36 มารดา
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
ตามความตายของวิสเคานต์เบลลิโด อัศวินได้ยอมแพ้ด้วยเหมือนกันกับศัตรูข้างในเมือง การต่อสู้ได้จบ กองทหารทหารม้าซึ่งอยู่ภายใตการบัญชาการของอากอร์ ได้แยกกันข้างในเมืองและได้ระแวดระวังเพื่อดูแลความสงบเรียบร้อย ระหว่างที่ซีเลียและผมด้วยกันกับคาร์ลที่มีทักษะ และลูกน้องอีกบางคนได้เข้าไปสู่คฤหาสน์ของมาร์เกรฟ อัลโนด
มีการรายงานว่ามีการปล้นสะดมและข่มขืนผู้หญิงและเด็ก เริ่มขึ้นมาในเมืองโดยส่วนหนึ่งของทหาร ดังนั้นเพื่อวัตถุประสงค์ของการรักษาความสงบเรียบร้อย กัปตันอีริชและบรูโน่ ได้วิ่งไปทั่ว มาร์เกรฟ อัลโนดไม่มีที่ที่จะให้หนีอีกแล้ว แม้ว่าแค่เรา เราไม่ต้องกังวลว่าเขาจะหนี
「ฮฮฮฮิ้ห์」 「ทั้งหมดนี้ ได้โปรดเมตตาด้วย…」
คนรับใช้ของคฤหาสน์ได้ก้มคำนับผม ไม่มีความไม่เป็นมิตรในตาของพวกเขา มีแค่ความรู้สึกกลัว ขุนนางที่เหนื่องได้รวมตัวอยู่ด้วยกันในห้องจัดเลี้ยงที่อยู่ในสถานที่นี้
「ใครคืออัลโนด-โดโนะ?」
ผมก้าวเข้าไปตรงกลางของพวกเขา ผมที่ยังอยู่ในชุดเกราะและหมวกเหล็ก จ้องทุกคน ผมไม่มีเจตนาที่จะข่มขู่พวกเขาอย่างไร้ประโยชน์ แต่ผมไม่ใช่คนที่แสดงความเคารพ
「…คนที่ไม่แน่นำตัวเขาเป็นคนที่ต่ำต้อยกว่าจริงๆ」
「ชั้นคืออัศวินเอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ นายคืออัลโนด-โดโนะ?」
ขุนนางที่สมรู้ร่วมคิดในการกบฏได้ถูกปลดสถานะโดยพระองค์ไปแล้ว มันไม่มีความจำเป็นที่ต้องแสดงความเคารพกับขุนนางแบบนาย
「นั่นใช่แล้ว ชั้นไม่คาดหวังว่าจุดจบแบบนี้จะเกิดขึ้น…」
「งั้น สำหรับการกระทำผิดในการทรยศตระกูลราชวงศ์ ชั้นจะกักตัวนาย แล้วก็ ชั้นจะทำแบบเดียวกันกับคนที่ได้เซ็นชื่อของพวกเค้า」
「ชั้นปฏิเสธ」 「ตาย!」
ขุนนางหลายคนชักดาบแล้วเข้ามาหาผม แต่ซีเลียและคาร์ลที่ระวังอยู่ฟันพวกเขาตาย พวกนั้นที่ไม่ค่อยได้ใช้ดาบและเคลื่อนไหวเหมือนเด็กๆ จะไม่สามารถจะกำจัดคนนั้นที่เป็นผู้มีประสบการณ์ของการสู้รบ ขุนนางคนหนึ่งได้เล็ดรอดมาแล้วเข้ามาใกล้ผม แต่ไม่จำเป็นที่จะต้องชักดาบ เหมือนงานศิลปะ ผมดึงด้ามของดาบบางๆและจับคอเขา
「ก่ะห์! กุห์! โออ้!」
ผมขยี้คอของเขาด้วยการบีบและเสียงของการขยี้สามารถถูกได้ยิน ขุนนางที่อวบหมดกำลังและทรุดลงไป
「มีใครอีกมั้ย? มันจะช่วยรักษาเวลาให้ชั้นเยอะและสะดวกสำหรับชั้น」
ทุกคนได้ทิ้งดาบของเขาลงที่พื้นแล้วก้มหัวลง
「เจ้าพวกโง่ พวกแกได้ทำอะไรสำเร็จในการต่อต้านที่น่าเกลียดแบบนี้」
อัลโนดพึมพำพร้อมการไร้กำลัง
「นั่นช่วยได้มากเลย ชั้นได้ถูกบอกให้พานายไปเป็นๆ」
「เพื่อที่จะถูกแขวนคอต่อหน้าทุกคนเรอะ?」
「ยังไงซะ นั่น นายจะได้ยินจากพระองค์ พาเค้าไป!」
ขุนนางเรียงกันเป็นแถวเดี่ยว เหมือนนักโทษ…พวกเขาคือนักโทษแต่พวกเขาถูกนำตัวไป
「จะเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวชั้น?! แล้วครอบครัวชั้นล่ะ?!」
ขุนนางคนหนึ่งได้ตะโกนอย่างไม่น่ามอง
「มากกว่าพวกเราชนชั้นกลาง พวกนายอัศวินควรจะรู้ดีกับโทษของการทรยศราชวงศ์」
สำหรับการกระทำผิดทรยศราชวงศ์ นอกจากผู้ที่กระทำผิด ครอบครัวโดยครงและภรรยาของเขาจะถูกประหาร คนที่เกี่ยวข้องกับครอบครัวและญาติทางสายเลือดจะถูกตีตราว่าเป็นความอัปยศ พวกเขาจะไม่สามารถทำงานหรือแต่งงานได้ สำหรับขุนนาง มันเป็นความตายของตระกูล และเป็นโทษที่แย่ที่สุด นั่นเป็นการกระทำผิดทรยศราชวงศ์ มันหดหู่ที่จะอยู่ใกล้คนที่มีประสบการณ์ของความสิ้นหวัง ทหารที่ได้ถูกออกคำสั่งให้ไปตรวจสอบสถานที่ ว่ามีคนในเหลือซุ่มซ่อนอยู่รอบมั้ย และออกไปจากพื้นที่ คนเดียวที่จะตามผมคือซีเลีย
「เลดี้ครับ! สิ่งที่ย่ำแย่แบบนั้น!」
「นี่เป็นอย่างเดียวที่ชั้นเหลืออยู่! ได้โปรด!」
ผมได้ยินเสียงจากที่ที่เหมาะสมในห้องของคนรับใช้และเตะเปิดประตู
「ฮฮฮฮิ้」 「อึ่ก!!」
ข้างในมีขุนนางผู้หญิงและคนรับใช้ผู้หญิง แล้วก็เด็กที่ห่ออยู่ในผ่าห่ม ขุนนางผู้หญิงเป็นสิ่งที่ต้องนำตัวไป
「เลดี้น้อย บอกชื่อของเธอมาได้มั้ย?」
「ชั้น อืม นั่นคือ」
「บอกชือของเธอมาได้มั้ย!?」
ผู้หญิงเห็นซีเลียวางมือไปที่ดาบของเธอและยอมที่จะแนะนำตัวเธอเอง
「ชั้นเป็นภรรยาของเซซิล เบลลิโด แคทเธอรีน เบลลิโด…」
เข้าใจแล้ว ผมได้ยินมาจากอีริชเมื่อวานเกี่ยวกับชื่อและความสัมพันธ์ของขุนนาง แต่ผมเหนื่อยและจำไม่ได้มาก มันเป็นชื่อที่ผมได้ยินมาจากที่ไหนมาก่อน
「ลูกสาวคนที่สองของมาร์เกรฟ อัลโนด แล้วก็ วิสเคานต์ เบลลิโด…สามีของอัศวินที่เอเกอร์-ซามะฆ่า」
มันช่วยได้ที่ซีเลียจำได้ พูดอีกอย่าง เด็กคนนี้คือลูกของวิสเคานต์เบลลิโด
「เด็กคนนี้…ลูกของคนรับใช้!」
แคทเธอรีนดันเด็กไปที่คนรับใช้วัยกลางคน ไม่ ไม่ นั่นจะเป็นไปไม่ได้ เธอได้ร้องขออย่างสิ้นหวังแต่คนรับใช้ดูจะมีปัญหา ถ้าเธอได้เข้ามาเกี่ยวข้อง ชีวิตของเธอจะตกอยู่ในอันตราย ผมไม่รู้สึกว่าเธอจงรักภักดีพอที่จะมอบชีวิตของเธอ
「คนรับใช้ ตอบมา! นี่เป็นลูกของเธอจริงๆใช่มั้ย?」
ซีเลียได้ถามในน้ำเสียงที่เรียกร้องอย่างจงใจ จากมุมมองของผม เธอดูน่ารักที่พยายามจะทำตัวดุดัน แต่สำหรับคนรับใช้เธอน่าจะดูเหมือนผู้เก็บเกี่ยวความตาย ผู้หญิงวัยกลางคนได้กรีดร้องและขอร้อง เธอส่ายหัวของเธอมากจนมันดูเหมือนมันจะฉีกออก
「ไม่…ไม่! นั่นผิด! ลูกคนนี้เป็นลูกของคุณหญิง!」
「ไม่มีทางน่า…」
คนรับใช้วิ่งหนีไปจากที่นี่
「ได้โปรดบอกชื่อของนาย」
แคทเธอรีนพึมพำระหว่างที่กอดและปกป้องเด็ก
「เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์」
「อะไร-!!」
แคทเธอรีนปิดปากของเธอและตาเบิกกว้าง
บางทีเธออาจจะเคยได้ยินชือของชายที่ฆ่าสามีของเธอ เธอได้ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดมาสู่ผม…และคุกเข่า
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ได้โปรดเมตตาแค่เด็กคนนี้คนเดียวด้วย…เธอยังเป็นเด็กที่ยังต้องป้อนนมแม่ การให้รับบาปของตาเธอมันมากเกินไป..」
ในการที่จะก้มหัวให้ศัตรูของสามีเธอและร้องขอความเมตตา ไหล่เธอสั่นในความอัปยศอดสู แต่แม้ว่าเธอบอกผม ไม่มีอะไรที่ผมทำได้
「ได้โปรดยกหัวของเธอขึ้น มันไม่มีความหมายแม้ว่าเธอจะทำอะไรแบบนั้น」
เธอปฏิเสธคำพูดนั้นด้วยน้ำตาที่ไหลลง ระหว่างที่กอดลูกของเธอ และจับไปที่หลังเอวเธอ เธอดึงดาบสั้นออกมาจากเอวของเธอ ซีเลียได้ตอบสนองทันทีด้วยดาบของเธอ แต่ผมรั้งเธอไว้แล้วส่ายหัว เธอไม่น่าจะเป็นไปได้ที่จะคิดฟันผมด้วยดาบสั้นที่มีใบมีดขนาดเท่ากับนิ้ว บางที่เธออาจจะดึงมันออกมาเพื่อฆ่าผมเพราะยังไงเธอก็จะโดนประหารอยู่แล้ว ตอนนี้เมื่อผมดูเธอ เธอค่อนข้างเป็นคนสวย แม้ว่าหน้าเธอได้ผสมไปด้วยน้ำตาและความสิ้นหวัง มันจะเป็นการเสียของที่จะให้เธอตายไปพร้อมกับลูกเธอ
「เธอไม่ใช่ขุนนางและเธอไม่มีมีสถานะใดๆ แม้อย่างนั้น เธออยากจะช่วยให้ลูกเธอรอดเหรอ?」
แคทเธอรีนยกหัวของเธอขึ้นด้วยพลังงานมากพอที่มันจะส่งเสียง
「แน่นอน! จะมีความสุขไหนยิ่งใหญ่กว่าสิ่งนั้นมั้ย」
「และเธอ ตัวเธอเอง จะมีโชคชะตาที่น่ากลัวรอเธออยู่ เธอมีความมุ่งมั่นที่จะสูญเสียทุกอย่างมั้ย?」
「ตราบใดที่เด็กคนนี้มีชีวิตรอด ชั้นจะทนทุกอย่าง!」
แม้นั้นแข็งแกร่ง ทำไมผมไม่ลองเล่ห์กลเล็กน้อยที่น่าสนใจล่ะ มันดูเหมือนมันอาจจะมีรางวัลที่มีความสุข เมื่อผมเปิดประตูคนรับใช้จากก่อนหน้าได้ยืนอยู่หน้าประตู ไม่มีทางที่เธอจะหนีเพราะเธอเกลียดแคทเธอรีน เธอดูกังวลเธอได้ราบอยู่กับพื้นระหว่างที่ยกหัวของเธอ เมื่อเธอเห็นสิ่งที่ผมแบกอยู่บนไหล่ เธอกรีดร้องและร้องไห้
「อ้าาาาาา—!! คุณหญิง! มันมากไป!」
แบกแคทเธอรีนอยู่บนไหล่ผม ท่อนบนของเธอได้ถูกห่ออยู่ในผ้า เลือดสีแดงสดได้ไหลผ่าน เท้าของเธอที่มันห้อยอยู่โดยไร้พลังมีเลือดอยู่บนมัน มันเพียงพอที่จะให้เธอคิดว่าเธอตายแล้ว ซีเลียได้ปรากฏอยู่ กอดเด็กอยู่ในมือหนึ่ง
「เธอต่อต้านเมื่อชั้นจะพยายามเอาเด็กไป มันไม่มีอะไรที่เธอต้องกังวล กลับไปที่ห้องแล้วทำตัวดีๆซะ」
「อา…แคทเธอรีน-ซามะ…ได้โปรดยกโทษให้ชั้น…ยกโทษให้ชั้นด้วย…」
ผมสามารถที่จะหลอกเธอได้อย่างผิดคาด คนรับใช้ร้องไห้และปิดตัวเธอเอง นอกจากเธอไม่มีคนในห้องโถง ดังนั้นผมลองลูบตูดของคนที่อยู่บนไหล่ผม
「…!」
แรงได้เข้ามาในขาที่ห้องของเธอ ผ้าที่ห่อผู้หญิงได้ถูกห่อในเลือดที่ซีเลียเช็ดมาจากขุนนางที่ถูกฆ่าก่อนหน้า มีเลือดอยู่ที่ขาของเธอที่ผมรู้สึกเสียใจเล็กน้อยเพราะผมได้สร้างแผลให้ต้นขาของเธอเบาๆ อย่างไรก็ตาม ถ้าไม่มีเลือด เราจะไม่สามารถหลอกทหารได้
ผมจะให้เธอทนมันอีกนิดสำหรับ ‘โชคชะตาที่น่ากลัว’ นั่น
หลอกทหารที่ลาดตระเวนในคฤหาสน์แบบเดียวกัน ผมพาเด็กไปตรงๆกับผมเพื่อไปหาอีริชและขึ้นไปบนม้า บนทาง หัวหน้าคนรับใช้จากคฤหาสน์ที่อยู่ด้วยกันกับทหารอยากจะยืนยันตัวตนของศพ เราตื่นตกใจเมื่อผ้าได้ถูกเปิดออก แต่แคทเธอรีนได้แสดงอย่างมีทักษะในวิธีที่เปิดตาที่ตายครึ่งหนึ่งของเธอ หัวหน้าคนรับใช้พูดชื่อแคทเธอรีนออกมาในน้ำเสียงที่ขมขื่น และหวังให้เธอได้ฝังอย่างถูกต้อง
ซีเลียได้กอดเด็กโดยไร้สีหน้าและผ่านไป แต่ผมที่มีประสบการณ์การสอดแนมมากมาย เข้าใจ หน้าของผมเป็นหน้าแบบที่พยายามจะอั้นหัวเราะ อุณหภูมิของแคทเธอรีนบนไหล่ผม ที่รู้สึกถึงมันด้วย ก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน มันเป็นเวลาของวิกฤติ แต่เธอกระสันเหรอ?
เพิ่มเติมจากความวุ่นวายของการต่อสู้ในเมือง มีการปล้นสะดม; เผาบ้านและทำลายข้าวของในบ้านด้วย และอุปกรณ์ได้กระจายอยู่ที่นี่ที่นั่น
「ซีเลีย ให้แคทเธอรีนเปลี่ยนเสื้อผ้าในบ้านที่ไม่มีคน ปกคลุมหน้าเธอด้วยฝุ่นและขึ้เถ้า ทำให้เสื้อเธอสีเรียบๆและตัดชายมันและทำให้เธอดูเหมือนโสเภณี」
「คำขอสุดท้ายนั่นอะไรน่ะ…?」
「ชั้นไม่มีเวลาจะอธิบาย เมื่อเธอเสร็จแล้วพาเธอไปที่ฐาน」
ซีเลียมองผมด้วยความสงสัยเล็กน้อย แต่ตำตามนั้นอย่างไม่เต็มใจ เธอลากแคทเธอรีนที่ถูกห่อในผ้าไปที่บ้านที่ถูกทำลาย ยังไงซะ สำหรับเด็ก ผมต้องกล้าๆแล้วเข้าไปจากข้างหน้าหรือมันจะไม่มีผล ถ้าผมใช้วิธีเดียวกับที่ผมทำกับแคทเธอรีนมันจะเป็นการง่าย แต่ผมคาดหวังให้เด็กเล่นแกล้งตายไม่ได้ ถ้าเด็กร้องไห้ ทั้งหมดมันจะสูญเปล่า
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ นายเสร็จการจับกุมขุนนางกบฏทั้งหมดแล้วเหรอ?」
ผมพาเด็กกลับมาที่ฐานที่อีริชได้ตั้งอยู่ข้างในเมือง
「เพราะพวกเค้าได้รวมกัน เราจับตัวใหญ่ได้ แต่เราฟันพวกที่ต่อต้านตายไปหลายคนนะ ตอนนี้ เราได้ตรวจสอบคฤหาส์ ดังนั้นอาจจะมีพวกเขาเพิ่มจากนั้น」
「ชั้นไม่ถือ พระองค์ได้สั่งกับเราไว้ว่าตราบใดที่อัลโนดยังมีชีวิตที่เหลือนั้นไม่สำคัญ」
「งั้นให้ชั้นเรียกกองหทารกลับมามั้ย? มันไม่ดีสำหรับทหารที่จะกระจายตัวอยู่ในเมืองหลังจากการต่อสู้」
มันแทบจะไม่ต้องพูดกันว่ามันเป็นเพราะการปล้นสะดมและการข่มขืน ไม่ว่าเราจะสร้างวินัยพวกเขาแค่ไหน ทำแค่แบบนั้น จะไม่ทำให้มันหายไปอย่างสมบูรณ์ แน่นอนว่า การมีกลุ่มทหารรับจ้างเป็นนิวเคลียสของกองทัพกลาง มันพิจารณาได้ว่าวินัยนั้นขาดไป หน้าของอีริชบิดเบี้ยว
「นั่นใช่แล้ว ชั้นได้ห้ามก่อนหน้านี้แล้วแต่มันยากทีจะไม่มีเลย ก่อนหน้านี้เมื่อชันได้เดินผ่านบ้านชั้นได้ฆ่าทหารที่ทำผู้หญิงอยู่ตรงนั้นเลย」
「มันเป็นโชคชะตาของทหารรับจ้างไม่ใช่เหรอ? ทางเดียวคือมอบการกระทำที่รุนแรงเพื่อเปลี่ยนพวกเขา」
สำหรับทหารรับจ้าง หลังจากชัยชนะ มันเป็นเรื่องทั่วไปสำหรับการปล้นสะดมและข่มขืนผู้หญิงที่จะเป็นส่วนหนึ่งของรางวัล
「แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น เพราะทั้งหมดขุนนางอื่นได้ปฏิบัติกับเค้าอย่างรุนแรงแล้ว เราต้องขยี้อะไรก็ตาม ที่พวกเค้าสามารถจะโจมตีพวกเราด้วยได้…ว่าแต่」
มันดูเหมือนเขาลืมบางอย่าง
「เด็กที่อยู่ในมือขวาของนายมันคืออะไรน่ะ? ถ้านายเก็บเธอขึ้นมา นายต้องฆ่าเธอด้วยนะ」
นั่นใช่แล้ว เขาลืมเกี่ยวกับเด็ก ภาพของการปล้นสะดมระหว่างที่ถือเด็กอยู่ในมือหนึ่งคงจะเป็นฉากที่น่าขัน
「มันดูเหมือนเด็กคนนี้เป็นลูกของลูกสาวคนที่สอง ลูกของแคทเธอรีน」
「หลานของเขา หือห์…」
อีริชทำหน้าที่ขมขื่น เด็กจะถูกประหาญเพราะนั่นเป็นบทลงโทษของการทรยศราชวงศ์ แต่ไม่มีหลายคนนักที่อยากจะให้เด็กตาย
「ชั้นก็คิดว่าการจะให้เด็กตามันน่าสงสาร นายจะให้ชั้นกลับไปเมืองหลวงแล้วคุยกับพระองค์มั้ย?」
「ใช่ ชั้นก็ไม่อยากจะคิดว่าพระองค์เป็นปีศาจ มันอาจจะเป็นไปได้ที่เค้าจะรับรู้ให้นี่เป็นข้อยกเว้น」
「งั้นนายไม่ถือถ้าชั้นพาเด็กนี่ไปเอง?」
「เด็กจะไม่สามารถวิ่งหนี ทำตามใจเลย ว่าแต่ เกิดอะไรขึ้นกับแม่?」
「เธอตาย」
「…อย่างนั้นเหรอ?」
อีริชไม่ได้ถามอะไรอีก ผมรู้สึกผิดเล็กน้อยที่หลอกลวงเขา แต่ครั้งหน้า ผมจำนำแอลกอฮอล์แพงๆมาเพื่อให้เขาลืมเกี่ยวกับมัน แคทเธอรีน ที่ซีเลียได้ทำเลอะอย่างดี นั่งอยู่ข้างในเต็นท์ที่มอบหมายให้กับผม เสื้อของเธอได้สีเขียวหญ้า เรียบๆแต่ข้างบนหัวเข่าที่ขาเธอได้ออกมา และผมสามารถที่จะเห็นหุบเขาระหว่างหน้าอกเธอ แต่สิ่งที่เธอกังวลมากที่สุดคือผมเธอที่ได้ถูกตัดไปอยู่ระหว่างบ่า รอยคัดดูหยาบๆ มันน่าจะถูกทำสุ่มๆด้วยดาบ
「ไม่ว่าชั้นจะดูที่ไหนและยังไง เธอเป็นโสเภณีที่ได้รับบาดเจ็บจากสงครามที่วุ่นวาย」
เมือผมได้กลับมา แคทเธอรีนได้กอดเด็กอย่างกระฉับกระเฉง
「คุห์-!」
แคทเธอรีนกัดปากของเธอรู้สึกขายหน้า
「เอเกอร์-ซามะ ท่านมีเจตนาจะทำอะไรกับผู้หญิงคนนี้?」
「แคทเธอรีน – นั่นใช่แล้ว ชื่อของเธอคือโทรี่ และเธอได้เป็นโสเภณีในเมือง แต่มันถูกเผาระหว่างความวุ่นวาย ชั้นหยิบเธอขึ้นมาเพื่อปลอบโยนเธอจากสนามรบ นั่นฟังดูเป็นยังไง?」
มันแน่นอนว่าผมไม่อยากให้มันดูเหมือนว่าผมลักพาตัวเธอ
「บางอย่างเหมือนกับการจีบกันกับชายที่ฆ่าสามีชั้น…」
「ผู้หญิงคนนี้! ปากนั่นมันอะไรกัน พูดบางอย่างแบบนั้นกับเอเกอร์-ซามะผู้ที่ช่วยชีวิตเธอเป็นพิเศษ! ให้หนูฆ่าเธอตอนนี้ไปด้วยกันกับลูกเธอเลยมั้ย?」
ไม่นานมานี้ ซีเลียได้สุดขีดไป ผมเดาว่ามันเพราะเธอดั้งเดิมแล้วนิสัยใจแข็งแระไร้ความปราณี มากขึ้นไปกว่านั้นอีกที่เธอได้ชินกับสงครามและได้ความกล้าจากสิ่งนั้น เนื่องจากคำพูดที่รุนแรงของซีเลีย แคทเธอรีนได้กอดลูกของเธอเพื่อปกป้องเธอ
「ซีเลีย เงียบแป้ปนะ」
「แต่! สำหรับเอเกอร์-ซามะที่เดินบนทางที่อันตรายแบบนั้นเพื่อผู้หญิงคนนี้」
「ชั้นไม่หวังชีวิตของตัวเอง แต่ตราบใด้ที่นายช่วยชีวิตเด็กคนนี้!」
คนที่ตัดสินจะจะช่วนแคทเธอรีนด้วยก็คือผม เหตุผลก็คือ เธอสวย ไม่ควรจะมีเหตุผลอื่นที่จำเป็น
「งั้นเธอจะแนะนำตัวเธอเองว่าเป็นแคทเธอรีนที่นี่เหรอ? เธอจะถูกจับทันทีในเมืองหลวงแล้วถูกแขวนคอนะ」
「ถ้าชั้นต้องได้รับความขายหน้ามากกว่านี้ ให้มันเป็นเช่นนั้น!」
「งั้นไม่มีทางเลือกอื่น ชั้นจะพูดมันให้ชัดเจน ชั้นมีเจตนาจะนอนกับเธอ」
「อะไร-!」
「ฮ่าาห์…หนูคิดแล้ว」
แคทเธอรีนได้ไร้คำพูดระหว่างที่ซีเลียถอนหายใจ
「สามีของชั้น…นายฆ่าเซซิล และตอนนี้นายอยากจะข่มขืนชั้นด้วยเหรอ?!」
「ชั้นจะไม่บังคับเธอ ชั้นเธอให้เธอยินยอมกับชั้นที่จะใช้ตัวของเธอ」
「ถ้าชั้นไม่ฟังนายจะทำร้ายเด็กเหรอ? เจ้าปีศาจ…มันเป็นกิจของคนที่ต่ำกว่าปีศาจ」
ผมจะไม่ทำอย่างนั้น ผมมีบางอย่างอยู่ในใจสำหรับเด็กนั่น แต่ก่อนผมจะพูดอะไรได้ แคทเธอรีนได้พูดต่อไปเรื่อยๆ
「โอเค ทำตามใจนายเลย เพราะตอนนี้ชั้นเป็นโสเภณีที่น่าสมเพชที่หวังพึ่งนาย!」
แคทเธอรีนเข้าใจเจตนาผมผิดต่อไป; ถอดเสื้อผ้าของเธอออกและปีนขึ้นไปบนเตียง
「เอาเลยแล้วพยายามที่จะมีความสุขกับตัวเองด้วยของที่โทรมๆของนาย」
เธอปิดตาของเธอและหันหน้าไปทางอื่น มันเป็นท่าทางที่ตรงไปตรงมา แต่เมื่อผู้ชายผู้ที่ได้ตื่นเต้นจากการต่อสู้ เห็นผู้หญิงเปลือยความใคร่ของเขาเดือดขึ้น ซีเลียรับเด็กแล้วก้าวออกไปจากเต็นท์ด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจสุดขีด
แคทเธอรีนได้กังวลเกี่ยวกับการปล่อยเด็กไว้กับซีเลียแต่เธอทำอะไรไม่ได้เกี่ยวกับมัน และมอบเธอออกไปอย่างอ่อนโยน
「สามีของชั้นเป็นสุภาพบุรษที่มหัศจรรย์ ชั้นเลยไม่ชินกับการอยู่กับคนชั้นต่ำ ถ้าชั้นจบที่การอาเจียน ชั้นภาวนาให้นายยกโทษให้ชั้น」
เธอได้ด่าผมอย่างสม่ำเสมอขณะที่ผมนำเสื้อผ้าเธอออกไป
นี่เพื่อแสดงการต่อต้านบ้างเป็นอย่างน้อย
「แหวกขาของเธอ」
「เซซิลในฐานะผู้ชายเป็นคนที่มหัศจรรย์ ในตอนกลางคืน เค้าแข็งแรงแต่อ่อนโยน เค้าทำชั้นถึงจุดสุดยอดนับครั้งไม่ถ้วน」
เธอแหวกขาของเธออย่างเชื่อฟัง แต่ชมสามีที่ตายแล้วของเธอต่อไป ผมพยายามจะผ่อนคลายรูของแคทเธอรีนด้วยนิ้ว แต่มันไม่เปียกเลยซักนิด และนิ้วเข้าไปไม่ได้ ดังนั้นผมใช้ปากและลิ้นผมเพื่อลูบไล้เธอ กระจายน้ำลายเข้าไปข้างใน เมือผมได้เลียเนินของเธอ เธอได้เริ่มส่งกลิ่นเหมือนผู้หญิง
「มันไม่เหมาะสมที่จะพูด แต่อุปกรณ์ของสามีชั้นใหญ่มาก นายอาจจะไม่แข็งอย่างถูกต้องและสร้างความรักกับชั้นได้ด้วยอุปกรณ์ที่เล็กของนาย แต่ชั้นจะทำเท่าที่ชั้นทำได้เพื่อแสดงละครให้นายดู ดังนั้นได้โปรดให้อภัยชั้นด้วย」
เธอได้ประชดประชันต่อไป แต่ผมไม่คิดว่าเธอต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น ผมดึงเสื้อผ้าผมและแทงสมาชิกของผมที่มันได้เก็บความใคร่หลังจากการรบ ตรงหน้าของแคทเธอรีน
「แม้ว่าตอนนี้ชั้นยังจำเวลาที่สามีชั้นสร้างความรักกับชั้น…นั่น-นั่นอะไรน่ะ!! มันสัตว์ประหลาด!」
พวกเราทั้งสองคนได้เปลือยแล้ว ผมปกปิดตัวของแคทเธอรีนด้วยตัวของผม ระหว่างที่ลูบหน้าอกที่เรียบร้อยของเธอ ผมจัดตำแหน่งของเอ็นของผม
แคทเธอรีนเลอะไปด้วยขี้เถ้า แต่ผมได้มาตรงจากการต่อสู้และปกคลุมไปด้วยกลิ่นของเลือดและเหงื่อ ดังนั้นเราทั้งคู่เท่ากันในแง่นั้น แคทเธอรีนที่ตะลึงจ้องเอ็นของผม ที่มันวางอยู่ตรงน้องหนูเธอ ที่ผมจำเป็นต้องทำคือใส่พลังเข้าไปในมัน
「มันไม่ได้หมายความว่ามันดีถ้ามันแค่ใหญ่! ทักษะเดียวที่นายน่าจะมีในการปฏิบัติกับผู้หญิงคือทำเธอหยาบและให้เธอทุกข์ทรมาน ใช่มั้ย!?」
「นั่นไม่ใช่อย่างนั้น เธอเปียกง่ายๆดังนั้นมันจะเข้าไปค่อนข้างราบรื่น」
เธอไม่ต้องการผมให้สร้างความรักกับเธอ มันคงจะโอเคที่จะทำเป็นจำนวนน้อย
「ไร้สาระ…ฮย้านนน! มัน-มันเจ็บ…ไมมม่」
เสียงของเนื้อถูกกดสามารถได้ยินขณะที่ของของผมจมเข้าไปอยู่ในน้องหนูของเธอ
มันดูเหมือนขนาดของสามีเธอที่เธอภาคภูมใจไม่ใช่อะไรแบบนี้เลย สำหรับตอนนี้ มาดันเข้าไปแล้วดูว่าผมไปลึกได้แค่ไหนเถอะ
「หืม? นี่มันค่อนข้าง…」
มีรอยพับมากมายอยู่บนกำแพงในเนื้อของแคทเธอรีน ขณะที่ผมดันและดึง การถูมันรู้สึกดี เธอเป็นผู้หญิงผอมบาง แต่เธอได้ให้กำเนิดลูก ดังนั้นมันดูเหมือนว่าผมไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับขนาดของผม
「ออา…ท้องของชั้น…ท้องของชั้นมัน…」
ผมมีความสุขกับความรู้สึกของจีบของเนื้อที่ถูผม ขณะที่ผมขยับสะโพกไปข้างหน้าและถอยหลัง เธอส่งเสียงที่อ่อนแอออกมา เมื่อผมชำเลืองมองท้องของเธอระหว่างที่ผมแทงเข้าออก ผมเห็นท้องของเธอปูดขึ้นมา ผมจำรูปทรงของเอ็นผมได้
「นี่มันน่าทึ่ง ความรู้สึกภายในก็ดีด้วย เธอไม่ใช่แค่ผู้หญิงที่หน้าตาดีอย่างเดียว ใช่มั้ย?」
「ฟฟฟุน! ชายที่หยาบคายอย่างมากที่สุดใคร่กับแค่ตัว…อออุห์-!」
เมื่อเธอไม่ได้เปียกในตอนเริ่มผมคิดว่ามันอาจจะเป็นนิสัยตามธรรมชาต มันมันไม่ได้เหมือนอย่างนั้นแล้ว เมื่อผมได้ถูข้างในเธอ มันได้ท่วมทันที
「ฮ่าฮ่า มันไหลออกมาตลอดทางเลย」
「อย่าพูดมัน ชั้นต่ำ! หยุดนะ อย่าแทงไปถึงข้างหลัง!」
เข้าใจแล้ว มันดูเหมือนจุดอ่อนเธออยู่ที่นี่ ผมยกสะโพกของเธอเล็กน้อยในท่ามิชชันนารี และเหมือนกับการเคาะ ผมจิ้มส่วนที่ลึกที่สุดของเธอ
「ไมม่! อ๊า อ๊า นนน๊าาาาาา—!!」
「หืม? เอาจริงอ่ะ….แล้วเหรอ?」
สะโพกของแคทเธอรีนส่ายอย่างรุนแรงขณะที่เธอน้ำแตกอยู่ข้างบนเอ็นของผมเล็กน้อย ผมเพิ่มแทงไปได้ไม่กี่นาทีและมันทำให้เธอแตก ผมยังไม่ได้ทำอะไรเข้มข้นเป็นพิเศษหรืออะไรเลย…
「อา….อาาา….」
แคทเธอรีนที่ได้ถึงจุดสุดยอดฟื้นช้า เธอได้หยุดการสาปแช่งแล้ว
「อั่ก! กกกิ้ห์-!」
「หืม!? จึ…ชั้นทำไม่ได้เหรอ」
ผมคิดว่าผมจะใช้โอกาสนี้เพื่อจูบเธอ แต่เธอกัดปากของผม มันช่วยไม่ได้ ผมจะมีความสุขกับเธอไปซักพักและลองอีกครั้งภายหลัง ผมยกแคทเธอรีนขึ้นและนั่งขัดสมาธิ วางเธอลงบนผมในตำแหน่งการนั่ง น้ำหนักของเธอเองจะไปอยู่ตรงจุดอ่อนเธอทันที…ผมแทงเข้าไปได้ลึกที่สุด เธอได้รู้เจตจาผมแล้วและหันหน้าของเธอหนีไป แต่ผมตามเธอไปดังนั้นไปว่ายังไงสายตาเราจะสบกัน
「วางมือของเธอไปบนไหล่ชั้น」
แคทเธอรีนระหว่างที่หันหน้าหาผมในท่านั่งวางมือของเธอไว้บนไหล่ผม เธอปล่อยมันให้ผมที่จะแทงขึ้นไปแบบนี้ ในท่านี้ ผมขยับอย่างเข้มข้นไม่ได้ แต่มันสมบูรณ์แบบที่จะมีความสุขกับน้องหนูเธออย่างทั่วถึง ผมได้ไปอย่างช้า และอย่างระวัง จัดสะโพกของผมและโจมตี แต่อีกครั้ง หลังจากไม่กี่นาที เธอเริ่มกระตุก
「อ๊าาาาาา–!!」
ท้องของผมถูกราดด้วยน้ำร้อน เป็นอีกครั้งที่ผมถูกฉีดด้วยน้ำ
「…ทำไม…ทำไมชั้นกระสัน! ทำไมมันรู้สึกดีจัง!!」
เธอตะโกนอย่างอารมณ์เสียไปที่ตัวของเธอ ผมคิดว่าผู้หญิงที่กระสันง่ายๆสามารถมีความสุขกับชีวิต มันไม่ใช่ว่าผมไม่เข้าใจ ว่ามันยกโทษให้ไม่ได้ขนาดไหน ที่ถูกโอบกอดและถึงจุดสุดยอด โดยชายที่ฆ่าสามีเธอ แต่มันดีกว่าที่จะทำให้ตัวเธอเองมีความสุข ดีกว่าเอาความสุขไปให้ชายที่ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว
และจากนั้น ข้างในผม นิดหน่อยของจิตวิญญานมืดที่ซุกซนได้เริ่มเติบโตขึ้น ผมสงสัยว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าผมโจมตีผู้หญิงคนนี้ที่กระสันง่ายๆอย่างทั่วถึง และไม่มีเหตุผลที่จะไม่ลองมัน
「แคทเธอรีน ชั้นจะเริ่มแรงแล้วนะ」
「อย่าเรียกชื่อของชั้น มันโอเคที่จะแหย่ชั้นยังไงก็ได้ที่นายอยากทำ」
ผมจับต้นขาเธอและยกมันขึ้น มันเป็นตำแหน่งที่ผมใช้สะโพกของผมแทงด้วยกำลังทั้งหมดได้ ผมตั้งท่าและขยับอย่างดุดัน จิ้มส่วนที่ลึกที่สุดดั่งจะให้มันพังทลายลงไป ผมจับต้นขาเธอแน่นๆเพื่อไม่ให้เธอหนี ที่ที่เราบรรจบกันได้ทำเสียงเปียกและเสียงเนื้อตีกัน แน่นอนว่า ผมได้การกระตุ้นที่ใหญ่ แต่เผื่อที่จะไม่ปลดปล่อยไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ ผมกัดฟัน และตะโกนลึกๆเพื่อที่จะเบี่ยงความสนใจไปจากตัวเอง
「อุโอออออ้!!」
「ฮฮฮฮิ้ห์!!! ฮย้าาาา!! อ๊าาาาาาา———!!!!!」
เสียงกรีดรองของเธอมันเป็นสิบเท่าของผม ในท้ายที่สุดมันไม่ใช่เสียงคนแต่เป็นเสียประหลาดที่ผมได้ยิน มีน้ำจากหว่างขาของเธอที่มันโดนผมเป็นระยะ หน้าของเธอได้ผิดเบี้ยวในความรู้สึกดี ลิ้นของเธอได้แล่บออกมา มีความเปียกเล็กน้อยรู้สึกได้จากหน้าอกเธอ และขณะที่สายตาผมลดลงไป ผมเห็นนมแม่ได้ออกมาจากหัวนมของเธอ ผมเดาว่ามันธรรมชาติสำหรับมันที่จะออกมา เพราะเธออยู่ระหว่างการให้นมเด็ก แต่มันทำให้เอ็นผมกระสันอย่างแปลกประหลาด และมันได้แข็งกว่าและใหญ่กว่าเดิม
「โอออออ่….」
ตอนแรกเธอได้ดึงตัวของเธอกลับไปและดันหน้าอกของผมด้วยมือที่บางของเธอ แต่ตอนนี้เธอได้วางมือเธอบนไหล่ผมและต้องการให้ผมลูบไล้หน้าอกของเธอ ท้ายสุด เธองอหลังของเธอ ผมได้ถึงจุดสุดยอดกระทันหัน วินาทีที่ผมคิดว่ามันแย่แล้ว เมล็ดพันธุ์ของผมได้ลอยออกไป วินาทีที่เอ็นของผมเต้นเป็นจังหวะ แคทเธอรีนสั่นอย่างมาก ท้องของเธอได้เริ่มขยาย มือที่มันใช้เพื่อปฏิเสธผมตอนนี้มันได้ถูสะโพกของผม ระหว่างอยู่ในการน้ำแตก ดั่งจะขอบคุณผม
「อึน….」
ระหว่างที่ยิงอยู่เธอดึงปากผมไปที่ริมฝีปากของเธอและจิ้มเบาๆ เธอไม่ได้หมดสติแต่เธอไม่กัดผม เธอได้ไล่ริมฝีปากของผมด้วยลิ้นของเธอและสไลด์มันเข้าไปในปากของผม
「อึน-」 「นมุ-」
ริมฝีปากของเราซ้อนทับกันและลิ้นได้เข้าไป แคทเธอรีนไม่ต่อต้านอีกต่อไปและพันลิ้นของเธอไว้กับของผม ระหว่างที่ฟังเสียงของการจูบและเสียงของการน้ำแตก ขณะที่เราไต้ไปสู่การถึงจุดสุดยอดเธอและผมมีความสุขกับความรู้สึกที่สะท้อนกลับมา ก่อนผมจะรู้สึกมันทั้งสองมือของแคตเธอรีนซ้อนทับกับของผมและกำของผม
「เธอรู้จักชายอื่นนอกจากสามีเธอมั้ย?」
ระหว่างการนานหลังจากถึงจุดสุดยอด เธอได้เสียดายที่ยอมรับผม และใช้แขนผมเป็นหมอน
「อย่าพูดอะไรโง่ๆน่า ชั้นได้ซื่อสัตย์จนนายข่มขืนชั้น」
ช่างอื้อฉาว ผมจำว่าทำอะไรบางอย่างแบบนั้นไม่ได้ แต่คำตอบได้ออกมา
「สามีของเธอไม่ได้มีทักษะ มันเป็นเพียงความจริงง่ายๆว่าตัวเธอกระสันง่าย」
「มันเป็นไปไม่ได้!」
แคทเธอรีนแผดเสียงออกมา แต่ไม่ว่าเธอจะรู้มันหรือไม่ เธอซ่อนมันด้วยหน้าที่ไม่สบายใจ ด้วยตัวที่ลามกแบบนี้ ถ้าผมทำอะไรบางอย่างที่ค่อนข้างไร้เหตุผลมันจะยังโอเค ผมดันเธอจากข้างหลังและแทงเธอ
「ไม่ใช่ว่านายปล่อยออกมามากพอแล้วเหรอ!? หยุดมันเธอได้โปรด! หยุด…อย่าทำให้ชั้นรู้สึกดี!!」
หลังจากนั้นผมน้ำแตกไปประมาณ 3 ครั้งระหว่างที่จำนวนครั้งของการแตกของแคทเธอรีนไม่สามารถนับได้ทั้งสองมือและสองเท้า ในท้ายที่สุดเธอได้พูดคำปฏิเสธต่อไปแต่การกระทำของเธอไม่เทียบเคียงกับมันเลยซักนิด เธอพูดว่า ‘หยุด’ หระหว่างที่ส่ายสะโพกของเธอ เธอพูดว่า ‘พอแล้ว’ ระหว่างที่จูบผมอย่างซ้ำๆ เธอพูดว่า ‘ช่วยด้วย อย่าทำชั้น’ ระหว่างที่สองเท้าของเธอรัดเอวของผมและชักชวนอสุจิของผม ด้วยหน้าที่ดูเหมือนเธอละลาย ไม่มีใครจะเชื่อว่าเธอได้ถูกแทงโดยศัตรูของสามีเธอ
และบนนั้นทั้งหมด ผู้หญิงที่ผมมีอยู่ในบ้านได้ข่มเหงผมหลายครั้งมากกว่านี้ และผมทำให้เธอถึงจุดสุดยอดแม้อย่างนั้นโดยทั่วถึง แคทเธอรีนได้เก็บสติของเธอไปจนถึงจุดจบ
ไม่มีใครสามารถบอกว่าใครมีทักษะทางเพศกันแน่
「ซีเลีย มันโอเคแล้วตอนนี้」
「ค่ะ ขออภัย」
ซีเลียหน้ายู่กับกลิ่นที่รุนแรงเมื่อเธอได้เข้ามาที่เต็นท์ แต่เธอได้ฟื้นสีหน้าเธออย่างรวดเร็ว แคทเธอรีนได้หมดแรงที่สะโพกของเธอ และคลานไปเพื่อรับลูกของเธอคืน นั่งอยู่ในมุมห้อง
「ทำไมไม่อย่างน้อยเช็ดตัวของเธอซะ เมล็ดพันธุ์ของชั้นจะไปติดกับเด็ก」
แคทเธอรีนได้เช็ดเมล็ดพันธุ์ที่กระจัดกระจายด้วยผ้า และสะอื้น มันดูเหมือนว่าเธออยากจะให้มันดูเหมือนว่าเธอไม่ได้อนาจารมากก่อนหน้านี้
「มันมีข้อความจากผู้บัญชาการ เค้าบอกว่าควันหลงจะถูกจัดการโยบรูโน่และทหารราบภายใต้คำสั่งของเขา กองกำลังอื่นจะกลับไปที่เมืองหลวงพรุ่งนี้เช้า เตรียมตัว」
ยังไงซะ กลับไปที่เมืองหลวงเพื่อเด็กของผู้หญิงที่ให้ผมสนุก ผมต้องเจรจากับราชาด้วย มี 10 วันสำหรับผมที่จะได้จิตวิญญานผมคืน ผมจะรับรางวัลล่วงหน้า ผมเลยมีความสุขได้อย่างเต็มที่
จนกว่าเราจะกลับไปที่เมืองหลวงผมโอบกอดแคทเธอรีนทุกวัน และแต่ละครั้งเธอตอนต้านแต่ยอมแพ้ และถึงจุดสุดยอดอย่างมีความสุข
—————————————————————
มุมมอง แคทเธอรีน
ฉันอยากจะตาย ฉันไม่เคยคิดถึงบางสิ่งแบบนี้มาทั้งชีวิตของฉัน พ่อฉันได้ใจดีกับฉัน และสมาชิกครอบครัวคนอื่นก็ทำได้ดีด้วย การแต่งงานกับเซซิลได้ถูกตัดสินโดยพ่อแม่ทั้งสองฝ่าย และฉันไม่ได้เห็นเขาจนกว่าจะถึงวันพิธี แต่ฉันจำได้ว่าหน้าแดงเมื่อฉันเห็นหน้าที่หล่อของเขาในพิธี ฉันได้รับความสุขของผู้หญิงมากมายจากเย็นวันแรก ในท้ายที่สุดก็ได้ท้อง และชีวิตโดยไม่มีความไม่สะดวกได้ดำเนินต่อไป
แต่ความสุขที่ฉันคิดว่าจะคงอยู่ตลอดไปได้แตกสลายในทันที ด้วยเหตุผลบางอย่างหรืออื่นๆเมื่อฉันคิดว่าพ่อฉันได้รวมขุนนางทั้งหมดและทหารการกองทัพอาณาจักรได้เดินหน้ามาสู้เรา เมื่อฉันได้ยินว่าพี่ชายฉันตายในการรบฉันร้องไห้ซักพักหนึ่ง กองทัพของราชาได้ดันเข้ามาในเมือง และสามีที่รักของฉันได้จากไปเพื่อรบอย่างกล้าหาญ และตายในไม่นานหลังจากนั้น
ฉันได้ยินมาจากเพื่อนที่ลนลานของพ่อฉัน ว่าพ่อฉันได้สร้างความผิดของการทรยศราชวงศ์ จากตรงนั้นฉันจำไม่ได้ว่าอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้าอย่างชัดเจนมาก เด็กคนนี้…เพื่อการปกป้องโรส ฉันขอร้องด้วยหัวของฉันไปสู้พื้นต่อศัตรูของสามีฉันและชายที่เขาคุยด้วย
ฉันได้ถูกพามาที่เต็นท์ของชาย และใช้ชีวิตของโรสเป็นโล่ เขาแสวงหาตัวฉัน ไม่มีทางที่ฉันจะปฏิเสธได้ มันเป็นเพราะชีวิตของฉันและชีวิตของโรสได้อยู่ในมือชายผู้นั้น
อย่างน้อยระหว่างปากเสียใส่ของของเขาและคุยเกี่ยวกับสามีฉัน ฉันยังพอไปไหวที่ถูกโอบกอดโดยเขา แต่มันไม่ได้ไปเหมือนที่ฉันหวังไว้ อวัยวะเพศของชายได้ใหญ่กว่าของสามีฉันมาก และทรงมันก็เหมือนปีศาจและแข็งดั่งเหล็กกล้า เข้าใส่ของที่ใหญ่เกินเข้ามาในฉันดั่งจะฉีกฉันออก สิ่งที่สามีของฉันได้สลักไว้ในฉันทั้งหมดได้ถูกล้วงออกไป ในท้ายที่สุด เขาน้ำแตกเมล็ดพันธุ์มามากซะจนมดลูกของฉันป่อง และคุณจะไม่ได้กลิ่นอะไรเลยนอกจากกลิ่นผู้ชายคนนั้น
มันคงจะดีถ้าฉันทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ถูกข่มขืนนั้น เจ็บปวดและแม้ว่าตัวของฉันจะถูกฉีกออกฉันตัดสินใจที่จะทนกับมันทั้งหมดเพราะโรส แต่ฉันได้ผิด มันรู้สึกดีอย่างไม่น่าเชื่อ
ชายพูดว่าฉันมีตัวที่ลามก แต่มันเป็นเพราะฉันได้ถูกโอบกอดโดยสามีฉันและถึงจุดสุดยอดจนฉันได้รู้สึกละอาย ไม่มีทางที่มันจะเป็นอย่างนั้น! ไม่มีทางที่ฉันจะกระสันจากการถูกโอบกอดโดยศัตรูของสามีฉัน และหันหน้าหนี แต่ตัวของฉันทรยศหัวใจของฉัน ชายมาพร้อมกล้ามเนื้อที่น่าตื่นเต้นของเขา ใช้การเคลื่อนไหวที่แรง และแท่งเนื้อมโหฬารของเขาที่ดูเหมือนมันไม่ใช่ของมนุษย์ เขารับตัวของฉันไปเป็นเชลย
เมื่อเขาได้โจมตีฉันจริงๆ ฉันได้เล็ดเสียงครางออกไป และรับการจูบของเขา
ในท้ายที่สุดฉันได้ติดกับคอของชาย มือของฉันโอบไปข้างหลังเข้า และในตอนสุดท้าย ฉันจำได้ว่าตัวฉันทั้งตัวได้เกาะผู้ชายระหว่างที่ฉันโยกสะโพกของฉัน จากความรู้สึกถึงจุดสุดยอด ชายได้เป่าเมล็ดพันธุ์ของเขาเข้ามาในฉัน และฉันอ้อนวอนให้เมล็ดพันธุ์ของเขาทำฉันท้อง
ครางระหว่างอยู่ในอกชายผู้ที่ฆ่าสามีของฉัน ขณะที่ฉันได้ถูกพาไปถึงจุดสุดยอด ฉันโยกสะโพกของฉันดั่งจะต้องการให้ท้อง ฉันสงสัยว่ามีผู้หญิงที่ชุ่ยๆและบ้าอย่างนั้นมั้ย
ฉันเป็นผู้หญิงลามกเหมือนที่ผู้ชายได้พูด สำหรับสิบวันก่อนเมืองหลวง ชายได้แสวงหาตัวฉันทุกวัน ฉันต่อต้านทุกครั้ง แต่เมื่อสวิทช์ได้ถูกกด ตัวของฉันได้ปฏิเสธที่จะฟังฉัน และช่องคลอดของฉันเปิดในทันที ฉันยังได้ทำการโม๊กเอ็นซึ่งฉันไม่เคยทำแม้กับสามีฉัน และระหว่างที่ดูดนมแม่ที่ได้สร้างสำหรับลูกที่รักของฉัน ชายทำให้มดลูกของฉันยอมความใคร่ของเขาทั้งหมด มากกว่านั้น เขาไม่เคยซักครั้งที่จะข่มขืนฉันโดยใช้กำลัง
นั่นทำให้สิ่งต่างๆโหดร้ายและหดหู่อย่างไม่จำเป็น
ฉันต้องยอมรับมัน ตัวของฉันได้ตกหลุมรักเขา ตอนนี้ฉันได้ถือความเกลียดของฉันเป็นเชื้อไฟอย่างสิ้นหวัง แต่ถ้าเขาได้ทำให้กายฉันเชื่องต่อไปแบบนี้ หัวใจฉันจะตกไปในท้ายที่สุด
ดั้งเดิมแล้ว ฉันจะหยิบมีดไปที่คอฉันและตัดตัวฉันเองให้ตาย แต่ถ้าฉันตายตอนนี้ ชะตาของโรสจะถูกผนึก ฉันต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ว่าอย่างไร และเมื่อเด็กคนนั้นได้ปลอดภัย ฉันจะจบชีวิตของฉัน ถ้าเป็นไปได้ ฉันจะไม่เคยพูดว่าฉันสนิทกับชายคนนั้น ฉันภาวนาให้สิ่งนี้เกิดขึ้น ก่อนทุกอย่างของฉันจะเป็นของชายคนนั้น
—————————————————————
ชื่อ : เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต 19 ปี ฤดูร้อน
สถานะ : อัศวินอาณาจักรโกลโดเนียกองทัพกลางกองร้อยทหารม้าที่ 1
เงินเดือนประจำปี 80 ทอง
เงิน : 257 เหรียญทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)
อาวุธ : แอ่งคู่ (ดาบยาว), บัลดิชใหญ่ (หอก)
อุปกรณ์ : เกราะเต็มตัวเหล็กระดับสูง, ผ้าคลุมสีดำ (ต้องสาป)
พวกพ้อง : นนน่า อีเล็คตร้า, เมลิสซ่า, มาเรีย, คาร์ล่า, แคทเธอรีน, โรส
คนรับใช้ : มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์
ลูกน้อง : ซีเลีย (ผู้ติดตาม), อากอร์ (ผู้ช่วย), คริสตอฟ (ลูกกระจ๊อก), คาร์ล, ชวาร์ซ (ม้า)
จำนวนคู่นอน : 29
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord