“เซโน่ ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วลูก”
เสียงของแม่ปลุกให้ฉันที่กำลังเบลอๆ ตาสว่างพอดี
“อือออ…หวัดดีตอนเช้าครับแม่”
“จ้า อรุณสวัสดิ์นะ แล้วก็ สุขสันต์วันเกิดครับ 5 ขวบแล้วนะ เซโน่”
ใช่ วันนี้วันเกิดครบ 5 ปีของฉันแล้ว
…ก็ ถ้ารวมกับ ‘ชาติก่อน’ ก็ 22 แล้วล่ะนะ
ใช่ ฉันมีความทรงจำมาจากชาติก่อนด้วย
จำได้อยู่เลยเมื่อตอนที่ฉันยังเป็นเด็กมอปลายในประเทศญี่ปุ่น ชื่อชิโรยะ โชตะ
วันนึง ฉันตายในอุบัติเหตุแก๊สระเบิดจากพวกกลุ่มเด็กบูลลี่ในห้อง แล้วพอตื่นมาอีกที ก็มาเกิดใหม่เป็นทารกที่โลกนี้แล้ว
ในชาตินี้ ฉันได้ชื่อใหม่ว่า ‘เซโน่’ เกิดจากพ่อที่เป็นนักผจญภัยระดับ A กับแม่ที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเขา และชีวิตก็ค่อนข้างมีอันจะกินเลยทีเดียว
“…เอาล่ะ เราขอแสดงความซาบซึ้งถึงที่สุดต่อท่านมิซารี่ที่ช่วยให้เราได้ท้องอิ่มจนถึงวันนี้ และทำให้ลูกชายของเรา เซโน่ เติบโตมาโดยสวัสดิภาพจนเขาอายุ 5 ปีแล้ว… เซโน่ พ่อดีใจด้วยนะลูก”
“ครับ ขอบคุณครับ พ่อ”
“เอาล่ะ ตอนนี้ลูกก็อายุ 5 ขวบแล้ว หมายความว่าท่านมิซารี่ได้ ‘ประทานความสามารถ’ ให้กับลูกแล้ว ลองพูดว่า ‘สเตตัส’ ดู”
“โอเคครับ ‘สเตตัส’”
เซโน่/ชิโรยะ โชตะ, มนุษย์ Lv 1
คลาส (อาชีพ) : -ยังไม่ได้เลือก-
สภาพ : สมบูรณ์
ความแข็งแกร่ง: 20
การป้องกัน: 20
พลังเวท: 10
การป้องกันเวท: 15
ความเร็ว: 25
เวทมนตร์: ไม่มี
…เห้ย?
มีชื่อเมื่อชาติก่อนอยู่ในนี้ด้วย!
“…โอ้…เยี่ยมเลย ปกติแล้ว สเตตัสเฉลี่ยจะอยู่ที่ 10 ถึงสเตตัสเลขหลักเดียวก็ไม่ได้หายากขนาดนั้น แต่มีสเตตัสที่สูงถึง 20 ด้วยเหรอเนี่ย…!”
“เยี่ยมไปเลยลูก! เซโน่! แม่มั่นใจเลยว่าอนาคตลูกต้องไปได้ไกลแน่ๆ!”
…อ่าว?
พ่อกับแม่มองไม่เห็นมัน…มีแค่ฉันที่เห็นมันงั้นเหรอ?
อะไรกัน โล่งอกไปที…
“โอใช่ ท่านมิซารี่ครับ ขอขอบคุณท่านมากที่ประทานสเตตัสแสนวิเศษนี้ให้ลูกของเราด้วยนะครับ…”
“จริงด้วย เราต้องอุทิศตนเพื่อท่านมิซารี่มากกว่านี้สินะ ต้องแสดงความขอบคุณมากกว่านี้…”
ฉันก็สบายใจอยู่นะที่เห็นพ่อกับแม่ร่วมกันสวดภาวนาแบบนั้น
ฉันกลับมาที่ห้อง พร้อมกับคิดเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ที่ผ่านมา
ข้อสรุปที่ได้คือ… ผู้คนในโลกนี้แปลกกว่าผู้คนในชาติก่อนอยู่นิดหน่อย
ไม่สิ ใช้คำว่าแปลกก็ไม่เหมาะ นี่มัน ‘เรื่องปกติ’ ของโลกนี้ ฉันแค่รู้สึกว่ามันแปลกก็เพราะตัวเองมีความทรงจำจากชาติก่อนแค่นั้นเอง
ความอึดอัดที่ว่ามันมาจากความศรัทธาที่เข้มข้นนั่น
ทุกคนเลย…ผู้คนบนท้องถนน, ลุงกล้ามโตที่เปิดแผงขายของตรงนั้น, ผู้หญิงที่เปิดร้านกลางคืนอยู่ในตรอกลึกซอยเปลี่ยว ถึงทุกคนจะมีอาชีพการงานและนิสัยที่ต่างกัน แต่มีหนึ่งอย่างที่ทุกคนมีเหมือนกันเสมอ คือความศรัทธาในเทพธิดามิซารี่
ก็จริงอยู่ ในโลกเดิม พวกเราก็มีศาสนาเหมือนกัน แถมยังมีสงครามที่เกี่ยวข้องกับศาสนาอยู่เหมือนกัน คนที่คลุ้มคลั่งกับความเชื่อของตัวเองเลยก็มี
…แต่ที่โลกนี้มันต่างออกไป มนุษย์ทุกคนศรัทธาต่อเทพธิดามิซารี่… ไม่สิ พวกเขาคลุ้มคลั่งกันเลยล่ะ และในเวลาเดียวกัน พวกเขาก็เกลียดชังและต้องการกวาดล้างทุกเผ่าพันธุ์ที่ไม่ใช่มนุษย์ทิ้ง ทุกเผ่าพันธุ์ที่ไม่เชื่อในมิซารี่ แต่เชื่อในเทพชั่วร้ายอิซึสึแทน หรือก็คือเผ่ามารนั่นแหละ
อืม ฉันไม่เข้าใจความรู้สึกที่พวกเขาเชื่อใน ‘เทพชั่วร้ายแห่งความตายและความโกรธ’ หรอกนะ แต่ก็พอรู้สึกได้ว่าพวกเขาก็เชื่อในเทพธิดาของพวกเขาเหมือนกัน…
มีอีกเรื่องที่กวนใจฉันอยู่ คือเหล่าคนที่มาเกิดใหม่นอกจากตัวฉันเอง
ใน ‘วันนั้น’ ฉันโดนแก๊สระเบิดพร้อมกับคนทั้งห้อง ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นล่ะก็ แสดงว่าทุกคนก็น่าจะมาเกิดที่โลกนี้เหมือนกัน ถ้าทำได้ ก็อยากไปเจอกับทุกคนอีกซักครั้ง
แต่ฉันก็ไม่มีอะไรรับรองเรื่องนี้เลย ต่อให้คนที่เดินสวนกันบนทางเท้าจะเป็นผู้เกิดใหม่จากต่างโลก ฉันก็ไม่มีทางรู้ได้เลย
จากที่ได้สเตตัสมาวันนี้ ฉันเลยรู้ว่าชื่อเดิมของผู้เกิดใหม่จากต่างโลกจะต่อท้ายชื่อใหม่ในชาตินี้… ก็รู้ล่ะนะ แต่ในโลกนี้ไม่ได้อะไรแบบ ‘สกิลประเมิน’ หรืออะไรแบบนั้น และฉันจะเดินดุ่มๆ อยู่ๆ ไปขอดูสเตตัสคนอื่นก็ไม่ได้อีก
เพราะงั้น ความเป็นไปได้ที่จะได้มาเจอกับผู้เกิดใหม่จากต่างโลกเลยค่อนข้างสิ้นหวังเลย
(ถ้าเป็นไปได้… ผมก็อยากกลับไป… อยากเจอเธออีกซักครั้ง…)
ในชาติก่อน ผมช่วยเธอเอาไว้ไม่ได้
เซนโจ โยนะ หนึ่งในห้าเพื่อนผู้หญิงที่สวยที่สุดในชั้นเรียน
แต่ตอนม. 4 เธอปฏิเสธคำสารภาพรักของผู้ชายคนนึง ที่ก็เป็นลิ่วล้อคนนึงของเจ้าชินอิจิ คุโรดะนั่นแหละ ไอ้ตัวการที่รังแกเธอมาตลอดตั้งแต่ลิ่วล้อของมันโดนเธอหักอกมา
ไอ้หมอนั่นเคืองเธอมาก เลยไปขอให้คุโรดะช่วยแก้แค้นให้ที แล้วมันก็เอาด้วยเพราะคิดว่ามันน่าสนุกดี
จากนั้นมา เธอก็โดนรังแกมาตลอดเลย
(…ก็นะ แต่เธอคงไม่ได้มาที่โลกนี้หรอก…หรือเปล่านะ?)
เธอเป็นคนเดียวที่ไม่ได้อยู่ในห้องแล็บในวันนั้น
ฉันว่าที่เธอมาช้าน่าจะเป็นเพราะพวกคุโรดะไปรังแกเธออีกแน่ แล้วเธอต้องทนกับมันอยู่
บางทีนั่นอาจจะทำให้เธอไม่ต้องมาเจอเหตุแก๊สระเบิดก็ได้
…ก็นั่นแหละ คุโรดะตาย พวกลิ่วล้อตาย ลูกน้องคนอื่นที่อยู่คนละห้องก็ทำอะไรชั่วๆ แบบนั้นไม่ได้อีกถ้าไม่มีคุโรดะแล้ว
ถ้านั่นทำให้เธอได้ชีวิตที่สงบกลับมา ผมว่า…นี่ก็คุ้มแล้วล่ะนะ
“เซโน่? แม่ไปซื้อของนะ!”
“…ไปแล้วครับ แม่”
ฉันปลอบใจตัวเองแบบนั้น แต่ก็ยังความคลุมเครือในอกนี่ออกไปไม่ได้ ก่อนจะมุ่งหน้าไปหาแม่