[ แฮ่ก , แฮ่ก . . . ! ! ! ]
เด็กสาวคนหนึ่งกำลังวิ่งอยู่ตัวคนเดียว ซึ่งอายุของเธอคงประมาณ 14-15 ปีเท่านั้น
เด็กสาวเริ่มหายใจถี่ขึ้นและดูเหมือนว่าจะบาดเจ็บ แต่เธอก็ยังคงวิ่งต่อ
มันดูราวกับว่าเธอกำลังวิ่งหนีอะไรบางสิ่ง
ที่ใกล้ๆนั้น มันคือทะเลเพลิง ท้องถนนที่ดูคล้ายกับเขาวงกตนั้นกำลังถูกปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิง
อย่างไรก็ตาม เด็กสาวก็ยังคงวิ่งหนีอะไรบางสิ่งที่มันน่ากลัวยิ่งทะเลเพลิงแห่งนี้
เธอกำลังร้องไห้ สำหรับน้ำตานั้นมันไม่ได้มากจากความเจ็บปวดหรือความสนุกหรือน้ำตาแห่งความสุขแต่อย่างใด
「っ, ท่านพ่อ……」
สิ่งที่เธอนึกออกภายในหัวของเธอ คือร่างของปีศาจที่มี 4 แขนสังหารพ่อของเธอ
「ท่านพ่อ……!」
มันคือน้ำตาแห่งความเศร้าโศกจากการสูญเสียสิ่งที่เธอรักและคุณพ่อ
[ ฟุฟุฟุฟุ มันไม่ประโยชน์หรอกที่จะวิ่งหนีหรอกนะคุณหนู เธอไม่สามารถหนีพ้นจากข้าได้หรอกนะ ]
เสียงที่สุภาพนั้นเข้ามายังโสตประสาทของเธอ และเจ้าของเสียงนั้นคือชายผู้มี 4 แขน . . ไม่สิ คือปีศาจที่ฆ่าพ่อของเด็กสาวต่อหน้าเธอ
「っ……!」
ในเสียงนั้นที่กำลังไล่ตามหลังของเธอมา เด็กสาวได้หนีออกมาจากทะเลแห่งเปลวเพลิง เธอเปิดประตูและปิดมันราวกับว่ากำลังซ่อนตัว
เธอไม่คิดว่าเธอจะสามารถหนีรอดจากปีศาจตนนี้ได้โดยการทำเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม สำหรับเด็กสาวนั้นที่อยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉิน มันจึงไม่มีเวลาให้เธอเกี่ยวกับมันนัก
ดูเหมือนว่าที่นี้ยังไม่ถูกไฟเผา เพราะห้องที่เธอหลบเข้ามานั้นมันมืดสนิท
*ตูม*
[ กรี๊ดดด !! ]
ประตูที่เธอขวางมันไว้ด้วยหลังของเธอเกิดระเบิด และเด็กสาวก็ถูกซัดปลิวออกไปด้วยแรงระเบิดนั้น
[ อัก ! ]
เธอชนกับอะไรบางสิ่ง ที่อยู่ใจกลางของห้อง เด็กสาวถึงกับร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ทันใดนั้น ที่อีกฝั่งของประตูที่ถูกระเบิด มันคือร่างของปีศาจที่มาพร้อมกับเปลวไฟ
[ ให้ข้าพูดอีกครั้ง ข้ามีชื่อว่า [เดลลาเมท] ฉายา [หมัดวายุ] ข้าคือปีศาจระดับเค๊าท์ ]
มันคือปีศาจที่ประกาศชื่อของตนเองราวกับสุภาพบุรุษ แต่หากได้เห็นดวงตาของเจ้าปีศาจนั้น ไม่ว่าใครก็คงไม่รู้สึกเช่นนั้นแน่
มันเป็นเรื่องธรรมชาติกับความจริงที่ว่า สำหรับมนุษย์แล้ว ปีศาจคือศัตรูโดยธรรมชาติของมนุษย์และมันต้องถูกกำจัด และสำหรับปีศาจ มนุษย์คือสัตว์ที่ชนชั้นต่ำกว่าและพวกมันต้องถูกกำจัด
เขาได้ใช้คำพูดที่สุภาพแก่เด็กสาว แต่สำหรับ เดลลาเมท ชีวิตของเด็กสาวคนนี้มีค่าแค่ประมาณแมลงตัวหนึ่งเท่านั้น
[ เอาล่ะ ถึงมันจะน่าเศร้าไปหน่อย ที่ข้าจะต้องขอลักพาตัวคุณหนูไป ได้โปรดอย่าได้ขัดขืน และตามข้ามาอย่างเชื่อฟังด้วย—- ]
[ แล้วทำไม !! ทำไมแกถึงฆ่าพ่อของชั้น ! ทั้งๆที่แค่ลักพาตัวชั้นไปเฉยๆก็ได้ !? ]
เด็กสาวได้ตะโกนออกมา ขัดจังหวะการพูดของปีศาจตนนั้น หรือ เดลลาเมท
และเมื่อเธอตะโกนออกไป ใบหน้าของเดลลาเมทได้กลายเป็นโกรธ
[ แกไอ้ชั้นต่ำ เป็นแค่มนุษย์ . . . กล้าดียังไงมาขัดจังหวะการพูดของข้าาาา !! ]
น้ำสีที่เคยสุภาพกลับกลายเป็นดุร้าย และเดลลาเมทได้กำหมัดทั้ง 4 เขาจนแน่น
[ ข้าก็ขี้เกียจทนรอกับเรื่องนี้อีกแล้ว ดีเหมือนกัน ถ้าข้าหักแขนขาแกทิ้งซะ ข้าก็จะได้ไม่ต้องได้ยินอะไรจากปากของแกอีกสินะ !? ]
ทั้ง 4 แขนที่ดูราวกับท่อนซุงได้ถูกยกขึ้นเหนือหัว และมีเป้าหมายคือเด็กสาว
( ใคร .. . . ใครก็ได้ . . ! )
สำหรับสิ่งนั้น ที่ตอบรับความหวังที่ดูราวกับคำอ้อนวอนนี้ มันคือ”ดาบ” ที่โผล่มาจากกำแพงที่หลังของเด็กสาว
[ นะ , นั้นมันอะไรกัน !? ]
[ . . . เอ๋ ? ]
แสงบางอย่างที่ส่องสว่างเกินกว่าเปลวไฟ ลำแสงนั้นอาจจะทำให้เข้าใจผิดว่าเป็นแสงของดวงอาทิตย์ที่กำลังทอดอาบบนร่างของเด็กสาว
ความรู้สึกที่ส่งผ่านมานั้นมันราวกับถูกโอบกอดโดยแขนของมารดา มันคือความรู้สึกที่ปลอดภัย และเธอก็หันหลังกลับไปที่แสงนั้น
นั้นมัน อะไรกัน . .
[ ฟุ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆๆ !! ข้าคือชายผู้มาพร้อมกับเปลวไฟสีดำพิฆาต ชายผู้มาพร้อมกับคมดาบนับพัน !! . . .ข้าคือ “เพชฌฆาตแห่งความมืด” ดวงวิญญาณของเหล่าปีศาจเอ๋ย พวกแกจะต้องถูกแผดเผาด้วยคมดาบแห่งการลงทัณฑ์ !! ]
มันคือร่างของชายหนุ่มที่สวมอยู่ในชุดคลุมดำสนิท เขากำลังยกดาบแสงขึ้นเหนือหัว
—————————
เริ่ม เล่มที่ 3 ด้วยตอนสั้นๆ งงๆ น่าจะย้อนอดีตสมัยเป็น จูนิเบียวล่ะมั้ง