บทที่ 42 แผนการพิสดาร (ปลาย)
จากนั้นเมื่อทั้งสองเดินกลับถึงจุดที่แรดคลั่งตาแดงหมดสติอยู่และเห็นว่าแรดคลั่งตาแดงเริ่มตื่นขึ้นจากการหลับใหลแล้วซูอันจึงหันไปหาจี้เสี่ยวซีอย่างรวดเร็วและถามว่า “เจ้ามีผ้าเช็ดหน้าไหม?”
“ข้ามี!” จี้เสี่ยวซีรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดออกมาโดยไม่รู้ตัวและส่งให้เขา
เมื่อได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่โชยออกมาจากผ้าเช็ดหน้า ซูอันลังเลเล็กน้อยก่อนจะถามว่า “เจ้ามีอันไหนที่ใช้แล้วรึเปล่า? ข้าไม่อยากเห็นผ้าสะอาดแบบนี้มันต้องสกปรกเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวข้าค่อยซักมันใหม่ก็ได้!” จี้เสี่ยวซีโบกมือของนางยืนยันว่าจะให้ซูอันใช้ผ้าผืนนี้
ในทางกลับกัน ซูอันคิดในใจว่าหลังจากที่นางเห็นว่าเขาใช้มันยังไงนางคงไม่อยากซักมันในตอนท้ายแน่นอน แต่ในเมื่อนางเลือกที่จะยืนยันกับเขาแบบนี้เขาจึงเลือกที่จะกลืนคำพูดเหล่านั้นกลับลงไป “เอาล่ะ งั้นก็ถือว่าข้าติดหนี้ผ้าเช็ดหน้าเจ้าผืนหนึ่ง หลังจากกลับไปที่เมืองข้าจะซื้อใหม่ให้เจ้าทันที!”
หลังจากพูดจบ ซูอันก็หยิบแท่งพิษออกมาแล้วคลุมมันด้วยผ้าเช็ดหน้าอย่างแน่นหนาเหลือเอาไว้แค่ปลายแหลมเพียงเล็กน้อยนิดเดียวเท่านั้น
จี้เสี่ยวซี สับสน “ท่านกำลังจะทำอะไร? “
“เจ้าช่วยไปยืนหลบไกล ๆ หน่อย” ซูอันกล่าวโดยไม่อธิบาย หลังจากที่จี้เสี่ยวซีถอยออกไปหลบหลังต้นไม้ต้นหนึ่ง ชายหนุ่มก็เดินขึ้นไปหาแรดคลั่งตาแดง จากนั้นเขาจับหางของมันเอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่งและใช้อีกมืออีกข้างดันแท่งพิษเข้าไปในรูก้นของแรดจนมิดด้ามให้ส่วนปลายของมีดหันออกมาด้านนอกและปล่อยให้ แท่งพิษมันคาอยู่แบบนั้น!
“?? ?”
———————————————————————————————
ท่านยั่วยุ แรดคลั่งตาแดง สำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +2!
ได้รับคะแนน +2!
+2!
+…
———————————————————————————————
ซูอัน รู้สึกประหลาดใจกับคะแนนที่ขึ้นมาเพียงน้อยนิด หรือว่าเป็นเพราะสัตว์ป่าเหล่านี้ขาดสติปัญญา มันเลยเป็นสาเหตุที่คะแนนความโกรธที่เขาได้รับมันเลยน้อยลงก็ได้ล่ะมั้ง?
แรดคลั่งตาแดงในตอนแรกยังคงสะลึมสะลือ แต่เมื่อรู้สึกได้ว่ามีวัตถุแปลกปลอมบางอย่างทะลวงเข้าในก้นของมันอย่างกะทันหัน ดวงตาของมันเบิกโพลงด้วยความตกใจทันทีและนั่นทำให้มันตื่นขึ้นอย่างเต็มตา
แรดคลั่งตาแดงรีบลุกขึ้นและรีบหันหลังกลับไปมอง แต่ด้วยความที่ร่างกายของมันก็เทอะทะเกินไปจนแม้จะหมุนไปหลายรอบ แต่มันก็ยังไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับก้นของมัน!
ทันใดนั้นเสียงนกหวีดก็ดังขึ้นไม่ไกลนัก มันก็หันกลับไปดูก็พบว่ามีมนุษย์คนหนึ่งกำลังโบกมือให้มัน ซึ่งทำให้มันโกรธจัดในทันที มันคิดว่ามนุษย์คนนี้ต้องเป็นผู้กระทำเรื่องไร้ยางอายกับบั้นท้ายของมันแน่ ๆ!
ดวงตาของมันแดงก่ำยิ่งกว่าเดิมและแดงขึ้นเรื่อย ๆ จนเริ่มมีควันสีขาวพ่นออกมาจากรูจมูกของมัน จากนั้นต่อมามันก็พุ่งไปหาซูอันเหมือนกระทิงบ้าเลือด
เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผน แรดกำลังพุ่งเข้ามาหาอย่างบ้าคลั่ง ซูอันก็หันหลังวิ่งหนีไปสุดแรงเกิดทันที
ในขณะเดียวกันจี้เสี่ยวซีมองดูการไล่ล่าระหว่างแรดและมนุษย์ด้วยสีหน้าตกตะลึง “เนี่ยน่ะเหรอแผนการที่เขามีอยู่ในใจ? ทำไมมัน…น่าขยะแขยงแบบนี้…”
ถึงจะเป็นอย่างนั้นนางยังคงกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของซูอันดังนั้นนางจึงรีบไล่ตามเขาไป
โชคดีที่แม้ว่าแรดคลั่งตาแดงจะแข็งแกร่งถึงขั้น 4 แต่ด้วยร่างกายของมันที่เทอะทะจึงทำให้ความเร็วของมันมีไม่มากเท่าไหร่ แม้ว่ามันจะไล่ตามซูอันด้วยกำลังทั้งหมดที่มีมันก็ยังไม่สามารถลดระยะห่างได้
การไล่ล่าดำเนินต่อไปจนถึงพรมแดนของหุบเขาหมาป่า แรดคลั่งตาแดงจู่ ๆ ก็หยุดฝีเท้าก่อนถึงทางเข้าหุบเขาหมาป่าเพราะมันรู้ว่าหลังจากนี้มันจะเข้าสู่อาณาเขตของหมาป่ากระซวกทวาร ซึ่งสัญชาตญาณสัตว์ป่าของมันก็บังคับให้มันหยุดฝีเท้าลง
แต่แล้วเมื่อมันเห็นว่า ซูอันหันกลับมาและตะโกนใส่มัน “เฮ้ย! ไอ้ยักษ์สมองโง่เง่าทึบ เป็นยังไงบ้างกับการถูกทะลวงก้น? เจ้าไม่ต้องการที่แก้แค้นแล้วงั้นเหรอ? ข้าล่ะสงสารพ่อแม่เจ้าจริง ๆ เลยที่มีลูกที่ขี้ขลาดอย่างเจ้า!”
ถึงแม้ว่าแรดคลั่งตาแดงจะไม่เข้าใจคำพูดของมนุษย์ แต่มันเข้าใจจากท่าทางการแสดงออกของซูอันได้ว่าตอนนี้มันกำลังโดนดูถูกดูแคลนอยู่อย่างแน่นอน และเมื่อหวนนึกถึงการรุกรานที่มนุษย์เคยทำกับพวกของมันเอาไว้ก่อนหน้านี้ ดวงตาของมันก็เต็มไปด้วยความอาฆาต จากนั้นมันพุ่งไปข้างหน้าอีกครั้งโดยไม่ลังเลอีกต่อไป
ใครสนใจเกี่ยวกับไอพวกหมาป่ากระซวกทวารกัน? ผิวของข้าไม่มีทางที่ไอ้พวกหมานั่นจะทำอะไรได้อยู่แล้ว ไม่ว่าจะยังไงข้าต้องเล่นงานไอ้มนุษย์คนนี้ให้ได้!
———————————————————————————————
ท่านยั่วยุ แรดคลั่งตาแดง สำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +2!
ได้รับคะแนน +2!
+2!
+…
———————————————————————————————
ในทางกลับกันซูอันหัวเราะอย่างสนุกสนานพร้อมกับนำมันตรงไปยังถ้ำของหมาป่ากระซวกทวาร
ทางด้านของฝูงหมาป่ากระซวกทวารที่เพิ่งจัดการกับร่างของดอกบ๊วยสิบสองจนไม่เหลือชิ้นดีไปหมาด ๆ ต่างก็กำลังหงุดหงิด
น่าเสียดายที่ไอ้มนุษย์ผู้นั้นมันผอมเกินไป ไม่เพียงพอที่จะแบ่งปันกับบรรดาพี่น้องหมาป่านับร้อยได้อย่างทั่วถึง…
ความหิวโหยไม่ใช่ความรู้สึกที่แย่ที่สุดในโลก แต่ความรู้สึกที่แย่ที่สุดคือการได้กินเพียงคำเดียวโดยที่รู้อยู่แก่ใจว่าอาหารคำนั้นมันไม่มีวันทำให้ความหิวกระหายคลายลงไปได้เลย!
ทันใดนั้นหูของจ่าฝูงหมาป่ากระซวกทวารก็ชูชันขึ้นเพราะมันสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของพื้นดิน!
ยักษ์ใหญ่ตัวไหนบังอาจรุกล้ำเข้ามาในอาณาเขตของพวกมันกัน?
“บรู๊วววว…”
จ่าฝูงหมาป่ากระซวกทวาร หอนเรียกลูกฝูงตัวอื่น ๆ ทันทีเพื่อเตรียมรับมือกับผู้บุกรุก
“หืม มีมนุษย์อีกคนบุกเข้ามาที่นี่?”
จ่าฝูงหมาป่ากระซวกทวารรู้สึกงงเล็กน้อย ทำไมเดี๋ยวนี้พวกมนุษย์มันถึงกล้าหาญกันจัง? อย่างไรก็ตามมันก็รู้สึกดีใจเหมือนกันที่มีอาหารวิ่งมาถึงประตูบ้านขนาดนี้
จากนั้นมันจึงสั่งให้สมาชิกในฝูงตัวอื่น ๆ ทั้งหมดออกไปปิดล้อมมนุษย์ไว้ทันที
เมื่อเห็นว่าหมาป่ากระซวกทวารเริ่มเคลื่อนไหว ซูอันก็รีบเปลี่ยนทิศทางและวิ่งออกจากหุบเขาหมาป่า แต่ในทางกลับกัน แรดตาแดงที่ว่องไวน้อยกว่านั้นทำได้ยากกว่ามาก ด้วยน้ำหนักตัวอันมหาศาลทำให้มันไม่สามารถหยุดหรือกลับตัวได้อย่างใจนึก ดังนั้นมันจึงจบลงด้วยการพุ่งพรวดเข้าไปในถ้ำของพวกหมาป่ากระซวกทวารแทน
การปรากฏตัวของแรดขนาดใหญ่อย่างกะทันหันทำให้ฝูงหมาป่ากระซวกทวารไม่ทันตั้งตัว พวกมันต้องกระโดดหนีกันไปคนละทิศคนละทางด้วยอาการตื่นตระหนก แต่มันก็มีบางตัวที่หลบไม่ทันและลงเอยด้วยการถูกกระแทกจนกระเด็นกระดอนไปนับสิบเมตร
การบุกรุกอย่างกะทันหันของแรดขนาดใหญ่นี้ทำให้จ่าฝูงของหมาป่ากระซวกทวารเดือดดาลเป็นอย่างมาก หากศัตรูเป็นสัตว์ขั้น 5 มันคงกลืนความโกรธของมันและยอมทนต่อไป อย่างไรก็ตาม ความแข็งแกร่งของแรดนั้นอยู่ในขั้นที่4 แถมมันยังเชื่องช้าเป็นอย่างมากดังนั้นมันจึงไม่มีทีท่าที่จะกลัวศัตรูเช่นนี้!
“บรู๊วววว…”
จ่าฝูงสั่งให้ฝูงของมันปล่อยมนุษย์ไปและมุ่งความสนใจไปที่แรดทันที ถ้าเทียบกับมนุษย์ผอมกระหร่องแบบนั้น แน่นอนว่าพวกมันเลือกที่จะล่าแรดตัวนี้ที่มีเนื้อเพียงพอจะเลี้ยงพวกมันได้อย่างน้อยสิบวัน!
จากนั้นการตะลุมบอนวุ่นวายมั่วซั่วก็บังเกิดขึ้นในถ้ำของพวกหมาป่ากระซวกทวาร พวกหมาป่าต่างพุ่งเข้าหาแรดคลั่งตาแดง บางตัวก็พยายามขึ้นไปขี่หลังแรดเพื่อกัดที่หลังของมัน บางตัวก็พยายามกัดขา
อย่างไรก็ตาม ผิวหนังอันแข็งแกร่งของแรดคลั่งตาแดงก็ไม่ใช่เรื่องตลกเช่นกัน แทนที่จะทำร้ายแรดได้ พวกหมาป่าที่พยายามกัดไปที่ผิวหนังของแรด มันกลับกลายเป็นว่าเป็นเขี้ยวของพวกมันเองที่แทบจะหลุดออกจากปากเมื่อเจอกับหนังที่แข็งราวกับเหล็กกล้า
ทางด้านของแรดคลั่งตาแดงแม้ว่ามันจะไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ ก็ตาม แต่มันก็โมโหเป็นอย่างมากที่พวกหมาป่ากระซวกทวารจู่โจมมันอย่างฉับพลันแบบนี้ มันพลิกตัวกลับใช้น้ำหนักตัวของมันบดขยี้พวกหมาป่าที่รุมล้อมตายไปหลายตัวจนผ่านไปสักพักพวกหมาป่าก็เริ่มขยาดและค่อย ๆ ถอยห่างออกไป
หลังจากเห็นว่าพวกหมาป่าเริ่มแสดงท่าทีหวาดกลัว แรดคลั่งตาแดงก็อ้าปากเยาะเย้ยพวกหมาป่า
“บรู๊วววว…”
เมื่อเห็นท่าไม่ดี ทางด้านของจ่าฝูงหมาป่ากระซวกทวารที่เห็นว่าสมาชิกฝูงของมันหยุดโจมตีมันก็หอนขึ้นอีกรอบและส่งเสียงคำรามเตือนไปยังบรรดาลูกฝูงของมัน
“พวกเจ้าทำไมถึงโง่เง่ากันขนาดนี้? พวกเจ้าลืมไปแล้วรึไงว่าความพิเศษของเราคืออะไร? ขย้ำตูดของมันสิโว้ย!”