บทที่ 43 มีพิษอยู่ในอึของมัน (ต้น)
เมื่อได้รับคำสั่ง ในที่สุดพวกหมาป่ากระซวกทวารก็ฟื้นคืนสติและเปลี่ยนกลยุทธ์ แยกกันออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกคอยหลอกล่อหันเหความสนใจของแรดคลั่งตาแดงจากทางด้านหน้า ส่วนอีกกลุ่มวนไปอยู่ที่ด้านหลังหาจังหวะกระซวกก้นของศัตรูตามแผน
สิ่งนี้ทำให้แรดคลั่งตาแดงเดือดดาลด้วยความโกรธ ทำไมวันนี้ทุกคนถึงได้มายุ่งกับตูดของข้านักวะ!?
ถึงแม้ว่าแรดคลั่งตาแดงจะมีผิวหนังสีทองแดงที่แข็งแกร่ง ซึ่งหมาป่ากระซวกทวารไม่สามารถกัดเข้าไม่ว่ามันจะยืนนิ่ง ๆ อย่างไรก็ตาม ไม่มีทางที่ตรงบั้นท้ายของมันจะมีความสามารถในการป้องกันเท่ากับส่วนอื่น ๆ ของร่างกายหรืออาจจะบอกได้ว่ามันเป็นส่วนที่อ่อนนุ่มที่สุดในร่างกายของมันก็ว่าได้
แรดคลั่งตาแดง พยายามอย่างดีที่สุดที่จะพุ่งชนหรือไม่ก็ม้วนตัวทับบรรดาหมาป่าที่น่าขยะแขยงเหล่านี้ แต่ด้วยความว่องไวของมันนั้นต่ำเกินไปเมื่อเทียบกับพวกหมาป่ากระซวกทวารและกลยุทธ์ใหม่ของพวกหมาป่านั้นดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้ ความพยายามทุกครั้งของมันจึงมีแต่ความล้มเหลว หลังจากพยายามหลายสิบครั้ง มันก็หอบอย่างหนัก
ในขณะเดียวกันหมาป่ากระซวกทวารก็ตระหนักว่าถึงเวลาที่จะโต้กลับแล้ว ดังนั้นพวกมันจึงโถมเข้าใส่แรดคลั่งตาแดงพร้อม ๆ กัน
สิ่งนี้ทำให้แรดคลั่งตาแดงตื่นตกใจ ข้าไม่น่ามาที่นี่เลยจริง ๆ มันเป็นความผิดของไอ้มนุษย์นั่นแท้ ๆ!
———————————————————————————————
ท่านยั่วยุ แรดคลั่งตาแดง สำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +2!
ได้รับคะแนน +2!
+2!
+…
———————————————————————————————
แต่ไม่ว่าจะโกรธแค่ไหน แรดคลั่งตาแดงก็ไม่รีรอที่จะวิ่งหนีเมื่อเห็นว่าตอนนี้มันกำลังตกอยู่ในสถานการณ์เสียเปรียบอย่างรุนแรง มันรีบหันกลับและพุ่งตัวออกจากถ้ำทันที
แต่อย่างไรก็ตามไม่มีทางที่หมาป่ากระซวกทวารจะปล่อยให้อาหารชิ้นโตที่มาเสิร์ฟถึงหน้าประตูบ้านของพวกมันหนีไปได้ง่าย ๆ พวกมันรีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อขวางทางออกทันทีเช่นกัน
จี้เสี่ยวซีซึ่งกำลังชมการต่อสู้จากด้านบนเนินที่อยู่ไม่ห่างจากถ้ำของพวกหมาป่ากระซวกทวารนัก นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าแรดคลั่งตาแดงตัวนี้น่าสงสารอยู่ไม่น้อย “แรดคลั่งตาแดงนั้นเสียเปรียบมากต่อพวกหมาป่ากระซวกทวาร หากเป็นสัตว์ชนิดอื่นที่มีความว่องไวสูงกว่านี้ พวกหมาป่ากระซวกทวารคงไม่มีทางได้เปรียบถึงขนาดนี้แน่ ๆ”
“ก่อนหน้านี้แรดคลั่งตาแดงรังแกเจ้าไม่ใช่เหรอ? ถือซะว่าข้าแก้แค้นมันให้เจ้าก็แล้วกัน” ซูอันพูดเบี่ยงประเด็นยกความดีเขาตัว
“ต่อให้เป็นแบบนั้นข้าก็ยังสงสารมันอยู่ดี!”จี้เสี่ยวซีถอนหายใจ “ดูเหมือนว่ามันน่าจะทนได้อีกไม่นาน เราไปช่วยมันสักหน่อยเถอะ!”
ซูอันรีบคว้าแขนของนางเพื่อหยุดนางเอาไว้ในทันที แต่แล้วเมื่อได้สัมผัสร่างของนางมันกลับมีสองสิ่งที่ผุดขึ้นในใจของเขาอย่างฉับพลัน ‘จี้เสี่ยวซี มีความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นมากเกินไป ในอนาคตนางจะถูกเอาเปรียบจากคนอื่นอย่างแน่นอน’ และความคิดที่สอง ‘ว้าว แขนของนางช่างเนียนนุ่มอะไรเช่นนี้!’
“อย่ากังวลไป มันไม่ตายง่ายขนาดนั้นหรอกเจ้าแค่อยู่เฉย ๆ ต่อไปก็พอ”
จี้เสี่ยวซี ไม่ค่อยอยากจะเชื่อในสิ่งที่ซูอันเพิ่งพูดไปสักเท่าไหร่ แต่นางก็ตัดสินใจที่จะดูฉากต่อไป ไม่นานต่อมานางก็ต้องประหลาดใจจริง ๆ เพราะมันมีบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงขึ้นอย่างกระทันหันระหว่างพวกหมาป่ากับแรดคลั่งตาแดง!
ในที่สุดก็มีพวกหมาป่าหลายตัวหาช่องว่างเข้าไปกัดก้นของแรดคลั่งตาแดงได้สำเร็จ แต่ในขณะที่พวกมันกำลังวางแผนที่จะใช้เล็บอันแหลมคมกระซวกเข้าไปด้านในรูทวารเพื่อคว้านเอาลำไส้ออกเหมือนกับที่มันมักจะจัดการกับเหยื่อรายอื่น ๆ ทันใดนั้น ร่างของหมาป่าตัวนั้นก็สั่นสะท้านดิ้นเร่าลงกับพื้น
และไม่นานหมาป่าตัวที่สอง ตัวที่สาม ตัวที่สี่…ก็ร่วงลงไปนอนชักดิ้นชักงอบนพื้น
กว่าที่พวกหมาป่ากระซวกทวารจะรู้ตัวว่ามีบางอย่างผิดปกติ พวกมันกว่า20 ตัวก็ลงไปนอนชักดิ้นชักงอน้ำลาฟูมปากอยู่ที่พื้นกันแล้ว จากนั้นพวกหมาป่าก็รีบถอยห่างจากแรดคลั่งตาแดงหันมองซ้ายขวา สนทนากันอย่างรวดเร็ว
“เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย!? “
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน!”
“ข้ารู้!”
“อะไร? “
“อึของไอ้แรดนั่นมันมีพิษ!”
“…”
จ่าฝูงหมาป่ากระซวกทวารโกรธจัด “ลองคิดดูว่าเรากินอึไปเท่าไหร่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา! เราเคยโดนพิษมาก่อนเหรอ? เจ้ายักษ์นั่นต้องมีความสามารถบางอย่างที่เราไม่รู้จัก พวกเจ้าจงถอยมาระวังตัวกันไว้ก่อน!”
ในที่สุดพวกหมาป่ากระซวกทวารก็สบายใจขึ้น เพราะมันเป็นเรื่องที่ทำลายสามัญสำนึกของพวกมันเกินไป หากอึของสิ่งมีชีวิตเป็นพิษต่อพวกมัน ถ้าเป็นเช่นนั้นพวกมันคงไม่สามารถล่าเหยื่อได้อย่างสบายใจได้อีกต่อไป!
แรดคลั่งตาแดงก็สังเกตเห็นความผิดปกติของสถานการณ์เช่นกัน เป็นไปได้ไหมว่าก้นของข้ามีพลังบางอย่างที่ข้าไม่รู้? แต่ทำไมแม่ของข้าไม่เคยบอกเรื่องนี้กับข้าเลยหว่า?
เมื่อตระหนักได้ว่าพวกหมาป่ากระซวกทวารสารเลวพวกนี้เลิกโจมตีตูดของมัน แรดคลั่งตาแดงก็หันตูดของมันไปยียวนพวกหมาป่ากระซวกทวารแทน อันที่จริงถ้ามันพูดได้ มันคงจะตะโกนว่า ‘แน่จริงพวกเอ็งก็ลองมาลิ้มรสตูดของข้าอีกรอบสิไอ้พวกเวร!’
เมื่อซูอันเห็นแรดคลั่งตาแดงยั่วโมโหพวก หมาป่ากระซวกทวารแบบนั้นเขาก็อดขำไม่ได้ “ข้าไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าสัตว์พวกนี้มันจะยียวนได้ขนาดนั้น!”
ในทางกลับกัน ใบหน้าของจี้เสี่ยวซีแดงก่ำ นี่เป็นภาพที่ยากสำหรับหญิงสาวใสซื่ออย่างนาง นางพยายามเบนหน้าไปทางอื่น แต่ท้ายที่สุดนางก็ไม่สามารถระงับความอยากรู้ของนางได้ “เจ้าทำได้อย่างไร? เป็นเพราะมีดเล่มนั้นเหรอ?”
ซูอันพยักหน้า “บนใบมีดของข้ามียาพิษร้ายแรงอาบอยู่ ข้าเอามีดของข้ายัดเข้าไปในรูก้นขอแรดคลั่งตาแดงให้ปลายแหลมของมีดหันออกมาด้านนอก ดังนั้นเมื่อหมาป่ากระซวกทวารไปกัดตรงที่ก้นของแรดคลั่งตาแดง มันจะกลายเป็นว่าพวกมันกัดไปโดนใบมีดของข้าแทนส่งผลให้พวกมันโดนพิษจากมีดข้าไปเต็ม ๆ” เขาไม่เต็มใจที่จะเปิดเผยความลับที่แท้จริงที่อยู่เบื้องหลังแท่งพิษทั้งหมดดังนั้นเขาจึงบอกความจริงไปแค่ครึ่งเดียว
“แบบนี้นี่เอง” จี้เสี่ยวซีพยักหน้า อย่างไรก็ตาม นางยังคงอดสงสัยไม่ได้ว่าพิษชนิดใดในโลกนี้ที่มีฤทธิ์คงอยู่ได้นานแบบนี้กัน? และอีกอย่างพิษที่ใช้เคลือบปลายมีด มันไม่ควรจะเพียงพอที่จะฆ่าหมาป่ากระซวกทวารได้มากกว่า 20 ตัวแบบนี้ไม่ว่าพิษจะรุนแรงแค่ไหนก็ตาม
ย้อนกลับไปในถ้ำของพวกหมาป่ากระซวกทวาร พวกหมาป่ารู้สึกโกรธเคืองเป็นอย่างมากกับการยั่วยุของแรดคลั่งตาแดงบางครั้งพวกมันบางตัวก็ทนไม่ไหวพยายามพุ่งไปข้างหน้าเพื่อหาช่องว่างกัดที่จุดอื่นของแรดคลั่งตาแดงแทน แต่โชคไม่ดีที่แทบจะทุกครั้งเขี้ยวของพวกมันมักจะจมเข้าไปในก้นของแรด ส่งผลให้พวกหมาป่ากระซวกทวารตายมากขึ้นเรื่อย ๆ
“บรู๊วววว…”
ในตอนแรก แรดคลั่งตาแดงรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมากที่มีวัตถุแปลกปลอมคาอยู่ในรูก้นของมัน แต่เมื่อเวลาผ่านไปมันก็พบว่าตัวเองค่อย ๆ ชินกับมันและไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไป นอกจากนี้ ทุกครั้งที่หมาป่ากระซวกทวารกัดไปที่มีด มีดจะสั่นอยู่ในร่างกายทำให้มันรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งตัวอีกต่างหาก
นี่มันเป็นความรู้สึกหฤหรรษ์แบบใหม่ที่มันไม่เคยสัมผัสมาก่อน!
คราวนี้หมาป่ากระซวกทวารตื่นตระหนกจริง ๆ พวกมันถอยห่างออกไปอย่างหวาดกลัวขณะพูดคุยกันอย่างรวดเร็ว
“อึของไอ้ยักษ์นี่มันมีพิษจริง ๆ!”
จ่าฝูงของหมาป่ากระซวกทวารหันไปโต้ตอบทันที “อึของมันจะมีพิษได้ยังไง? นี่เจ้ากำลังพยายามสร้างความเชื่อผิด ๆ เพื่อลบล้างประเพณีการงับตูดของเราที่มีมานานกว่าพันปีงั้นเหรอ!?”
“‘งั้นทำไมเจ้าไม่ลองไปชิมดูเองบ้างล่ะ!” หมาป่ากระซวกทวารที่ตัวใหญ่พอ ๆ กับตัวจ่าฝูงตะคอกกลับทันที หมาป่าตัวนี้ตามปกติมันก็ชอบต่อต้านจ่าฝูงของมันอยู่แล้วมันจึงกล้าพูดไปแบบนั้น
“ก็ได้ ข้าจะไป!”