บทที่24 หึงแล้ว
นั่งอยู่ข้างเตียง เจียงหยุนเอ๋อยังคงแปลกใจ ในสมองก็มีแต่ภาพเหตุการณ์เมื่อกี้
ลี่จุนถิงเป็นอะไรกันแน่?
“หยุนเอ๋อ”
ซูม่านลีเอ่ยปากเรียกเธอ เจียงหยุนเอ๋อรีบดึงความคิดตัวเองกลับมา แล้วยิ้มออกมา แล้วถาม “แม่ มีอะไรเหรอ”
ซูม่านลีรู้สึกกังวลแล้วมองสีหน้าลูก แล้วสอบถาม “หยุนเอ๋อ ดูท่าทางร่างกายเธอไม่ค่อยสู้ดี ถ้าเหนื่อยแล้วก็กลับไปพักผ่อน ตรงนี้ไม่มีอะไรแล้ว”
“แม่ หนูไม่เป็นไรค่ะ แม่ก็พูดคุยกับหนูนานมากแล้ว รีบพักผ่อนเถอะ” เจียงหยุนเอ๋อได้นำผ้าห่มมาห่มให้ซูม่านลี พูดด้วยความอ่อนโยน
“ดี” ซูม่านลีพยักหน้า แล้วรีบหลับตา
มองเห็นซูม่านลีหลับไปแล้ว เจียงหยุนเอ๋อก็จูงมือถวนจื่อไปนั่งข้างๆ ตอนนี้ คุณหมอเดินเข้ามา เห็นซูม่านลีหลับไปแล้ว
แล้วกวักมือเรียกเจียงหยุนเอ๋อ เรียกให้เธอออกไป
เดินถึงห้องข้างนอก คุณหมอก็ได้พูดถึงเรื่องการรักษาต่อไป จากปากของหมอ เจียงหยุนเอ๋อพึ่งได้รู้ว่าเมื่อกี้ลี่จุนถิงได้จ่ายค่ารักษามากกว่าห้าแสนบาท ใจรู้สึกสับสนขึ้นมา
พูดถึงตอนนี้ หมอก็รู้สึกซาบซึ้ง “ฮึ แฟนคุณนี่ดีนะ ทั้งที่เป็นคนนอก ดีกว่าญาติคนอื่นของคุณนายเจียงมาก”
แฟนเหรอ……เจียงหยุนเอ๋อยิ้มแหย่ๆ ก็นึกถึงเรื่องบางอย่าง รีบขอร้องคุณหมอว่า “ใช่แล้วคุณหมอ หนูมีเรื่องอยากขอความช่วย
เหลือ คุณหมอก็รู้ เพื่อนของคุณแม่ทั้งหลายไม่ต้องการให้แม่หาย เพราะฉะนั้น ถ้ามีคนอื่นมาเยี่ยมแม่ คุณหมอต้องห้ามเยี่ยม แล้ว
โทรแจ้งหนู ได้ไหมคะ?”
นึกถึงกู้ลั่วจิ่น เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกเป็นห่วงว่าฝู้ชูเหมยกับเจียงหนิงเอ๋อจะถือโอกาสที่เธอไม่อยู่มาคิดร้ายซูม่านลี
พอหมอได้ฟัง ได้ตอบตกลงทันที เพราะในใจหมอก็ต้องการให้คนไข้รีบหาย
เจียงหยุนเอ๋อขอบคุณหมอหลายครั้ง ก็ลาหมอกลับเข้าห้องคนป่วย
เธอได้นั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องตั้งนาน ถวนจื่อรู้สึกเหงาเลยเล่นเกมข้างๆ
เจียงหยุนเอ๋อเอียงตัวมองไปทางหน้าต่าง เห็นท้องฟ้าก็รู้มันเย็นมากแล้ว แล้วเอาโทรศัพท์ออกมาดูเวลา กำลังเตรียมตัวพาถวนจื่อ
กลับบ้านเพื่อเตรียมอาหารเย็น
จูงมือถวนจื่อ เจียงหยุนเอ๋อเดินไปถึงหน้าลิฟต์ ความคิดก็วกไปที่ลี่จุนถิงอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นอยู่ดีๆทำไมต้องโมโหด้วย? หรือว่า……กำลังหึงเหรอ?
ความคิดนี้ผุดขึ้นมา แต่เธอก็รีบปฏิเสธ เธอเกือบหัวเราะความคิดของตัวเอง
เป็นไปไม่ได้? ลี่จุนถิงกับเธอพึ่งรู้จักไม่นาน เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงสวยขนาดนั้น คงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะชอบเธอ น่าจะ ตัวเองไปทำอะไรผิดหรือเปล่า ถึงทำให้เขาโกรธ
แล้วไป การร่วมงานกันก็ถือว่าเสร็จสมบูรณ์ไปแล้ว หลังจากวันนี้ไปคงไม่มีอะไรพัวพันกันอีกแล้ว
“คุณแม่ กำลังคิดอะไร ลิฟต์มาถึงแล้ว” ถวนจื่อได้เขย่าแขนเธอ รู้สึกมองหน้าเธออย่างไม่พอใจ
เจียงหยุนเอ๋อรีบตั้งสติกลับมา จูงมือถวนจื่อเข้าไปในลิฟต์
ในลิฟต์ เจียงหยุนเอ๋อได้จับสร้อยหยกที่แขวนคออยู่ เป็นประจำ แล้วเริ่มครุ่นคิดอีกครั้ง
หยกนี้ เมื่อหลายปีก่อนเธอเก็บได้จากโฮมสเตย์ ตอนนั้นเธอตื่นขึ้นมา ในห้องก็มีแต่เธอคนเดียว แต่ข้างหมอนได้มีหยกชิ้นนี้วางอยู่ เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าหยกนี้คงเป็นของผู้ชายคนนั้นที่ไม่ระวังทำหล่นหาย หลังจากนั้นก็เก็บหยกนี้ไว้กับตัวตลอด
ไม่รู้……ชาตินี้จะมีโอกาสได้เจอผู้ชายคนนั้นอีกไหม
ลิฟต์ถึงชั้นหนึ่งแล้ว เจียงหยุนเอ๋อ กับ ถวนจื่อได้เดินออกไป แต่ตัวเองก็ยังคิดใจลอย
นึกย้อนถึงเรื่องนั้น เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกไร้สาระจริงๆ เธอคิดแม้แต่ใบหน้าผู้ชายคนนั้นเธอยังจำไม่ได้เลย ถึงแม้จะเจอกันอีกครั้งเธอก็คงจำไม่ได้
ตอนนี้เบาะแสอย่างเดียวที่เหลือคือใบหน้าของถวนจื่อ ลบออกสิ่งที่ถวนจื่อคล้ายเธอ นอกนั้นก็คล้ายผู้ชายคนนั้นมั้ง?
เจียงหยุนเอ๋อก็ยังใจลอย แล้วมีคนคนหนึ่งขวางอยู่หน้าเธอ เธอรีบร้อนเงยหัวขึ้น ที่แท้ก็เป็นกู้ลั่วจิ่นมาขวางเธอไว้
สีหน้าของเจียงหยุนเอ๋อเปลี่ยนสีทันที รู้สึกโมโหแล้วถาม “นายทำอะไร?”
กู้ลั่วจิ่นยื่นมือมาดึงแขนเจียงหยุนเอ๋อ แล้วพูด “หยุนเอ๋อ ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณจริงๆ”
“นายนี่น่ารำคาญจริงๆ?” เจียงหยุนเอ๋อสะบัดแขนออกจากมือของกู้ลั่วจิ่น พูดอย่างเสียอารมณ์ “ฉันกับนายไม่มีอะไรต้องคุยกันจริงๆ ขอร้องนายอยากมาให้ฉันเห็นหน้าอีก ได้ไหม?”
ตอนแรกเธอก็ไม่ได้อยากหมั้นกู้ลั่วจิ่นอยู่แล้ว แต่ก็ไม่สามารถขัดคำสั่งของเจียงเย่เฉิงได้ หลังจากนั้นเธอก็ได้ตั้งท้อง กู้ลั่วจิ่นไม่ให้โอกาสเธอได้อธิบาย ก็ถอนหมั้นทันที อยู่ต่อหน้าผู้คนทำให้เธอเสื่อมเสียชื่อเสียง ตอนนี้เขายังมีหน้ามาปรากฏต่อหน้าเธออีกเหรอ?
เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเกลียดและเบื่อกู้ลั่วจิ่นมาก สะบัดแขนออกมาแล้วอยากรีบหนีไปให้ไกล แต่กู้ลั่วจิ่นก็ไม่ยอมตามมาวุ่นวายเธออีก
โดนเจียงหยุนเอ๋อพูดอย่างนี้แล้ว กู้ลั่วจิ่นก็รู้สึกอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นมา “เจียงหยุนเอ๋อ เธอมีสิทธิ์อะไรมาใส่สีหน้าให้ฉัน ตอนนั้นเธอเป็นคู่หมั้นฉันนะ แต่แล้ว? อยู่ๆเธอก็ไปตั้งท้องลูกของใครก็ไม่รู้ เธอจะให้ฉันยอมรับได้ยังไง ตอนนั้นเธอเป็นคนหักหลังฉันก่อน”
เจียงหยุนเอ๋อยิ้มอย่างเย็นชา ไม่อยากจะอธิบายอะไรกับเขาแล้ว “งั้นนายก็ไม่ต้องมาวุ่นวายฉัน มันจะไม่ดีกว่าเหรอ?”
“หยุนเอ๋อ ตอนนั้นฉันชอบเธอจริงๆนะ……แต่ว่าเธอ……” กู้ลั่วจิ่นถอนหายใจยาว เหมือนหมดปัญญาจริงๆ
เห็นเขาทำท่าเหมือนรักใคร่ เจียงหยุนเอ๋อเหมือนอยากหัวเราะ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “พอแล้ว ก็ไม่ต้องมาพูดถึงเรื่องเมื่อก่อน ฉันไม่มีอะไรต้องมาอธิบายกับนาย นายก็ต้องเข้าใจสถานะของตัวเอง ตอนนี้นายเป็นถึงคู่หมั้นคุณหนูใหญ่เจียงหนิงเอ๋อ”
กู้ลั่วจิ่นได้ฟัง แล้วพูดอย่างรีบร้อน “เพื่อเธอฉันสามารถทิ้งเจียงหนิงเอ๋อได้ หลายปีมานี้ ฉันรู้สึกว่าเธอมีความน่าดึงดูดมากกว่า”
คำพูดของกู้ลั่วจิ่นไม่ได้ทำให้เจียงหยุนเอ๋อใจอ่อน กลับกันทำให้เขารู้สึกน่ารังเกียจ เธอขมวดคิ้ว ในคำพูดบ่งบอกว่าเธอเบื่อและขยะแขยงกู้ลั่วจิ่นมาก “ไสหัวออกไปจากที่นี่ ถ้านายยังมาวุ่นวายฉัน ฉันจะแจ้งตำรวจแล้ว”
“แจ้งตำรวจ?” กู้ลั่วจิ่นยิ้มบางๆ “หยุนเอ๋อ ฉันเข้าใจเธอที่สุด เธอนี่ ชอบปากแข็งมาตลอด แต่ก่อนฉันผิดเอง ตอนนี้ฉันขอโทษเธอ เธอก็หายโกรธได้แล้ว?”
พูดจบ ก็ดึงแขนเจียงหยุนเอ๋อ อยากมากอดเธอ เจียงหยุนเอ๋อรีบดิ้นออกมา ถวนจื่อที่อยู่ข้างๆก็ได้ผลักกู้ลั่วจิ่นออกไป
“คนร้าย! ออกห่างจากแม่ผม!”
ในเวลานี้ มีรถคันหนึ่งจอดตรงหน้าพวกเขา ได้มีผู้ชายคนหนึ่งเดินผ่านหน้าเจียงหยุนเอ๋อไป จากนั้นเธอได้มองเห็นลี่จุนถิงต่อยหน้ากู้ลั่วจิ่นอย่างแรง