[ แม้คุณจะทำเป็นไม่สนใจดิฉันอย่างนู่นอย่างงี้ แต่จริงๆแล้วคุณคิดฉวยโอกาสกับดิฉันอยู่ตลอดเวลาเลยสินะคะ คุณนี่มันเป็นไอ้โรคจิตตัวพ่อเลยนะคะ ยาชิโระซัง ]
[ แม๋~ เขิลจัง ]
[ ดิฉันไม่ได้กำลังชื่นชมคุณนะคะ !!! ]
ตอนนี้ผมกำลังนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น
โดยที่เบอร์นาเดสกำลังเทศนาผมอยู่
เพราะเหตุการณ์น่ารังเกียจที่ผมพยายามจะจับนมเธอในตอนที่เธอกำลังหลับ และสุดท้ายผมก็ถูกเป่ากระจุยไปพร้อมกับห้องพัก หลังจากนั้นผมได้ตกลงกับตาลุงว่าผมจะจ่ายค่าซ่อมแซมห้องพักให้ และแล้วการเทศนาโดยเบอร์นาเดสก็ได้เริ่มต้นขึ้น
และก็เหมือนทุกครั้ง ผมก็ปล่อยให้การเทศนาทะลุหูซ้ายออกหูขวาไปไม่ได้สนใจฟังมากนัก แต่ดูเหมือนว่าการเทศนาครั้งนี้กำลังใกล้จะจบลง เบอร์นาเดสแม้ว่าเธอจะดูยังโกรธอยู่ แต่เธอก็ได้ถอนหายใจออกพร้อมยืนเท้าสะเอว
[ ชิ . . . ถ้าหากตอนนั้นนายหัดมองบรรยากาศสักนิดแล้วล่ะก็ . . . . บางทีดิฉันคงจะยอมให้ทำมันได้นิดหน่อยแท้ๆ ] (พูดเสียงกระซิบ)
เอ๊ะ ? บางทีนี่อาจจะเป็นแค่เสียงลมหายใจก็ได้ เพราะมันยากมากที่จะได้ยินเสียงที่เธอพึมพัมมันออกมา แต่ผมได้ยินมันอย่างชัดเจน เธอพูดว่า “ได้นิดหน่อย ” สินะ
[ ถ้างั้น เดี่ยวผมจะสร้างบรรยากาศที่มีค่าเองครับ เพราะฉนั้นกรุณาให้ผมจับมันด้วยเถิดครับ ]
[ บรรยากาศนั้นนายได้ทำลายมันไปแล้วต่างหาก !! ]
บรรยากาศงั้นรึ , ,
ยากจังแหะ
[ ท- , ที่สำคัญ ทำไมคุณถึงได้ยินมันได้ละคะ ทั้งๆที่ดิฉันพูดออกมาเบาๆแท้ๆ ]
[ มันช่างน่าเสียใจนักถ้าหากเธอคิดว่าผมนั้นเป็นเหมือนพวกพระเอกหัวทึบหน้ากระเทยในละครพวกนั้น ผมน่ะเป็นดั่งไฮยีน่าที่หิวกระหายเชียวนะ ]
เพราะผมได้ครอบครองดาบศักดิ์สิทธิ์จึงทำให้ร่างกายของผมแข็งแกร่งขึ้นดังสัตว์ประหลาด และ ความสามารถในการได้ยินของผมก็สูงขึ้นด้วย แน่นอนเรื่องนี้ผมไม่สามารถพูดออกมาได้
[ ดิฉันเข้าใจแล้วค่ะ ว่าคุณนั้นเป็นดังสัตว์ร้าย ]
[ สำหรับเธอที่เรียกสิ่งมีชีวิตที่มีสติสัมปชัญญะว่าสัตว์ร้ายนั้น—— ]
[ ถ้างั้นคุณบอกได้มั้ยคะว่าการกระทำก่อนหน้านี้ของคุณเป็นการกระทำที่มีสติสัมปชัญญะครบถ้วน ]
[ ขอโทษครับ ]
บ้าเอ้ย ผมเถียงแพ้ยัยนี่อีกแล้ว
—— คุณได้รับฉายา ((ศัตรูของผู้หญิง)) ——-
—— ฉายา ((ผู้กล้าคนก่อน)) ถูกเปลี่ยนเป็น ((ศัตรูของผู้หญิง )) ——–
[ เอาล่ะ คุณศัตรูของผู้หญิงซัง คุณกลับมาช้ามากนะคะ คุณไปทำอะไรที่ไหนมาคะ ,, รึว่าคุณไปจู่โจมหญิงสาวที่ไหนมาคะ? ]
ห๊ะ , , ทำไมพูดเหน็บแนมกันจังนะ สงสัยเธอจะอารมณ์เสียอยู่แหะ สงสัยถ้าตอบเลี่ยงๆไปคงจะแย่ลงกว่าเดิมแน่ งั้นคงต้องบอกความจริง
[ ปล่าว พอดีผมไปบุกโจมตีห้องท่านอาจารย์ใหญ่มาน่ะ ]
[ คุณทำบ้าอะไรลงไปคะเนี้ย !!!! ]
เฮ้ยๆ เหมือนยัยนี่จะเริ่มเทศนาผมอีกแล้ว
[ เดี่ยวครับๆ มันเป็นมุขน่ะ มุข ที่จริงผมไปพูดคุยเกี่ยวกับเครื่องแบบของทางโรงเรียน Lizwadia ครับ ]
[ เครื่องแบบ ?? ]
เบอร์นาเดสเธอเอียงคอด้วยความสงสัย
แต่เมื่อผมอธิบายถึงว่าเรื่องที่ผมเข้าไปพูดคุยที่ห้องอาจารย์ใหญ่และเหตุผลที่ผมแนะนำให้สร้างเครื่องแบบขึ้นมานั้น เธอก็ได้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
[ ดิฉันยินดีกับคุณจริงๆนะคะ ในที่สุด คุณก็มีความกล้าที่จะเข้าพบกับบุคคลระดับนั้น ]
[ ยัยตอแหล เธอน่ะทึ่งกับมันเลยต่างหาก !! ]
เบอร์นาเดสได้ชำเลืองมองผมราวกับว่า เธอนั้นไม่ต้องการที่จะพูดคุยกับคนที่เธอเห็นว่าเป็นคนไม่ดี ยัยซิสเตอร์ไม่ได้เรื่องนี่ !!
[ เดี่ยวก่อนนะคะ พักเรื่องความตั้งใจจริงๆของคุณเอาไว้ก่อน ถ้าให้ดิฉันออกความคิดเกี่ยวกับเครื่องแบบแล้วล่ะก็ คงเพราะผู้คนในเมืองนี้ต่างพากันสวมผ้าคลุมสีซีดๆกันหมดเลย แต่ถ้าเราสร้างเครื่องแบบขึ้นมา มันก็ทำให้ดิชั้นง่ายในการแยกแยะว่าใครคือประชาชนทั่วไปหรือใครคือพวกนอกรีดที่พยายามรวมตัวกันเพื่อบูชาเทพมาร ]
เหตุผลในการสร้างเครื่องแบบมันฟังดูอันตรายจังฟร่ะ !!
[ ไม่- , ไม่ อย่าไปคิดถึงขนาดนั้น . . . มันก็แค่ เธอไม่อยากเห็นพวกเขาสวมชุดน่ารักๆบ้างหรอ ]
อย่างน้อย ผมก็คิดว่าไอ้ผ้าคลุมซีดๆนั้นมันไม่น่ารักเลยซักนิด
นั้นคือเหตุผลที่ผมอยากจะสร้างเครื่องแบบขึ้นมา
[ ชุดน่ารักๆ ? . . . รึคุณหมายถึงชุดคลุมที่ดิฉันกำลังสวมอยู่สินะคะ , , ว้าวว วิเศษไปเลยค่ะ ถ้าอย่างนั้น ให้พวกเขาสร้างชุดคลุมของศาสนจักรอุลเคียออร่าเพื่อมาเป็นเครื่องแบบให้กับทางโรงเรียน Lizwadai กันเถอะค่ะ ]
แม้แต่ความคิดเรื่องความสวยงามยังเข้าขั้นวิกฤติ
[ ยัยบ้า ใจเย็นก่อน ถ้าหากเรานำเรื่อง ศาสนา ความเชื่อ หรืออะไรก็ตามที่มองไม่เห็นมาเกี่ยวข้อง แน่นอนว่ามันจะต้องกลายเป็นปัญหาแน่ๆ ดังนั้นจึงไม่ได้แน่นอน และอีกอย่าง ผมไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าชุดนั้นเรียกว่าน่ารัก ]
[ อะไ– !! ม,มันไม่ น่ารักหรอคะ !? ]
เบอร์นาเดสเธอถึงกับช๊อคไปเลยเมื่อได้ยินความจริงที่น่าตกใจ เพราะเธอเชื่อมาตลอดว่าชุดคลุมของเธอนั้นคือชุดที่น่ารัก
[ และที่สำคัญ เพราะพวกเรามัวแต่พูดเรื่องอื่นๆกันอยู่ ถึงแม้มันอาจจะสายเกินไปที่จะพูด ผมอยากจะขอโทษเธอนะครับ เบอร์นาเดส ]
หลังจากที่ผมก้มหัวขอโทษเธอ เบอร์นาเดส เธอก็ทำหน้าราวกับว่ารู้สึกผิดที่ก่อนหน้านี้ได้ลงโทษหลายๆอย่างกับผมไป และท่าทีที่เธอแสดงออกมาก็เปลี่ยนไป
[ ท- , ทางนี้ก็เช่นกันค่ะ ดิฉันขอโทษอย่างสุดซึ้งค่ะ ช่วงนี้ดิฉันอารมณ์เสียค่อนข้างบ่อย แถมดิฉันยังระบายความโกรธโดยการต่อว่าคุณเสียๆหายๆอีก ]
ขณะที่เธอกำลังขอโทษนั้น
ผมรู้สึกถึงความเสียใจที่เธอแสดงออกมาได้อย่างชัดเจน
[ พอมาคิดๆดูแล้ว ขนาดดิฉันเข้าใจผิดว่ายาชิโระซังเป็นศัตรูของพระเจ้า แต่คุณยังเลี้ยงอาหารแก่ดิฉัน . . . . ความใจดีของยาชิโระซังที่มอบให้นั้น ดิฉันยังไม่ได้ตอบแทนอะไรคุณเลยสักนิด . . . .พอมาคิดๆถึงเรื่องในตอนนี้ ยาชิโระซังอยากจะรื่นรมณ์ไปกับหน้าอกของดิฉัน แต่ถึงอย่างนั้นดิฉันก็ยังไม่ให้คุณจับมันเพื่อตอบแทนความใจดีของคุณเลย . . ]
ขณะที่เบอร์นาเดสกำลังพูดเรื่องที่ทำให้เธอละอายใจออกมาอย่างต่อเนื่อง เธอก็เริ่มปล่อยออร่าเศร้าหมองออกมาจากตัวเธอ
อุว้าา
การที่เธอเป็นพวกที่เวลาอารมณ์ดีก้ออารมณ์ดีสุดๆ เวลาเครียดก็เครียดสุดๆ ถึงแม้เรื่องนี้ผมจะคาดการณ์ไว้ตั้งแต่พบกันครั้งแรกแล้ว แต่พอดูๆตอนนี้แล้วเธอดูน่าเป็นห่วงจริงๆ
….. อย่างไรก็ตาม
[ ถ้าอย่างงั้น เธอสวมชุดเครื่องแบบให้ผมดูได้มั้ยครับ ]
[ เอ๋ ?? ]
สิ่งที่พบเคยคิดไว้ตั้งแต่พบกับเธอครั้ง คือการที่ผมต้องห้ามทำอะไรร่วมกับเธอเด็ดขาด ดูเหมือนว่าตอนนี้ความคิดนั้นจะหายไปจากตัวแล้วซะแล้ว
[ เพราะเบอร์นาเดสเป็นคนที่รูปร่างดีมากๆครับ อีกอย่างเรื่องที่เข้าใจผิดว่าผมเป็นศัตรูของพระเจ้า เรื่องที่ผมเลี้ยงอาหาร และเรื่องที่อัดผม ถ้าเธอช่วยมาเป็นโมเดลลิ่งให้กับผมนั้นแค่นี้ก็ถือว่าเป็นการตอบแทนสิ่งเหล่านั้นแล้วครับ ]
[ อ่าาา , , , ]
ผมลูบผมสีดำของเธอเบาๆ ว่ากันว่าผมสีดำนั้นเป็นสีที่หายากในโลกนี้ ว่ากันว่าพวกเค้านั้นเป็นเด็กที่โศกเศร้า ถ้าเราเพียงแค่มอบความใจดีและลูบหัวพวกเขาอย่างอ่อนโยน แค่นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเค้ามีความสุข ถึงแม้จะเป็นช่วงสั้นๆ
[ ฟุฟุ . . . ดิฉันรู้สึกมีความสุขที่สุดจากก้นบึ้งของหัวใจเลยค่ะ ที่ยาชิโระซังไม่ใช่ท่านผู้กล้าคนก่อน ]
ภาพของเธอที่ยิ้มหวานออกมาราวกับเด็กๆ แม้ตัวผมจะไม่ได้แสดงออกอะไร แต่ในใจของผมกับรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก