บทที่ 35 ข้าไม่เชื่อเว้นแต่เจ้าจะทำสัญญากับข้า! (ต้น)
ซูอัน ยิ้มอย่างเขินอายขณะที่เขาพูด “พี่ชาย ท่านตำหนิข้าเรื่องนี้ไม่ได้นา มันเป็นเหตุสุดวิสัย!”
“อ๊ากกก ไอ้เลวว…!” ดอกบ๊วยสิบสอง โกรธจนเลือดพุ่งออกจากหว่างขาของเขาอีกรอบก่อนที่เขาจะสลบไปอีกครั้ง
———————————————————————————————
ท่านยั่วยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +999!
———————————————————————————————
เมื่อเห็นว่าได้รับคะแนนความโกรธมาเพียง 999 แต้มอีกรอบทั้ง ๆ ที่เหตุการณ์ที่เกิดเมื่อครู่มันน่าจะทำให้ดอกบ๊วยสิบสองโมโหกว่าทุกรอบที่ผ่านมา ซูอันจึงเข้าใจได้ว่า 999 แต้มน่าจะเป็นคะแนนสูงสุดที่จะได้รับในหนึ่งครั้ง
“บรู๊วว…~”
จู่ ๆ เสียงหอนของสัตว์ป่าก็ดังขึ้นจากระยะไกลทำให้ซูอันตื่นตัวทันที เขารีบมองไปที่หุบเขาที่อยู่ข้างหน้าเขาซึ่งกำลังมีกลุ่มเงาสีเทากลุ่มหนึ่งเคลื่อนตัวไปมาด้วยความรวดเร็ว
เขาเดาว่ามีความเป็นไปได้ที่เงาสีเทาเหล่านั้นน่าจะเป็นพวกหมาป่ากระซวกทวารที่ผู้คนร่ำลือกัน!
เมื่อคิดถึงเป้าหมายที่เขาตั้งใจจะทำให้สำเร็จที่นี่ จู่ ๆ ก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของเขา
…
เมื่อดอกบ๊วยสิบสองตื่นขึ้นอีกครั้ง เขาก็พบว่าเขาไม่ได้ผูกติดอยู่กับต้นไม้อีกต่อไป ซึ่งมันทำให้เขาแทบจะกระโดดโลดเต้นด้วยความเบิกบานพลางคิดในใจว่าเรื่องราวทั้งหมดนั่น คงเป็นแค่ความฝันทั้งหมดเลยใช่ไหม?
เขาก็มลงไปดูของรักของหวงของตนอีกครั้ง
———————————————————————————————
ท่านยั่วยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +233 คะแนน!
———————————————————————————————
ซูอันเริ่มรู้สึกแย่เล็กน้อย หากว่าเขายังคงโดนโมโหอยู่ในอัตรานี้ เขารู้สึกว่าดอกบ๊วยสิบสองจะหัวล้านจากความเครียดก่อนจะอายุสี่สิบเป็นแน่ “เฮ้! อดกลั้นอารมณ์หน่อย เมื่อครู่ข้าเพิ่งทำแผลให้เจ้าไป ถ้ารอบนี้แผลมันเปิดอีกรอบแม้แต่เทพก็ไม่สามารถช่วยเจ้าได้อีกแล้วนะ!”
ดอกบ๊วยสิบสองได้ยินเสียงดังมาจากยอดเนินสูงที่อยู่บนหัวของเขาซึ่งแน่นอนว่าเขามองขึ้นไปทันทีและในเวลาเดียวกันก็ได้รู้ตัวเองว่าในขณะนี้เขาอยู่ที่ด้านล่างของเนินสูง และเหนือขึ้นไปเป็นหน้าผาที่ลาดชันเกือบ 90 องศา และซูอันกำลังนั่งยองอยู่ที่ขอบของเนินด้านบนมองลงมาที่เขา
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเดือดดาลขึ้นมาอีกครั้งและตะโกนว่า “ไอ้สารเลว! ข้าจะฆ่าเจ้า!”
———————————————————————————————
ท่านยั่วยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +333 คะแนน!
———————————————————————————————
เมื่อตะโกนจบ ดอกบ๊วยสิบสองก็พยายามปีนขึ้นไปทางหน้าผาชันนั้น โดยหวังว่าจะขึ้นไปหาซูอันทันทีแต่ด้วยความเจ็บปวดจากแผลที่หว่างขามันทำให้เขาต้องปีนไปด้วยหลั่งน้ำตาไปด้วย
อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขากำลังจะไปถึงยอดเนิน เขาก็โดนซูอันเตะสวนอย่างรวดเร็วทำให้เขากลิ้งกลับลงไปที่เดิมอีกครั้ง
———————————————————————————————
ท่านยั่วยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +28!
———————————————————————————————
“นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน? !” ดอกบ๊วยสิบสองแสดงสีหน้าโง่งม เขาคิดว่าก่อนหน้านี้ที่เขาแพ้ เพียงเพราะเขาไม่ทันระวังตัว แต่ถ้าหากเป็นการเผชิญหน้ากันตรง ๆ เขาไม่มีวันแพ้แน่นอน แต่ตอนนี้ไหงเขากลับต้านทานลูกเตะของซูอันไม่ได้เลย? หรือว่าแท้จริงแล้วระดับการบ่มเพาะของซูอันสูงกว่าของเขางั้นเหรอ?
“ข้าแนะนำให้เจ้าเก็บแรงเอาไว้จะดีกว่า ไม่เช่นนั้นเมื่อพวกหมาป่ากระซวกทวารมาถึงเจ้าจะลำบากเอานะ!” ซูอันเตือน
“เจ้าหมายความว่ายังไง? !” ดอกบ๊วยสิบสอง ตกใจมาก ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงคำรามต่ำดังมาจากรอบตัวเขา หลังจากนั้นหมาป่ากระซวกทวาร หลายตัวที่ได้กลิ่นเลือดจากแผลของเขาก็เริ่มมารวมตัวกันรอบ ๆ ตัวเขา ตอนนี้เองที่ชายหนุ่มตระหนักได้ว่าตัวเขาน่าจะถูกพาเข้ามาอยู่ในหุบเขาหมาป่าเรียบร้อยแล้ว!
“ไอ้ซูอัน ไอ้เวรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร!!!”
———————————————————————————————
ท่านยั่วยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +367!
———————————————————————————————
ความคิดแรกที่เข้ามาในหัวของดอกบ๊วยสิบสองคือการวิ่งขึ้นไปด้านบน ต่อให้ความแข็งแกร่งของพวกหมาป่ากระซวกทวารที่ล้อมเขาอยู่ในตอนนี้จะอยู่แค่ขั้น 2 เท่านั้น แต่ด้วยจำนวนของมันที่ล้อมอยู่ตอนนี้ หากนับด้วยตาเปล่าก็ 6 ตัว ซึ่งมันเยอะเกินไปที่เขาจะรับมือไหว และนี่ยังไม่รวมถึงแผลที่หว่างขาซึ่งมันทำให้เขาเจ็บจนแทบน้ำตาไหลตลอดเวลาดังนั้นเขาจะไปสู้กับหมาป่าพวกนี้ได้ยังไง?
แต่แล้วเมื่อเขาปีนขึ้นไปบนยอดเนินอีกรอบเขาก็โดนซูอันเตะส่งกลับลงไปเหมือนเดิม ชายหนุ่มยืนจังก้าขวางทางอยู่ด้านบน แสดงท่าทีชัดเจนว่าจะไม่ให้เขาขึ้นไปบนยอดเนินแน่นอน “อย่าเสียกำลังของเจ้า แต่ถ้าเจ้าช่วยข้ารวบรวมโก๋วเป่าครบ 10 อัน ข้าจะดึงเจ้าขึ้นมา”
ในที่สุดตอนนี้ซูอันก็ได้เห็นรายละเอียดอันชัดเจนของพวกหมาป่ากระซวกทวารที่น่ากลัว พวกมันมีขนสีดำสนิทและมีแถบสีขาวบนหลัง ขนรอบท้องของพวกมันมีสีน้ำตาลอมเหลือง หูของพวกมันยาวสักคืบหนึ่งและแหลมคม ในแง่ของสรีระพวกมันดูคล้ายกับหมาป่าในชีวิตก่อนของเขา แต่ขนาดของพวกมันเทียบได้กับของไฮยีน่าลายจุด
“ไอ้คนปลิ้นปล้อน! เจ้าบอกว่าเจ้าจะปล่อยข้าถ้าข้าตอบคำถามของเจ้าก่อนหน้านี้!” ดอกบ๊วยสิบสอง กัดฟันด้วยความโกรธ
———————————————————————————————
ท่านยั่วยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +100!
———————————————————————————————
“ข้าแค่บอกว่าข้าจะพิจารณา”ซูอันยิ้มมุมปาก
“แล้วเอ็งจะพิจารณาไปอีกนานแค่ไหนกัน โว๊ยยย!” ดอกบ๊วยสิบสองไม่กล้าหันกลับไปมองที่ซูอันอีกต่อไป ตอนนี้เขาต้องคอยระวังพวกหมาป่ากระซวกทวารที่ใกล้เข้ามาแทน
เพราะรู้ดีว่าการหันหลังให้กับหมาป่ากระซวกทวารเป็นสิ่งสุดท้ายที่ควรทำ เพราะไม่อย่างนั้นบั้นท้ายของเขามีหวังโดนกระซวกตามฉายาของหมาป่าเวรพวกนี้แน่นอน!
ซูอันตอบกลับ “อันที่จริงข้าพิจารณาเสร็จแล้ว และรู้สึกว่ามันน่าเสียดายเกินไปที่จะฆ่าเจ้าในทันที ดังนั้นข้าจึงตัดสินใจที่จะรีดเค้นเอาประโยชน์ที่เจ้ายังพอทำให้ข้าได้ให้มากที่สุดน่ะ”
แน่นอนว่าซูอันไม่เคยเห็นหมาป่ากระซวกทวารมาก่อน ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าพวกมันแข็งแกร่งขนาดไหน เขาจึงวางแผนให้ดอกบ๊วยสิบสองเป็นคนทดสอบความแข็งแกร่งของพวกหมาป่าก่อนนั้นเอง
ดอกบ๊วยสิบสองได้ยินแล้วก็ถึงกับพูดไม่ออก
ชาติก่อนข้าไปทำบาปอะไรเอาไว้กัน? ชาตินี้ข้าถึงต้องมาเจอกับไอ้คนที่ไร้ยางอายเช่นนี้!
———————————————————————————————
ท่านยั่วยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +666!
———————————————————————————————
ซูอันมองไปที่คะแนนความโกรธแค้นที่เขามีทั้งหมดอยู่ในระบบตอนนี้ เขารู้สึกเบิกบานเป็นอย่างมากเพราะคะแนนในตอนนี้ที่เขาได้รับจากดอกบ๊วยสิบสองมันมากกว่าที่เขาได้รับจากฉู่ฮวนเจาในตอนนั้นซะอีก!
“ชีวิตมีค่ามาก แม้ว่าเจ้าจะสูญเสียของสงวนของเจ้าไป แต่มันก็ยังมีความปิติในชีวิตอีกมากมายที่เจ้าสามารถดื่มด่ำได้ ความสุขในชีวิตหลายอย่างไม่จำเป็นจะต้องเกี่ยวกับเรื่องเพศเสมอไป” ซูอันเอ่ยปลอบโยนดอกบ๊วยสิบสองโดยหวังว่าจะสร้างแรงจูงใจให้เขา มิฉะนั้นมันคงจะลำบากแน่ถ้าดอกบ๊วยสิบสองเลิกหวังและเลือกที่จะยอมจำนนต่อหมาป่ากระซวกทวาร
“เอาแบบนี้ก็แล้วกัน ตราบใดที่เจ้าสามารถหาโก๋วเป่ามาได้สักชิ้นหนึ่งข้าจะช่วยเจ้าทันที แบบนี้ตกลงไหม? !”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ดวงตาของดอกบ๊วยสิบสองเปล่งประกายทันที แต่เขาอดคิดไม่ได้ว่ารอบก่อนซูอันก็ผิดคำพูดไปแล้ว หากรอบนี้เขาจะโดนเบี้ยวอีกมันก็ไม่แปลกจริงไหม?
“ข้าไม่เชื่อ เว้นแต่เจ้าจะเขียนสัญญากับข้า!”
สภาพของดอกบ๊วยสิบสองตอนนี้ดูน่าสงสารมากจนดูเหมือนว่าเขาจะร้องไห้ออกมาในเร็ว ๆ นี้
“กลางป่ากลางเขาแบบนี้ข้าจะไปหากระดาษจากไหนมาให้เจ้ากัน?” ซูอันบ่น
“เอาแบบนี้…ถ้าข้าผิดคำพูดเป็นเวลาหนึ่งเดือน ข้าจะไม่สามารถ…อ่า…ไม่เอา ๆ เป็นสามวันก็แล้วกัน ถ้าข้าผิดสัญญาขอให้ไอ้นั่นของข้าใช้งานไม่ได้ไปสามวัน!”
เพราะเขาป่วยเป็นโรคนี้อยู่แล้ว การให้คำมั่นสัญญาเช่นนี้มันจึงไม่มีอันตรายใด ๆ ไม่ว่าหมอเทวะจี้ จะเก่งสักแค่ไหนแต่ซูอันมั่นใจว่าอาการของเขาไม่มีวันถูกรักษาให้หายได้ภายในเวลาเพียงไม่กี่วันแน่นอน…ไอ้หยา ทำไมจู่ ๆ ข้าถึงรู้สึกอยากจะร้องไห้ล่ะเนี่ย?
ดอกบ๊วยสิบสองดีใจมาก เพราะเขารู้ว่าคำสาบานและสัญญาที่ทำไว้ในโลกนี้มีพลังผูกมัด หากผู้สาบานไม่ทำตามคำที่ลั่นเอาไว้เขาจะต้องเผชิญกับทัณฑ์สวรรค์
ดังนั้นเมื่อซูอันกล้าที่จะให้คำมั่นสัญญามันแสดงให้เห็นว่าซูอันจริงใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถึงแม้ว่าซูอันจะเอ่ยบทลงโทษเป็นระยะเวลาเพียงเล็กน้อยก็ตาม…
“ไม่ ข้าไม่ยอมรับ เจ้าต้องสาบานว่าของรักของเจ้าจะไม่สามารถใช้งานได้ตลอดชีวิต!”