ตอนที่ 37 ดันชอบคุณ
“อ๊า～！”
เสียงร้องของมู่เทียนซิง เป็นครั้งแรกที่ดังทั่วบ้าน！
เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้น เห็นหล่อนม้วนตัวด้วยความอาย
ฝ่ามืออุ่นๆ ยังวางอยู่ที่บ่าของหล่อน พอขยับก็รู้สึกถึงอะไรที่ผิดปกติไป：“คุณ？”
พอได้สติ ทันใดนั้นเขาก็หรี่ตาสวยๆ นั่นพูดอย่างตกใจว่า：“คุณ ฉี่รดที่นอน？”
หล่อนตกใจจนหลับตาและร้องออกมาเสียงดัง：“ไม่ใช่！นั่นมันประจำเดือน！”
พูดจบ หล่อนก็ห่อขากลัวว่าเขาจะเห็น！
เขาดูท่าทางไม่เชื่อ：“ประจำเดือน？”
“อือ！”หล่อนพยักหน้าแล้วก็มีเสียงเขาพูดมาเบาๆ ：“ใครบอกว่ารอบเดือนมาทุกวันที่28ของเดือน ตรงสุดๆ ？”
มือใหญ่เคลื่อนลงช้าๆ เหมือนกำลังสำรวจบางอย่าง！
มู่เทียนซิงกระโดดจากเตียงขึ้นมา ดึงร่างบางๆ ของอีกคนที่หลบอยู่ที่ปลายเตียง！
แต่ว่า ใครจะมาบอกเขา ทำไมมือของชายคนนี้ยาวจัง？
หล่อนป้องกันได้ แต่เขากลับทำอย่างง่ายดาย เอาผ้าห่มที่ห่อตัวหล่อนออกไป！
แสดงแดดยามเช้าเป็นสีทองอ่อนๆ ตอนนี้มีความละอายนิดๆ ในอากาศไม่มีกลิ่นโรแมนติกของดอกยี่เข่งอีกต่อไป มีเพียงแต่กลิ่นปัสสาวะอ่อนๆ ！
“My God！”
หลิงเล่หลับตา ถอนหายใจออกมาอย่างไม่เชื่อ
รู้สึกเหมือนยังแสดงอารมณ์ของเขาในตอนนี้ไม่พอ เขาจึงพูดอีกว่า：“คุณเปิดโลกให้ผมจริงๆ ！”
แต่เห็นสาวน้อยคนนี้สวมชุดนอนลูกไม้สีฟ้าอ่อนที่มีรอยเปียกของเหลวขนาดใหญ่ ผ้าปูเตียงก็เปียกเยอะมากเช่นกัน！
แม้แต่มือใหญ่ๆ ของหลิงเล่ก็ไม่เว้น！
ปัสสาวะของหล่อน รุนแรงขนาดนี้เชียว？
ใบหน้าของหลิงเล่จ้องความวุ่นวายตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์
“ทำไงดี ร้านขายของใช้เด็กเหมือนจะไม่มีแพมเพิสไซส์ใหญ่ขนาดของคุณ ก่อนนอนไม่ไปเข้าห้องน้ำเหรอ？หรือว่าต่อไปทุกคืนผมต้องตั้งนาฬิกาปลุกให้คุณลุกไปฉี่？”
“ลุกไปฉี่？”
มู่เทียนซิงพูดออกไป เขามองไปเห็นผ้าปูที่นอนแล้ว ร่างของหล่อนก็สั่นขึ้นมา！
ทำไงดี？
ทำไงดี？
หล่อนฝึกกระบองไม่เป็น หมดหนทางจับหาชีพจร！
ทำไงดี？
ทำไงดี？
ถ้าหล่อนมีวิชาตัวเบา คงบินหนีไปนานแล้ว！
ในหัวเต็มไปด้วยความว่างเปล่า มีแต่ความทุกข์！
“ฮือ～！โฮ～！”
จู่ๆ มู่เทียนซิงก็นั่งลง อ้าขาขาวๆ นุ่มๆ นั่น หันไปร้องไห้หนัก！
เม็ดน้ำตานั่นเหมือนมุกที่แตกละเอียด ไหลออกมาไม่หยุด เหมือนฟ้าร้องเสียงดัง ฝนไม่หยุดตก ไหล่สะอึกสะอื้นไปมา แต่ดูเหมือนว่ายังมีพายุรออยู่อีก！
หลิงเล่จะพูดออกมาก็ได้ยินที่หล่อนร้องไห้ไปพึมพำไป：“งืองือ～ฉันไม่เคยฉี่รดที่นอน！ฉัน ฮือฮือ～ฉันลืมตาแล้วเห็น เห็นคุณเลยตกใจ！ฉัน เดิมทีฉันฮือฮือ～แต่ไหนแต่ไรมาฉันไม่เคยตื่นมาเพราะฉี่เลย！ไอ้บ้า！ทำไมฉันต้องโชคร้ายขนาดนี้ด้วย！ทำไมฉันต้องเจอคุณด้วย！ฮือฮือ～ฮือฮือ～ในชีวิตฉันทำแต่คุณงามความดี พระเจ้าเอาคืนฉันแบบนี้ทำไม？ฮือฮือ～ฉันถูกปลุกให้ตื่นเพราะฉี่ เพราะคุณทำฉันตกใจ ฉันเลยทนไม่ไหว ฮือฮือ～”
หลิงเล่มองหล่อน
รู้ว่าหล่อนชอบสวมกระโปรง ดังนั้นพวงเสื้อผ้าที่เตรียมให้เลยมีแต่กระโปรง
แต่ว่ากระโปรงตู้นึง หล่อนเลือกชุดนอนผ้าฝ้ายแขนสั้นขายาวสีฟ้าลายดอกไม้ เห็นได้ว่าหล่อนเข้าใจดีที่จะป้องกันตัวเอง ไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆ
มันจะเป็นไปได้ไหมว่าบังคับให้หล่อนนอนท่านี้ ทำหล่อนตกใจจริงๆ ？
มองหล่อนตัวเล็กๆ นั่น ร้องไห้จนโลกสะเทือน น่าสมเพช น้อยใจสุดๆ
แต่ว่าทำยังไงดี？
ไม่ใช่ว่าหล่อนร้องไห้หนักขนาดนี้แล้วเขาจะยอมแพ้ไม่นอนกอดหล่อนทุกคืนหรอกนะ！
เลี้ยงให้หล่อนกินดีอยู่ดีทุกวันแบบนี้ ไม่เอากำไรสักนิดจะได้ไง？ขาดทุนสิ！
มีเสียงถอนหายใจออกมาท่ามกลางบรรยากาศนั้น เสียงนุ่มๆ ของเขาก็เริ่มพูดอย่างเอาใจหน่อยๆ ：“โอ๋ๆ ไม่ต้องร้องนะ”
หยิบทิชชูที่หัวเตียงส่งให้หล่อน
หล่อนรับมา เช็ดไปบ่นไป：“ฮือฮือ～เพราะคุณทำให้กลัว！”
“ใช่ใช่ใช่！”
“ฮือฮือ～เพราะคุณทำให้ตกใจเลย！”
“ใช่ใช่ใช่！”
“ฮือฮือ～เพราะคุณทั้งนั้น！”
“ใช่ใช่ใช่ เพราะผมหมดเลยเพราะผม เพราะผมทุกอย่าง ไม่ต้องร้องแล้ว～”
สักพักนึง ยัยเด็กนั่นก็เลิกร้องไห้
เบ้าตาของหล่อนบวมแดง นั่งชนกับเขามองเขาอย่างบีบบังคับ；“ฉัน ฉันฉี่ แค่กแค่ก เรื่องที่เกิดทั้งหมดตอนเช้าห้ามเอาไปพูด อย่าบอกใคร！”
ถ้าพูดออกไป ภาพที่ดูฉลาด มีไหวพริบของหล่อน แล้วจู่ๆ มาฉี่รดที่นอนจะทำลายภาพลักษณ์ของหล่อนอย่างมาก！
หลิงเล่จ้องหล่อน ท่าทางน่าสังเวชของหล่อน เหมือนว่าถ้าเขากล้าพูดว่า“ไม่”หล่อนก็จะหายวับไปทันที！
เขาพยักหน้าพูดออกไป：“โอเค！เก็บไว้เป็นความลับ！”
แล้วหล่อนก็ยิ้ม
รอยยิ้มนั้น เหมือนดอกยี่เข่งด้านนอกหน้าต่าง ชมพูอ่อนๆ เบ่งบาน
แล้วก็วิ่งไปที่หน้าตู้ด้วยความเร็ว หยิบชุดไปสองตัว หล่อนไม่สนใจสวมรองเท้าแตะ มุ่งเข้าไปในห้องน้ำ
แป๊บหนึ่งก็มีเสียงสาดน้ำเข้ามา ดูกระฉับกระเฉง
หลิงเล่ที่เพิ่งถอนหายใจออกมาเบาๆ นอกจากจะได้ยินเสียงน้ำแล้วก็มีเสียงของผู้หญิงที่ดูร่าเริงออกมาจากห้องนั่น——
“ฉันชอบอาบน้ำ ผิวสุขภาพดี～โอ้โอ้โอ้～”
“สวมหมวกอาบน้ำแล้วกระโดดไปมา～โอ้โอ้โอ้～”
“ลุลาลาลุลาลาลุลาลุลาเล～”
ถอนหายใจออกมาแรงๆ เขาเม้มปากแน่นจนเห็นรุ้งแถวนึง ส่ายหัวยิ้มอย่างฝืนๆ ：“ไปสนใจคนแปลกๆ แบบนี้ได้ไง？”
ตอนที่มู่เทียนซิงออกมาจากห้องน้ำนั่นก็มองเห็นว่าที่เตียงไม่มีหลิงเล่อยู่
ไม่เพียงเท่านั้น ผ้าปูเตียง ผ้าห่มที่หล่อนทำเปื้อนก็เปลี่ยนใหม่หมดแล้ว
หล่อนเดินเข้าไป เอนตัวลูบ นุ่มมาก อบอุ่นจัง
กลิ่นของแสงแดด
“คุณหนูมู่ คุณชายสี่บอกว่าถ้าท่านอาบน้ำเสร็จก็ลงไปทานข้าวเช้าด้วยกันค่ะ”
จู่ๆ จั๋วซีก็เปิดประตูมา ยืนหน้าประตูแล้วยิ้มให้
มู่เทียนซิงร้อนตัวคิดว่าคนอื่นจะหัวเราะเยาะ ไม่มีความหมายอื่น และก็ไม่รู้ว่าหลิงเล่จะรักษาสัญญาตามที่พูดไหม หล่อนรู้ดีเลยแกล้งจงใจถาม：“ผ้าปูเตียงเมื่อกี้อะไรน่ะ”
จั๋วซีนิ่งไปแล้วก็พูดอย่างยิ้มๆ ให้：“คุณหนูมู่ไม่ต้องกังวล เดี๋ยวมีคนจัดการให้ แค่ต่อไปพยายามอย่าเอาเจินเจินขึ้นเตียง มันยังเด็กอยู่จะฉี่ก็ไม่บอก ถ้าไม่ทันระวังไปทับมันก็แย่”
“เจินเจิน ฉี่ อ่ะ～”
หล่อนทำเป็นพยักหน้า แล้วก็สำรวจท่าทางของจั๋วซีตรงหน้าแปปนึง พอแน่ใจแล้วว่าคนตรงหน้าดูไม่เหมือนว่าหลอกหล่อน เลยถอนหายใจออกมายาวๆ ！
ความเป็นจริง เมื่อเช้าที่หล่อนกรีดร้องออกมา ก็ถือว่าเป็นการเรียกจั๋วซี กับจั๋วหรันและภรรยาแล้วก็รีบมาที่หน้าประตูห้องพวกเขา ไม่กลัวว่าหล่อนจะเกิดเรื่อง แค่กลัวว่าหล่อนจะทำเรื่องอะไรคุณชายสี่！
ดังนั้น ฮี่ฮี่～พวกเขาไม่ได้ตั้งใจ ก็แค่พระเจ้าทำให้พวกเขาทั้งหมดต่างรู้เรื่องพวกนี้แล้ว～และก็ถูกหลิงเล่กำชับไม่ให้พูดถึงเรื่องนี้อีก～！