เจียงเซิ่งหนานมองชายใส่หมวกด้วยความรังเกียจ ก่อนจะเตะเขาไปหนึ่งที จากนั้นจึงมัดเขาเอาไว้กับเสาไฟ
เจียงเซิ่งหนานโทรแจ้งความ เพื่อให้ตำรวจมาพาตัวชายใส่หมวกกลับไป
ชายคนนี้ดูก็รู้ว่าทำผิดมามาก ไม่แน่ว่าอาจจะสามารถหาอะไรเจอได้อีกมากมาย
“ไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องขอบคุณมากเลยนะ”
เจียงเซิ่งหนานพูดขอบคุณอย่างไม่ขาดสาย ถ้าเกิดไม่ได้เซียวหยาง ไม่แน่ว่าชายใส่หมวกอาจจะหนีไปได้
เธอเป็นคนที่แยกเรื่องส่วนตัวออก เลยขอบคุณด้วยความจริงใจ
“ไม่เท่าไหร่หรอก เป็นใครก็ต้องทำ” เซียวหยางยิ้มพลางพูดขึ้น
ในตอนนั้นเอง มีคนเดินถนนมากมายที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะถ่ายฉากนี้เอาไว้
ถึงอย่างไรคนที่กล้าหาญแบบนี้ก็หาได้ยากแล้ว การส่งข่าวสารด้านบวกไปบนโลกโซเชียล ถือเป็นเรื่องที่ดีเรื่องหนึ่ง
หญิงที่เมื่อครู่ถูกวิ่งราวกระเป๋าไปก็รีบตามมาในที่สุด เมื่อเห็นชายใส่หมวก ก็เตะเข้าไปเต็มแรง
ชายใส่หมวกแทบจะร้องไห้ออกมา ทำไมเขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหนูท่อ ที่ใครๆ ก็เตะได้ ขโมยก็มีความเป็นคนเหมือนกันนะ
“ขอบคุณนะ ขอบคุณพวกคุณมากจริงๆ ……”
หญิงคนนั้นของคุณเป็นอย่างมาก ก่อนจะจับมือของเจียงเซิ่งหนานขึ้นมาพลางพูดด้วยความซึ้งใจ
“คุณป้า ถ้าอยากขอบคุณต้องขอบคุณเขามากกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะเขา คงจะจับขโมยไม่ได้”
เซียวหยางเลิกคิ้วขึ้น ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าเจียงเซิ่งหนานเป็นผู้หญิงที่อยากได้ความดีความชอบแบบนั้น
แต่เมื่อเห็นในตอนนี้ เขาคงจะเข้าใจเจียงเซิ่งหนานผิด
หญิงพูดด้วยความซึ้งใจ “ไม่รู้จริงๆ ว่าจะขอบคุณพวกคุณอย่างไร ในกระเป๋าฉันมีเอกสารสำคัญด้วย ถ้าเกิดหายไป ฉันคงไม่อยากอยู่แล้วล่ะ”
“เห้อ คู่รักอย่างพวกคุณดีมากเลย ทุกคนมาดูเร็ว ต้องเลียนแบบนะ”
เซียวหยางอดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา เธอคงจะเข้าใจผิดแล้ว แต่เซียวหยางเองก็ไม่ได้อยากจะอธิบายอะไร
เจียงเซิ่งหนานเขินอายเล็กน้อย ก่อนจะรีบแก้ตัว “คุณป้า คุณเข้าใจผิดแล้ว พวกเราไม่ใช่คู่รักนะ พวกเราแค่บังเอิญมาเจอกันเท่านั้นเอง”
หญิงคนนี้ตาสว่างขึ้นมา “จริงเหรอ งั้นพวกคุณดูเข้ากันเป็นอย่างมากเลยนะ”
“ฉันไม่ได้พูดเองนะ พวกคุณดูเข้ากันเป็นอย่างมากเลย แถมยังใจดีขนาดนี้อีก ถ้าโสดกันทั้งคู่ ลองคิดดูนะว่าจะคบกันไหม”
ท่าทีที่ดูเข้ากับดีแบบนี้ กลับทำให้ทั้งสองคนทำตัวไม่ถูก แต่มันก็เป็นความหวังดีของคุณป้า
เจียงเซิ่งหนานพูดอะไรไม่ออก ก่อนจะยิ้มอย่างอึดอัดพลางพูดออกมา “คุณป้า คุณดูก่อนว่าของครบหรือเปล่า ถ้าไม่มีอะไรหายก็รีบกลับไป อย่าให้คนในบ้านเป็นห่วง”
“ไม่ได้หรอก พวกคุณต้องเอาเบอร์โทรศัพท์มาให้ฉัน เดี๋ยวฉันจะให้ลูกชายมาขอบคุณพวกคุณ” คุณป้า พูดไม่จบไม่สิ้น
“คุณป้า ไม่ต้องหรอก เกรงใจมากเกินไปแล้ว นี่เป็นสิ่งที่พวกเราควรทำ” เซียวหยางโบกมือแล้วพูด
คุณป้ามองเซียวหยางด้วยความยกย่อง หน้าตาที่ดูหล่อเหลา แถมยังมีมารยาท เป็นเด็กดีจริงๆ เลย
“ไม่ได้หรอก ถ้าพวกคุณไม่ให้เบอร์ฉันจะไม่ไปไหน”
คุณป้ายิ่งมองทั้งสองยิ่งชอบ เลยพูดต่อ
สุดท้ายทั้งสองคนก็ต้องยอมเธอ เลยให้เบอร์เอาไว้
“นี่นะ เหมาะสมกันมากเลยจริงๆ กิ่งทองใบหยก เดี๋ยวฉันต้องทำให้ทั้งสองคนได้คบกันแน่นอน”
คุณป้าเดินไปพลางพูดพึมพำ จนทั้งสองคนนั้นพูดอะไรไม่ออก
แต่อีกไม่นาน ตำรวจก็มาพาตัวชายใส่หมวกไปแล้ว
เซียวหยางกับเจียงเซิ่งหนานกลับมาที่ที่ขายอาหารเช้า ก่อนจะหยิบอาหารเช้าไป เซียวหยางกำลังจะจากไป ก็เห็นว่าเจียงเซิ่งหนานจะจากไปด้วยเหมือนกัน เลยถามขึ้น
“ตอนนี้คุณจะไปไหน？”
“หมู่บ้านหลงเซิ่ง”
เจียงเซิ่งหนานพูดออกมาโดยไม่ได้คิด เมื่อพูดจบก็ตกใจ ว่าทำไมต้องไปบอกที่อยู่ของตัวเองกับเขาด้วย
“ไปทางเดียวกันพอดี ฉันจะขับรถไปส่งคุณก็แล้วกัน”
เซียวหยางกลับไม่ได้อยากจะเอาใจอะไรเธอ เพียงแค่คิดว่าเจียงเซิ่งหนานนั้นมีความยุติธรรมเป็นอย่างมาก หรือจะพูดได้ว่า การมีผู้หญิงสวยๆ ขึ้นรถมา นั้นก็เพลิดเพลินไม่น้อยเลย
เมื่อขึ้นรถมา เซียวหยางมองใบหน้าผ่านกระจกหลัง ก่อนจะเปรียบเทียบในใจขึ้นมา
เย่หยุนซูมีใบหน้าเย็นชา หน้าตาดีโดดเด่นเป็นอย่างมาก ถ้าจะพูดเรื่องหน้าตา เย่หยุนซูนั้นชนะขาดลอย
ส่วนเจียงเซิ่งหนาน อารมณ์ร้าย แต่ในใจกลับรักความถูกต้องเป็นอย่างมาก และก็ไม่ได้เป็นคนไร้เหตุผลเท่าไหร่
สิ่งที่ดึงดูดมากที่สุดก็คือหุ่นสวยๆ ของเจียงเซิ่งหนาน โดยเฉพาะหน้าอกที่ใหญ่ไม่เบาเลยล่ะ
ในตอนนั้นเอง มีชายสามคนเข้ามาขวางด้านหน้า
เดินเรียงหน้ากระดานบนถนนใหญ่แบบนั้น บ้าหรือเปล่านะ
แต่เซียวหยางก็ไม่ได้สนใจพวกเขา ก่อนจะเลี้ยวเพื่อเบี่ยงทางไป แต่ที่แปลกก็คือ ทั้งสองคนนั้นกลับเดินเบี่ยงไปทางเดียวกัน
โดยไม่มีท่าทีจะหลีกทางให้เลย
เซียวหยางมองสักพัก ก่อนจะเห็นว่าสามคนนั้นใส่กางเกงขาดๆ เสื้อกล้ามสีดำ ที่แขนมีรอยสักที่ดูน่าเกรงขาม ที่ปากคาบบุหรี่ เอียงคอ พลางมองรถด้วยความร้ายกาจ
เซียวหยางขมวดคิ้ว ก่อนจะลงจากรถ เจียงเซิ่งหนานเองก็ขมวดคิ้วพลางเดินลงมาเหมือนกัน
“พวกคุณจะทำอะไร？” เซียวหยางถามขึ้นก่อน
มีคนหนึ่งในนั้นเป็นชายที่มีบาดแผลจากมีด พลาง พูดแล้วทำท่าทาง
“เมื่อครู่พวกคุณทำให้พวกพ้องของพวกเราล้มลงเหรอ？”
เซียวหยางรู้ได้ทันที ตอนแรกก็คิดว่าเป็นใครเสียอีก ที่แท้ก็เป็นพวกเดียวกับชายใส่หมวกนั่นเอง
“ทำไมเหรอ พวกคุณอยากจะแก้แค้นให้พี่น้องของคุณเหรอ？”
ชายที่มีบาดแผลจากมีดหัวเราะอย่างร้ายกาจ
“หึ ถ้าไม่ได้มาแก้แค้น แล้วจะมาเลี้ยงน้ำชาพวกคุณเหรอไง？”
“ให้ตายเถอะ รีบคุกเข่าลงเร็ว แล้วก็เอาหัวโขกพื้นสักสิบทีค่อยว่ากัน！”
เซียวหยางยิ้มขึ้นอย่างร้ายกาจ “ถ้าโขกเสร็จแล้วล่ะ？”
“เหอะ ไอ้กระจอกนี่รู้งานจริงๆ โขกหัวเสร็จ ก็เอาออกมาคนละหมื่น เรื่องก็จบแล้ว”
ชายที่มีบาดแผลบนใบหน้าคิดว่าเซียวหยางกลัว เลยพูดด้วยความเย่อหยิ่ง
เซียวหยางเปลี่ยนเรื่อง “หมื่นหนึ่งมันมากไปหน่อย ถ้าฉันไม่มีล่ะ？”
“ไม่มีงั้นเหรอ？เหอะๆ งั้นก็เอาสาวสวยข้างหลังคุณมานอนกับพวกเราสักคืนสิ”
ชายที่มีบาดแผลบนใบหน้าพูด พลางมองเรือนร่างของเจียงเซิ่งหนาน จากนั้นก็หยุดอยู่ส่วนบนของท้อง
อันที่จริง ไม่ว่าจะเป็นชายคนไหน ก็รู้สึกกับส่วนนั้นเป็นอย่างมากไม่แพ้กัน
เจียงเซิ่งหนานมีแววตาเย็นชา เธอเกลียดการที่ผู้ชายมองแบบนั้นมากที่สุด อีกอย่างมันยังเป็นที่ที่เธอไม่พอใจมากที่สุดอีกด้วย
ทั้งหมดสามคนนั้น เธอสามารถจัดการได้ภายในสองนาที แต่เมื่อเห็นว่าสามคนนี้ไม่เกรงกลัวอะไรเลย เลยคิดว่าน่าจะพาพวกมาด้วย
คำพูดแบบนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะต้องเสียอะไรไปก็ได้
เมื่อคิดแบบนี้ แววตาของเธอก็เปล่งประกาย พลางอยากจะลงมือ
แต่เจียงเซิ่งหนานยังไม่ทันจะเข้าไป ก็ได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวด
เซียวหยางยืดขาออกไป ก่อนจะเตะชายที่มีบาดแผลบนใบหน้าด้วยขาทั้งสองข้างจนกระเด็นไป
มีเสียงแคร็ก……ดวงตาของชายที่มีบาดแผลบนใบหน้าถลนออกมา ในตอนนั้น เขาเหมือนกับเห็นภาพอะไร
มันเหมือนไข่ไก่ที่ถูกเจียวอยู่ในถ้วย แล้วไข่แดงแตกออก จนกระจุยกระจาย！
โอ๊ย！
คนด้านหลังนั้นร้องด้วยความโอดครวญอย่างเต็มเสียง……