3 วันหลังจากการประชุมของเหล่าผู้บริหาร วันที่คุณเซดกลับมาจากด่านหน้า แล้วฉันต้องไปคุมแทนก็มาถึงซักที
“ลีน ระวังตัวด้วยนะ”
“แน่นอน ฉันระวังตัวอยู่เสมอนั่นแหละ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ… อะ คุณเซดคะ ยินดีต้อนรับกลับนะคะ”
“คุณหนูลีน คุณหนูโยมิ กลับมาแล้วครับ หลังจากนี้ คุณหนูลีนจะไปคุมกองกำลังในด้านหน้าแทนกระผมแล้วสินะ ยินดีอย่างยิ่งที่ได้ร่วมงานกันนะครับ”
“ค่ะ ฉันไม่เป็นไรแน่นอน ฉันจะทำงานของฉันแบบที่ทำตามปกติเลยค่ะ”
“…อืม น่าประทับใจมากเลยครับ เด็กน้อยคนหนึ่งที่ทั้งเยาว์วัยทั้งไร้ประสบการณ์เมื่อ 8 ปีก่อนนั้น ได้มาฝึกภายใต้การดูแลของกระผม ตอนนี้ เด็กน้อยคนนั้นตอนนี้ได้มาเป็นผู้บริหารในกองทัพจอมมารเสียแล้ว แถมยังมีลำดับสูงกว่ากระผมอีกด้วย ที่สำคัญ ยังเติบโตจนถึงจุดที่ได้รับความไว้วางใจให้มาคุมกองกำลังต่อจากกระผมได้แล้ว”
“อะฮะฮะ คุณอารอนบอกฉันว่าเขาค่อนข้างจะเหงาด้วยล่ะค่ะ”
“วะฮ่าฮ่าฮ่า กระผมมั่นใจว่าเขาเป็นคนที่จะพูดแบบนั้นล่ะครับ… อะ ถึงเวลาต้องไปแล้วล่ะครับ แต่ท่านสามารถใช้เวทเคลื่อนย้ายได้แล้ว งั้นกระผมก็ไม่ต้องกังวลอะไรสินะครับ น่าอิจฉาจริงๆ”
ใน 5 ปีที่ผ่านมา ฉันเชี่ยวชาญเวทมนตร์ได้อีกหลาบบทเลย พร้อมๆ กับทักษะการคุมทัพด้วย
ในบรรดาเวทมนตร์เหล่านั้น แน่นอน มีเวทเคลื่อนย้ายอยู่ในนั้นด้วย หนึ่งในเวทพื้นที่ที่สะดวกสบายที่สุดเลยล่ะ
“เข้าใจแล้วค่ะ ถ้างั้น ฉันไปก่อนนะคะ”
“ลีน ระวังตัวดีๆ ด้วยนะ เราก็อยากไปด้วยจัง…”
“โยมิออกไปสงครามไม่ได้นี่นา อีกซัก 2 เดือน ฉันก็กลับมาแล้วล่ะ”
“อือ…”
โยมิทำหน้าดูเศร้าจัง อะไรกันเนี่ย น่ารักที่สุดเลย ฉันเข้าไปกอดซักทีได้มั้ยเนี่ย?
“…คุณหนูลีนครับ อย่าเพิ่งสับสนพลางทำตาเหม่อลอยแบบนั้นสิครับ รีบไปก่อนเถอะครับ”
“…ฮะ นี่ฉันทำอะไรอยู่เนี่ย!?… ถ- ถ้างั้น ฉันจะไปแล้วนะคะ…”
“(อย่างที่คิดเลย คุณหนูลีนดูจะมีใจให้คุณหนูโยมิสินะครับ)”
“เออ เอาล่ะ ไปก่อนนะคะ… อะ จริงสิ คุณเซดคะ ฉันเผลอพังสังเวียนไปอีกแล้วค่ะ ขอโทษนะคะ”
“…หืม? เดี๋ยวนะครับคุณหนูลีน เมื่อกี้ว่ายังไงนะครับ…?”
“เอาล่ะ โยมิ ไปก่อนนะ {เทเลพอร์เทชั่น (เคลื่อนย้าย)} !”
“คุณหนูลีนคร้าบบบบ!!”
ที่เป้าหมายปลายทางของฉัน… ด้านหน้าของสงครามระหว่างเผ่ามนุษย์กับเผ่ามาร
ขอโทษนะ โยมิ ต้องถูกคุณเซดดุแทนในส่วนของ 2 คนด้วย ขอโทษจริงๆ นะ
“กำลังรออยู่เลยค่ะ ท่านลีน ขอบคุณสำหรับการมาของท่านนะคะ”
ฉันหันไปหาทางต้นเสียง และเธอก็คือ…เมด
ไม่ใช่เมดทั่วๆ ไปนะ เป็นเมดสายบู๊สุดโรแมนติกที่สวมชุดออกแบบพิเศษที่ทำให้ต่อสู้ได้ง่ายด้วย
คุณเชอรี่ ดาร์คเอลฟ์ และว่าที่ผู้บริหารของกองทัพจอมมาร
แต่เดิมเธอเป็นเมดประจำตัวของคุณเฟเรีย แต่หลังจากคอยสนับสนุนคุณเฟเรีย และคอยดูแลผู้คนรอบตัวเธอ เธอก็ได้เลื่อนขั้นมาเป็นว่าที่ผู้บริหารแบบไม่ทันรู้ตัวเลย เรื่องนี้ค่อนข้างเป็นที่เลื่องลือกันในเผ่ามารเลยล่ะ
ยังไงก็ตาม เธอค่อนข้างสนิทกับคุณเทียน่าอยู่นะ ไม่รู้ทำไมเจ้านายของเธออย่างคุณเฟเรียถึงได้ทะเลาะกับคุณเทียน่ากันได้ทุกเรื่องแบบนั้น
“ขอโทษที่ให้ต้องรอนานนะคะ บอกฉันทีค่ะว่าเกิดอะไรขึ้น?”
“ได้ค่ะ แน่นอน เชิญทางนี้เลยค่ะ”
ก็ เธอดูเป็นคนเอาจริงเอาจังกับงานมากๆ เลยนะ ก็เหมือนทุกทีนั้นแหละ
แถม กลิ่นตัวเธอก็ดีด้วยนะ สงสัยจังว่านี่เป็นรสนิยมของพวกเมดหรือเปล่า
“โปรดดูตรงนี้ด้วยค่ะ… ท่านลีนคะ?”
“เอ๋? …อะ ค่ะ!”
“ดิฉันขออธิบายนะคะ กำลังพลในตอนนี้ เผ่ามารมีอยู่ประมาณ 2,000 นาย ส่วนเผ่ามนุษย์มีอยู่ประมาณ 10,000 นาย จากการประเมินจากนักรบของเผ่ามารแล้ว เราสามารถไล่ต้อนพวกมันกลับไปได้อย่างไม่มีปัญหาเลยค่ะ…”
“เกิดปัญหาอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?”
“ค่ะ… ดูแล้วฝ่ายศัตรูจะมีผู้วิเศษกันอยู่จำนวนหนึ่งเลยค่ะ ซึ่งทำให้เขาสามารถทานกำลังพลของฝ่ายเราที่ใช้ความได้เปรียบทางเผ่าพันธุ์กับความสามารถพื้นฐานได้ค่ะ… น่าเสียดายที่ผู้วิเศษจำนวนมากของฝ่ายกองทัพขณะนี้กำลังอยู่ในสงครามกับพวกอัศวินแห่งศาสนจักรอยู่ จึงไม่สามารถพาตัวพวกเขามาช่วยทางนี้ได้ค่ะ”
“เอาล่ะ ตอนนี้เรากำลังสู้กับใครกันแน่คะ?”
“อาณาจักรอัลเวร่า ประเทศที่โดดเด่นในด้านการป้องกัน และมีนักบุญและผู้คุ้มครองอยู่จำนวนมากเลยค่ะ”
“…แสดงว่า พวกผู้วิเศษก็ถูกปกป้องด้วยเวทคุ้มครอง… สินะ”
“จะทำยังไงดีคะ? ตอนนี้สถานการณ์ในสนามรบยังไม่โอนเอียงไปที่ฝั่งใดค่ะ…”
“เราจับพวกเชลยศึกไว้หรือเปล่าคะ? พวกมนุษย์น่ะ?”
“เอ๋? ค่ะ มีจับเอาไว้อยู่หลายสิบคนได้”
“ถ้างั้น ช่วยจับมาเพิ่มอีกซักหน่อยนะคะ เอาให้ได้ซัก 200 คนก็แล้วกัน”
“ท่านจะทำอะไรต่อจากนั้นเหรอคะ?”
“ปล่อยพวกมันกลับไปค่ะ”
“…เอ๊ะ?”
“โอ๊ะ ฉันยังไม่ได้อธิบายสินะคะ แน่นอน เราจะปล่อยพวกมันกลับไปหลังจากให้พวกมันได้ช่วยงานอะไรพวกเราเล็กๆ น้อยๆ ซักหน่อยก่อนค่ะ”
“อ- อ่า… เข้าใจแล้วค่ะ แล้วงานที่ว่านั้นคืออะไรเหรอค่ะ?”
“เอาระเบิดในตัวกลับไปในเมืองด้วยค่ะ”
“เข้าใจล-… เอ๋?”
“บ้าเอ๊ย! ไอ้พวกมาร!”
“พวกแกจะต้องชดใช้ให้กับความอัปยศนี้!”
“…ฉันอุตส่าห์ปล่อยพวกมันกลับไป ยังมีหน้ามาพูดแบบนี้ใส่ฉันอีกเหรอ… เอาเถอะ ยังไงซะเดี๋ยวพวกมันก็ตายกันหมดอยู่แล้วนั่นแหละ”
“…ความคิดชั่วร้ายมากเลยค่ะ ท่านลีน”
“เทียบกับสิ่งที่พวกมันทำไว้กับโยมิ เรื่องแค่นี้ยังอ่อนโยนไปด้วยซ้ำนะ มีระเบิดเวลาฝังอยู่ในร่างกายของพวกมันแล้ว ถึงเวลาเมื่อไหร่ ก็ตู้ม ถ้ามันเป็นทหาร อาจจะบังเอิญเข้าไปพบกับพวกคนใหญ่คนโตด้วยก็ได้ และจากที่เราอัดพลังเวทลงไปพอควรเลยในตัวพวกมัน ระเบิดแต่ละลูกก็จะใหญ่ใช้ได้เลยล่ะ ถ้าป้อมหลักของพวกมันโดนเผาล่ะก็ พวกมันก็ต้องถอยทัพกลับไปเพื่อดับไฟนั่น แล้วระหว่างนั้น เราก็ไปจัดการกับเวทคุ้มครองซะ แล้วก็ฆ่าพวกผู้เหลือรอดในเมืองให้หมดก็พอ”
ความเมตตาเหรอ? มันคืออะไรน่ะ?
ฉันโยนของพรรค์นั้นลงน้ำไปตั้งแต่วันที่พวกมันทำลายหมู่บ้านของฉันแล้วล่ะ
“(‘แม่ทัพจอมกระหายเลือด’ ท่านลีน… เจ้าหญิงแวมไพร์ที่ถูกเทิดทูนจากเผ่ามารในความโหดร้ายต่อมวลมนุษย์และพลังดุจปีศาจของเธอ… ช่างเป็นผู้ที่เหี้ยมโหดอย่างแท้จริงเลยค่ะ)”
“…อ๊ะ ระเบิดแล้วค่ะ เดี๋ยวมันจะระเบิดทุกๆ สองสามวินาทีจากตอนนี้ มีเชลยถูกปล่อยกลับไป 240 คน เพราะงั้น… ก็อีกประมาณ 20 นาที แต่ถึงยังไง ฉันตั้งสูตรเวทมนตร์ให้ระเบิดทำงานทันทีเมื่อคนที่ถูกฝังระเบิดไว้ถูกฆ่าด้วย เพราะงั้นก็ไม่มีปัญหา เวทคุ้มครองถูกออกแบบมาเพื่อป้องกันการแทรกแซงจากภายนอกไม่ให้เข้ามาภายใน เพราะฉะนั้นจึงแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะกำจัดศัตรูด้วยภาวะพิษจากคาร์บอนมอนอกไซด์ที่เป็นผลข้างเคียงจากการระเบิดได้… ระหว่างนี้ ทำลายเวทคุ้มครองให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ แล้วก็ เพื่อความปลอดภัย ไปรวมคนที่สามารถใช้เวทเสริมการหายใจใต้น้ำ หรือเวทมนตร์ธาตุได้ แล้วให้พวกเขาร่ายเวทให้ทุกคนเลยค่ะ”
“เอ๊ะ? ทำไมถึงเป็นเวทเสริมการหายใจใต้น้ำล่ะคะ?”
“แทนที่จะเรียกว่าเวทเสริมการหายใจใต้น้ำ มันเป็นเวทที่ช่วยกันทุกสิ่งที่ไม่จำเป็นออกไป ไม่ให้เข้ามาในปากได้นอกจากอากาศที่ร่างกายจำเป็นต้องใช้เท่านั้น จึงสามารถใช้กันควันได้เหมือนกันค่ะ เอาล่ะ! เวลามีน้อยนะคะ เร็วเข้า! เร่งมือกันหน่อยค่ะ! ถ้าเวทคุ้มครองถูกทำลายลงแล้ว ที่เหลือฉันจะได้ไป… เชือดพวกมันให้ครบทุกคนเลยค่ะ”