หญิงสาวหันหลังมอง ไม่พูดจา และยังคงเดินหน้าต่อไป
อันรันมองไปที่รูขาดนั้นด้วยความทุกข์ใจ เมื่อเธอเพิ่งเห็นชุดนี้แล้ว เพราะเป็นรุ่นลายเซ็นของเจ้านายและมันก็แพงที่สุดในบรรดาเสื้อผ้าทั้งหมด
“เสื้อผ้าของฉัน……” อันรันพูดอย่างทุกข์ใจแล้วตะโกนเรียกผู้หญิงที่รีบร้อนคนนั้น : “คุณผู้หญิงคนนั้น * โปรดหยุด”
ผู้หญิงคนนั้นหยุดอย่างหมดความอดทนหันหน้าและพูดว่า : “คุณมีอะไรจะพูดก็รีบพูด เวลาของฉันมีค่า! ”
ความโกรธบางอย่างผุดขึ้นในใจของอันรัน คือผู้หญิงคนนั้นเข้ามาชนเธอชัดๆ เป็นความผิดของผู้หญิงคนนั้น เธอจะมามีความมั่นใจแบบนี้ได้อย่างไร?
“เมื่อกี้คุณ ทำชุดฉันขาด” อันรันพูด
ผู้หญิงคนนั้นมองขึ้นลงสังเกตอันรัน และกล่าวว่า : “ใช่หรอคะ ฉันไม่เห็น”
ฮัวเทียนหลันยืนอยู่ข้างๆ ยังคงอยู่ห่างจากอันรันเล็กน้อย และไม่พูดจา
ในความคิดของเขา เนื่องจากอันรันเป็นคุณนายของตระกูลฮัว เธอจึงควรเรียนรู้ที่จะจัดการกับเรื่องเล็กน้อยนี้ด้วยตัวเอง
มิฉะนั้นถ้าหลักจากนี้ สิ่งที่เสียไปทั้งหมดจะเป็นคนในครอบครัวฮัว
การเผชิญหน้าระหว่างคนทั้งสอง ได้ดึงดูดความสนใจของพนักงานโดยรอบ
ผู้หญิงคนนี้เป็นลูกค้าวีไอพีของร้านนี้ด้วย และฮัวเทียนหลันก็พาอันรันมาเป็นครั้งแรก ใช้เงินมหาศาลแถมยังเป็นเศรษฐีโอ้อวดอีกด้วย
ผู้จัดการร้านเดินเข้ามาหาทั้งสองคนเป็นการส่วนตัว แล้วพูดว่า : “คุณผู้หญิงอัน * คุณผู้หญิงเจิ้ง *รบกวนคลายความโกรธ”
อันรันไม่รู้สึกหงุดหงิดกับท่าทีของอีกฝ่าย และพูดอย่างใจเย็น : “หรือว่าปีนี้เดือนนี้ ความเสียหายโดยเจตนาเป็นเรื่องธรรมชาติ? ”
เดิมทีผู้จัดการร้านดูแลเรื่องเก่า หากเสื้อผ้าเสียหาย จริงๆแล้วก็ไม่เป็นอันตราย ทางร้านออกเงินก็โอเคแล้ว
แต่ตอนนี้เมื่อหลังจากเธอเห็นชุดอันรันแล้ว ในใจเธอก็มีความเกลียดคุณผู้หญิงเจิ้ง * ดีๆ ทำชุดนี้ทำไม?
แม้ว่าชุดนี้จะเรียบง่าย แต่ก็กระชับ และอีกทั้งยังเป็นผลงานชิ้นเอก ผู้จัดการไม่สามารถแก้ไขการเสียหายนี้ได้
แต่นั้น ผู้จัดการร้านก็ทำเสียงฮู้ และเลือกที่จะแกล้งทำเป็นซอมบี้
คุณผู้หญิงเจิ้ง * ยิ้มเยาะเย้ย : “มันไม่ใช่ว่าเสื้อผ้านี้ขาดเหรอ โอเคคุณถอดเดี๋ยวนี้ ฉันจะซื้อ! ”
ขณะที่เธอพูด เธอหยิบการ์ดออกมาโยนไปที่เท้าของอันรัน แล้วพูดว่า: “ในนี้มีห้าหมื่น ยังไงก็เพียงพอไหม ถอด ถอดออกเดี๋ยวนี้! ”
นี่คือความอับอายขายขี้หน้าที่ว่างเปล่า
อันรันเหลือบมองไปที่ฮัวเทียนหลัน ซึ่งดูเหมือนจะหมายถึงการสอบถาม
ฮัวเทียนหลันพยักหน้าเล็กน้อย ราวกับว่าเปลี่ยนใจเธอสามารถแก้ปัญหาได้ตามวิธีการของเธอเอง
อันรันเหยียบบัตรธนาคารและพูดอย่างใจเย็น : “ถ้าในเมื่อคุณเจิ้งพูดแบบนี้ นั้นคุณเจิ้งเอาบัตรนี้ไป ชุดนี้ของฉัน ก็ไม่จำเป็นต้องชดใช้”
พนักงานและลูกค้าอีกด้านนึงกำลังกระซิบกันอยู่
“ห้าหมื่น? ห้าหมื่นเยอะหรอ? ชุดนี้เป็นผลงานชิ้นเอก เงินแค่นี้ไม่พออยู่แล้ว”
“ใช่ ดูเธอหยิ่งทั้งวัน ดูถูกผู้คน นี่ล้มแล้วไหม? ”
…….
คุณผู้หญิงเจิ้ง * โกรธมากและมองไปรอบๆ อย่างดุร้าย แต่ทุกคนก็เงียบ
คุณใช้เหตุผลกับผู้หญิงไม่ได้ และผู้หญิงคนนี้ก็รู้เช่นเดียวกัน
เธอหันหน้าไป เสียงด้านหลังของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“เธอคิดว่าเสื้อผ้าของเธอมีค่าจริงๆหรอ เธอกล้าฉีกหน้าฉันแบบนั้นหรือเธอไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร? ”
นางสาวเจิ้ง * ชื่อเต็ม เจิ้งมันจุน คือดาราหน้าใหม่
มีผู้หนุนหลังใหญ่ คือมู่เหว่ย
ในความเป็นจริงเมื่อเธอมา เธอจำฮัวเทียนหลันได้
ไม่พบกันโดยบังเอิญที่แห่งใดในแผ่นดินนี้ เธอก็ต้องการหาโอกาสที่จะพูดแทนมู่เหว่ยมานานแล้ว
มู่เหว่ยมักแสดงต่อหน้าพวกเขา และถือว่าตัวเองเป็นภรรยาในอนาคตของตระกูลฮัว
การปะปนในวงการบันเทิง เป็นการฉวยโอกาส วิธีการต่างๆต้องการที่จะปนเปในระดับที่สูงขึ้น
เจิ้งมันจุนปากหวาน เล้าโลมมู่เหว่ยอย่างบ้าคลั่งและกลายเป็นผู้ดูแลตัวน้อยของมู่เหว่ยในไม่ช้า
เธอได้ยินจากมู่เหว่ยว่าฮัวเทียนหลันแต่งงานแล้ว และภรรยาของเขาเป็นผู้หญิงคนแรกที่มีความสามารถอันรัน และความสัมพันธ์ก็ไม่ดีเธอจึงกล้าที่จะชนอันรันต่อหน้าฮัวเทียนหลัน โดยเจตนาพยายามทำให้เธออับอาย
ถึงตอนนั้นเป็นเรื่องตลก เล่าให้มู่เหว่ยฟัง เธอมีความสุขบางทีเธออาจจะมีบทบาท
“ฉันไม่รู้จักคุณ ฉันรู้แค่ว่าคุณทำชุดฉันขาด คุณต้องชดใช้ให้ฉัน” อันรันพูดอย่างเย็นชา
เป็นไปไม่ได้เลยที่เจิ้งมันจุนจะหยิบบัตรธนาคารที่พื้น เธอเรียกผู้จัดการร้าน ถามว่า : “ชุดนี้ราคาเท่าไหร่? ฉันต้องการอีกหนึ่งชุด ไม่ สองชุดใหม่ ให้คุณผู้หญิงคนนี้ ก็เหมือนป้อนข้าวสุนัข! ”
ผู้จัดการร้านมองอย่างไม่พอใจ และพูดเบาๆ : “คุณเจิ้ง * ชุดนี้พิเศษหน่อย มีเพียงชุดเดียวในร้าน และคือราคานี้”
ในขณะที่เขาพูด ผู้จัดการร้านก็โน้มตัวเข้าไปใกล้หูของเจิ้งมันจุน และพูดตัวเลขเบาๆ
ดวงตาของเจิ้งมันจุนเบิกกว้างขึ้นในทันที เมื่อตอนเธอชนอันรัน เธอให้ความสนใจเป็นพิเศษ ชุดนี้ดูเรียบๆและดูโทรม ไร้ค่าอย่างแน่นอน
แต่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าชุดนี้จะแพงขนาดนี้
“เป็นไปได้ยังไง? ชุดขาดๆนี้ราคาเท่าจำนวนนั้น? ฉันเป็นสมาชิก VIP ของร้านคุณ พวกคุณอย่าขึ้นราคาเพื่อโกงฉัน” เจิ้งมันจุนคิดเพียงว่าผู้จัดการกำลังพูดเรื่องไร้สาระ
แม้ว่าเจิ้งมันจุนจะมาที่ร้านเป็นบ่อยครั้ง แต่เขาก็ไปเดินพื้นที่แฮนด์เมดเป็นส่วนใหญ่ และสมาชิก VIP คนนี้ ก็เป็นเสื้อผ้าสั่งทำระดับสูงที่มู่เหว่ยจ่ายให้
ผู้จัดการร้านให้คนเอาป้ายราคาที่ถอดออกจากเสื้อผ้า ส่งให้เจิ้งมันจุน
หลังจากที่เจิ้งมันจุนมองเห็นมัน ใบหน้าของเธอก็ดูไม่ได้
เธอคิดไม่ถึงว่าชุดที่ไม่สวยหรูนี้มีราคาแพงมาก
เธอเป็นเพียงนักแสดงเล็กๆ สายสาม และหาเงิน แต่เธอทำเงินได้ปีละล้านเท่านั้นโดยปกติเธอจะใช้เงินอย่างสุรุ่ยสุร่าย ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถจ่ายได้
เธอคิดอย่างรวดเร็วในใจ จับจ้องไปที่ฮัวเทียนหลัน และพูดว่า : “พี่เขย พี่เขยจำฉันได้ไหม? ”