ตอนที่ 38 ถ้าผมอยากให้คุณไปกับผมล่ะ
กลิ่นของดอกยี่เข่งหอมฟุ้ง ดอกร่วงโรยกระจัดกระจาย
สายตาทั้งสี่มองมาจนมู่เทียนซิงเขิน
หูแดงอ่อนๆ เหมือนดอกยี่เข่ง ยังไงหล่อนก็นึกไม่ถึงว่าวันนี้หลิงเล่จะให้คนทำอาหารมาให้แล้วยังทานข้าวเช้ากับหล่อนอีก
คิดถึงเรื่องที่เกิดเมื่อเช้า มู่เทียนซิงมองสายตาของหลิงเล่ด้วยความรู้สึกนับถือหน่อยๆ หล่อนขายขี้หน้าขนาดนั้น เขายังช่วยเก็บเป็นความลับอีก！
บอกได้แค่แมนมาก！
ฉวีซือเหวินเอาสเต๊กปลาหิมะสองที่วางไว้ตรงหน้าของหลิงเล่กับมู่เทียนซิง พูดด้วยรอยยิ้มบางๆ ：“คุณชายสี่ คุณหนูมู่ ค่อยๆ ทานนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”มู่เทียนซิงรีบขอบคุณ
ตอนที่หันกลับไปสายตาก็ปะทะกับความหล่อเหลาของหลิงเล่ที่มีใบหน้าขุ่นเคือง อดไม่ได้ที่จะคิดว่า ถ้าเขายืนขึ้นมาได้จริงๆ ผู้ชายดีๆ แบบนี้คงไม่ถึงมือหล่อนแน่ๆ ？
ที่จริงแล้ว มู่เทียนซิงก็เป็นคนไร้เดียงสาแบบนี้แหละ
ก่อนนี้ยังโกรธจนกัดฟัน มาตอนนี้แค่เขาดีกับหล่อนหน่อย หล่อนก็จำฝังใจ ความขุ่นเคืองก่อนหน้านี้หายไป
เจี่ยงซินมักจะพูดเสมอว่านิสัยของหล่อนแบบนี้จะโดนเอาเปรียบได้ บาดแผลดีขึ้นก็ลืมความเจ็บ
แต่มู่อี้เจ๋อกลับบอกว่า ชีวิตที่มีแต่ความวุ่นวายมากมาย ได้รับความผ่อนปรนไปบ้างก็ถือว่าเป็นสิ่งที่ดี ทำไมต้องให้ตัวเองใช้ชีวิตไปแบบไม่มีความสุขด้วย？
ช่วงเวลาที่เหมาะสมแบบนี้ หลิงเล่ดูเอ็นจอยกับมัน
เขายังไม่ทานทันที แต่นั่งตรงหน้าหล่อนอย่างใจกว้าง สายตาคมชัดนั่นมองไปที่หล่อนอย่างไม่ละสายตาออก เหมือนว่าหล่อนเป็นแม่เหล็กที่ดูด รอยยิ้มนั่นเพียงพอที่จะดึงดูดเขา ไม่ว่ายังไงก็หนีไม่พ้น
ตอนนี้เองหล่อนก็หยิบส้อมกับมีดมาหั่นเนื้อปลาเป็นชิ้นๆ
เพื่อที่จะแสดงการขอบคุณและความห่วงใยต่อคนพิการ หล่อนก็ยืนขึ้น สองมือถือจานไปข้างหน้า：“ลุงคะ ให้”
มุมปากของหลิงเล่ยกขึ้น ตาดำเปล่งประกาย
รับจานในมือของหล่อนเข้ามา แล้วก็เอาจานของเขาส่งไปให้ หล่อนรับเข้ามา แล้วหั่นไปใหม่
พวกจั๋วหรันต่างยืนมองกันอย่างเงียบๆ บรรยากาศรอบๆ ช่างดี ถ้าคุณชายสี่กับคุณหนูมู่อยู่กันแบบนี้ได้ต่อไปเรื่อยๆ ก็คงจะรักกันในไม่ช้า
หลิงเล่กินอย่างสง่างาม ดื่มด่ำความอร่อย
วางส้อมกับมีดลง เขาเขียนประโยคนึงลงในกระดาษสีขาวแล้วส่งให้หล่อน
“ชอบชุดแต่งงานสีอะไร？”
หล่อนมองแล้วก็พูดออกไป：“คุณยังคิดเรื่องนี้อีก แต่ว่าช่างมัน ฉันไม่แคร์เรื่องพวกนี้เท่าไหร่”
ประโยคนั้น ทำลายบรรยากาศดีๆ ไป！
ดวงตาที่อบอุ่นของหลิงเล่มีน้ำแข็งปกคลุมอยู่ ปากกา Montblanc อันหรูหราถูกแรงนิ้วมือของเขากดลง
จากนั้นเขาก็เม้มปากแน่น เขียนประโยคนึงลงบนกระดาษ：“เพราะว่าผมไม่ใช่คนที่คุณอยากแต่งด้วย ก็เลยไม่คาดหวังอะไรกับงานแต่งใช่ไหม？”
มู่เทียนซิงไม่คิดว่าเขาจะถามแบบนี้
แต่ว่าเขาก็พูดจริงนี่：“เอ่อ คุณก็อย่าจริงจังมากไป ยังไงซะระหว่างพวกเราก็ไม่มีความรู้สึกอะไรต่อกัน เรื่องแต่งงานคุณอย่าไปคิดเลย ฉันว่าน้าเชี่ยนน่าจะเตรียมแล้ว ตอนนี้เขาคือคนดูแลตระกูลหลิงไม่ใช่เหรอ？พวกเขาจัดการยังไงพวกเราทำแบบนั้นก็พอ”
น้ำเสียงของหล่อนตรงไปตรงมา สายตาดูอวดดี
หลิงเล่จ้องหล่อนอยู่นาน มองไม่เห็นอย่างอื่นนอกจากความจริง
แต่ว่านี่คือเรื่องจริง ก็ไม่รู้ว่าทำร้ายจิตใจใคร ทำให้พวกฉวีซือเหวินหดหู่ขึ้นมา
อีกอย่างเมื่อวานทั้งสองก็Kissกัน นอนกอดเตียงเดียวกันอีก ความรู้สึกก็น่าจะคืบหน้าบ้างสิ ทำไมตอนนี้ดูแล้วๆ เหมือนทุกอย่างจะกลับไปที่เดิม？
หลิงเล่หายใจเข้า มองอาหารตรงหน้า หยิบผ้ามาเช็ดปาก ดีดนิ้วเรียกจั๋วซี
จั๋วซีรีบเข้ามา เข็นหลิงเล่กลับห้องภายใต้สายตาที่อึ้งของมู่เทียนซิง
จั๋วหรันก็ตามเข้าไปพูดกับมู่เทียนซิงว่า：“คุณหนูมู่ ไม่กี่วันข้างหน้าคุณชายสี่จะไม่อยู่เมืองM อาซือจะดูแลทุกอย่างของท่านที่คฤหาสน์จื่อเวย คุณหนูมู่ อาหารเช้าอุดมสมบูรณ์มาก ค่อยๆ ทานนะครับ！”
มู่เทียนซิงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
หล่อนมองเหตุการณ์ตรงหน้าแปลกๆ ดีที่เรียกฉวีซือเหวินไว้ได้：“พี่อาซือ พวกเขาเป็นอะไรอ่ะคะ？”
ฉวีซือเหวินมองแผ่นหลังของเหล่าชายหนุ่มที่ออกไปก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ พูดตามสามีที่เพิ่งออกไปว่า：“คุณหนูมู่ อาหารเช้าอุดมสมบูรณ์มาก ค่อยๆ ทานนะคะ！”
“เขาไม่อยู่นี่แล้วฉันกลับบ้านได้ไหม？”หล่อนยืนขึ้น ไม่มีอารมณ์ทานข้าวต่อ
ยังไงซะเหตุผลที่หล่อนอยู่นี่ก็เพราะหลิงเล่อยู่ ตอนนี้เขาจะไม่อยู่ หล่อนอยู่ไปก็เท่านั้น กลับบ้านไม่ดีกว่าเหรอ
อีกอย่างเมิ่งเสี่ยวหลงก็ยังไม่น่าจะไป อีกสองสามวันเมิ่งเสี่ยวหวีก็จะมาด้วย หล่อนก็มีเพื่อนๆ นะและก็อยากบ้าบอคอแตกกับเพื่อนๆ และก็อยากอ้อนพ่อกับแม่ในอ้อมกอดมากๆ
ฉวีซือเหวินเห็นความหวังในสายตาของหล่อนก็พูดอย่างเสียใจ：“ไม่ได้ค่ะ ถ้าคุณชายสี่ไม่แจ้ง ท่านก็ไปจากคฤหาสน์จื่อเวยไม่ได้”
มู่เทียนซิงก็รู้ว่าเป็นแบบนี้
ดังนั้น พอได้คำตอบก็วิ่งไป！
หลิงเล่เพิ่งออกไปไม่นาน ตอนนี้เขายังอยู่ในบ้าน งั้นไปถามเขาด้วยตัวเองดีกว่า！
ห้องรับแขก——
หลังจากเมื่อคืนที่จั๋วซีประชุมเสร็จ ก็เตรียมของใช้ให้หลิงเล่ไปต่างจังหวัด
เอากระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบออกมา อันนึงสีดำ อีกอันสีชมพูฟ้า
เขามองหลิงเล่อย่างไม่ค่อยแน่ใจ：“คุณชายสี่ เมื่อคืนไม่ได้คุยเรียบร้อยแล้วหรือครับว่าจะพาคุณหนูมู่ไปด้วย？ตอนนี้จะให้หล่อนอยู่คนเดียวจริงๆ เหรอครับ？หล่อนร่าเริงอย่างนั้น อุดอู้อยู่บ้านหลายวันจะได้เหรอครับ？”
หลิงเล่มองเขาอย่างเย็นชา
แค่สายตานั้น ไม่ต้องอธิบายอะไรมากก็ทำให้จั๋วซีหุบปากอย่างไว
จั๋วหรันพูดอย่างระมัดระวัง：“คุณชายสี่ คุณหนูมู่น่าจะยังไม่เคยไปเมืองMนะครับ ท่านไปแค่ปีละครั้ง อีกแปปก็ต้องจัดงานแต่งแล้ว ควรให้คุณหนูมู่ไปหลุมศพของคุณนายไหมครับ ให้คุณนายดู？ต่อไปมีคุณหนูมู่ไปกับท่านคุณนายที่อยู่บนฟ้าจะได้สบายใจ”
หลิงเล่หลับตาลง ได้ยินที่จั๋วหรันพูด เหมือนกำลังฝืน
มะรืนคือวันครบรอบของแม่เขา แม่เขาช่วยชีวิตเขาเลยจมน้ำ
คุณปู่ที่อยู่คฤหาสน์บนเขารักแม่ของเขามากที่สุด แต่ความจริงวันนี้ของทุกปี คนที่คิดไปกราบไหว้หลุมศพของแม่เขาก็มีแค่เขา！
ลืมตาขึ้น ผู้ชายบนรถเข็นกำลังจะพูดก็เห็นร่างที่สวมชุดสีฟ้าเข้ามา มานั่งตรงหน้าเขาเหมือนแมวแล้วมองไปที่เขา
“ลุง ถ้าคุณไป งั้นฉันกลับบ้านนะ！ได้ไหม？”
หลิงเล่มองหล่อนอย่างลึกซึ้ง ถามเบาๆ ：“ถ้า ผมอยากให้คุณไปกับผมล่ะ？”
มู่เทียนซิงนิ่งไป แล้วก็แลบลิ้นออกมาพร้อมยิ้มอย่างบ้าบอ：“ฉันไม่เคยไปยุ่งกับงานของคุณและก็ไม่เข้าใจ ไปก็มีแต่สร้างความยุ่งยากให้คุณ ฉันกลับบ้านดีกว่า พี่เสี่ยวหลงยังอยู่ที่บ้านฉัน！”