35 ได้เวลาสนุกแล้วสิ！ ……คิดว่านะ
ตกดึก ฉันแอบออกจากโรงแรม――
“อะ เธอมาจริง ๆ ด้วย”
ฉันมารวมตัวกับชาโรที่ถูกนัดให้มารออยู่ที่หน้าโรงแรม และเดินทางไปยังปลายทางตามการนำทางของเธอ
แม้แต่ในตอนกลางคืน ไฟถนนที่ส่องแสง และแสงที่ลอดออกมาจากอาคารทำให้ถนนสายหลักค่อนข้างสว่าง ――แต่เพียงแค่เข้าไปในตรอกด้านหลังสักเส้นหนึ่ง ก็กลายเป็นถนนที่มืดและเปลี่ยวมาก
“ชาโรรู้จักด้วยเหรอ? เกี่ยวกับพวกนั้น”
“พวกนั้น? อ้า ถ้าจำไม่ผิด……เป็นพวกกลุ่มคนเลวที่เรียกตัวเองว่า 『ซิกแซ็กด็อก』อะไรนี่แหละ? แต่ฉันก็รู้จักแค่ชื่อล่ะนะ”
อ้อ ซิกแซ็กด็อกสินะ
พวกที่ถือตราสัญลักษณ์นั่นคือซิกแซ็กด็อก ――ม๊า น่าจะได้เป็นกลุ่มอันธพาลที่จะหายไปในคืนนี้นี่แหละ
ดูเหมือนว่าจะมีกลุ่มอันธพาลอีกหลายกลุ่มในเมืองหลวง แต่ฉันไม่สนใจพวกเขาหรอก ดังนั้นฉันจึงไม่ไม่ยุ่งด้วย
ตอนนี้ คืนนี้ ในคืนนี้ไม่จำเป็นต้องคิดให้มากความ ที่ฉันจะทำก็แค่เล่นกับน้องหมาฝูงใหญ่เท่านั้นเอง
จากข้อมูลเท่าที่ฉันได้มาจากการถามเมื่อเช้านี้ ดูเหมือนว่าน้องหมาตัวปัญหาจะค่อนข้างมีชื่อเสียงในเมืองหลวงพอสมควร
แน่นอนว่าเป็นในทางที่ไม่ดี
―― หรือก็คือ ใช้กำปั้นซัดได้โดยไม่ต้องกลัวเรื่องความรู้สึกผิดชอบชั่วดี
ยิ่งพวกเราออกห่างจากถนนสายหลักมากขึ้นเท่าไหร่ ส่วนที่สกปรกของเมืองหลวงซึ่งเต็มไปด้วยสิ่งสวยงามก็เริ่มโดดเด่นมากขึ้นเท่านั้น
ดูยังไง ๆ ก็มีแต่คนที่หน้าบอกยี่ห้อความชั่ว ไม่ก็พวกขี้เมาสุมหัวมากขึ้นจริง ๆ
“โอ๊ย ―― จ๊ากกกกก！”
“แก ――เจ็บๆๆๆๆ！”
“เด็กเปรต――อ๊าก เจ็บโว๊ยยยยย！”
ทุกครั้งที่มีคนพยายามเข้ามาเกาะแกะ ฉันจะฆ่าทันที
แบบนั้นก็ดูน่าสนุกดี แต่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของฉันจะเจ็บปวดเล็กน้อย ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจไม่ลงมือมากเกินไป
――เพราะภาพลักษณ์ที่ดูอ่อนแอ ไม่มีพวกพ้องมาด้วย เป็นเหตุผลที่ทำให้มีแต่คนเข้ามาเกาะแกะจนทำให้ฉันกังวลอยู่บ้างในตอนนี้
ยังไงทางนี้ก็มีรูปร่างเป็นเด็กเล็ก
มาพร้อมกับเด็กสาวอีกคน
เห็นได้ชัดเจนว่าไม่มีพวกพ้องที่ดูน่าเกรงขามมาด้วย
……ไม่สิ จากมุมมองของคนอื่น สงสัยว่าบางทีพวกเขาอาจมองเป็นผู้หญิงแบบนั้นที่พาลูกมาด้วย คงยากที่จะจินตนาการว่าฉันเป็นผู้นำ
“เนียแข็งแกร่งจริง ๆ พูดตามตรง ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น”
“นี่เป็นศิลปะการต่อสู้ลับที่สืบทอดมาในตระกูลลิสตันมาหลายชั่วอายุคน อย่าไปบอกใครล่ะคะ เพราะเป็นความลับ”
“เข้าใจแล้ว”
“ถึงจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่หนูก็อยากได้ประสบการณ์การต่อสู้จริง นั่นเป็นเหตุผลที่มาค่ะ”
“เอ่อ อืม”
ชาโรดูไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ และดูเหมือนจะไม่สนใจ แต่ก็ไม่เป็นไร ยังไงก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันสามารถอธิบายได้อย่างละเอียดอยู่แล้ว
หลังจากเชือดคนไปอีกประมาณสิบกว่าคนตามเส้นทางที่เดินผ่าน――ในที่สุดก็เห็นร้านที่ต้องการ
ร้านเหล้าขนาดใหญ่ที่ทรุดโทรม มีป้ายที่ทาสีเป็นชื่อ「ซิกแซ็กด็อก」แขวนไว้บนจุดที่เอาไว้แขวนป้ายชื่อร้าน
นั่นคือสถานที่ที่ซิกแซ็กด็อกให้สุมหัวกันสินะ……หรือเรียกให้ถูก อาณาเขตของพวกนั้น
……หืม? วี่แววของคนมีอยู่ไม่มากเท่าไหร่……นี่ไม่คิดที่จะเตรียมพร้อมการต้อนรับไว้เลยเหรอ?
“ชาโร รออยู่ที่นี่นะ”
“――อืม ฉันจะมองจากดาดฟ้าของตึกตรงนั้นก็แล้วกัน”
และเธอก็ชื้ไปที่ซากปรักหักพังตรงข้ามร้านเหล้า พอลองมองหาวี่แววของผู้คน ก็พบว่าไม่มีอยู่เลย ถ้าแบบนั้นเข้าไปอยู่ก็คงไม่มีปัญหามั้ง ――เพราะจากจำนวนน่าจะใช้เวลาไม่นานนัก
“ระวังตัวด้วยล่ะ”
ค๊า ค๊า
หากมีวี่แววของหลายคน ฉันจะโจมตีจากหน้าต่าง หรือประตูหลังอย่างอารมณ์ดี ระหว่างระวังกับดักและอื่น ๆ ไปด้วย
แต่เพราะว่าไม่มีวี่แววของผู้คนมากนัก ฉันจึงเข้าไปจากประตูหน้าโดยตรง
ภายในร้านเหล้าที่ซบเซาอยู่ในสภาพปรักหักพัง มีเก้าอี้และโต๊ะที่หัก หรือล้มเกลื่อนกลาด แม้จะคาดเดาได้จากภาพลักษณ์ภายนอกแล้วก็ตาม แต่ดูเหมือนจะไม่อยู่ในสภาพที่สามารถทำธุรกิจได้จริง ๆ
“――อ้า มาจริง ๆ ด้วย”
เมื่อเข้ามาก็เจอคนอยู่ตรงหน้าทันที
ในร้านเหล้าที่มีแสงสลัว
ฉันสบตากับชายในชุดสูทประณีตคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่สภาพยังดีอยู่ ――และรอบ ๆ ตัวเขามีชายสามคนนอนอยู่
อืม ไม่เห็นเข้าใจเลย
“สถานการณ์นี้เกิดอะไรขึ้นน่ะ? ฉันอุตส่าห์มาด้วยการเตรียมใจที่อยากจะเจอกับการแก้แค้นของพวกเขาที่แค้นจนทนไม่ไหวแท้ ๆ”
ความไม่พอใจที่เห็นพวกเขาถูกทำโทษพุ่งขึ้นนิดหน่อย ฉันที่หวังจะเติมพลังจากการโดนรายล้อมโดยคนจำนวนนับไม่ถ้วนที่จะทำทุกวิถีทางเพื่อทำให้ฉันเจ็บปวดมากที่สุด
และฉันคือคนที่กล้ากระโจนเข้าใส่การซุ่มโจมตีของพวกเขาที่ต้องการปลดปล่อยความแค้น
จากมุมมองอื่น ฉันก็เหมือนเหยื่อที่ดือรั้นที่กล้าเผชิญหน้ายอมรับต่อความชิงชังที่เรียกว่าการแก้แค้นที่อยู่ตรงหน้า ม๊า แต่ฉันก็มาที่นี่พร้อมกับสถานะการป้องกันตัวเองโดยชอบด้วยกฎหมายที่ถึงแม้ฉันอาจจะเผลอฆ่าคนไปสักหลายคนก็ตาม
――ทั้ง ๆ ที่เตรียมใจขนาดนั้นแล้วแท้ ๆ！
ฉันอุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตารอที่จะโดนจู่โจมอันเร่าร้อนแท้ ๆ！
ในกรณีหนึ่งต่อหนึ่ง ฉันก็จะไม่มีโอกาสอันดีที่จะได้ลองโดนฟาดกระเด้งกระดอนจนเลือดสาดกระเซ็นโดยไม่ทันรู้ตัวสิ และยังเรื่องอื่น ๆ ที่ไม่สามารถหาได้ขนาดนี้ในสถานการณ์อื่นอีก
“ทั้งเจ้าพวกนี้ ทั้งเจ้าพวกนั้น ใช่ไม่ได้เลยใช่ไหมล่ะ”
จากนั้นชายในชุดสูทก็คาบบุหรี่ไว้ในปากแล้วจุด ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน
“เราไม่ต้องการไอ้พวกชั้นต่ำที่โดนเด็กตัวเล็ก ๆ กระทืบเละมาอยู่ภายใต้พวกเราหรอกนะ”
ใต้พวกเรา สินะ
“คุณคือมาเฟียตัวจริงสินะคะ?”
“ม๊า ก็ทำนองนั้น”
เข้าใจล่ะ พวกลูกหมาเป็นเหมือนลูกน้องของมาเฟียอีกที
“――แต่สิ่งต่าง ๆ ได้เปลี่ยนไปแล้ว เธอ แข็งแกร่งดี ตอนแรกก็คิดว่าไร้เหตุผลสิ้นดีที่เจ้าพวกนี้จะแพ้ง่าย ๆ”
ชายในชุดสูทลุกขึ้นและเตะชายคนหนึ่งซึ่งนอนอยู่บนพื้น
“พวกแกโชคดีไป พวกแกได้ตายแน่ ๆ ถ้าไม่มีใครมา ――อยากจะไปไหนก็ไป”
พวกผู้ชายที่กำลังนอนอยู่กับพื้น――ลากร่างของตัวเองซึ่งดูจะเจ็บปวดไปทุกแห่ง คลานออกไปทางประตูหลัง ฉันเดาว่าชายในชุดสูทน่าจะทรมานพวกเขา
“เอาล่ะ เธอมีธุระอะไร?”
“มีธุระอะไร งั้นเหรอคะ?
“ก็นั่นไง เธอคงมีเหตุผลที่บุกมาขยี้คนของทางเราจริงไหม? ข้าก็เลยต้องกลับมาจากการจัดการธุระเองแบบนี้จนได้ ข้าไม่ได้สนใจพวกนั้นหรอก แต่ในวงการนี้ถ้าปล่อยให้ดูถูกกันได้ ก็จบกันพอดี
―― แล้ว เธอ ตอนนี้กำลังกำลังดูถูกพวกเราอยู่สินะ? ดูผิดหวังตลอดเวลาขนาดนั้น”
อา ฮ๊า
“ฉันมีความรับผิดชอบพอ ถ้าคุณสงสัยเรื่องนั้น”
“เป็นคำตอบที่ดี เป็นเด็กฉลาดจริงนะ ถ้าอย่างงั้นก็น่าจะรู้ว่าไม่ควรมาที่นี่คนเดียวใช่ไหม”
……ความรับผิดชอบ ความรับผิดชอบสินะ
“นั่นเป็นคำพูดของทางนี้ต่างหากค่ะ”
ฉันโกรธ ฉันกำลังโกรธจริง ๆ
อะไรคืดความแตกต่าง
ฉันมาที่นี่ด้วยแรงจูงใจที่จะอาละวาดกับคนร้อยคนในคืนนี้ แต่พอเปิดฝาออกมากลับเป็นแบบนี้ ความผิดหวังนี้คืออะไรกัน อย่ามาเห่าหอนแบบนี้นะ
จะทำยังไง
กำปั้นของฉันในคืนนี้กระหายเลือดมาก ฉันควรจะทำยังไงกับหัวใจที่ไม่ได้รับการเติบเต็มนี่ดี
“ฉันแค่ต้องการจัดการกับการต่อสู้ที่ฉันเข้ามาพัวพัน ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้
รับผิดชอบ?
ฉันมาที่นี่ คืนนี้ ก็เพราะสัญญาที่ประกาศไว้
ถ้าคุณไม่เข้ามาขัดขวาง ฉันก็คงจบเรื่องไปแล้ว”
ถึงอย่างงั้น ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มีเจ้านายของลูกหมาบางต้องเดินทางกลับมาจากการทำธุรกิจ และเข้ามาขวางทาง
และยิ่งไปกว่านั้น ดูอ่อนแอมาก
“ถ้าอย่างงั้นหนี้ที่พวกเขาจะต้องจ่ายให้ฉัน ฉันจะให้คุณเป็นคนจ่ายให้แทน ฉันจะเล่นกับคุณให้สุดกำลังเอง”
“……อ้า เอางั้นสินะ ตอนแรกข้าคิดว่าจะยอมยกโทษให้หลังจากที่ทำให้เธออับอายจนร้องไห้ขอโทษสักหน่อย”
เมื่อรู้สึกถึงท่าทีการต่อสู้ของฉัน ชายในชุดสูทก็เดินมาหาฉันพร้อมกับจุดบุหรี่ม้วนใหม่
――ดูหนุ่มจนน่าประหลาดใจ ไม่สิ อายุน้อยทีเดียว รูปร่างไม่สูงนัก ดูไม่มีเนื้อหนังเท่าไหร่ ผอมบาง
หน้าตาดูไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ แต่ มีเพียงดวงตาสีน้ำตาลแดงเท่านั้นที่เปล่งประกายอย่างประหลาด
――เป็นความกระหายความรุนแรง หรือสีของความเป็นปรปักษ์รุนแรงกันน่ะ
“จะฆ่าแกซะ”
เร็ว
ชายที่ดูสุขภาพอ่อนแอมากกลับบิดตัวได้อย่างไม่น่าเชื่อ
การกระทำที่ก่อให้เกิดจังหวะก้าวชั่วพริบตา และไม่มีการเคลื่อนไหวใช้กำลังที่เสียเปล่า จนได้ความเร็วเหนือกว่าที่จะจินตนาการได้
เขาเป็นคนที่ได้รับครั้งแรกของฉันไป กำปั้นข้างขวาของเขาชกเข้าที่ใบหน้าของฉันอย่างแรง
――ดี
ไม่ลังเลเลยตั้งแต่ก้าวแรก ดีมาก
ยอดเยี่ยม
ปลาเล็กปลาน้อยนับร้อยคงสนุกกว่านี้แน่ แต่คืนนี้ฉันจะยอมอดทนอยู่กับเจ้าตัวนี้