายดาย

 

ท้ายที่สุดแล้ว ทีมนี้เป็นโรงเรียนที่เข้าร่วมเป็นประจำและติดอันดับในสี่อันดับแรกของทัวร์นาเมนต์ระดับภูมิภาค และระดับการเล่นของพวกเขาก็แตกต่างจากคู่ต่อสู้รอบแรกมาก

 

“ไม่ต้องกังวล! กลับมาทีละคน!”

 

ทาคายูกิยิ้มให้รุ่นพี่ที่ดูจะกลัวเล็กน้อยกับความแตกต่างของระดับฝีมือ และบอกให้พวกเขากลับมาทีละคน

 

เมื่อทาคายูกิพูดแบบนั้น พวกรุ่นพี่ก็ฟื้นคืนสติ บอกว่าเขาพูดถูก

 

ถ้าพวกเขาแพ้เกมนี้ ฤดูร้อนของพวกเขาก็จะจบลง

 

นี่ไม่ใช่เวลาที่จะกลัวการเล่นเลี้ยงเดี่ยวของอีกทีม

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อผมมองไปที่อีกทีมที่เล่นเกมรับ ผมเห็นว่าความสูงเฉลี่ยของพวกเขาแตกต่างจากพวกเรามากเกินไป

 

อาจดูเหมือนเพียง 5 เซนติเมตร แต่ในกีฬาบาสเก็ตบอล 5 เซนติเมตรก็สร้างความแตกต่างได้อย่างมาก

 

ผู้เล่นที่สูงที่สุดในทีมของเรา ทาคายูกิ ถูกผู้เล่นที่สูงที่สุดในทีมตรงข้ามตัดสินเล่นแบบตัวต่อตัว ซึ่งทำให้ทาคายูกิไม่สามารถใช้ประโยชน์จากส่วนสูงของเขาได้

 

สมาชิกบนม้านั่งสำรองและทีมอื่น ๆ ไม่พอใจที่ต้องเจอกับทีมที่เหนือกว่าในทุกๆด้านแถมพวกเขายังไร้ความปรานีอีกด้วย

 

–แต่กับทาคายูกิเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

 

ผู้เล่นอีกทีมทำเครื่องหมายว่าทาคายูกิคือผู้เล่นที่เล่นตำแหน่งศูนย์กลางของอีกทีม

 

ในทางกลับกัน ทาคายูกิ แม้จะมีส่วนสูงที่มาก แต่เขาก็เป็นเด็กใหม่มากประสบการณ์

 

ซึ่งหมายความว่าทาคายูกิเป็นเจ้าเทคนิคที่ดีที่สุดในทีม และตำแหน่งนี้เล่นโดยสมาชิกในทีมที่สามารถใช้ความเร็วและเทคนิคของเขาเพื่อเอาชนะฝ่ายตรงข้าม แทนที่จะใช้ส่วนสูงเพื่อเอาชนะหลักการเล่น

 

ทาคายูกิรับบอลทันทีและตัดเข้าด้านในด้วยการวิ่งไปมาเพื่อใช้ความสูงของฝ่ายตรงข้ามบังกันเองเพื่อสร้างมุมบอดของสายตา

 

ผู้เล่นฝ่ายตรงข้ามซึ่งปกติจะตั้งรับตรงกลางสนาม ไม่สามารถตามการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของเขาได้ และทาคายูกิก็มาถึงจุดยิงของฝ่ายตรงข้ามและยิงได้อย่างง่ายดาย

 

คู่ต่อสู้เป็นโรงเรียนเพาะเมล็ดนักกีฬา และเนื่องจากเป็นเกมแรกที่พบกับโรงเรียนมัธยมที่แข็งแกร่งเช่นนี้ จึงมีคนมากมายจากโรงเรียนอื่นอยู่ในโรงยิม แต่การเล่นของทาคายูกิก็ได้รับเสียงเชียร์ว่า “โอ้!” ฝูงชนส่งเสียงเชียร์การเล่นของทาคายูกิ

 

“เฮ้! เขาเป็นน้องใหม่? ฉันจะเล่นกับผู้ชายแบบนั้นในรอบแรกได้ไงเนี่ย”

 

กัปตันทีมตรงข้ามรู้สึกประหลาดใจที่เห็นการเล่นเลี้ยงเดียวของทาคายูกิ และตั้งการ์ดป้องกันไว้

 

อย่างไรก็ตาม ทาคายูกิและทีมของเขาไม่สามารถหยุดการโจมตีของพวกนั้นได้ และแม้ว่าอีกทีมจะเป็นโรงเรียนที่แข็งแกร่ง แต่มันก็เป็นเกมกระดานหกที่ทั้งสองฝ่ายทำคะแนนได้สลับกันไปมา

 

เมื่อเกมเริ่มนานขึ้น โรงยิมก็เริ่มเต็มขึ้นเรื่อยๆ

 

ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว มันเป็นควอเตอร์สุดท้าย และวาตานาเบะออกมาจากม้านั่งสำรอง

 

–วาตานาเบะได้รับมอบหมายให้เล่นแบบตัวต่อตัวกับทาคายูกิ

 

“ผมไม่คิดว่าคุณจะมาได้ไกลขนาดนี้พร้อมกับทีมของคุณนะครับ”

 

“ฉันไม่ได้บอกคุณเหรอ? ว่าฉันจะไม่แพ้”

 

วาตานาเบะซึ่งดูไม่ค่อยอดทนนักกับการเหน็บแนมของทาคายูกิ แต่ทาคายูกิดูเหมือนจะไม่สนใจเลยและตอบกลับไปอย่างปกติ

 

วาตานาเบะมองทาคายูกิอย่างไม่สบายใจมากขึ้น ซึ่งยังคงมีสีหน้าผ่อนคลายเช่นนั้นอยู่

 

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ความแข็งแกร่งทางร่างกายที่ไม่สิ้นสุดของทาคายูกิ ก็ไม่ได้ใครหยุดการโจมตีของเขาเลย

 

แม้แต่วาตานาเบะที่เพิ่งออกมาก็ยังไล่ตามความเร็วของทาคายูกิไม่ทัน

 

พูดตามตรง หลังจากที่วางท่าใหญ่โต รูปร่างหน้าตาก็ดูง่อยๆ

 

แต่นั่นเป็นเพราะทาคายูกิเก่งเกินไป มากกว่าที่วาตานาเบะหลายขุม

 

เมื่อทีมตรงข้ามตัดสินใจว่าวาตานาเบะคนเดียวไม่สามารถหยุดทาคายูกิได้ พวกเขาจึงเพิ่มผู้ป้องกันอีกคนเข้ามา

 

นี่หมายความว่าแม้แต่ทาคายูกิก็ไม่สามารถเจาะเข้าได้ง่ายๆ และเขาก็หยุดอยู่กับที่

 

–อย่างไรก็ตาม บาสเก็ตบอลเป็นกีฬาแบบห้าต่อห้า

 

หากมีคนสองคนตามประกบทาคายูกิ ผู้เล่นคนใดคนหนึ่งจะว่างเสมอ

 

ดังนั้นเมื่อทาคายูกิหยุด เขาจะส่งบอลโดยไม่มอง

 

การเล่นที่พลิกแพลงของทาคายูกิทำให้คู่ต่อสู้ตั้งรับไม่ทัน และเขาไม่สามารถตอบโต้ได้เลย

 

ผู้เล่นที่ได้รับบอลเป็นผู้เล่นเซนเตอร์ รุ่นพี่ที่ถูกคู่ต่อสู้ของทาคายูกิหมายหัวไว้

 

รุ่นพี่ได้รับบอลฟรีและยิงได้ในที่สุด ส่งให้ทีมเราขึ้นเป็นผู้นำครั้งแรกในเกม

 

หากทีมเป็นเหมือนสมัยมัธยมต้น กลยุทธ์ปัจจุบันอาจใช้ได้ผล

 

อย่างไรก็ตามทีมปัจจุบันมีผู้เล่นหลายคนที่สามารถทำแต้มได้นอกเหนือจากทาคายูกิ

 

ดังนั้นทาคายูกิจึงส่งบอลให้เพื่อนร่วมทีม ซึ่งเขาจ่ายบอลไปได้อย่างสงบแม้จะถูกประกบคู่

 

ปี๊ดดดดดด! (นกหวีด)

 

คู่ต่อสู้อดไม่ได้ที่จะขอเวลานอกเพื่อแก้เกม

 

คู่ต่อสู้ของทาคายูกิพยายามตอบโต้เขา แต่เขาสามารถหลบเลี่ยงพวกเขาทั้งหมดและทำแต้มได้

 

ไม่ใช่แค่ความสำเร็จของทาคายูกิเท่านั้น

 

เมื่อฝ่ายตรงข้ามมุ่งเป้าไปที่ทาคายูกิ เขาจะจ่ายบอลให้เพื่อนร่วมทีมและทำคะแนนเป็นทีม

 

และเมื่อฝ่ายตรงข้ามโฟกัสไปที่ทาคายูกิน้อยลง เพื่อนร่วมทีมจะส่งบอลให้ทาคายูกิและทำแต้ม

 

ฉัน,ซาเองุสะซัง และ ชิมิซุซัง ทึ่งกับฝีมือที่เหนือกว่าของทาคายูกิและจับจ้องไปที่เกมเมื่อเกมดำเนินไป

 

เขาเจ๋งจริงๆ ทาคายูกิ

 

เมื่อทาคายูกิจริงจัง ไม่มีอะไรหยุดเขาได้

 

บนม้านั่งตรงข้ามซึ่งพวกเขากำลังประชุมกลยุทธ์ วาตานาเบะมีสีหน้าเสียใจ

 

แม้แต่เขาที่ไม่เหนื่อยเลยก็ยังควบคุมทาคายูกิที่อยู่ในเกมมาเป็นเวลานานไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงต้องผิดหวังมาก

 

คะแนนอยู่ที่ 87 ต่อ 86

 

คะแนนค่อนข้างสูงสำหรับทั้งสองทีม และนี้เป็นการแย่งชิงคะแนนครั้งสุดท้าย

 

เหลือเวลาอีกเพียงสองนาทีในเกม

 

พูดตามตรง มันอาจจะไปไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง และความสนใจของทุกคนรอบตัวเราก็ยกระดับไปอีกขั้น

 

เกมเริ่มดำเนินต่อ

 

ทีมตรงข้ามเริ่มเกมโดยพวกเขาได้ถือบอล และพวกเขามุ่งมั่นที่จะทำแต้ม ดังนั้นพวกเขาจึงถือบอลอย่างระมัดระวังไปที่เส้นแบ่งครึ่ง

 

และคู่ต่อสู้ที่มีฐานมั่นคงได้ส่งบอลไปให้กับวาตานาเบะ

 

เป็นผลให้วาตานาเบะรอดพ้นจากการป้องกันได้และกลายเป็นผู้เล่นอิสระที่ไม่มีใครตามประกบ

 

เขารับบอลและตัดเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็วเพื่อยิงเลย์อัพโดยใช้ความสูงของเขา

 

อย่างไรก็ตาม เป็นทาคายูกิที่มีปฏิกิริยาตอบสนองกับวาตานาเบะ

 

ทาคายูกิวิ่งไปหาวาตานาเบะด้วยความเร็วมหาศาล กระโดดขึ้นปัดบอลจากด้านหลังแล้วซัดลงไปตรงๆ

 

เพื่อนร่วมทีมของเขาจับบอลขณะที่มันกลิ้งออกไปและแย่งบอลไปจากแนวรุกของคู่ต่อสู้

 

ตอนนี้การเล่นของทาคายูกิทำให้ฝูงชนคลั่ง

 

มีเสียงโห่ร้องดังลั่น “บัดซบ!”

 

เมื่อฉันมองดู ฉันเห็นว่าทาคายูกิกำลังเล่นเกมที่ร้อนแรงจนเด็กผู้หญิงจากโรงเรียนอื่นจับมือกันและกรี๊ดขณะที่พวกเขาดูเกม

 

ไม่ได้มีแค่หนึ่งหรือสองคน

 

ชิมิซุซังสังเกตเห็นสถานการณ์และลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าหงุดหงิด

 

“พยายามเข้านะ ยามาโมโตะคุง! อย่าแพ้นะ!”

 

เธอตะโกนด้วยเสียงทั้งหมดและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตะโกนบอกทาคายูกิ

 

ชิมิซุซังที่ปกติเป็นคนขี้อาย พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้กำลังใจเขา แต่ดูเหมือนว่ามันจะไปถึงหูของทาคายูกิด้วย

 

ทาคายูกิยิ้มเล็กๆ และได้รับการส่งบอลจากรุ่นพี่เพื่อสร้างสถานการณ์แบบ 1 ต่อ 1 กับวาตานาเบะ

 

เวลาที่เหลือน้อยกว่าหนึ่งนาทีแล้ว

 

นั่นหมายความว่าหากทาคายูกิทำแต้มนี้ได้ คู่แข่งจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง

 

กองหลัง วาตานาเบะ ดูเหมือนจะรู้เรื่องนี้ดี และสีหน้าของเขาก็ไม่แสดงความกังวลใดๆ

 

ทาคายูกิยิ้มให้วาตานาเบะและวิ่งไปตัดหน้าเขา

 

แต่วาตานาเบะตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่ถูกตัดหน้า และพยายามอย่างเต็มที่ที่จะรั้งไว้

 

อย่างไรก็ตาม ทาคายูกิยังคงสงบแม้ในสถานการณ์เช่นนี้และเล่นอย่างกล้าหาญ

 

เขาหยุดเท้าวิ่งทันที

 

วาตานาเบะซึ่งคิดว่าทาคายูกิกำลังจะตัดเข้าในเพราะต้องการทำแต้มเพียงลูกเดียว เขาไม่สามารถเบรกทันและเสียการทรงตัว

 

เมื่อทาคายูกิหยุดบน เส้น 3 แต้มที่เท้าของเขา

 

ทาคายูกิหยุด คว้าบอล แล้วส่งเข้าไปด้วยท่ายิง

 

เพื่อนร่วมทีมและคู่ต่อสู้ของเขาประหลาดใจที่เห็นเขายิง 3 แต้มแบบเสี่ยงๆ ทั้งๆ ที่เขาต้องทำคือยิงหนึ่งแต้มเท่านั้น

 

อย่างไรก็ตาม การเล่นครั้งนี้ไม่ใช่แค่การเสี่ยงเท่านั้น

 

ความพยายาม 3 แต้มของทาคายูกิจะทำให้เขานำหน้าคู่แข่งถึง 4 แต้ม ทำให้การคัมแบ็กเป็นไปไม่ได้ แม้ว่าคู่ต่อสู้จะพยายามทำ 3 แต้มอีกครั้งก็ตาม

 

ทาคายูกิน่าจะเล็งไว้แล้วและยิง 3 แต้มอย่างกล้าหาญ

 

บอลพุ่งโค้งอย่างสวยงามและพุ่งเข้าตาข่าย

 

คะแนนของทาคายูกิคือปัจจัยในการตัดสินใจ และโรงเรียนมัธยมของเราก็ได้รับชัยชนะครั้งใหญ่เมื่อเทียบกับทีมเมื่อปีที่แล้ว

 

พวกรุ่นพี่วิ่งมาหาเขา ตบหลังเขาและชมเขา และเขาก็ยิ้มอย่างมีความสุข

 

ฉันเดาว่ารุ่นพี่ไม่ได้คาดหวังว่าจะชนะโรงเรียนที่เป็นอันดับต้นๆของเขต

 

พวกเขาเตรียมพร้อมสำหรับฤดูร้อนที่จะสิ้นสุดที่นี่ และพวกเขาก็มีน้ำตาคลอเบ้า

 

ฉันอดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาด้วยความปิติเมื่อเห็นทาคายูกิกับกลุ่มรุ่นพี่

 

ในทางกลับกัน โรงเรียนตรงข้ามซึ่งถูกคัดเข้ารอบแบบไม่ต้องแข่ง แต่แพ้ตั้งแต่รอบแรกที่ลงสนาม พวกเขาอยู่ที่นั่งพักด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

 

“บัดซบ!!”

 

วาตานาเบะที่นั่งอยู่บนพื้นตบพื้นด้วยความหงุดหงิดพร้อมกับตะโกน

 

จากนั้นเมื่อสายตาของเขาสบเข้ากับชิมิซุซังที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน วาตานาเบะก็เลิกจ้องทันทีราวกับว่าเขาไม่สบายใจ

 

ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถชวนชิมิซุซังออกไปในสถานการณ์เช่นนี้ได้

 

พูดตามตรงฉันรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นวาตานาเบะเป็นแบบนี้

 

ขอบคุณทาคายูกิ สิ่งนี้ต้องเป็นยาที่ดีสำหรับเขาแน่

 

ในขณะที่ฉันกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ซาเองุสะซังซึ่งนั่งอยู่ข้างๆฉันก็ลุกขึ้นยืนทันที

 

จากนั้น ซาเองุสะก็ถอดแว่นกันแดดของเธอออกอย่างเงียบ ๆ ซึ่งเธอสวมมานานแล้วแม้ว่าจะมีคนมากมายอยู่ในโรงยิมก็ตาม

 

“พวกคุณทำได้แล้ว ยามาโมโตะคุงและทุกคน! ยินดีด้วย!”

 

จากนั้นเธอก็เดินไปหาสมาชิกของทีมบาสเก็ตบอลโรงเรียนมัธยมของเราที่ชนะการแข่งขัน และกล่าวคำชมเชยพวกเขาด้วยรอยยิ้มราวกับนางฟ้าบนใบหน้าของเธอ

 

จู่ๆ สถานที่จัดงานก็คึกคักไปด้วยความตื่นเต้นเมื่อจู่ๆ ชิโอรินนางฟ้าสาวก็ปรากฏตัวขึ้น

 

แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าพวกเราเรียนโรงเรียนเดียวกัน แต่ทีมบาสเก็ตบอลก็ประหลาดใจไม่แพ้กันกับการปรากฏตัวของเธออย่างกะทันหัน

 

“อะไรนะ……ห๊ะ?!”

 

วาตานาเบะที่น้ำลายไหลก็ประหลาดใจกับการปรากฏตัวของซูเปอร์ไอดอลชิโอรินอย่างกะทันหันเช่นกัน

 

หลังจากให้กำลังใจทีมบาสเก็ตบอลไม่กี่คำ ซาเองุสะซังก็กลับมาหาเราด้วยท่าทางที่พึงพอใจและนั่งลงข้างๆ ชิมิซุซังอีกครั้ง

 

ชิมิซุซังที่นั่งข้างฉันดูตื่นตระหนกไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรในสถานการณ์นี้

 

“อะไร? ชิมิซุซัง คุณรู้จักชิโอรินด้วยเหรอ?”

 

วาตานาเบะคุงเดินเข้ามาหาชิมิซุซังด้วยท่าทางประหลาดใจ

 

“ซากุจังเป็นเพื่อนฉันนะรู้ไหม”

 

ก่อนที่ชิมิซุซังจะทันได้ตอบวาตานาเบะคุง ซาเองุสะก็ตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

 

“โอ้จริงเหรอ? ฉันเป็นแฟนของ Angel Girls มานานแล้ว และชิมิซุซังกับฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันสมัยโรงเรียนมัธยมต้น”

 

วาตานาเบะเริ่มคุยกับซาเองุสะซังแทนที่จะเป็นชิมิซุซัง

 

ฉันคิดกับตัวเองอย่างจริงใจว่า ‘ผู้ชายคนนี้ไม่อายบ้างเลยเหรอ’

 

“ฉันเห็น.”

 

แต่ ซาเองุสะซังยิ้มและยังคงเคลื่อนไหวในแบบไอดอลตามแบบฉบับของเธอ

 

ใบหน้าของวาตานาเบะเปลี่ยนเป็นสีแดงและดูมีความสุข ราวกับว่าความผิดหวังก่อนหน้านี้เป็นเรื่องโกหก

 

“โอ้ เฮ้! ฉัน-”

 

“แต่ยามาโมโตะคุงก็เป็นเพื่อนคนสำคัญของฉันเหมือนกัน เมื่อกี้นายพูดอะไรแปลกๆ กับซาคุจังกับยามาโมโตะคุงใช่ไหม?”

 

“โอ้ ไม่ใช่ นั่นคือ……”

 

เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของ ซาเองุสะซังวาตานาเบะพูดตะกุกตะกัก ไม่รู้จะพูดอะไร

 

“ฉันไม่ชอบคนที่ไม่นึกถึงความรู้สึกของเพื่อนรักของฉันได้”

 

เมื่อฉันพูดอย่างนั้น ซาเองุสะซังก็พูดว่า “ไปกันเถอะ” เธอดึงมือชิมิซุซังแล้วเดินออกจากโรงยิม

 

วาตานาเบะที่ถูกทั้งชิมิซุซังและซาเองุสะปฏิเสธ ยืนอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความหงุดหงิดและอับอาย

 

ในที่สุดฉันก็เข้าใจว่าทำไมซาเองุสะซังทำในสิ่งที่เธอพึ่งทำไป และฉันก็ภูมิใจและรักซาเองุสะซังมากขึ้นที่เปิดเผยตัวเองเพื่อเพื่อนของเธอ