บทที่22 เป็นความสัมพันธ์อะไรกันแน่
“นี่คุณกำลังทำอะไร ?” เจียงหยุนเอ๋อใช้มือดึงแขนเขาไว้ พูด
ลี่จุนถิงมีท่าทีที่จริงจัง “ผมเป็นแฟนของคุณ ทำสิ่งเหล่านี้เพื่อคุณ มันไม่สมควรเหรอ?”
“แต่……แต่ว่า ……” ที่จริงแล้วมันแค่ของปลอมเอง เจียงหยุนเอ๋อ กำลังอ้าปาก อยู่ต่อหน้าซูม่านลีก็พูดอะไรไม่ได้
“ดีแล้ว ผมจะไปกับหมอก่อน” ลี่จุนถิงพูดเสร็จ ก็หมุนตัวเตรียมออกไป
เจียงหยุนเอ๋อก็เดินไปข้างหน้าก่อน แล้วพูด “รอก่อน ฉันจะไปกับคุณ”
อยู่ต่อหน้าซูม่านลีเล่นละครหน่อยก็พอ แต่เรื่องการจ่ายเงินนี่ควรเป็นเธอจ่ายเองดีที่สุด
“ไม่ต้องแล้ว คูณก็อยู่ดูแลคุณป้าอยู่ในห้องนี่แหละ พวกคุณก็ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน” ลี่จุนถิงได้พูดคำปฏิเสธเสร็จก็เดินตามหมอออกไป
มองเห็นแผ่นหลังของลี่จุนถิง เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกทำอะไรไม่ถูก จนเมื่อมองไม่เห็นลี่จุนถิงแล้ว เธอเลยยอมละสายตาแล้วกลับมานั่งข้างเตียง
ซูม่านลี มองด้วยความน้อยใจ แล้วพูดเหน็บ “ทำไม? แค่ไม่กี่นาทียังขาดกันไม่ได้เลยเหรอ?”
เจียงหยุนเอ๋อรู้ว่าซูม่านลีเข้าใจผิดแล้ว แต่ในสายตาของซูม่านลีเธอกับ ลี่จุนถิงก็เป็นแฟนกันอยู่แล้ว ก็เลยบ่นเสียงเบาเบา “เปล่านี่……”
ลี่จุนถิงจ่ายค่ายาไปแล้วสี่แสนกว่า ก็ไม่รู้สึกกระทบกระเทือน สำหรับเขาแล้วแค่นี้มันไม่สำคัญอะไร เขามองดูใบเสร็จเงิน แล้วพูดกับพนักงานว่า “ครั้งนี้ผมจ่ายแค่นี้ แต่หลังจากนี้ค่าบำบัดฟื้นฟูร่างกายทั้งหมดผมจะขอจ่ายล่วงหน้า ได้ไหม”
พนักงานรีบพยักหน้ารับ เขาก็เอาบัตรเครดิตส่งให้พนักงานอีกครั้ง
เสร็จธุระทั้งหมด ลี่จุนถิงกลับถึงห้องคนป่วย คิดว่าจะมาปรึกษาเจียงหยุนเอ๋อ ให้คุณแม่เธอเปลี่ยนห้องที่สะดวกสบายกว่านี้หน่อย
ก่อนถึงห้องอีกสองสามก้าว เขามองเห็นผู้ชายคนหนึ่งผลักประตูแล้วเดินเข้าห้อง
ผู้ชายคนนี้รู้สึกหน้าคุ้นๆ ก่อนหน้านั้นรู้สึกเคยเห็น
ลี่จุนถิงขมวดคิ้ว แล้วเดินก้าวไปอีกหน่อย ก็ได้ยินเสียงของเจียงหยุนเอ๋อคุยกับกู้ลั่วจิ่น
สีหน้าของเจียงหยุนเอ๋อไม่ค่อยดี ต่อหน้ากู้ลั่วจิ่น ทั่วใบหน้ารู้สึกหมดความอดทน “นายมาตรงนี้ทำไม?”
สีหน้าของเธอช่างเย็นชา สถานการณ์มันชัดเจน แต่ว่ากู้ลั่วจิ่นไม่รู้สึกรู้สาอะไร “หยุนเอ๋อผมแค่อยากมาเยี่ยมป้า”
“เหรอ? งั้นก็คงไม่ต้องแล้ว” เจียงหยุนเอ๋อยิ้มเยาะ “ขอแค่นายไม่ร่วมมือกับสองแม่ลูกนั้นมาทำร้ายแม่ฉัน ฉันก็จะขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่ง สำหรับการมาเยี่ยม? หัวเราะ ก็ขอให้นายรีบไปจากที่นี่เถอะ ห้องคนป่วยเล็กเล็กนี้คงไม่เหมาะสำหรับคนมียศสูงอย่างนาย”
กู้ลั่วจิ่นได้ฟังคำพูดของเจียงหยุนเอ๋อแล้วรู้สึกอึดอัดใจ ยิ้มแบบแหยๆทีหนึ่ง แล้วพยายามพูดเอาใจเจียงหยุนเอ๋อ “หยุนเอ๋อ เธออย่าพูดอย่างนี้ซิ พวกเรามีเรื่องเข้าใจผิดกันเยอะ แต่ก็ขอให้เคลียร์ให้เข้าใจก็ดีแล้วนี่?”
เข้าใจผิด? เจียงหยุนเอ๋อนึกไม่ถึงว่ากู้ลั่วจิ่นจะเป็นคนหน้าด้านขนาดนี้ สิ่งที่เคยเกิดขึ้นมาทั้งหมดแค่คำว่าเข้าใจผิดคำเดียวก็ลบล้างทุกอย่างเลยเหรอ?
ณ เวลานี้เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกโกรธมาก แต่ต่อหน้าซูม่านลี เธอก็ไม่อยากใส่อารมณ์มาก ก็เลยเก็บความโกรธไว้ข้างใน พูดด้วยความเย็นชาว่า “ฉันว่าเมื่อก่อนเราไม่มีเรื่องที่ต้องเข้าใจผิดกัน แต่ตรงนี้ไม่ต้อนรับคุณมันเป็นเรื่องจริง เพราะฉะนั้นขอเชิญคุณออกไป”
“หยุนเอ๋อ……” กู้ลั่วจิ่นกระซิบออกมาเบาเบา ยื่นมือออกเพื่อไปแตะเจียงหยุนเอ๋อ แต่เจียงหยุนเอ๋อก็หลบไปอีกทาง
ตอนนี้ประตูห้องเปิดออก ทุกคนมองมาทางเดียวกัน ก็มองเห็นลี่จุนถิงเดินเข้ามา
ลี่จุนถิงถึงตอนนี้ก็นึกขึ้นได้ ผู้ชายคนนี้คือคนที่ครั้งแรกถวนจื่อเคยพาเขาให้ไปช่วยเหลือ ในบรรดาคนหนึ่งที่เคยเยาะเย้ยเจียงหยุนเอ๋อ เพียงแต่ไม่เข้าใจ……คนสมัยนี้ทำไมเปลี่ยนไปได้เร็วขนาดนี้?
จากการคุยกันเมื่อสักครู่ ลี่จุนถิงฟังออกว่าสองตนนี้ต้องมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่ แต่นั่น……ก็ไม่อาจลบล้างสิ่งที่กู้ลั่วจิ่นเคยทำลงไป
ในขณะที่มองเห็นลี่จุนถิงเข้ามา กู้ลั่วจิ่นก็รู้สึกตกตะลึง
แต่ก่อนเจียงหยุนเอ๋อบอกว่าลี่จุนถิงเป็นพ่อของเด็กคนนั้น เขากับเจียงหนิงเอ๋อก็ไม่ค่อยเชื่อ ตอนหลังสืบทราบมาว่าลี่จุนถิงเป็นถึงลูกชายคนโตของบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ป เขาก็แน่ใจได้ว่าเจียงหยุนเอ๋อพูดโกหก
แค่ว่า……ถ้าหากลี่จุนถิงกับเจียงหยุนเอ๋อไม่มีความสัมพันธ์อะไรกัน แล้วลี่จุนถิงมาอยู่ตรงนี้ได้ไง?
“หยุนเอ๋อ เขา……เขาเป็น……” กู้ลั่วจิ่นพูดอย่างติดอ่าง
ลี่จุนถิงทำสีหน้าไม่พอใจให้กู้ลั่วจิ่นพูดด้วยความไม่เกรงใจว่า “หยุนเอ๋อให้นายไปจากที่นี่แล้ว ทำไม?นายฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ?”
“หยุนเอ๋อเธอพูดมา เธอกับเขาเป็นอะไรกัน?” กู้ลั่วจิ่นไม่ยอมเลิกลารีบถาม
เขาไม่อยากเชื่อ เจียงหยุนเอ๋อเพื่อลี่จุนถิงยอมเสียสละตัดขาดจากตระกูลเจียง แล้วยอมถอนหมั้นจากเขา?
ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายทำให้เขารู้สึกรับไม่ได้ เพราะฉนั้นก็รีบร้อนอยากได้คำตอบจากปากของ เจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อมองเขาแล้วยิ้มอย่างเย็นชา แล้วพูด “ครั้งก่อนที่เจอกัน ไม่ใช่พูดเข้าใจแล้วไม่ใช่เหรอ? นึกไม่ถึง ไม่เจอกันตั้งนาน นายฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องแล้วเหรอ?”
โดนเจียงหยุนเอ๋อพูดประชดอย่างนี้ สีหน้าของกู้ลั่วจิ่นแดงก่ำ แต่ก็ไม่ยอมออกไป
“หยุนเอ๋อ เมื่อก่อนเราสองคนมีความเข้าใจผิดมากเกินไป เธอฟังผมอธิบายได้ไหม?” เสียงของกู้ลั่วจิ่นแฝงด้วยความอ้อนวอน ไม่เหมือนเมื่อกี้คำพูดที่พูดออกเหมือนต้องการบังคับขู่เข็ญตลอด
เวลานี้ ต่อหน้าเขาลี่จุนถิงได้ดึงเจียงหยุนเอ๋อเข้ามากอดไว้ และมองเห็นสายตาของกู้ลั่วจิ่น ที่เต็มไปด้วยความดูถูก “ หยุนเอ๋อตอนนี้มีฉันแล้ว นายคิดว่าเธอยังเห็นนายอยู่ในสายตาเหรอ?”
เจียงหยุนเอ๋อหันหน้าหนี ขี้เกียจสนใจเขา
ลี่จุนถิงขำออกมาทีหนึ่ง พูดว่า “ขอโทษ ฉันคิดว่าหยุนเอ๋อไม่จำเป็นต้องให้โอกาสอะไรนาย มีคำพูดอะไรนายพูดกับฉัน ถ้าหากว่าพูดไม่ออก ตอนนี้นายสามารถออกไปได้แล้ว”
เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกได้ว่าในคำพูดของลี่จุนถิงซ่อนความโกรธ รู้สึกแปลกใจทำไมเขาถึงมีปฏิกิริยารุนแรงอย่างนี้ แต่ก็ไม่ได้คิดมาก ก็เห็นกู้ลั่วจิ่นพูดอะไรไม่ออก แล้วเดินออกไปอย่างหมดท่า
มองเห็นกู้ลั่วจิ่นเดินจากไป เจียงหยุนเอ๋อนิ่งอยู่กับที่สักพัก ค่อยใช้สายตามองมาที่ลี่จุนถิง เห็นใบหน้าที่เข้มขรึม