37 ความเมตตาของราชา
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
เมืองหลวง โกลโดเนีย
「ลอร์ดราดาห์ล ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ครั้งนี้พูดจากใจเลยว่ามีปัญหา ที่นี่ไม่ใช่ทางการ ดังนั้นเจ้าไม่ต้องแข็งมาก」
หลังจากพิธีของการกลับมาด้วยชัยชนะของพวกเรา และกองทัพศูนย์กลายได้กลับมารักษาการณ์ ทุกอย่างได้กลับมาสู่เวลาที่สงบสุขและเป็นไปเหมือนดั่งเคย หลังจากนั้น อีริชและผมได้ถูกเรียกโดยราชาสู่ ‘เวลาอาหารส่วนตัว’ ของเขา และเข้าร่วมกับเขาด้วยกันที่โต๊ะ ด้วยตำแหน่งของราชา มันเป็นไปไม่ได้สำหรับครึ่งขุนนางที่จุดยืนต่ำตะได้เก้าอี้ทางการ
「การได้ยินความพ่ายแพ้ของอัลโนด ไม่เพียงแค่เจ้าพวกนั้นในฝั่งใต้ แต่ขุนนางทั้งหมดที่รั้งตัวไว้อยู่ได้มอบภาษีชั่วคราวและส่งมันทั้งหมดในทีเดียว」
ราชาโยนรายชื่อของภาษีจำนวนมหาศาลออกมา ดั้งเดิมแล้ว มันเป็นบางอย่างที่จะแสดงแค่กับผู้ดูแลทรัพย์สมบัติเท่านั้น ราชาอาจจะเมากับแอลกอฮอล์แห่งชัยชนะของเขา
「ในท้ายที่สุดพวกเขาแค่เป็นพวกฉวยโอกาสที่ขี้ขลาด ทันทีที่เจ้าแสดงกำลังพวกเขามาเป็นซะแบบนี้」
จู่ๆก็หยุดการหัวเราะของเขา ขันหันหน้าหาคนรับใช้และโบกมือของเขา มันดูเหมือนว่ามันคือสัญญานให้จากตำแหน่งไป พวกเขาออกจากห้องไปด้วยกัน และพวกเราสามคนเพื่อนเพียงสามคนที่เหลืออยู่
「ฉันได้ยินมาว่าเคานต์โรแลนด์ได้ทิ้งอัลโนด」
「มันดูเหมือนระหว่างที่ผ่านป่า พวกเค้าได้ถูกโจมตีโดยโจร และลูกชายของเค้า ด้วยกันกับพวกเค้าที่เหลือได้หายตัวไป…พวกเค้าไม่ควรที่จะมีชีวิตอยู่แล้วครับ」
「เข้าใจแล้ว งั้นนั่นเป็นสิ่งดี」
มันดูเหมือนราชายังอยู่ในอารมณ์ดีแม้ว่าเกี่ยวกับปัญหาของการลอบสังหาร
「เพื่อให้รางวัลความภักดีของเจ้าด้วยสถานะที่มากกว่าเดิม ฉันจะพึ่งพวกเจ้าทั้งสองคนต่อ ในฐานะขุนนางแห่งโกลโดเนีย แต่จนกว่าสิ่งนี้จะเป็นการประกาศอย่างเป็นทางการ ห้ามพูดเรื่องนี้กับใคร เพราะทั้งหมด ที่นี่มันไม่มากไปกว่าที่ที่ฉันได้กินอาหารเย็น」
「ผมปลื้มปิติครับ」 「หลังจากนี้ ก็จะซื่อสัตย์ด้วย…」
ในท้ายที่สุดผมก็เห็นสถานะขุนนางที่สืบทอดได้ มันดูเหมือนว่านนน่าจะกระโดดในความสุข แต่ผมจะไม่ให้เธอซื้อชุดใหม่
「ปรกติแล้ว ฉันก็จะมอบดินแดนให้เจ้าด้วย แต่ที่เหลือมีเพียงดินแดนในทางตอนใต้ที่ได้ถูกยึด… ฉันไม่ไร้หัวใจขนาดจะโยนพวกเจ้าเข้าไปที่นั่น」
สำหรับขุนนางที่ไม่ได้สมรู้ร่วมคิดในการกบฏ การที่จะให้คนที่ฆ่าเพื่อนบ้านที่อยู่มาเป็นเวลานาน ได้เป็นคนอยู่อาศัย หัวใจของพวกเขาจะไม่มีวันสงบ แทนที่จะเป็นรางวัล มันจะเป็นการสำนึกบาปสำหรับการดูแลดินแดน
「มันไม่มีอะไร เราจะได้ดินแดนที่ดีในท้ายที่สุด แค่รอจนถึงตอนนั้น」
แม้ว่าการสนทนาได้จบแล้ว ราชาไม่เรียกคนรับใช้ให้กลับมา เขาใช้มือของเขาเองเทแอลกอฮอล์ลงไปในแก้วของเขา มันหายากสำหรับราชาที่จะแสดงหน้าที่อารมณ์ดีขนาดนี้บนหน้าของเขา
ถ้าผมไม่พูดมันตอนนี้ ผมสงสัยว่าผมจะมีโอกาสหลังจากนี้มั้ย
「พระองค์ครับ จริงๆแล้วผมมีบางอย่างอยากจะปรึกษากับท่าน」
อีริชได้ทำหน้าที่ยุ่งยาก เขาหวังว่าผมจะพูดตอนเขาไม่อยู่ที่นั่น แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น
「มีอะไร? พูดมา」
「มันเกี่ยวกับการปฏิบัติกับขุนนางกบฏที่ถูกจับ แต่ท่านจะตัดสินมันเป็นทรยศราชวงศ์เหรอครับ?」
หลังจากที่ราชาแสดงสีหน้าที่ว่างเปล่า เขาหัวเราะ
「ฮ่าฮ่าฮ่า! เจ้าพูดอะไรน่ะตอนนี้; ไม่มีอะไรจะเข้าใจง่ายไปกว่าการทรยศราชวงศ์ ไม่มีใครที่เท่าเทียมกับเจ้าเมื่อมันเป็นงานบนสนามรบ แต่เจ้าไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการแสดง เจ้าควรจะศึกษามันให้ดี แพวกว่าพวกนั้นที่อยู่ในสลัมก็รู้บางอย่างแบบนี้」
「ผมขออภัย แต่ความผิดของการทรยศราชวงศ์สำหรับลูกหลานโดยตรง รวมถึงการฆ่าทารกด้วยเหรอครับ…?」
「ใช่ นั่นถูกแล้ว」
「จริงๆแล้ว ผมมีลูกสาวของแคทเธอรีน ลูกสาวคนที่สองของมาร์เกรฟ อัลโนด ที่ผมได้จับตัวในซาล」
อากาศในที่นี้หยุด อีริชได้หยุดกิน
「พ่อ วิสเคานต์ เบลลิโด ได้ถูกฆ่าโดยผมในการดวลและแม่ แคทเธอรีน ได้ถูกจับตัวและหลังจากต่อต้าน ได้ถูกฆ่า ดังนั้น การที่จะลงมือกับลูกสาว ที่ยังเป็นเด็กที่ดื่มนมแม่อยู่ ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องชั่วร้ายที่จะทำ」
ราชาได้แสดงความโกรธในตอนแรก แต่หลังจากได้ยินข้ออ้างของผม เขาได้ตกอยู่ในความคิด
「ฉันเข้าใจแล้ว… มันได้ถูกพูดว่าประเทศไม่สามารถยืนอยู่ได้ด้วยความเข้มงวดเพียงอย่างเดียว ฉันก็ได้ถูกเชื่อโดยผู้คนว่าเป็นราชาที่เข้มงวดด้วย」
「เธอยังเป็นทารกที่ไม่เข้าใจอะไรเลย แม้ว่าท่านปล่อยเธอไป เธอจะไม่เป็นต้นตอของปัญหาในอนาคต」
โดยไม่ช้าไปแม้แต่น้อย อีริชออกมาด้วยการสนับสนุน
「แต่ การทำลายแบบอย่างของการทรยศราชวงศ์ มันอาจจะสร้างความเข้าใจผิดที่ไม่จำเป็นสำหรับคนอื่นๆ」
「ผมไม่รู้มากเกี่ยวกับสังคมขุนนาง แต่ผู้คนจะสนับสนุนพระองค์สำหรับการช่วยเด็กแน่ๆครับ」
การที่จะมาอธิบายกันที่นี่จะทำให้สิ่งต่างๆดูแย่ลงไป ในท้ายที่สุด เราทำได้แค่เพียงคาดหวังให้ราชามีความเมตตาบ้าง
「กฎหมายที่สร้างมามากกว่า 100 ปีก่อนไม่ผูกมัดฉัน… ดีมาก ฉันจะไว้ชีวิตเด็ก อย่างไรก็ตาม ฉันจะไม่หวั่นไหวในการลบล้างทุกชีวิตนอกจากเด็ก ฉันจะไม่รับรู้ว่าลูกสาวของเธอเป็นขุนนางในอนาคต แล้วฉันก็จะไม่รับรู้ว่าเธอแต่งงานกับขุนนาง เธอจะมีชีวิตเป็นเพียงชนชั้นกลาง」
ดี นั่นสมบูรณ์แบบ แต่ถ้าตัวตนของแคทเธอรีนถูกเจอ ผมอาจจะเสร็จด้วยเหมือนกัน
「จริงแล้ว ฉันก็มีปัญหาเล็กน้อย เจ้ารู้ว่าโทษของการทรยศราชวงศ์ มันขยายไปถึงครอบครัวที่เกี่ยวข้อง และครอบครัวที่แต่งงาน และพวกเขาถูกตรีตราด้วยความอัปยศมั้ย?」
「ครับ ผมทราบ」
「อัลโนดเป็นตัวกลางของขุนนางฝั่งใต้ มีหลายตระกูลที่ได้แต่งงานเข้าไปในตระกูลเขา ในตรงกลาง ยังมีคำแหน่งสำคัญที่ถือโดยชื่อของขุนนางอาวุโส」
ขุนนาง ที่ได้ก้าวกระโดดในสถานะถึงมาร์เกรฟผ่านการแต่งงาน ต้องสั่นในดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ที่พวกเขาอยู่ตอนนี้
「ถ้าฉันตีตราพวกเขาทุกคนด้วยความอัปยศ มันจะไม่จบแค่การกบฏ มันจะแยกประเทศเป็นสอง แตะจะมีสงครามกลางเมือง ดังนั้น ด้วยกันกับการให้เด็กพ้นผิด มันอาจจะดีกว่าที่จะให้ขุนนางที่ตัดความสัมพันธ์กับครอบครัวกบฏพ้นผิด」
「มันอาจจะเป็นการดีที่จะคิดค่าธรรมเนียมด้วยกันกับการพ้นผิดครับ」
「นั่นเป็นคำแนะนำที่ดี ลอร์ดราดาห์ล เจ้าอาจจะมีพรสวรรค์ในกิจการทางการเมือง」
เป้าหมายของผมได้ไปถึงแล้ว ดันนั้นผมไม่จำเป็นต้องแสดงความคิดเห็นของผมต่อ ผมอยากจะรีบกลับไปที่บ้านและลิ้มรสตัวของแคทเธอรีน ในแค่ 10 วันตัวของเธอได้คุ้นเคยกับผม ด้วยจุมพิตเดียวเธอก็ไม่ต่อต้านอีกต่อไปแล้ว แล้วก็ ผมได้ความรู้สึกของการเสื่อมในการขโมยภรรยาของคนที่มีลูกแล้ว
「ยังไงซะ ในเรื่องที่เกี่ยวกับการสนทนาก่อนหน้านี้ ไม่นานมันจะถูกปลอดปล่อยอย่างเป็นทางการ มาจบมันที่นี่สำหรับวันนี้เถอะ」
เราได้มอบกำคำนับที่ยิ่งใหญ่และออกจากวัง
「เมื่อไหร่ก็ตามที่ชั้นอยู่กับนาย ชั้นได้เหงื่อเย็น」
น้ำเสียงของอีริชเปลี่ยนไป กลับไปเมื่อวันที่เราเป็นทหารรับจ้าและเมื่อเรารับสถานะของเรา และตอนนี้ได้เรียกผมว่าลอร์ด นายได้กังวลเกียวกับหัวข้อของเด็กเหรอ?
「ชั้นได้กังวลว่านายจะทำบางอย่างที่อุกอาจซักวันนึง」
ถ้าผมบอกว่าผมซ่อนแคทเธอรีน นายอาจจะสลบ
—————————————————————
「และนั่นมันเป็นอย่างนั้น มันจะไม่ปรากฏอยู่บนโต๊ะจนกว่าการประกาศอย่างเป็นทางการได้ออกมา แต่เธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับชีวิตเธออีกต่อไป」
สำหรับตอนนี้ ผมพาแคทเธอรีนและโรสไปที่บ้านผม ผมพูดกับทีมของผมว่าเธอเป็นโสเภณีที่ถูกขับไล่โดยไปของสงคราม ดังนั้นถ้าเธอได้มาเป็นหนึ่งในผู้หญิงของผม จะไม่มีใครที่จะสงสัยอะไร พวกเขาดูเหมือนจะคิดว่าผมเจ้าชู้ และผมจะทำอะไรก็ตามและทุกอย่างถ้าผมเห็นผู้หญิงที่ผมถูกใจ
ผมบอกแคทเธอรีนเกียวกับการรับความผ่อนปรนของราชา ขณะที่เธอนั่งอยู่บนโซฟา
「อย่างนั้นเหรอ…?」
「ยังไงก็ตาม โดยธรรมชาติ เราใช้ชื่อตระกูลของเธอต่อไม่ได้ ดังนั้นเธอกลับมาเป็นขุนนางไม่ได้อีก เธอจะต้องใช้ชีวิตในฐานะชนชั้นกลาง」
แคทเธอรีนห้อยหัวของเธอและพยักหน้า
「อีกนิดหน่อย」 「จนกว่าความปลอดภัยจะรับประกัน…」
เธอพึมพำและบ่น
「จะประกาศเมื่อไหร่?」
「มันเป็นหนึ่งในความคิดของพระองค์แต่มันควรจะเป็นในสองถึงสามวัน」
「อีกสามวัน…ถ้าเป็นอย่างนั้น…งั้นบางที」
「ยังไงซะ พระอาทิตย์ได้ตกดินแล้ว เราไปกันมั้ย?」
ผมอุ้มแคทเธอรีนขึ้นและมุ่งหน้าไปที่ห้องนอน หัวนมเธอได้แข็งถึงจุดที่ว่ามันเห็นได้อย่างชัดเจนแม้ว่าใต้เสื้อผ้าเธอ เธอได้ห่อหุ้มในความคาดหวังสำหรับการมีเพศสัมพันธ์ ผมก็ได้ตื่นเต้นด้วยจนถึงจุดที่ว่าเอ็นผมได้แข็งและดันกางเกงผม ผมจะไม่เบื่อง่ายๆกับผู้หญิงที่ลามกที่ได้กระเซิงทันทีที่เธอได้ถูกดึงเข้าไปที่เตียง
—————————————————————
—มุมมอง แคทเธอรีน—
ฉันได้ถูกอุ้มโดยแขนของชายคนนี้และยกไปที่ห้องนอน ฉันไม่รู้แม้แต่ว่าฉันจะพูดอะไรหลังจากนี้ ฉันจะถูกกระทำชำเราอย่างทั่วถึง สำหรับวันนี้ เขาจะแทงฉันลึกเข้าไปที่มดลูกฉันมั้ย? หรือเขาจะให้ฉันอยู่ข้างบนและให้ฉันโยกสะโพกของฉัน? ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากจะเลียเอ็นที่ใหญ่ของเขา มันรู้สึกพอใจเมื่อใช้ปากของฉันและทำให้เขามีอารมณ์และให้เขาพ่นเมล็ดพันธุ์ของเขา…
เดี๋ยวก่อน ฉันส่ายหัวของฉันและกลับมามีสติ ทำไมฉันต้องบริการเขาตามนั้นด้วยล่ะ? นี่มันแย่แล้ว แม้ว่าหัวใจชั้นเกือบจะตกหลุมรักเขาแล้ว ชั้นต้องเข้มแข็ง ไม่อย่างนั้น…
「อ้า!」
「….」
ชั้นได้ผ่านผูหญิงที่มีหน้าอกใหญ่อย่างอุกอาจ ชายคนนี้ได้ถูกล้อมโดยผู้หญิงห้าคน ไม่ ชายสัตว์ป่าบ้ากามนี้ แน่นอนว่าข่มขืนเด็กๆคนรับใช้ด้วย มันยังมีเด็กชายตัวน้อยๆด้วย แต่ฉันได้ยินจากเพื่อนของฉัน ว่ามีผู้ชายที่เล่นกับตูดของเด็กจายอายุน้อย
ฉันได้ถูกอุ้มโดยชายและปิดตาของฉัน มันไม่น่าพึงพอใจที่จะมีความอิจฉาของภรรยาน้อยของเขาตรงมาที่ฉัน
「ท่านจะทำเธออีกแล้วเหรอ…?」
แต่สายตาของการประณามของเธอชี้ไปที่ชาย ยังไงซะ ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันคิดว่ามันธรรมชาติที่จะเสียดสี…แม้ว่าพ่อของฉันและพี่ชายของฉัน ก็ได้ถูกล้อมโดยผู้หญิงด้วย ฉันได้เห็นหลายกรณี ที่ผู้หญิงจะสู้กันเอง มันจะดีกว่าที่จะตีผู้หญิงที่เข้ามาขวางทางเธอมากกว่าที่จะไปตีเจ้าของของเธอ มันไม่มีความสำคัญแล้ว; ชะตาของฉันถูกผนึกไปแล้วในอีกสาววัน ฉันหยุดคิดเกี่ยวกับมัน
—มุมองของ แคทเธอรีน จบ—
—————————————————————
ตาของนนน่าเจ็บปวด มันเป็นคำขอเมื่อผมได้สร้างการจลาจลเพื่อหาเบื้องหลังของเธอ เมื่อผมได้รู้สึกถึงสายตาที่รุนแรงแบบนี้ มาเรียและเมลิสซ่าก็เพียงแต่มอบสายตาที่เย็นชาด้วย; นี่ทั้งหมดมันเพราะความเข้าใจผิดของแคทเธอรีน และซีเลียพูดไม่เพียงพอ เมื่อผมกลับมาที่เมืองหลวง ผมได้เตรียมตัวสำหรับพิธีเพื่อที่จะฉลองการกลับมาห่งชัยชนะ ดังนั้นผมปล่อยให้ซีเลียพาแคทเธอรีนเข้าไปในบ้านก่อน การที่ได้เห็นว่าผู้หญิงอีกคนได้ถูกพาเข้ามา ทุกคนตั้งคำถามแคทเธอรีน
「ขออภัยนะ แต่เธอไปรู้จักกับเอเกอร์-ซามะได้ยังไง?」
「ชายคนนั้น…ฆ่าสามีชั้น และใช้เด็กเพื่อแบล็คเมล์ชั้นเพื่อจะข่มขืนชั้น」
พวกผู้หญิงดึงหน้าของเธอกลับ
「ได้โปรดปฏิบัติกับชั้นและโรสด้วยความสงสาร และปล่อยเราไว้ลำพัง ชั้นไม่รู้สึกว่าชั้นเท่าเทียมกับพวกเธอคนไหนเลย เพราะชั้นปฏิเสธอะไรจากผู้ชายคนนั้นไม่ได้…」
จบมันตรงนั้น แคทเธอรีนสะอื้นอยู่ข้างกำแพงระหว่างที่กอดลูกของเธอ โดยธรรมชาติ ทุกคนได้ตกใจและถามซีเลียว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คำตอบเธอดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนี้
「ผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกสาวของผู้กระทำผิดในการกบฏ และสามีเธอก็ด้วย เอเกอร์-ซามะฆ่าสามีเธอ และพ่อของเธอได้ถูกแขวนคอตายในเมืองหลวง」
「ดั้งเดิมแล้ว ผู้หญิงคนนั้นสมควรจะถูกประหารด้วยเหมือนกัน แต่เธอได้ถูกช่วยเหลือ เค้าน่าจะตื่นเต้นระหว่างการต่อสู้และต้องการผู้หญิง」
「ชั้นไม่รู้มากเกี่ยวกับเด็ก แต่ใช้ตัวของเธอเป็นเงื่อนไขเพื่อร้องขอการผ่อนปรนจากพระองค์」
อย่างที่สามนั้นแย่เป็นพิเศษ ซีเลียไม่รู้มากเกี่ยวกับการไว้ชีวิตและอะไรแบบนั้น ดังนั้นคำอธิบายของเธอนั้นไม่ระวัง ดังนั้น มันทำให้ผมดูเหมือนตัวร้ายที่ได้ข่มขืนแม่อย่างต่อเนื่อง แม่ที่พยายามจะปกป้องลูกเธออย่างสิ้นหวัง?
เพิ่มเติมจากนั้น ระหว่างที่แคทเธอรีนได้ร้องไห้อยู่ที่มุมห้อง เธอได้ย้อนความหลังและพูดเกี่ยวกับความทรงจำของสามีและลูกของเธอ ดังนั้นสาวๆทั้งหมดนอกจากคาร์ล่าเข้าใจผิด มีแค่คาร์ล่าที่คิด ‘ไม่ใช่ว่ามันธรรมชาติสำหรับคู่ของชายที่จะสู้กันและฆ่ากันเพื่อผู้หญิงที่พวกเขาชอบเหรอ?’ ดังนั้นเธอไม่ถือ
ทนสามในหกคนที่เมินผม ไม่กี่วันได้ผ่านไป ในที่สุดราชาได้ประการตรงๆกับผู้คนในประเทศในพลาซ่า
「ฉันประกาศตรงนี้ว่าการกบฏในฝั่งใต้นั้นได้ถูกจัดการแล้ว สถานการณ์ที่โชคร้ายในโอกาสนี้ ได้ถูกเชิญชวนมาโดย มาร์เกรฟ อัลโนดที่ทรงพลังและไม่นานจะเสียชีวิต และพวกนั้นที่เกี่ยวข้องกับเขา」
การตอบสนองของขุนนางแบ่งเป็นคนที่มีสีหน้าจริงจัง และคนที่มีสีหน้าจริงจังมากกว่านั้น ยังมีคนที่มีคอนเนคชั่นบางอย่างกับอัลโนดด้วย
「ฉันจะตอบรับการทรยศที่ชั่วร้ายนี้ด้วยโทษการทรยศราชวงศ์ ฉันจะยึดสถานะของพวกเขาและดินแดนและสินทรัพย์ของเขาทั้งหมด และครอบครัวตรงของเขาและลูกหลาน จะถูกประหาญ」
มีเวทีลึกลับได้ประทับอยู่ที่พลาซ่า ด้วยเชือกมากมายที่แขวนอยู่กับมันและถูกคะยั้นคะยอ นักโทษได้ถูกพาขึ้นมาข้างบน ข้างหน้า อัลโนดสามารถถูกเห็น แต่เขาได้ใส่ผ้าขี้ริ้ว รูปลักษณ์ที่สกปรกไม่เหมือนอะไรที่ก่อนหน้านี้เลย
「ให้การประหาร เริ่มได้!」
พวกผู้ชาย พวกผู้หญิง คนแก่ ทีละคน เสียงที่ไม่น่าพึงพอใจได้ดังก้อง
แม้ว่าสำหรับผม ฉากนี้มันไม่น่าพึงพอใจดังนันผมได้ละสายตา และมองไปที่ตูดและหน้าอกของเลดี้สวยๆใกล้ๆ เสียงกรีดร้องสามารถได้ยินจากชนชั้นกลางและความปั่นป่วนได้เริ่มขึ้น เมื่อเวทีและศพได้ถูกทำความสะอาดออกไป เสียงกรีดร้องได้สงบลง แต่ไม่ว่าจะเป็นชนชั้นกลางหรือขุนนาง สายตาที่มองไปที่ราชาย้อมไปด้วยความกลัว
「สิ่งชั่วร้ายได้ถูกพาไปสู่ความตายแล้ว! ทุกจะกลัวที่ฉันเป็นราชาที่ไร้ความปราณี อย่างไรก็ตาม แม้แต่ฉัน จะไม่โทษการทรยศราชวงศ์ไปบนลูกของคนคนนั้น และจะไม่ปลิดชีวิตที่ไร้เดียงสา」
เด็กหลายคนได้รวมตัวกันอยู่ใต้ราชา อายุได้คล้ายๆโรส ประมาณห้าคนได้อยู่ที่นั่น
「เด็กเหล่านี้เป็นญาติของพวกนั้นที่มีโทษทรยศราชวงศ! แต่มันไม่ใช่เจตนาของฉันที่จะลงโทษเด็กน้อย ที่ไม่เข้าใจเหตุผลของสิ่งต่างๆ ฉันจะไม่ทำตนโง่เขลาด้วยการถูกผูดด้วยกฎหมายโบราณและปลิดชีวิตอย่างไร้ประโยชน์」
「ฉันจะลดบาปของเด็กเหล่านี้ และปล่อยพวกเขาในฐานะผู้บริสุทธิ์」
「ราชาผู้ใจดี! ฮู่เร่!」 「พระองค์อเล็กซานโดรเป็นราชาที่แท้จริง」 「ให้ราชาผู้ที่รักผู้คนของเค้ามีชีวิตอยู่ไปตลอดกาล!」
เสียงชมราชา และเสียงเชียร์และการปรบมือ ขึ้นมาจากอหมู่ผู้คน ผมรู้สึกว่าผมเห็นชายที่เป็นหัวการตะโกนเข้าไปในเต็นท์ของอีริช และผมได้คิดว่า อีริชได้ติดสินบนเขาด้วยเงิน แต่มาแกล้งทำเป็นไม่เห็นอะไรเถอะ ระหว่างที่ชนชั้นกลางได้ตื่นเต้นกับการละเว้นโทษที่ซึ้งกินใจของเด็กๆ ราชาแถลงปัญหาจริงกับพวกเขา
「ทำอย่างเดียวกันนั้นกับเด็กเหล่านี้ กบฏและครอบครัวที่เกี่ยวกันทางสายเลือด ที่ฉันเชื่อว่าพวกเขาไม่ได้สมรู้ร่วมคิดในการกบฏ ดังนั้น ฉันจะตัดความสัมพันธ์ของครอบครัวเหล่านั้น และในฐานะข้อพิสูจน์ความภักดีพวกเขาจะจ่ายภาษีจำนวนหนึ่ง และโดยการที่ไม่ตรีตราพวกเขาว่าเป็นความอัปยศ ฉันจะไม่สงสัยความภักดีของพวกเขาอีกต่อไป」
หนึ่งในขุนนางใกล้ๆถอนหายใจด้วยความโล่งใจและนั่งลงตรงนั้นเลย ถ้าคุณถูกตรีตราด้วยความอัปยศ เส้นทางของความสำเร็จในอาชีพและการแต่งงานจะถูกตัด มันเทียบเคียงกับความตายที่เชื่องช้าของขุนนาง
หลังจากนั้น การพูดของราชาดำเนินต่อไป กองทัพกลางได้เพิ่มความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอีก และกองทหารหลายกองได้ถูกสร้าง และเขาประกาศว่าคนพวกนั้นที่ได้ความดีความชอบในการต่อสู้ จะถูกให้รางวัลด้วยสถานะและรางวัล และจบมันลงตรงนั้น แต่สำหรับขุนนาง การเติมเต็มรูที่เปิดขึ้นในตำแหน่งของอัลโนด จากความตายของเขาและการสู้เพื่อหาผู้สืบทอด นั้นสำคัญไปกว่าการเลี่ยงการตรีตาของความอัปยศ และทำงานว่าจะจ่ายภาษีได้อย่างไร พวกเขาแนะนำกันเอง และออกจากพลาซ่าระหว่างที่รั้งกันเอง
ผมต้องตามเรื่องของแคทเธอรีนด้วย
「การประกาศมาในกำหนดการมั้ย?」
「ใช่ เธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับชีวิตโรสอีกต่อไป」
ผมยื่นโรสให้แคทเธอรีน ปรกติแล้วเธอจะชิงเธอไปและไม่ปล่อให้ออกจากข้างกายเธอ แต่วันนี้เธอทิ้งลูกของเธอและวางไว้บนโซฟาและหันหน้าเข้ามาหาผม
「งั้น…ได้โปรดเตรียมตัว!」
แคทเธอรีนหยิบมีดปอกผลไม้บนโต๊ะและเหวี่ยงมันลงใส่ผม ทุกคนกรีดร้อง ซีเลียดึงมีดในเอวเธอแต่ทำไม่ทันเวลา มีดได้ทิ่มเข้ามาในอกผม และเสื้อของผมเลอะไปด้วยเลือด
「ศัตรูของสามีชั้น! ศัตรูของพ่อชั้น! นั่น! เป็นยังไงล่ะ!」
เธอแทงด้วยมีดอย่างสิ้นหวังและพ่นความแค้นของเธอออกมา แต่ได้ถูกแทงได้มีด ผมไม่ล้ม และแน่นอนว่าผมไม่ตาย ด้วยความอ่อนแอของแคทเธอรีนและมีดเล็กๆ เธอไม่สามารถที่จะแทงทะลุเสื้อผ้าของผมและกล้ามเนื้อของผมเพื่อนำผมไปสู่ความตาย
แต่มันจะเจ็บถ้าผมปล่อยมันไว้แบบนั้น และบนนั้นทั้งหมด ซีเลียจะไม่ปล่อยให้เธอแทงผมซ้ำๆ แังนั้นผมดันไหล่เธอเบาๆและพลักเธอไป
แม้อย่างนั้น แคทเธอรีนพยายามจะทำตัวแข็งแกร่งและคว่ำลงไประหว่างที่กลิ้งอยู่กับพื้น
「…เป็นไปไม่ได้ ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ อาา…ชั้นรู้แล้ว」
เธอสลับมีดและชี้มันไปที่คอของเธอ
「โรส ยกโทษให้แม่ที่โง่เขลาของเธอด้วย ชั้นจะดูการเติบโตของเธอในยมโลก」
เมลิสซ่าไม่อยากให้เด็กเห็นจุดจบของแม่เธอ ดังนั้นเธอปิดโรส ผู้หญิงคนอื่นได้แข็งตัวจากสถานการณ์
ซีเลียไม่ได้สนใจแคทเธอรีนแล้ววิ่งมาที่ผม และดังนั้น เลือดได้ไหล
—————————————————————
ชื่อ : เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต 19 ปี ฤดูร้อน
สถานะ : อัศวินอาณาจักรโกลโดเนียกองทัพกลางผู้บัญชาการกองร้อยทหารม้าที่ 1
เงินเดือนประจำปี 80 ทอง
เงิน : 257 เหรียญทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)
อาวุธ : แอ่งคู่ (ดาบยาว), บัลดิชใหญ่ (หอก)
อุปกรณ์ : เกราะเต็มตัวเหล็กระดับสูง, ผ้าคลุมสีดำ (ต้องสาป)
พวกพ้อง : นนน่า อีเล็คตร้า, เมลิสซ่า, มาเรีย, คาร์ล่า, แคทเธอรีน, โรส
คนรับใช้ : มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์
ลูกน้อง : ซีเลีย (ผู้ติดตาม), อากอร์ (ผู้ช่วย), คริสตอฟ (ลูกกระจ๊อก), คาร์ล, ชวาร์ซ (ม้า)
จำนวนคู่นอน : 29
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord