บทที่５ตอนที่２
หลังจากแยกทางกับพวกไอริส ในการโฮมรูมช่วงเช้าโนโซมุและมาร์ก็มาที่สนามฝึกสำหรับชั้นเรียนตอนเช้า
เนื้อหาของบทเรียนคือการต่อสู้จำลองแบบกลุ่ม ตอนนี้นักเรียนที่มาถึงสนามฝึกก็เริ่มวอร์มร่างกายและพูดคุยกับสมาชิกในปาร์ตี้กันเป็นส่วนใหญ่ ผมเองก็ได้แต่ครุ่นคิดอยู่
「โนโซมุ ไหวปะเนี่ย？」
「หืม? ว่าไงนะ มาร์」
โนโซมุที่กำลังจ้องมองคู่ต่อสู้ แต่มาร์ก็เรียกเขาจากด้านข้าง
「วันนี้เป็นการต่อสู้จำลองก็จริงแต่ข้ามีบางอย่างอยากจะลอง」
「？จะลองอะไรงั้นเหรอ？」
「……ก็อยากจะทดสอบเวทย์ที่เรียนมากับทิม่าน่ะสิ อยากเห็นผลลัพธ์ของมันในการต่อสู้จำลองวันนี้」
「……งั้นเหรอ？」
มาร์อยากทดสอบเวทย์ที่เรียนรู้มาจากทิม่า
โนโซมุเองก็ตกลงตามนั้น
「……แม้ว่าจะบอกว่าเรียนรู้มาแล้วก็เถอะ แต่ข้าว่าหนทางมันยังอีกยาวไกลนัก ข้าทำได้ไม่ดีพอ เท่าไอริส แต่ว่าอยากจะลองสู้แบบตัวต่อตัวน่ะ」
「……กล่าวอีกนับหนึ่งให้ผมดึงดูดความสนใจของฝ่ายตรงข้ามว่างั้น？」
เห็นได้ชัดว่ามาร์อยากจะใช้เวทย์แต่ขาดความมั่นใจ
「……อ่า พูดตามตรง สร้างภาระให้แกอีกจนได้ แต่ถ้าไม่สามารถใช้มันได้ชำนาญสักที มันก็ไม่มีประโยชน์ในการต่อสู้จริงเลย。……เพราะงั้นฝากหน่อยนะ？」
「อ่าาา จะลองดูนะ……ไม่รู้ว่าจะล่อศัตรูไว้ได้นานแค่ไหน？ ผมเองก็ใช้เวทย์ไม่ได้ และไม่สามารถใช้คิในการโจมตีคนอื่นได้มันอันตรายเกินไป」
「แค่นิดหน่อยก็ยังดีน่า เพราะงั้นขอร้องล่ะ สำหรับแกเองก็น่าจะสบายๆเลยไม่ใช่เลยนี่ ในทางตรงกันข้ามแกอาจจะจัดการพวกนั้นจนเรียบเลยก็ได้นี่？」
「……ก็ถ้าเข้าประชิดได้ก็อีกเรื่องล่ะนะ ก็มีคำถามอยู่หรอก ทำไมถึงคิดจะใช้มันในการต่อสู้จำลองล่ะ？ ถ้าหากลองคิดดูแล้วไปฝึกข้างนอกอีกสักนิดหน่อยให้พร้อมกว่านี้จะไม่ดีกว่าเหรอ……」
「เอ่อ…ก็คือ………แบบว่า ลองใช้จริงยังไงมันก็ดีกว่าใช่มะ สำหรับข้าที่สมองช้าแล้วสู้ลองใช้จริงดีกว่าต้องไปนั่งกดดันอยู่บนโต๊ะเรียนอะ」
โนโซมุรู้สึกโกรธกับคำตอบของมาร์เล็กน้อยแต่เขาก็พอเข้าใจเหตุผล
ด้วยบุคลิกของมาร์สำหรับเขาแล้วการต่อสู้จริงเหมาะกว่าการให้เขาไปนั่งที่โต๊ะเรียนนั่นละ แต่ละคนก็ถนัดในการเรียนรู้แตกต่างกันไป
โนโซมุคิดว่าถ้าแบบไหนเหมาะกับเขาก็ควรจะปล่อยให้เขาลองดู
นอกจากนี้ นี่ก็เป็นแค่การต่อสู้จำลอง มันก็เหมาะสำหรับใช้ศึกษาละนะ
「……เข้าใจล่ะ จะพยายามเท่าที่ทำได้แล้วกัน」
ถ้าหากไม่ได้ใช้คิในการโจมตี โนโซมุก็ต้องเข้าประชิดคู่ต่อสู้ในการล้มพวกเขา แต่โนโซมุเองก็มีประสบการณ์มากมายจากการต่อสู้จริง เพราะงั้นต่อให้รับมือกับศัตรูจำนวนมาก เขาก็ไม่แพ้ในทันทีหรอก
「ถ้างั้นผมขอตัวก่อนละกัน มาร์เองก็ตามพวกเขาไปเพื่อไปอยู่ในจุดสำหรับใช้เวทย์เถอะ」
「อืม」
「เอาล่ะ~ทุกโคนมารวมตัวกันได้แล้วจ้าาาาาาา~~ถึงเวลาเริ่มเรียนแล้ว～～」
โนโซมุบอกให้เขาไปเตรียมตัว มาร์ขอบคุณเขาอีกครั้งหนึ่ง และอาจารย์อันริก็ตะโกนให้เรียกรวมพล
นักเรียนแต่ละคนก็เรีบต่างไปรวมพลตามเสียงเรียกของเธอ
โนโซมุกับมาร์เองก็พยักหน้าให้กันและเริ่มเดินไปหาเธอ
「พวกนั้นคือคู่ต่อสู้ของเราสินะ……」
มาร์บ่นและจ้องไปทางคู่ต่อสู้
คู่ต่อสู้เป็นกลุ่มขนาดเล็กไม่ก็ขนาดกลางสำหรับห้อง 10 แต่ว่าตอนที่มาร์รวมทีมกับโนโซมุคู่ต่อสู้ก็เริ่มเปลี่ยนท่าทีของพวกเขา ไม่เหมือนเมื่อก่อนคราวนี้มีถึง 5 คน
มีนักเรียนชายสองคนถือดาบยาวชื่อจินและทอมมี่
นักเรียนที่ถือหอกชื่อเดร็ก
กองหลังมีนักเรียนหญิงชื่อคามี่ ที่สามารถใช้เวทย์พร้อมกับมีดสั้นได้ ส่วนอีกคนเป็นนักเวทย์ชื่อแฮมเรีย ที่ถูกเพิ่มเข้ามาใหม่
ในทางกลับกันปาร์ตี้ของโนโซมุมีแค่มาร์กับเขาเท่านั้น
「เอาล่ะน้าถ้าอย่างงั้นก็～、เริ่มได้เลยน้าาาา～～！」
การต่อสู้จำลองเริ่มด้วยน้ำเสียงอันสดใสของอันริ
「ฟู่！！」
「หะ！？」
เมื่อสัญญาณเริ่มต้นโนโซมุพุ่งเข้าหาจินในทันที
ในการต่อสู้จำลองจนถึงตอนนี้ โนโซมุนั้นเป็นฝ่ายซัพพอร์ตมาร์อยู่เสมอ
ครั้งนี้มันสร้างความแปลกใจให้พวกเขาเพราะโนโซมุบุกไปด้วยตัวเองยังไงก็ตาม เขายกดาบขึ้นมาและจะฟันโนโซมุ
อย่างไรก็ตามโนโซมุเบี่ยงวิถีดาบของเขาและผ่อนแรงลงจนดาบไหลไปทิศทางตรงข้าม จากนั้นเขากระโดดหมุนตัวเตะทันที
การเตะของโนโซมุถูกดาบของจินป้องกันไว้แต่โนโซมุใส่แรงลงไปที่ขาจำนวนมากจนปัดดาบของจินปลิวกระเด็นไป จนเขาเสียท่า
โนโซมุเอามือเท้าเอว อัดพลังคิลงไป และใช้ “ปืนใหญ่”ใส่ศัตรู
ชายคนนั้นปลิวไปตามกระแสพลังของปืนใหญ่ที่โนโซมุปล่อยออกไปและกระเด็นไปโดนคามี่ที่กำลังร่ายเวทย์อยู่
โนโซมุใช้ก้าวพริบตาเพื่อพุ่งเข้าหาแฮมเรียที่กำลังร่ายเวทย์ทางด้านหลัง
「เอ๊ะ！？」
แฮมเรียที่กำลังร่ายเวทย์ใส่โนโซมุโดนฝ่าเข้ามาถึงกองหลังในระยะเวลาไม่กี่วิ ทำให้ตกใจอย่างมาก แต่โนโซมุไม่สนและเหวี่ยงดาบใส่ทันที
「ชิ~！」
อย่างไรก็ตามดาบที่ฟันลงไปโดนทอมมี่ขัดขวางไว้
「ฟู่！」
อย่างไรก็ตามโนโซมุยังคงฟันดาบอย่างต่อเนื่องด้วยความเร็วสูง
เดิมทีจุดประสงค์ของเขาคือดึงดูดความสนใจและปล่อยให้มาร์เคลื่อนไหวอย่างอิสระ
อันที่จริงมาร์กำลังสู้ตัวต่อตัวกับเดร็ก
「โอร่าาาาาาาาาา！！」
「บ้าเอ้ย！！」
มาร์กำลังโดนกดดันอยู่ เป็นเรื่องปกติถ้ามาร์ใช้ดาบตั้งแต่แรกเขาคงชิวๆ แต่ดูเหมือนว่าการเคลื่อนไหวแปลกๆนั่นเพราะว่าเขากำลังใช้เวทย์อยู่
หากมองใกล้ๆจะเห็นแสงของเวทย์จางๆที่ดาบใหญ่ของเขา มันเป็น”คมดาบวายุ”ที่มาร์ซ่อนเอาไว้
บางทีตัวดาบเองก็มีพลังเวทย์สถิตย์อยู่
อย่างไรก็ตามเท่าที่เห็นดูเหมือนว่าจะทำสำเร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว แต่ว่าความแข็งแกร่งนั่นมันยังไม่เท่าของดั้งเดิมเท่าไร
「หนอยแน่！」
「อุหวาาา！！」
ทอมมี่ที่เคยปะทะหน้ากันก่อนหน้านี้เล็งเป้าไปทางมาร์ทันที
โนโซมุที่โดนผลักถอยหลังไปเล็กน้อย และคราวนี้จินที่โดนปืนใหญ่ไปก็กลับมาและฟันจากด้านข้าง
「ไอ้เวรเอ้ยยยย！」
โนโซมุพยายามหลบดาบด้วยการเคลื่อนไหวอันน้อยนิดและพยายามรักษาระยะห่าง แต่คราวนี้คามี่หันตามโนโซมุที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่
「ย๊าห์！！」
มีดสั้นในมือของคามี่เหวี่ยงลงมาเล็งที่คอและลำตัวของโนโซมุ
โนโซมุผลักคมดาบเหล่านั้นที่เข้ามาใกล้และบิดร่างเล็กน้อยพร้อมกับจับมีดสั้นที่แทงเข้ามาจากนั้นผมก็ดึงแขนเธอและเอามือที่ถือมีดไปจ่อที่คอเธอ
「เอ๊ะ？」
เมื่อคามี่คิดว่าจะโดนมีดสั้นนั่นจู่โจมใส่ตัวเธอแน่ๆ โนโซมุที่ไปอยู่ด้านหลังเธอก็โจมตีใส่เธอ เธอส่งเสียงร้องแปลกๆออกมา
โนโซมุยัดปืนใหญ่เข้าไปที่กลางหลังของเธอจนตัวเธอปลิวกระเด็นไป
นอกเหนือจากเธอแล้วทอมมี่ที่พยายามจะเข้ามาหาเองก็โดนลูกหลงไปด้วย
「อาาาาาาาาาาาาาาาา～～～」
เธอเบากว่าจินแต่แรงกระทบที่ทั้งสองชนกันนั้นทำให้แววตาของผมเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
「เห้ย！？」
「ไอเวรนี่！！」
จินและทอมมี่ประหลาดใจอย่างมากที่พวกเขาโดนจัดการโดยคนที่อ่อนแอกว่าตัวเอง ทั้งสองคนพยายามโจมตีโนโซมุ แต่โนโซมุก็เคลื่อนไหวไปรอบๆและใช้ฝักดาบกันการโจมตีของทั้งสองไปด้วย
อย่างไรก็ตามสาเหตุที่โนโซมุเคลื่อนที่ไปรอบๆ หากรับดาเมจจากตรงด้านหน้า เวทย์ที่ถูกยิงออกมาจะเบากว่า
ในระหว่างนี้ โนโซมุจ้องไปทางแฮมเรียที่กำลังร่ายเวทย์และหันไปหาเธอ
บางทีเธอคงจะใจร้อนกับเหตุการณ์ไม่คาดคิด เธอไม่มีสมาธิในการร่ายเวทย์เลย
ท้ายที่สุดแล้ว โนโซมุก็พุ่งเข้าหาเธอด้วยก้าวพริบตา ทั้งสองคนไล่ตามมาช้ากว่าเล็กน้อย ถึงจะไม่ชอบก็เถอะนะ แต่คงต้องทำให้หมดสติไปก่อน
นอกจากนี้เนื่องจากทั้งมาร์และโนโซมุที่อยู่ใกล้ๆกันทำให้เธอกลัวว่าเหล่าเพื่อนๆจะโดนลูกหลงจากพลังเวทย์ของเธอ
（……อืม ถ้าต้องการยื้อเวลามันก็ได้อยู่หรอก。……“แฟนท่อม”และ“สิ่งนั่น”ผมไม่อยากจะใช้มันออกมา…）
ฝันยามเช้า เทียแมทกับโนโซมุที่กลัวผลจากการหนีความเป็นจริงเพราะพลังของตัวเอง จึงเลือกที่จะไม่ใช้พลังของ “หมอนั่น” ให้มากที่สุด และเลือกที่จะใช้ความสามารถที่เขาฝึกฝนมาเป็นเวลานานเพื่อใช้ในการต่อสู้
ในฐานะที่โนโซมุเป็นตัวหลัก และมาร์เป็นตัวรอง เรียกได้ว่าเขาเป็นตัวแถมของงานนี้แหละ
「โฮ่ยโฮ่ย หมายความว่าไงกัน……」
「อ่า เอ่อ ไอ้หมอนี่มันใช่คนที่เรารู้จักแน่เหรอวะ……」
อย่างไรก็ตามจากมุมมองของพวกเขาแล้วโนโซมุนั้นไม่เห็นเหมือนในข่าวลือเลยสักนิด ทำให้เขาประหลาดใจ
คนที่อยู่ต่ำสุดของชั้นปี ฝ่ายตรงข้ามที่มองเขาต่ำตมแต่ว่ากลับแข็งแกร่งกว่าใครหลายๆคนที่อยู่ตรงนี้ แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ห้อง 10 ก็เถอะนะ
นอกจากนี้การต่อสู้ของเขาที่จัดการกับการต่อสู้แบบการโดนรุมได้เนี่ยมันไม่ธรรมดาแล้ว
จนถึงตอนนี้พวกเขาคิดว่าโนโซมุอ่อนแอกว่าตัวเองอย่างมากเพราะความสามารถ “พันธนาการ” แต่ถ้ามองจากตอนนี้แล้ว ความสามารถอันแสนต่างชั้นนี่ แม้ว่าจะไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ต้องทำใจยอมรับ
มาร์ที่กำลังดิ้นรนเพื่ออะไรบางอย่างและโนโซมุที่พัฒนาก้าวขึ้นไปอีกขั้นและเริ่มแสดงความสามารถออกมา
◇◆◇
「บ้าเอ้ย！」
แม้ว่าจะสู้ตัวต่อตัว แต่ข้าก็หงุดหงิดกับตัวเองที่ไม่สามารถโจมตีได้เลย
ข้าเหวี่ยงดาบขนาดใหญ่ที่มี “คมดาบวายุ”ที่อัดพลังเวทย์ลงไป แต่ว่าก็ไม่สามารถใช้มันได้ตามใจชอบ
ใบมีดแห่งลม(พลังเวทย์)ผสมกับใบมีดแห่งฝุ่น(ความสามารถของมาร์ที่เปิดใช้ได้)ทำให้พลังของเขาแข็งแกร่งกว่าที่เคยใช้มา
อย่างไรก็ตามการใช้คิประสานเวทย์มันต้องการเทคนิคในการควบคุมที่มากมหาศาล ตัวข้าที่พยายามจะใช้เทคนิคประสานและพยายามควบคุมมัน
นอกจากนี้ตัวข้าก็วุ่นมากที่จะควบคุมเทคนิคนี้และไม่สามารถจดจ่อกับศัตรูตรงหน้าได้
ดาบที่ปกติจะพัดพาสัตว์อสูรจนปลิวกระเด็นไปตอนนี้กำลังกันการโจมตีของคู่ต่อสู้ที่แทงหอกเข้ามา
「บ้าเอ้ย！！」
ข้าปัดหอกของอีกฝ่ายด้วยปลอกแขนที่ใส่อยู่แต่ว่ามันก็เปิดช่องว่างให้อีกฝ่าย
คู่ต่อสู้ของเขาคือเดร็กผู้ใช้หอก…เขากระหน่ำโจมตีเป็นชุดไม่ยั้ง แต่ในขณะที่ใช้ปลอกแขนกันการโจมตี ถ้าเล็งไปที่การโจมตีไปเรื่อยๆแล้วก็พลิกมันด้วยแรง จากนั้นข้าจะฟาดดาบใหญ่ แต่ว่าตอนนี้มือของข้ากำลังกันการโจมตีอยู่ ทำให้กวัดแกว่งดาบไม่ได้
「หนอยแน่！！」
「ย๊ากกกกกกกกกกกกห์！」
ข้ากับเดร็กกำลังเผชิญหน้ากัน และปะทะกันในระยะใกล้ แต่ข้าก็ไม่สามารถสลัดเขาให้หลุดออกไปได้
สาเหตุคือพลังทั้งหมดนั้นใช้ไปกับการควบคุมเทคนิคนี้
พลังของมันดูอ่อนลงกว่าการใช้เทคนิคตามปกติ และข้าเองก็ไม่สามารถใช้คิเสริมพลังกายได้
ตัวข้าเองโดนเทคนิคนั้นผูกมัดเพราะอยากจะทดลอง
เหลือบมองโนโซมุที่สบตากัน
เขากำลังจัดการกับศัตรูจำนวนมากกว่าเขาหลายเท่าและรับมือกับศัตรูที่หลากหลาย เขามีความสามารถหลายด้านและมีมุมมองความคิดที่กว้างไกล
ยิ่งไปกว่านั้น เขายังไม่ยอมใช้เทคนิค “แฟนท่อม” เห็นใช้แต่ “ปืนใหญ่” ที่พัดพาคู่ต่อสู้ด้วยแรงลมเท่านั้น
「หนอยแน่！！」
เมื่อเทียบกับโนโซมุที่รับมือได้อย่างสบายๆ สำหรับข้านั้นเคลื่อนไหวเหมือนเต่าตัวน้อยๆที่กำลังคลานเลย
ดูเหมือนว่าความแตกต่างระหว่างข้ากับหมอนั่นจะเพิ่มขึ้นอีกแล้ว มันทำให้ข้ายิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
ตอนปลายปี 2 ตอนทดสอบความสามารถข้าคิดว่าข้าแข็งแกร่ง
แม้ว่าข้าจะเป็นคนโง่ แต่ข้าก็รู้ว่าเขาพยายามหนักมากกว่าใครๆ แม้ว่าจะโดน “พันธนาการ” แต่ตัวเขาก็มีความสามารถที่มากมาย ข้ารู้สึกสมเพชทั้งๆที่เขาโดนผนึกความสามารถแต่ยังพัฒนาต่อไปได้ แล้วตัวข้าที่ไม่ได้โดนผนึกอะไรเลยกลับทำอะไรไม่ได้
ด้วยเหตุผลบางอย่างหลังจากที่ข้าเห็นเทคนิคของเขา “แฟนท่อม” มันก็เริ่มทำให้ข้าอยากจะฝึกมากขึ้น
ดาบที่ถูกชักออกมา ดาบที่ผ่านหน้าข้าไปในขณะนั้น คมดาบอากาศที่แหลมคมและบีบอัดด้วยพลังมหาศาลจนสามารถตัดหินขนาดใหญ่ได้อย่างง่ายดายนั่น
พูดตามตรง………ข้าโครตชอบมันเลย
ข้าเองก็พยายามคิดค้นเทคนิคนั้นให้เหมือนกับตัวเขา แต่บางทีเพราะข้าเป็นคนที่มีท่าทางหยาบคาย และข้าเองก็ควบคุมคิได้ไม่ดีมาก ข้าไม่สามารถทำแบบเขาได้
มันเป็นเวลานั้นเองที่ข้าอยากจะมีเทคนิคที่คล้ายๆกับเขา
พูดตามตรงแม้ว่าตอนนี้ข้าจะดูเหมือนเด็ก แต่ข้าไม่สนหรอกหากข้าอยากได้ก็ต้องได้
หลังจากนั้น ข้าเองก็ได้พบกับไอริสและคนอื่นๆ ทำให้เกิดไอเดียเทคนิคประสานนี่ขึ้นมา แต่ว่ามันก็ยากมากที่จะควบคุม
แม้แต่ตอนที่ข้าอ่านหนังสือและศึกษาถึงเวทย์เก่าๆ ข้าก็ไม่เข้าใจเพราะเดิมทีโดดเรียนตลอดมา
ถ้าไม่ได้ทิม่าช่วยสอน ข้าก็คงนั่งกุมขมับกับหนังสือเรียนไปอีกนาน อย่างไรก็ตามเวทย์ที่ข้าใช้ได้ในตอนนี้คือเวทย์เสริมพลังให้กับอาวุธของข้า
นอกจากนี้อัตราความสำเร็จโครตต่ำ และในทางปฏิบัติเองโอกาสมันแค่ 10% แต่วันนี้ข้าก็ทำมันสำเร็จ
ข้ารู้สึกว่าตัวตนของข้าห่างไกลจากเขามาก
ตอนที่โนโซมุต่อสู้กับรูกาโต้ความห่างชั้นยิ่งมากขึ้นไปอีก ข้ารู้สึกแบบนั้นเลย
เขาจัดการกับชายที่ถูกเรียกว่าแรงค์ S ได้ ชายที่แข็งแกร่งในทวีป ทั้งข้าและไอริสก็ทำไม่ได้เลย
ไม่มีสิ่งใดที่เราทำได้ในตอนนั้น โซเมียเองก็ถูกจับเป็นตัวประกัน และพวกเรายังกลายเป็นกระสอบทรายให้รูกาโต้ซัดเล่นๆ ความต่างชั้นมันห่างกันเกินไป
เทคนิคเวทย์ขั้นสูงที่สามารถใช้เวทย์ 10 อย่างได้พร้อมกัน
แม้แต่ไอริสเองก็ยังรู้สึกประทับใจกับความแตกต่างระหว่างแรงค์A กับ S
และเป็นโนโซมุเองที่ปราบตัวตนสุดแข็งแกร่งนั่น
ตอนที่เขาปลดปล่อย “พันธนาการ” ความสามารถของเขาทะลุเพดานที่ข้าคิดไว้อย่างมาก ดังนั้นความกระวนกระวายภายในอกข้ามันยิ่งมากขึ้น ตัวตนของข้าที่ห่างไกลเขามากไปอีกครั้ง
（อย่าใจร้อน！）
ไม่ว่าจะทำยังไงความกระวนกระวายใจก็ไม่หายไป และดาบที่ข้าสร้างขึ้นมันยังคงแข็งทื่อจนกระทั่งหมดเวลา