บทที่ 34 ขายแร่
บทที่ 34 ขายแร่
หลังกลับจากบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน อู๋ฝานก็มุ่งตรงไปด้านหลังของภูเขา จากนั้นถึงย้อนกลับไปยังถ้ำอีกครั้งหนึ่ง
อู๋ฝานกำลังขาดแคลนเงินทอง เขาต้องหาเงินให้ได้โดยเร็วที่สุด จะได้เอาไปจ่ายเงินที่ติดค้างกับหัวหน้าหมู่บ้านไว้ ทีนี้เขาก็สามารถใช้ทั้งด้านหลังของภูเขาได้ จะมองว่าภูเขาเป็นของตัวเองก็ย่อมได้
อู๋ฝานไม่คิดทำสัญญาเพียงแค่หนึ่งปี แต่เป็นสิบปีในคราวเดียว! ชายหนุ่มกลัวว่ากำแพงโลหะจะถูกค้นพบ อู๋ฝานจึงไม่อาจขายแร่โลหะจำนวนมากในเวลาอันสั้น เดี๋ยวมันจะไปกระตุ้นความสงสัยของคนอื่น นอกจากนี้ ตัวเขายังมีเพียงแค่คนเดียว งานใช้แรงย่อมลงมือทำได้อย่างจำกัด การขุดเหมืองเป็นงานที่เหนื่อยล้า อู๋ฝานคาดการณ์ว่าความเร็วการขุดเหมืองของตนเองคงไม่เร็วเท่าไหร่ เขาจึงต้องการทำสัญญาใช้ด้านหลังของภูเขาในระยะยาว จะได้ขุดออกมาทีละน้อยอย่างเป็นระบบระเบียบ
[ได้รับแร่เหล็กคุณภาพสูงหนึ่งก้อน]
[ได้รับแร่เงินคุณภาพสูงหนึ่งก้อน]
[ได้รับออบซิเดียนคุณภาพสูงหนึ่งก้อน]
……
เสียงจักรกลดังวนเวียนในหูอยู่ไม่ขาดช่วง
“แร่คุณภาพสูงนี่ช่างแตกต่างจริง ๆ ก่อนหน้านี้ได้แต่แร่คุณภาพต่ำมา ไม่เห็นมีคำแจ้งบอกอะไรในหูเลยด้วยซ้ำ มีแค่เสียงร้องแจ้งว่าได้รับก็เท่านั้น” อู๋ฝานพึมพำกับตัวเองพลางจำแนกแร่ไปด้วย
กระเป๋าหลังของเขามีเพียงแค่สิบช่อง ใช้เก็บพลั่วขุดสมุนไพรกับพลั่วขุดแร่ไปแล้วสองช่อง อู๋ฝานจึงเก็บแร่ได้เพียงแค่ครั้งละแปดก้อน
“คิดว่าสิบช่องก็พอแล้ว แต่ดูเหมือนว่าจะไกลเกินคำว่าพอไปมาก ถ้าหากกระเป๋าหลังใหญ่กว่านี้ได้ก็คงดี” อู๋ฝานครุ่นคิดกับตัวเอง
ในโลกแห่งนี้ ตัวเขาเป็นเพียง ‘ผู้เล่น’ เพียงคนเดียว และคนอื่นไม่ทราบว่ากระเป๋าหลังคืออะไร ย่อมไม่มีสิ่งที่ช่วยขยายพื้นที่กระเป๋าหลังได้
อู๋ฝานได้แต่คิดเท่านั้น
อู๋ฝานเดินทางกลับหมู่บ้านพร้อมแร่แปดก้อน ก่อนจะตรงไปพบช่างตีเหล็กของตนเอง
ช่างตีเหล็กซุนกำลังหลอมเหล็กด้วยร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่า แม้ว่าจะชราแล้ว แต่กล้ามเนื้อยังคงระเบิดพลังอันเปี่ยมล้นออกมา พลังนั้นมากพอที่จะทำให้อู๋ฝานนึกอิจฉา
พบเห็นช่างตีเหล็กซุนยังคงยุ่งอยู่ อู๋ฝานจึงเร่งเข้าไปช่วยจัดการลูกสูบลม ขณะเดียวกันก็คอยจับจ้องทุกกระบวนท่าการทำงานของช่างตีเหล็กซุนเป็นการศึกษาเพิ่มเติม
ช่างตีเหล็กซุนมองอู๋ฝาน ขณะที่มือยังคงขยับเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง เขาทุบตีกระบี่เล่มยาวด้วยค้อนครั้งแล้วครั้งเล่า กระบวนการตีเหล็กจึงปรากฏเพียงเสียง ‘ตึง ตึง ตึง ตึง’ เป็นจังหวะช้าบ้างเร็วบ้าง ทว่ายิ่งรับฟังก็ยิ่งชวนให้ตื่นเต้นไปกับท่วงทำนอง
“ฮึ่ม!”
เกือบจะครึ่งชั่วโมงผ่านไป ช่างตีเหล็กซุนวางกระบี่เล่มยาวที่เพิ่งตีเสร็จลงในน้ำเย็นเพื่อรลดอุณหภูมิ การหลอมของวันนี้เสร็จสิ้นเพียงเท่านี้
“ยังไม่ดีเท่าไหร่” ช่างตีเหล็กซุนนำกระบี่เล่มยาวมาถือไว้ในมือ ก่อนจะส่ายศีรษะอย่างไม่ค่อยพึงใจ สุดท้ายจึงโยนกระบี่เล่มยาวทิ้งไว้มุมหนึ่งของร้านตีเหล็ก
ตอนนี้เองที่อู๋ฝานได้เห็นว่ามีกระบี่ยาวหลายเล่มกองเอาไว้ตรงมุมของร้าน พวกมันคงเป็นงานฝีมือที่ช่างตีเหล็กซุนไม่พอใจ
อู๋ฝานจึงใช้วิชาตรวจสอบ
[กระบี่ยาวศิลาดำ : ระดับเงิน : พลังโจมตี +30 ความว่องไว +10 ความแข็งแกร่ง +10 ทักษะเสริม ดูดเลือด]
[ดูดเลือด : หลังจากโจมตีเป้าหมาย เป้าหมายจะสูญเสียเลือดต่อเนื่องเป็นเวลา 30 วินาที]
อู๋ฝานประหลาดใจ ก่อนจะเร่งตรวจสอบกระบี่ยาวเล่มอื่น เขาพบว่าผลงานที่ไม่ดีพอในสายตาของช่างตีเหล็กซุนทั้งหมดล้วนเป็นอาวุธระดับเงินที่เพิ่มค่าสถานะมากมาย เมื่อเทียบกับอู๋ฝานที่ยังคงใช้พลั่วขุดสมุนไพรในการต่อสู้ นี่ถือเป็นอาวุธระดับสูงเลยทีเดียว
น่าเสียดาย!
อู๋ฝานร่ำร้องอยู่ภายในใจ
ในสายตาของช่างตีเหล็กซุน กระบี่คุณภาพดีกลับไม่ต่างอะไรจากขยะ เขาโยนพวกมันทิ้งอย่างไม่แยแสแบบนี้ นับได้ว่าเป็นเรื่องน่าเสียดายและเสียเปล่าจริง ๆ
หากพิจารณาจากตัวตนของช่างตีเหล็กซุนที่เป็นถึงปรมาจารย์ จึงไม่แปลกหากจะดูถูกอาวุธระดับเงิน
“มาทำอะไรกัน?” ขณะอู๋ฝานกำลังครุ่นคิดว่าจะหาทางคว้าเอากระบี่ยาวพวกนี้มายังไง ช่างตีเหล็กซุนก็เป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้นก่อน
“อาจารย์ คือว่าก่อนหน้านี้ผมเข้าไปในเหมืองมา แล้วพบแร่มาบ้างจำนวนหนึ่ง เลยอยากถามอาจารย์ว่าต้องการพวกมันไหม” อู๋ฝานละสายตาจากกระบี่เล่มยาว ก่อนจะเอ่ยกับช่างตีเหล็กซุน
“แร่อะไรกัน?” ช่างตีเหล็กซุนเอ่ยถามไปเรื่อย เหมือนไม่คิดเก็บคำของอู๋ฝานมาใส่ใจ
ช่างตีเหล็กซุนรู้จักเหมืองตรงหน้าหมู่บ้านเป็นอย่างดี แร่เหล่านั้นถือเป็นวัสดุจำเป็นในการสร้างอาวุธวิเศษ ตัวเขาในกาลก่อนเคยเข้าไปขุดค้นได้แร่คุณภาพดี ถ้าโชคดีจะได้มาหนึ่งหรือสองก้อน แต่ก็ยากที่จะเกิดขึ้น
เพียงแต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เหมืองถูกขุดค้น แร่ย่อมเหือดแห้ง แร่ที่ดีไม่มีหลงเหลืออยู่ มีเพียงแร่คุณภาพต่ำเตี้ย เป็นไปไม่ได้ที่อู๋ฝานจะหาแร่คุณภาพดีพบ
อู๋ฝานนำเอาก้อนแร่ออกมาจากกระเป๋าหลัง จากนั้นจึงส่งมอบมันให้แก่ช่างตีเหล็กซุน
ช่างตีเหล็กซุนไม่คิดมองอย่างใส่ใจในตอนแรก ทว่าพอได้มองก้อนแร่ ดวงตาก็เบิกกว้าง ก่อนจะคว้าก้อนแร่มาจากมืออู๋ฝานด้วยความเร็วที่ไม่สมกับอายุแม้แต่น้อย
“เป็นแร่เหล็กคุณภาพสูงของจริง! ไม่ได้เห็นแร่คุณภาพสูงเช่นนี้มานานหลายปีแล้ว” ช่างตีเหล็กซุนพลิกก้อนแร่ในมือไปมาด้วยท่าทีตื่นเต้นยินดี ดูเหมือนไม่ใช่แค่ชื่นชอบเท่านั้น แต่หลงรักมันก็ไม่ปาน
“อาจารย์ แร่นี้เป็นยังไงบ้าง พอรับได้ไหม?” อู๋ฝานเอ่ยถาม
“เอาสิ!” ช่างตีเหล็กซุนตอบรับโดยไม่ลังเล “ข้าจะจ่ายให้เจ้า 10 เหรียญทองต่อแร่นี้ก้อนหนึ่ง”
แม้ว่า 10 เหรียญทองจะไม่ใช่จำนวนมากมาย แต่ในถ้ำยังมีแร่อีกจำนวนมหาศาล แม้แต่แร่เหล็กก็ยังเป็นแร่ที่มีค่า
อู๋ฝานจึงพึงพอใจกับราคาที่ได้รับ
“ตกลงครับ” อู๋ฝานพยักหน้ารับ
“หากใช้แร่นี้ การสร้างอาวุธระดับทองขึ้นมาก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป หากโชคดี อาจสร้างอาวุธระดับทองดำขึ้นมาก็ได้!” ช่างตีเหล็กซุนพูดขึ้นมาด้วยท่าทีตื่นเต้นยินดี
ขายแร่ได้ก้อนหนึ่งก็ทำอู๋ฝานยินดีไม่ใช่น้อยแล้ว แน่นอนว่าเขายังไม่ลืมที่จะเอ่ยถาม “อาจารย์ ถ้าผมได้แร่พวกนี้มาอีกหรือได้แร่ที่ดีกว่านี้ อาจารย์จะยังรับซื้ออยู่ไหม?”
“เจ้ายังมีอีกงั้นหรือ?” ช่างตีเหล็กซุนมองอู๋ฝานด้วยความสงสัยขึ้นมา “เจ้าไปเอาแร่คุณภาพสูงมากมายขนาดนี้มาจากไหนกัน? เหมืองที่ตรงหน้าหมู่บ้านไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่มีทางที่จะมีแร่คุณภาพสูงหลงเหลืออยู่ ตอนนี้เหมืองถล่มไปแล้วด้วยซ้ำ เช่นนั้นเจ้าไปเอาแร่คุณภาพสูงพวกนี้มาจากที่ใด?”
ช่างตีเหล็กซุนสงสัยถึงต้นตอแร่ที่อู๋ฝานนำมา
อู๋ฝานเริ่มระแวดระวังในใจ เขารู้ดีว่าแร่สร้างรายได้ให้เขาเพียงไร และรู้ดีด้วยว่ากำแพงโลหะที่อยู่ในถ้ำนั้นไม่อาจประเมินมูลค่าได้ แม้ว่าคนในหมู่บ้านแห่งนี้จะดูเป็นคนดี แต่เมื่อมีผลผลประโยชน์ก้อนใหญ่อยู่ตรงหน้า ก็ยากจะตอบได้ว่าพวกเขาจะไม่ทำอะไรที่ผิดแปลกไป
ผู้คนเหล่านี้เป็นคนจริง ๆ มีความนึกคิดของตัวเอง ทั้งยังตระหนักวิเคราะห์ด้วยตนเองได้
อู๋ฝานยิ้มตอบ “ผมก็แค่ถามไปเรื่อย จากนี้ผมคงเดินทางไปทั่วทวีป บางทีอาจพบเจอสายแร่คุณภาพสูงเข้าก็ได้”
ช่างตีเหล็กซุนพยักหน้ารับ เขาไม่คิดสงสัยในคำตอบของอู๋ฝาน “หากเจ้าได้แร่พวกนี้มาอีก ข้ายังพอจ่ายได้จำนวนหนึ่ง แต่หากมีจำนวนมากเกินไป เงินเก็บข้าคงมีไม่พอจ่าย ไม่อาจซื้อแร่จำนวนมากได้หรอก”