บทที่ 57 – ระเบิดไฮโดรเจน
“….นี่มันอะไร.. ไอออน.. คุณยายเป็นอะไร?!”
“เธอนี่มัน…. เฮ้อ.. สาเหตุมาจากผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ข้างๆ เธอนั่นแหละ”
“…….”
“มันเริ่มขึ้นเมื่อตอนที่ไอออนเตือนฉันให้รีบใช้ระบบหลบหนี.. ฉันไม่เข้าใจถึงได้ยื่นเรื่องให้ไอออนคำนวณเกี่ยวกับสิ่งลึกลับที่พาเธอไป”
แอเรียนกล่าวพร้อมมองหน้ามิว
“และนั่นแหละ.. คือจุดเริ่มต้นของความผิดปกติของไอออน เขาเริ่มส่งสัญญาณที่บ้าคลั่งและเข้าใจไม่ได้ออกมา”
“บ้างก็กลัว บ้างก็สับสน.. บ้างก็ต้องการ ถึงขั้นแฮกเข้ากับระบบปริ้นท์ 4 มิติโดยพลการเพื่อสร้างร่างกายเลย พวกเราจึงปิดการทำงานออนไลน์ของไอออนเอาไว้”
“และสาเหตุก็มาจาก.. ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เธอ”
ทว่า..เรื่องเหล่านั้นมันไม่ได้เข้าหูของเทรต้าเลย ดวงตาของเธอแดงก่ำ
“นี่นาย.. นี่แกว่าอะไรนะ ปิดการทำงานออนไลน์ของคุณยาย..?นี่แกเห็นคุณยายเป็นอะไรห้ะ ฉันจะฆ่าพวกแก”
“เอาอีกแล้ว.. เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว ไอออนก็คือปัญญาประดิษฐ์แห่งยุคเรือนรอง เขาไม่ใช่สิ่งมีชีวิตแต่เป็นสิ่งที่เหนือกว่านั้น”
“ฉันจะฆ่าแก ไอ้พวกบัดซบ”
ความโกรธของเทรต้านั้นระเบิดออกมาแทบจะทันทีเพราะคำพูดของแอเรียน เธอพุ่งเข้าใส่แอเรียนด้วยเลือดขึ้นหน้า
แม้แต่มิวเองก็ยังตกใจ ถึงจะรู้จักกันไม่นาน ยังไม่ถึงหนึ่งวันด้วยซ้ำ แต่ผู้หญิงคนนี้โดนมิวลากไปไหนมาไหน แทบจะไม่เคยปริปากบ่นสักคำ
เธอไม่เคยแสดงท่าทางอะไรที่ดูเป็นคนโกรธแล้วจะเลือดขึ้นหน้าขนาดนี้มาก่อน เพราะงั้นพอเห็นอีกฝ่ายโกรธมิวจึงอึ้งไปครู่หนึ่ง
ซึ่งแน่นอนว่านี่อยู่ในการคาดเดาของแอเรียน.. สำหรับแอเรียนแล้วในตอนนี้ความปลอดภัยของเทรต้าคือที่หนึ่ง
สำหรับเขาที่รู้ว่าแม้แต่ไอออนยังเลือกจะให้หนี.. พอคำนวณอีกรอบ ไอออนถึงกับ Error แบบนี้..
สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นภัยคุกคามยิ่งกว่าอะไร การให้เทรต้าไปอยู่กับคนแบบนั้น ก้เหมือนกับการให้เธอผูกติดกับระเบิดร้ายแรงเอาไว้ตลอดเวลา
แถม ถ้าหากมีตัวตนระดับนี้ดำรงอยู่.. เขาก็ยังว่านับเป็นสิ่งที่ไม่ปลอดภัยต่อการดำรงอยู่ของดาวเขา
แม้จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเก่งแบบไหนอะไรยังไง.. แต่การที่ทำให้ระบบของไอออนถึงกับล่มได้.. นั่นแหละคือปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของดาวเขา
ทางเดียวที่ดำเนินการได้คือต้องรีบกำจัด.. และเขาวางแผนไว้ว่าจะกระตุ้นความโกรธของเทรต้า ให้เทรต้าออกมาจากหญิงสาวปริศนา
แล้วก็.. จัดการเธอด้วยการโจมตีที่รุนแรงตั้งแต่เริ่มต้น
เทรต้ากำหมัดไปต่อยที่แอเรียน แน่นอนว่าเขาไม่หลบ หมัดของเทรต้าพุ่งใส่หน้าเขาอย่างจัง พร้อมกับตะโกนออกมา
“ทุกคนเริ่ม!”
ในพริบตาที่มิวยังไม่ทันตั้งตัวนั้นเองก้อนแสงบางอย่างก็ลอยมาหามิวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มันเป็นก้อนเล็กๆ เล็กมากจนมองได้ยาก
แต่ทว่าแสงที่มันเปล่งออกมานั้นกลับให้ความรู้สึกร้อนจนน่าประหลาด.. และอาจจะเป็นเพราะมิวใช้เรดาร์จิตมังกรอยู่หรือเปล่า
เธอสามารถเข้าใจโครงสร้างของสิ่งนี้โดยตรง.. ก้อนเล็กๆ ตรงหน้าของเธอมีความร้อนสูง.. สูงยิ่งกว่าแกนกลางของดวงอาทิตย์ด้วยซ้ำ
ความกดดันในนั้นมันกดดันกันลงจนในระดับที่บดขยี้ทุกสิ่งได้อย่างง่ายดาย ไฮโดรเจนภายในนั้นที่ถูกดูดรวมกันเข้ามาถูกกดดันอัดแน่นเข้าพร้อมกับอุณหภูมิที่สูงจนยากจะบรรยาย
เทรต้าที่ต่อยหน้าไปที่แอเรียนก็ตกใจ.. เธอพยายามจะพุ่งกลับมาช่วยมิวที่ยังงงอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น..
“มิวระวัง! ระเบิดไฮโดรเจ—”
ทว่าพริบตาต่อมาแรงระเบิดกัมปนาท.. ก็พลันบังเกิดขึ้นต่อหน้าของพวกเขา แน่นอนว่าเพียงแค่หนึ่งก้อนมันก็มากเกินพอในการกวาดล้างแล้ว
การบังคับสร้างระเบิดไฮโดรเจนโดยไม่จำเป็นต้องมีทั้งอุปกรณ์อะไรเลย มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับชุดนาโนเมทริกซ์
เริ่มจากการเขย่าโมเลกุลด้วยความถี่สูงที่มากกว่าดวงอาทิตย์เพื่อเปลี่ยนอะตอมไฮโดรเจนกลายเป็นธาตุที่หนักกว่าอย่างฮีเลียมจนเกิดการปล่อยพลังงานออกมา
ใช่ มันคือปฏิกิริยานิวเคลียร์ฟิวชั่น
แรงระเบิดนั้นกลายเป็นเหมือนดอกเห็ดขนาดยักษ์ที่จู่ๆ ก็จุติลงมายังเมืองแห่งนี้ ก่อเกิดเป็นคลื่นกระแทกขนาดใหญ่ที่ซัดเอาทุกสิ่งอย่างทำลายล้างสู่ผืนแผ่นดิน
ซากปรักหักพังก็ดี สัตว์ประหลาดก็ช่าง..ทุกอย่างในรัศมีล้วนเกิดแรงกวาดทำลายล้างไปจนหมดสิ้น มีเพียงกลุ่มคนสิบกว่าคนเท่านั้นที่ต้านทานแรงกระแทกได้อย่างสบาย เพราะพวกเขาควบคุมทิศทางของแรงให้ย้อนออกไปจากตัวเองจนหมดสิ้น
แน่นอนว่ารวมถึงเสียงและอะไรอื่นๆ ด้วยทำให้ภายในระยะพวกเขาดำรงอยู่มีกำแพงที่มองไม่เห็นขั้นไว้เหมือนอยู่คนละมิติ
“พวกนาย ทำบ้าอะไรเนี่ย นั่นผู้มีพระคุณฉันนะ!”
“เทรต้า… ไม่สิ องค์หญิง นั่นคือสัตว์ประหลาด”
ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใครมาแต่ไหน มีเป้าหมายอะไร.. แต่แค่การดำรงอยู่ของนางก็เพียงพอจะทำลายรากฐานดาวพวกเขาได้
นั่นก็เพียงพอที่จะต้องกำจัดทิ้งแล้ว.. และนั่นก็เป็นหน้าที่ของพวกเขาเช่นกัน สิบสอง อัศวินพิทักษ์ดารา..
และหัวหน้าอัศวินพิทักษ์ดารา แอเรียน คนนี้.. ไม่ว่าจะดีหรือชั่วหากอีกฝ่ายเข้าข่ายเป็นอันตรายต่อดาราเขาก็มีสิทธิ์เริ่มดำเนินการจัดการ
โดยการตัดสินใจของเขาในบางกรณีเหนือกว่าราชาได้ด้วยซ้ำ เพราะเขาคือผู้บังคับใช้กฎสังหารศัตรูต่อดวงดาว ต่อบ้านเกิด
หากองค์ราชาเลือกที่จะหวังร้ายต่อดวงดาวหรือประชาชน.. เขาเองก็เดินหน้าเพื่อเป็นกบฏทันที
ใช่แล้ว อัศวินพิทักษ์ดาราหรือผู้พิทักษ์ดารานั้นไม่ขึ้นตรงกับใครทั้งสิ้น.. แต่ขึ้นตรงกับดวงดาราและประชาชน.. รวมถึงไอออนด้วย
“เอาล่ะ องค์หญิงได้เวลากลั—”
“เดี๋ยวสิ ฉันขอถามอะไรก่อนได้ไหม”
ทว่าก่อนที่ทันจะได้หันหลังกลับไปนั้นเอง มิวก็พูดขึ้นระเบิดไฮโดรเจนก็ดี ทุกสิ่งทุกอย่างที่พึ่งกัมปนาทสะท้านฟ้า
มิวเข้ามาในระยะการควบคุมเวกเตอร์ของคนทั้งสิบได้อย่างง่ายดาย.. จะพูดให้ถูกเธอผ่านบาเรียที่มองไม่เห็นเข้ามาได้
“ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย?!”
แม้แต่แอเรียนยังถึงกับสะดุ้ง.. เมื่อกี้มันอาวุธนิวเคลียร์เลยนะเฮ้ย เทียบเท่ากับ TNT สิบล้านตันหรืออาจจะมากกว่านั้นหลายเท่าเลยนะเฮ้ย
ถึงจะไม่ใช่การโจมตีที่รุนแรงที่สุดเท่าที่พวกเขาจะทำได้… แต่นิวเคลียร์หนึ่งลูกเนี่ย เขาพนันได้เลยว่าหากนี่เป็นสถานที่ที่มีคนอยู่
มันคงกลายเป็นโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์มนุษย์โลกไปแล้ว… แต่เมื่อแอเรียนมองไปยังมิวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
อีกฝ่ายไม่เพียงแต่ไม่มีบาดแผล… แม้แต่เวกเตอร์ที่ตัวเองสามารถควบคุมได้ยังถูกบิดโค้งงอออกจากร่างของอีกฝ่ายเสียเอง
“ทำไมวิทยาการของพวกนาย.. มันดูไม่เหมือนกับของที่มีอยู่บนโลกนี้เลย?”
มิวถามขึ้นด้วยความสงสัย ถึงเธอจะไม่รู้ว่าไอ้เมื่อกี้มันคืออะไร แต่พอจะรู้ว่ามันเป็นระเบิดปรมาณูรูปแบบหนึ่ง อันที่จริงเธอเองก็ทึ่งเหมือนกันว่า..
อัตลักษณ์ ‘นิรันดร์’ ของเธอจะสามารถทนได้แม้แต่แรงระเบิดขนาดใหญ่แบบนี้ได้.. ถ้ามิวรู้ว่าระเบิดลูกนี้คือระเบิดที่ใหญ่ที่สุดในโลกเธอคงจะอึ้งกว่านี้เป็นแน่
หากมีคนมาบอกว่า.. แม้แต่อาวุธนิวเคลียร์ก็ทำอะไรไม่ได้เนี่ย มันยิ่งกว่าปีศาจจากในนิทานอีกนะนั่น
แน่นอนว่าเจ้าตัวไม่ได้รู้ลึกพอที่จะเข้าใจว่าตัวเองทนขนาดนั้นได้อย่างไร แต่มือของมิวก็ยื่นไปดึงเอาเทรต้ากลับมา
“แล้วก็นี่เพื่อนฉัน”
คงเป็นเพราะหูอื้ออึงอยู่กับเสียงระเบิดมิวเลยไม่รู้ความสัมพันธ์ของคนทั้งสอง แต่ก็พอจะรู้แล้วว่าเทรต้าน่าจะหนีออกจากบ้าน
ทว่าในเมื่อเธอให้เทรต้าช่วยแล้ว มิวก็ต้องตอบแทนอย่างถึงที่สุด หากอีกฝ่ายไม่ต้องการกลับบ้านมิวก็จะต้องช่วย..
อีกอย่างความสามารถของเทรต้านั้นค่อนข้างมีประโยชน์ในการสะกดรอยหาคนหาย ต้องขอบคุณเธอที่ช่วยเลยพอจะจับทิศทางของไอ้คนที่ลักพาตัวเอริเนียได้แล้ว เธอไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ หรอก
“ดะ.. เดี๋ยว มิว เธอไม่เป็นอะไรเลยเหรอ?”
“…รู้สึกระคายเคืองนิดหน่อย แต่ที่เธอตะโกนบอกเมื่อกี้ เธอจะบอกอะไรนะ”
“….”