ตอนที่ 35 ยัยสาวน้อยไม่ชอบให้ผมสิ้นเปลือง
“หลิงเล่！ฉันจะฆ่าคุณ～～～～！！”
เสียงคำรามที่โกรธจัดของมู่เทียนซิงทำให้คนที่ในบ้านต่างตกใจ！
แม้แต่เจินเจินที่งีบอยู่ในห้องโถงเล็กๆ ชั้นบนยังตกใจลงมาตามเสียง เอนตัวลงด้านหลังบันไดมองฉากตรงหน้า
หลิงเล่กลับมองหล่อนอย่างนิ่งๆ ：“ไม่ใช่เหรอ？”
“ไม่ใช่สิ！”
มู่เทียนซิงเกือบจะเข้าไปปะทะใส่ สองมือจับไหล่เขาแน่นเหมือนอยากจะบีบคอเขาตาย：“ฉันไม่ได้อยู่ในช่วงประจำเดือน！ไม่มี！ไม่มีไม่มี！”
“ตอนนี้ท่าทางของคุณเหมือนมากเลยนะ”เขาขมวดคิ้วพูดต่อ：“ผมเคยได้ยินเรื่องที่ไม่กล้าเปิดเผยอาการเพราะกลัวการรักษานะ คุณแน่ใจเหรอว่าจะไม่ลองไปดู？”
มู่เทียนซิงไม่พูด
เพราะว่าเอนเข้ามาใกล้ หล่อนเลยจับได้ถึงประกายของความขี้เล่นในดวงตาสีดำคมคู่นั้นของเขา
“คุณจงใจ！”
“เปล่า”
“จงใจ！”
“ไม่ใช่”
“คุณ！”มู่เทียนซิงปล่อยเขา
ถูกเขายั่วมั่วโหจนเกือบจะระเบิดออกมา หล่อนโชคร้ายจริงๆ ใช่ไหมถึงได้เจอคนที่รับมือยากแบบเขา？
ผู้ชายบนรถเข็นยิ้มออกมาเบาๆ เหมือนกำลังเอาใจหล่อน：“ไม่กล้าเปิดเผยอาการเพราะกลัวการรักษาอาจะไม่ค่อยดี คุณก็ไม่ต้องกังวลมากเกินไป ผมไม่รังเกียจคุณเพราะว่าร่างกายของคุณมีปัญหาเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้แน่”
“คุณ！”
“คุณพูดอย่างเดียวว่าประจำเดือนไม่ได้มา แล้วมีอะไรมายืนยันได้？”
“แน่นอน！ทุกเดือนประจำเดือนฉันจะมาวันที่28！ตรงสุดๆ ！ตอนนี้แค่วันที่18ประจำเดือนจะมาได้ไง？”
“อ้อ～！”
พอพูดจบ ก็ถอนหายใจออกมา
แต่ว่า ผู้ชายบนรถเข็นกลับมองไปรอบๆ แล้วพูดกับลูกน้องเขาอย่างจริงจังว่า：“จำได้หรือยัง？วันที่18ของทุกเดือน！”
ฉวีซือเหวิน：“จำได้แล้วค่ะ！”
จั๋วซี：“จำได้แล้วครับ！”
มู่เทียนซิง：“บ้าจริงๆ ！”
หลิงเล่เข็นรถเข็นด้วยตัวเองไปที่โต๊ะอาหาร มองของเหลือบนโต๊ะก็ขมวดคิ้วออกมา สายตามองไปที่ใบหน้าเล็กๆ ของมู่เทียนซิงพูด：“ที่จริงแล้วผมยังหาอาการป่วยที่คล้ายกับคุณเจออีกอย่างนึง”
กึก！
กึก！
กึก！
นั่นเป็นเสียงหักนิ้วมือ！
แต่ไม่ใช่ของหลิงเล่ เป็นของมู่เทียนซิง！
หล่อนหรี่ตา กัดฟันกรอดจ้องหลิงเล่ มีหมาที่ฟันในปากเขาที่ไม่คายออกมา หล่อนก็กล้าสู้หาฟันนั่นของเขา！
หลิงเล่กับมองไม่เห็นท่าทางที่หล่อนจะระเบิดออกมา พูดอย่างนุ่มนวลว่า：“หรือว่าคุณเป็นช่วงประจำปี？”
ทุกคนต่างขำ！
หลิงเล่พูดต่อ：“ได้ยินว่าที่จีนมีหนังอยู่เรื่องหนึ่งชื่อว่า《Meet Miss Anxiety》มีโอกาสดูด้วยกันเถอะ！”
มู่เทียนซิง：“．”
ฉวีซือเหวินทนไม่ไหวต่อไป คุณชายสี่ปากดีจริงๆ ！
ไม่ใช่เป็นเพราะหญิงตรงหน้าไม่ยอมรับว่าKissกับเขาเหรอ โกรธขนาดนี้ แล้วต้องโกรธเขาด้วย？
เห็นว่าหญิงคนนี้เพิ่งมาใหม่และก็คงโดดเดี่ยว ฉวีซือเหวินพูดออกมาทำงายบรรยากาศนี้：“คุณชายสี่ เดี๋ยวฉันไปทำอาหารให้ท่านใหม่ละกัน วันนี้ตับห่านที่ได้มาใหม่ดีมากทานคู่กับไวน์แดงไหมคะ？”
หลิงเล่ส่ายหัว ยื่นมือสีขาวออกไปหยิบชามที่มู่เทียนซิงใช้ไปแล้วส่งให้ฉวีซือเหวิน：“ตักข้าว”
ฉวีซือเหวินงง พูดอย่างไม่แน่ใจ：“ใช้ ใช้ชามที่คุณหนูมู่ใช้แล้ว？”
“อือ”หลิงเล่พยักหน้า มองของเหลือบนโต๊ะ เหมือนว่าไม่ค่อยยินดีนักแต่ก็ส่ายหัวถอนหายใจอกมาอย่างช่วยไม่ได้：“ยัยสาวน้อยไม่ชอบให้ผมสิ้นเปลือง เพื่อให้หล่อนมีความสุข ต่อไปพวกเราคฤหาสน์จื่อเวยก็ประหยัดค่าใช้จ่ายกันเถอะ！”
จั๋วซี：“ครับ”
ฉวีซือเหวิน：“ค่ะ”
มู่เทียนซิงไม่สนเขาอีกต่อไป
หล่อนเดินไปที่บันไดแล้วอุ้มเจินเจินพามันขึ้นข้างบน
เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เยอะมาก หล่อนต้องการสงบๆ และก็ต้องการคิดหาวิธี
นายหลิงเล่นี่ไม่ธรรมดาจริงๆ ทางในอนาคตยังอีกยาวไกล หล่อนไม่สามารถให้เขามาจูงจมูกตลอดไปได้และก็ไม่อาจให้เขามากดขี่ชีวิตได้ตลอดไป ไม่มีอำนาจตอบกลับจริงๆ ！
พอเห็นมู่เทียนซิงออกไปแล้ว ฉวีซือเหวินที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะอาหารก็พูดอย่างทนไม่ไหว：“คุณชายสี่ คุณหนูมู่เพิ่งมาถึง อายุก็ยังเด็กอยู่เลย บางครั้งปล่อยได้ก็ปล่อย โอ๋ได้ก็โอ๋เถอะค่ะ”
จีบสาวอย่าใช้อารมณ์มาก
เหมือนวันนี้ โกรธต่อไปก็กลัวว่าภรรยาจะโกรธจนหนีไป
หลิงเล่รับชามที่หล่อนใช้แล้วเข้ามา หยิบตะเกียบที่หล่อนใช้แล้ว กินอาหารที่หล่อนกินไป ตอนที่เริ่มกินยังช้าๆ เนิบนาบอยู่ พอผ่านไปสักพักก็ค่อยๆ เร็วขึ้น
จนเขาทานของเหลือจากหล่อนหมดก็วางจานชามตะเกียบลงแล้วก็มองฉวีซือเหวิน：“วันนี้ป้าได้ใช้ชายี่เข่งต้มน้ำให้หล่อนดื่มหรือเปล่า？”
ฉวีซือเหวินแปลกใจ：“เปล่าค่ะ”
หลิงเล่ขมวดคิ้ว：“งั้นทำไมปากของหล่อนมีกลิ่นหอมของยี่เข่งล่ะ？”
ฉวีซือเหวินยิ้ม：“เหมือนว่าตอนนั้นบรรยากาศของทั้งสองจะไม่เลวนะคะ เลยรู้สึกว่าลมหายใจของฝ่ายตรงข้ามต่างหอมหวาน”
จั๋วซีก็ยิ้มตาม
หลิงเล่ถอนหายใจเบาๆ เงยหน้ามองไปที่บันไดแล้วพูดกับจั๋วซี：“เดี๋ยวไปด้านหลังกับผมแปปนึง แจ้งเหล่าผู้บริหารของบริษัท อีกสิบห้านาทีประชุม！”
“ครับ”
จั๋วซีเข็นหลิงเล่ไปด้านหลังของบ้าน ฉวีซือเหวินคิดแล้วคิดอีก อ้าปากพูดว่า：“คุณชายสี่！”
หลิงเล่หันไปมองหล่อน
หล่อนยิ้มนิดๆ ：“ฉันก็มาตั้งแต่ยังสาวๆ รู้ว่าสาวๆ ต่างก็มีความรักในอุดมคติกันทั้งนั้น ถ้าคุณชายสี่ทะนุถนอมคุณหนูมู่จริงๆ อยากมัดใจของคุณหนูมู่ได้ก็ต้องลองเปลี่ยนวิธีการเข้าหากันกับคุณหนูมู่ ท่านมักยั่วโมโหหล่อนตลอด แบบนี้กลัวว่าจะยิ่งห่างกันมากขึ้นนะคะ”
จั๋วซีก็คิดขึ้นมาได้ พูดว่า：“หล่อนยังมีเมิ่งเสี่ยวหลงที่เป็นรักแรกรออยู่ที่ตระกูลมู่นะครับ！”
หลิงเล่ได้ยินก็คิด
สักพักนึง เขาก็น้อยใจขึ้นมาอย่างโกรธๆ ว่า：“ผมยั่วหล่อนตรงไหน ทุกครั้งหล่อนต่างหากที่ยั่วผมก่อน ผมก็อดไม่ได้ที่จะเอาคืน”
เขายกมือขึ้นเคาะนิ้วให้จั๋วซีเข็นไปที่ประตูหลังต่อ
นอกหน้าต่างกลิ่นหอมของดอกไม้ฟุ้งกระจายไปตามความความมืดในยามค่ำคืน
มู่เทียนซิงกอดเจินเจิน ชมพระจันทร์ไปก็บ่นเรื่องเล็กๆ ในใจหล่อนให้เจินเจินฟัง
“ดูสิน่าโกรธไหม เขามาจูบฉัน！ฉันอุตส่าห์ใจดีอยากช่วยเขานั่งที่รถเข็นลงไปแล้วค่อยไปทานข้าวเย็น！”
“เขาจูบแย่สุดๆ ลิ้นของฉันโดนเขากัดไปด้วย！”
“พูดก็พูดเถอะ ฉันยังไม่มีประสบการณ์ เมื่อก่อนที่พี่เสี่ยวหลงจูบก็แค่จูบหน้าผากเท่านั้น”
หล่อนรู้สึกว่าลมข้างนอกเย็นสบาย แต่ไม่คิดว่าผู้ชายที่เพิ่งดันประตูหลังออกมา แต่ดีที่เพิ่งผ่านไปใต้หน้าต่างของหล่อนเลยได้ยินเรื่องในใจของหล่อนทั้งหมด
เสียงหวานของหล่อนนิ่งมาก นิ่งจนทำให้โลกของเขากลายเป็นความสงบ
หลิงเล่ยกมือขึ้นให้จั๋วซีหยุด
ใต้แสงจันทร์ สาวน้อยก็บ่นเรื่องในใจอยู่ ส่วนเขากลายเป็นผู้ฟังที่ดีที่สุดของหล่อน