35 ซาซากิ อายะชินกับชีวิตในดันเจี้ยน
“ฮ่าาาห์…”
วันต่อมาการดิ้นรนกับฮาร์พีถึงชีวิตได้เกิดขึ้น
มันรู้สึกเหมือนพวกเขาคิดว่าฉันเป็นกองกำลังต่อสู้ได้, ดังนั้นฉันเลยถูกพาไปด้วยกันกับท่าน-พี่สาวอาวุโสและคนอื่น
นี่มันใช้ประสาทค่อนข้างมาก
ทั้งหมดนี่เพราะมันมีมอนสเตอร์ที่อันตรายนอกรังด้วย
“”””นั่นสุดยอด””””
พี่สาวน้องสาวอายุเดียวกันมองฉันด้วยสายตาที่เคารพ
ไม่, แต่ฉันไม่มีความสุขเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ
มันดูเหมือนว่าฉันจะแข็งแกร่งกว่าเมื่อเทียบกับลาเมียปรกติ
ท่าน-แม่บอกว่า: “สแตทเธอค่อนข้างสูงเทียบกับเด็กสาวคนอื่นๆ”
อะไรคือสแตท
มันดูเหมือนว่าท่าน-แม่มองเห็นบางอย่าง
แล้วจากนั้น, มันเป็นวันต่อวันที่พี่สาวใหญ่ฝึกฉันในการล่า
เมื่อเสร็จการล่า, ฉันจะไปดูน้ำตกในเวลาว่างของฉันจากด้านหลังของมัน
แสงอาทิตย์นิดหน่อยสามารถผ่านเข้ามาได้จากที่นั่น
มันทำให้ฉันใจเย็นลง ดีกว่ารังมืดๆของเรา
มากกว่านั้น, ภาพที่สวยงามและเสียงที่เหมือนระเบิดของน้ำพัดพาความรู้สึกขุ่นมัวในตัวฉันออกไป
เสียงน้ำกระทบได้ถูกสร้าง, เมื่อฉันตรวจดู, งูใหญ่โผล่หัวมาออกจากน้ำ
งูทะเล
ทำไมงูทะเลอยู่ในทะเลสาบ
ฉันจะไม่โยนการโต้ที่ไม่ได้ขัดเกลาแบบนั้นออกไป
ที่นี่มันโลกแฟนตาซี
อีกอย่าง, งูทะเลและลาเมียเป็นพวกพ้องกันเหมือนพี่น้อง, ดังนั้นเราจึงไม่เป็นศัตรูต่อกัน
แต่นั่นมันหายาก, และในดันเจี้ยนปรกติแล้วมีศัตรูอยู่ทั่วทุกแห่ง
อารัคเน่, ฮาร์พี, มนุษย์กิ้งก่า, ออร์ค, โอเกอร์; ที่บริเวณใต้ดินนี้ดูเหมือนจะเป็นที่พักของเหล่ามอนสเตอ มันมีมอนสเตอร์มากมายที่ยกกลุ่มตีกัน
หนึ่งในคนที่มีความสัมพันธ์ที่แย่เป็นพิเศษกับเราคือฮาร์พี
พวกเขานั้นเหมือนเรา, ครึ่ง-มนุษย์ ครึ่ง-มอนสเตอร์, ดังนั้นฉันคิดว่ามันควรจะดีที่จะสนิทกันไว้
แต่เห็นได้ชัดว่าท่าน-แม่ของพวกเขาและท่าน-แม่เรามีความสัมพันธ์แบบหมาและลิง*
TLN* ไม่ถูกกันแบบหมาและแมว
“โลกแบบนี้ที่ทากัตซูกิ-คุงจะชอบ…”
ฉันนึกถึงเพื่อนร่วมชั้นที่รัก-เกมของฉัน
เขาชอบเกมอาร์พีจีในระดับที่มากเกินไป
ถ้าเขามาที่โลกนี้, เขาจะมีความสุขมากอย่างแน่นอน
“กย้าาาาาา”
ฉันได้ยินเสียงร้อง
อา, ก็อบลินถูกลากเข้าไปโดยงูทะเล
ที่มันค่อนข้างเลือดเยอะสำหรับแฟนตาซี
ฮ่าาห์…
มากลับรังกันเถอะ
◇◇
“เวทมนตร์เปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์?”
ไม่กี่เดือนต่อมา
เป็นเวลาที่พี่สาวน้องสาวออกล่าด้วยกันกับฉันด้วย
ฉันได้ยินข้อมูลดีๆจากพี่สาวใหญ่
ไม่, แม้จะเรียกมันได้ว่าเป็นข่าวดี
“เมื่อเราล่ามนุษย์, มันมีเวลาที่เราต้องสู้กับพวกเขาตรงๆ, เราจะจบที่การถูกจัดการ ความแข็งแกร่งของพวกเขาแตกต่างกันไป มันมีมนุษย์ที่อ่อนและ, แต่มันก็มีมนุษย์ที่แข็งแกร่งอย่างอุกอาจเช่นกัน”
ฟุมุ ฟุมุ
“และแบบนั้น, พวกเราใช้เวทมนตร์เปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์เพื่อหลอกพวกเขา แบบนี้”
พี่สาวใหญ่พึมพำบางอย่างที่ซับซ้อน, และในชั่วพริบตา, ผิวที่งามอย่างบริสุทธิ์ก็ได้ปรากฏขึ้น
โออออออ้!!
น่าทึ่ง!
เธอมีขาจริงๆ, และฉันไม่สามารถเห็นความเป็นงูปนอยู่ในตัวเธอ
อีกอย่าง, เธอเปลือยหมด
“เมื่อเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์เราควรปกคลุมร่างกายด้วยเสื้อผ้า ถ้าเราไม่ใส่อะไรเลย, ทั้งหมดนี่เราจะทำพวกเขาตกใจ”
‘แน่นอนสิ’ คือที่ฉันคิด, แต่พี่สาวน้องสาวฉันได้ “”เข้าใจแล้ว~”” และทึ่งด้วยสิ่งนี้
นี่เป็นช่องว่างระหว่างเผ่าพันธุ์, หือห์…
แต่, ไม่ใช่ว่าฉันใช้นี่ได้เหรอ?!
ถ้าฉันเชี่ยวชาญเวทมนตร์เปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์
“เธอเก่งเรื่องนี้นี่”
ท่าน-พี่สาวอาวุโสพูดด้วยความประทับใจ
พี่สาวน้องสาวฉันมีเวลาที่ยากกับการใช้เวทมนตร์เปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์, แต่ฉันทำสำเร็จอย่างง่ายดาย
“มันยากที่จะจินตนาการถึงมนุษย์…”
“ทั้งหมดเพราะพวกเราไม่เคยเห็นซักคนเลยไง~”
“เธอยืนยังไงอ่ะ?”
ฉันจบอยู่ที่การเป็นผู้สอนพี่สาวน้องสาว
ยังไงซะ, ทั้งหมดเพราะฉันเป็นมนุษย์มาก่อน
ฉันได้แต่ขอบคุณชีวิตที่แล้ว
ไม่, แต่ฉันอยากจะเป็นมนุษย์ในชีวิตนี้ด้วยนะ
“งั้น, เธอมาร่วมล่ามนุษย์เร็วๆนี้มั้ย?”
เมื่อท่าน-พี่สาวอาวุโสบอกฉันแบบนี้, ฉันได้ลุกลี้ลุกลน
“ม-ไม่, จริงๆแล้วชั้นเคยโดนมนุษย์โจมตีมาข้างนอกครั้งนึงน่ะ, และชั้นกลัว…”
มันคือการโกหก
ฉันถูกอนุญาตให้ออกไปคนเดียว, ดังนั้นฉันจึงโกหกแบบนี้ได้
จริงๆแล้วฉันไม่เคยเจอมนุษย์
ตอนที่เจอมีแค่เวลาที่พี่สาวใหญ่จับพวกเขาได้บางครั้งบางคราว
(ชั้นไม่อยากเป็นมอนสเตอร์ที่โจมตีมนุษย์…)
ฉันไม่มีความกล้า
การอยู่ร่วมกันกับมนุษย์ที่ฉันยอมแพ้ไปในตอนแรกได้มีแสงแห่งความหวัง
ถ้าฉันใช้เวทมนตร์เปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์, ฉันก็เป็นแค่สาวผิว-ขาว
ฉันสามารถไปอยู่ในถิ่นฐานของมนุษย์ได้ด้วยนั่น!
เวทมนตร์เปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์มีเวลาจำกัด, และเมื่อสิ่งนี้ที่เรียกว่ามานาหมด, มันจะถูกถอนด้วยตัวเอง
แค่ว่านั่น, สแตทของฉันมากกว่าพี่สาวน้องสาวฉันอย่างเห็นได้ชัด
ฉันแน่ใจว่ามันจะอยู่นาน
ไม่ใช่ว่านี่เป็นโอกาศหรือ?
ฉันตัดสินใจจะแอบหาจังหวะหนี
ปัญหาต่อไปคงจะเป็นกำแพงของภาษา
ฉันไม่เข้าใจคำพูดของมนุษย์ในโลกนี้
เมื่อฉันใช้สมองอย่างหนักคิดหาวิธีจัดการกับเรื่องนี้, พี่สาวใหญ่ก็มาแก้ปัญหาให้อีกครั้ง
“นี่, หนังสือที่ทำให้เธอเรียนภาษามนุษย์ได้”
มันมีของอย่างนั้นด้วยเหรอ?!
คือที่ฉันคิด, แต่เพื่อหลอกมนุษ์, คุณเห็นได้ชัดว่าต้องรู้ภาษาพวกเขาด้วย
“‘ช่วยชั้นด้วย ชั้นจะทำทุกอย่างที่นายต้องการเพื่อตอบแทนนาย’ ตราบใดที่เธอพูดนี่ได้ เธอก็หลอกมนุษย์ผู้ชายส่วนใหญ่ได้”
“ข-เข้าใจแล้ว…”
ผู้ชายนั้นเข้าใจง่าน
ใช่, แต่นั่นคือที่มันเป็น
เป้าหมายของฉันคือการใช้ชีวิตในเมือง, ดังนั้นแน่นอนว่าฉันเรียนภาษามนุษย์
พี่สาวน้องสาวฉันได้ ‘‘‘‘ประหลาดจัง~’’’’ และสงสัยในนิสัยของฉัน
ขอโทษ, แต่ฉันจะออกจากบ้าน, พี่สาวน้องสาว
ความสามารถในการล่าของฉันเพิ่มขึ้นอย่างนิ่มนวล
มันดูเหมือนว่าฉันมีพลังประหลาด, ดังนั้นเมื่อฉันลงแรงก่อนจะวิ่ง, ฉันจะวิ่งได้เร็วกว่าพี่สาวน้องสาวฉันสองเท่า
‘โทท้’, เมื่อฉันกระโดน, ฉันสามารถกระโดดอีกครั้งกลางอากาศได้
‘ออรย่า’ ฉันกำหมัด, และเมื่อฉันต่อยหลังจากสะสมพลังซักพักหนึ่ง, ฮาร์พีได้บินไปประมาณ100เมตร
“นั่นมันพลังอะไรของเธอน่ะ”
พี่สาวใหญ่ได้สงสัยในเรื่องนี้
ดูเหมือนว่านี่มันจะไม่ใช่ความสามารถของพวกลาเมีย
“นั่นต้องเป็นอะไรที่เรียกว่าสกิล” คือที่ท่าน-แม่สอนพวกเรา
ท่าน-แม่รู้ทุกอย่าง
อย่างที่คาดไว้กับบางคนที่อยู่มา 300 ปี
ใช่แล้ว, ท่าน-แม่อายุ 300 ปี
การมีตัวตนของเธอแค่แตกต่างออกไป
ไม่ว่าฉันจะถูกพวกเขาบอกว่าเก่งแค่ไหน, ฉันก็ยังเป็นพวกอ่อนแอเมื่อเทียบกับท่าน-แม่
อุ๊ปส์, ฉันออกนอกประเด็นไปนั่น
“สกิลคืออะไร?”
“มันมีเวลาที่มอนสเตอร์เกิดมาพร้อมกับความสามารถแปลกๆ มนุษย์ก็มีมัน มันจะดีที่สุดถ้าเธอไม่ไปยุ่งกับมนุษย์ที่มีสกิลที่แข็งแกร่ง
โออ้! นั่นเสียงเหมือนเป็นข้อมูลสำคัญ
ความสามารถนี้เรียกว่าสกิล, หือห์
มนุษย์ก็มีมันเช่นกัน
มันเป็นเพราะฉันเป็นมนุษย์มาก่อนฉันเลยมีมันเหรอ?
โอ้ ยังไงซะ, นั่นก็ดีแล้ว
ขอบคุณสิ่งนั้น, ฉันเป็นอะไรที่ไม่มีใครเทียบได้ในหมู่มอนสเตอร์รอบข้าง
“ตั้งแต่เวลาที่เธอเกิด, เด็กๆได้ถูกโจมตีน้อยลง, เด็กดี”
ฉันถูกชื่นชม
โลกนี้ถูกปกครองด้วยกฎของป่า
โดยไม่พูดเกินจริง มอนสเตอร์ที่อ่อนแอจะถูกกิน
พวกเราลาเมียไม่ใช่มอนสเตอร์ที่อ่อนแอ, แต่เราก็ไม่ใช่ที่แข็งแกร่งที่สุด
มันเห็นได้ชัดว่ามีมอนสเตอร์เป็นภูเขาที่แข็งแกร่งกว่าพวกเราเหล่าลาเมีย
นั่นทำไมเราในฐานะครอบครัวต้องรวมใจเป็นหนึ่ง
ท่าน-แม่, ท่าน-พี่สาวอาวุโส, และพี่สาวใหญ่พูดสิ่งนี้
พวกเราพี่สาวน้องสาวพยักหน้ากับมัน
(ขอโทษ, แต่ชั้นจะจากไป)
ฉันก้มหัวให้ครอบครัวของฉันในใจ
ตอนแรกฉันชาไปด้วยความกลัว
ฉันไม่พอใจพระเจ้า, ตั้งคำถามว่า: ทำไมฉันเกิดมาเป็นงู
แต่เมื่อใช้ชีวิตอยู่กับพวกเขาซักพัก, ฉันได้เรียนรู้ว่าฉันเป็นเผ่าลาเมีย, เผ่าที่เป็นห่วงครอบครัวตัวเอง
มันมีเวลาที่ยากเมื่อใช้ชีวิตในดันเจี้ยน, แต่เราสามารถอยู่ต่อไปได้โดยการช่วยกันและกัน
ฉันดีใจที่ฉันเกิดมาเป็นเผ่านี้
(ชั้นอยากจะตอบแทนพวกเค้าให้มากที่สุด)
“ออรย่าา!”
ฉันฆ่ากิ้งก่ายักษ์ทีโจมตีพี่สาวน้องสาวฉันด้วยหมัดเดียว
“ฮย่า!”
ฉันทำให้ฝูงฮาร์พีที่พี่สาวใหญ่มีปัญหาในการสู้, วิ่งหนีไป
“ขยี้!”
ฉันโยนก้อนหินยักษ์ไปใส่อารัคเน่ที่โจมตีพวกเรา
“เธอเก่งจริงๆ”
“ชั้นอยากจะแข็งแกร่งไวๆด้วยอ่ะ”
“แม้ว่าเธอจะกินน้อยมาก”
ไม่ใช่แค่พี่สาวน้องสาว, แต่แม้แต่พี่สาวใหญ่ก็เริ่มพึ่งฉัน
เมื่อเวลาที่ฉันรู้ตัว, ฉันได้กลายเป็นเบอร์3ของครอบครัว
ฉันอาจจะปล่อยมันมาในหัวของฉัน
ฉันไม่ทันสังเกตุ
ความจริงที่ว่า, ถึงช่วงเวลาจุดหนึ่ง, ท่าน-พี่สาวอาวุโสได้มองฉันด้วยสายตาแห่งความริษยา
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน