51 โยโกยามะ ซากิ ไม่เชื่อใจเพื่อนร่วมชั้นของเธอ
-มุมมอง โยโกยามะ ซากิ-
“ซากุไร-คุง, อยากให้ชั้นช่วยมั้ย?” (มาโกโตะ)
มันเป็นหลังจากซักพักที่ฉันสังเกตเห็นว่านักเวทย์ที่ดู-อ่อนแอที่อยู่ด้วยกันกับอายะจัง คือเพื่อนร่วมชั้นของเรา ทากัตซูกิ-คุง
ฉัน -โยโกยามะ ซากิ- มีสกิล: อัศวินศักดิ์สิทธิ์
ฉันใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์, และด้วยตัวฉันที่หุ้มไปด้วยออร่าแห่งแสง, ฉันไม่บาดเจ็บแม้แต่น้อยโดยมอนสเตอร์ที่อ่อนแอ
ด้วยพลังนั่น, ฉันมีบทบาทที่สำคัญในฐานะผู้ช่วยของอัศวินแห่งแสง
แล้ว, สกิลอื่นของฉัน:[วิสัยทัศน์ มานา]
ฉันสามารถมองเห็นขุมพลังงานในโลกนี้ที่เรียกว่ามานา
ต้องขอบคุณสิ่งนั้น, เราสามารถก้าวข้าวอันตรายมากมาย
มอนสเตอร์ที่แสร้งเป็นอ่อนแอ, มือสังหารที่แสร้งเป็นประชาชน
แม้ว่าพวกเขาจะซ่อนรูปลักษณ์, พวกเขาซ่อนมานาไม่ได้
ในตาของฉัน…ทากัตซูกิ-คุงนั้น {อ่อนแอ}
ฉันรู้สึกเหมือนว่าเขาไม่ได้แข็งแกร่งขึ้นสักนิดตั้งแต่เวลาที่ฉันเห็นเขาที่วิหาร
มานาของเขาต่ำกว่าประชาชนทั่วไป
มันไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาละเว้นการฝึกฝนด้วย
แม้ในโรงเรียน, เขาเล่นเกมอยู่ตลอดแทนที่จะศึกษา
แม้ว่าเรียวสุเกะจะพบกับความลำบากมากมายเพราะเขาจบที่ได้พลังอันยิ่งใหญ่มา
อะไรที่คนนี้, ผู้ซึ่งไม่เคยทำงานหนักซักนิดและเล่นไปรอบๆ, จะช่วยเราในเรื่องอะไรอะไรได้?!
ฉันพูดสิ่งนี่กับเขาด้วยความเดือดดาลเล็กน้อย
“ทากัตซูกิ-คุง, มันไม่มีอะไรที่นายช่วยเร—” (โยโกยามะ)
“นายมีแผนดีๆมั้ย?” (ซากุไร)
เรียวซูเกะพูดตัดมาและถามทากัตซูกิ-คุง
เอ๋?
นายจะเพิ่งเค้าเหรอ?
“นิดหน่อย แต่ชั้นจะไม่รู้จนกว่าจะได้ลองนะ” (มาโกโตะ)
“พวกเราไม่มีการเคลื่อนไหวไหนที่เราทำได้แล้ว โปรดช่วยเราด้วย” (ซากุไร)
เออ๋…? ฉันมันใจว่ามันจะไม่มีประโยชน์
อ้า, แต่บางทีเขาอาจจะถามนักเวทย์ผมแดงที่เป็นพวกของทากัตซูกิ-คุง
มานาของเธอเหลือล้น
มันถึงระดับที่ว่าคุณไม่สามารถเจอในนักเวทย์ราชวงศ์
“งั้น, รอนี่นะ, ลูซี่, นีน่า-ซัง ซา-ซัง, นายนำพวกเราไปได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว” (อายะ)
ดูเหมือนมีแต่อายะ-จังที่จะมากับเรา
การคาดคะเนของฉันผิด
“นายจะโอเคมั้ย, ท่าน-ทากัตซูกิ?” (นีน่า)
“ระวังตัวด้วยล่ะ, มาโกโตะ” (ลูซี่)
พวกเขาสองคนดูเป็นห่วง
แน่นอนพวกเขาต้องห่วง
ทั้งหมดเพราะเขาอ่อนแอไง
“ชั้นจะไม่ประมาท” (มาโกโตะ)
ทากัตซูกิ-คุงพูดสิ่งนี้อย่างเบาใจ
เขาไม่เข้าใจความน่ากลัวของศัตรู
เมื่อนายเห็นมังกรต้องห้าม, นายจะหล่นไปด้วยก้นเลย
คนที่จะไปที่นั่นคือ เรียวซูเกะ, อายะ-จัง, ทากัตซูกิ-คุง, และ ฉัน
แต่ก่อนอื่น, ทากัตซูกิ-คุงและอายะ-จังใช้เวทมนตร์บินได้มั้ย
◇◇
ทากัตซูกิ-คุ่งไม่ได้ใช้เวทมนตร์บิน
แทนที่จะเป็นแบบนั้น, เขาใช้เวทมนตร์ประหลาดที่ทำให้เขาเคลื่อนไหวบนน้ำได้
แม้ว่าเวทมนตร์บินคืออะไรที่นักเวทย์ระดับกลางจะใช้ได้
“ว้าาห์, มันเร็วกว่างูทะเล” (อายะ)
อายะ-จังมีความสนุก
มันดูน่าสนุก
◇◇
“มันคือที่นี่เหรอ, ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)
“ใช่, จากตรงนี้ไปคือชั้นล่าง พวกเค้าบอกชั้นว่าอย่าลงไปเด็ดขาด” (อายะ)
อายะ-จังและทากัตซูกิ-คุง คุยกัน
เธอดูคุ้นเคยกับดันเจี้ยน
เธอเป็นนักผจญภัยเหรอ?
พวกเราตอนนี้ยืนอยู่บนเกาะเล็กๆที่มุมของทะเลสาบใต้ดิน
จากเกาะเล็กข้างหน้านิดหน่อย, ในใต้ทะเลสาบ, ฉันสามารถเห็นถ้ำใต้น้ำขนาดยักษ์
ชั้นกลางนั้นเปล่งแสงด้วยหินน้ำ, และมันสร้างภาพที่งดงาม, แต่ตัวถ้ำนั้นมืดสนิท
“มันมีมังกรต้องห้ามอยู่อีกฝั่งของถ้ำใต้น้ำนี้ แต่สมาชิกคณะอัศวินสู้ใต้น้ำได้ไม่ดี…” (ซากุไร)
เรียวซุเกะพูดด้วยความเสียใจ
แต่ทุกคนทำดีที่สุดแล้ว -สำหรับกลุ่มที่ส่วนใหญ่จัดมาจากผู้สมัครใหม่
คนที่ผิดคือฝ่ายเจ้าชายที่ได้มาขวางทางสนับสนุนเรา, และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่ไม่ช่วยสักนิด
ขอบคุณสิ่งนั้น, เราจบอยู่ที่การพึ่งนักเวทย์ฝึกหัดอย่างทากัตซูกิ-คุง…
“งั้น, นายคิดว่านายทำอะไรได้งั้นเหรอ?” (ซากุไร)
เรียวซูเกะ, แม่ว่าเธอจะมีความหวัง, แต่ฉันไม่คิดว่ามันเป็นไปได้
“ถ้ามังกรต้องห้ามไม่อยู่ใต้น้ำ, แต่ถูกพาออกมา, มันจะสู้ง่ายกว่ามั้ย?” (มาโกโตะ)
“นายทำแบบนั้นได้เหรอ?! ถ้ามันเป็นข้างนอกในดันเจี้ยน, ชั้นสามารถดันสกิลฮีโร่แห่งแสงไปสุดความสามารถได้ ถ้ามันมีแสงของพระอาทิตย์, ชั้นชนะได้แน่” (ซากุไร)
“ได้ งั้น, ชั้นจะลากศัตรูออกมาจากน้ำ” (มาโกโตะ)
ทากัตซูกิ-คุงพูดสิ่งนี้เหมือนมันไม่มีอะไร
(มันไม่มีทางที่เค้าจะทำอย่างนั้น…) (โยโกยามะ)
“รอแปปนึง ชั้นจะคุยกับสปิริต มันดูเหมือนพวกเค้าจะอยู่บริเวณนี้เยอะมากๆ” (มาโกโตะ)
“ทากัตซูกิ-คุง, นายมองเห็นสปิริตเหรอ? นั่นน่าทึ่ง” (ซากุไร)
เห็นสปิริต?
แม้ว่าฉันที่มีวิสัยทัศน์มานาจะมองไม่เห็นมัน?
พูดอะไรออกมาเลอะเทอะ!
แต่เรียวซูเกะที่ใจง่ายดูเหมือนจะเชื่อเขานะ
แต่อย่างแรก, ฉันไม่เคยเห็นผู้ใช้สปิริตเลยแม้จะในอาณาจักไฮแลนด์
“เฮฮ้ย, สปิริต-ซัง สบายดีมั้ย?” (มาโกโตะ)
นั่นอะไรน่ะ?
นายจะบอกว่าอะไรแบบนั้นจะทำให้สปิริตช่วยเราเหรอ?
“ใช่, ศัตรูมันค่อนข้างยากน่ะ, เห็นมั้ย… ใช่, พวกเรามีปัญหาแล้ว” (มาโกโตะ)
(พวกเราต่างหากที่มีปัญหา) (โยโกยามะ)
“ขอบคุณครับ, คุณช่วยได้เยอะมากเลย” (มาโกโตะ)
(ฮ่าาห์, การคุยที่ไร้จุดหมายนี่จะยาวแค่ไหนนะ…) (โยโกยามะ)
“งั้น, ผมจะพึ่งคุณนะ” (มาโกโตะ)
หลังจากที่ทากัตซูกิคุงพูดอย่างนั้น…
{—โลกได้เอียง}
นั่นคือภาพลวงตาที่ฉันเห็น
“?!”
ทั้งลาเบรินทอสสั่นสะเทือน
แม้ว่านั่นมันไม่มีทางเป็นไปได้
ฉันหายใจไม่ออก
เดี๋ยว? เกิดอะไรขึ้น?
“ซากิ-จัง, มีอะไรเหรอ?” (อายะ)
อายะ-จังถามฉัน, แต่ฉันได้ตกใจ
วิสัยทัศน์ของฉันเป็นขาวโพลน, และฉันมองไม่เห็นอะไรเลย
ทันทีที่ฉันสังเกตว่าทั้งหมดนั่นคือมานา, กระดูกสันหลังของฉันถูกแช่แข็ง
(นี่มันอะไร?! ทุกอย่างคือมานา? นี่มันแย่แล้ว, มันไม่ได้ถูกควบคุมเลยซักนิด! มันอาละวาดอยู่!) (โยโกยามะ)
“…ช่างท่วมท้น นี่คือพลังของสปิริตเหรอ?” (ซากุไร)
เรียวซูเกะต้องรู้สึกถึงมานาที่บ้าคลั่งนี้แน่!
เราต้องหยุดนี่โดยเร็ว
“ใช่, มันเป็นครั้งแรกที่ชั้นให้สปิริตมามากขนาดนี้” (มาโกโตะ)
ทากัตซูกิ-คุง ยังมีมาน่าที่อ่อนแอ
เขาอยู่ตรงกลางของมานาที่เหมือน-ใต้ฝุ่น
เขาอาจจะเป็นนักเวทย์ที่ไม่ได้เรื่อง, แต่มันไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้สึกถูกถาโถมโดยมานามากขนาดนี้, แต่กระนั้น…!
(มีแค่มานารอบๆทากัตซูกิคุงที่สงบลง…?) (โยโกยามะ)
มันเหมือนตาของพายุทอร์นาโด
เหมือนจะพูดว่าเขาเป็นศูนย์กลางของโลก
“มา, ชั้นจะใช้เวทมนตร์ละนะ มันควบคุมยาก, ดังนั้นถอยไป” (มาโกโตะ)
เขาพูดอะไรน่ะ
มันไม่มีทางที่มนุษย์จะควบคุมมานานี้ได้
“ซากิ, มาปล่อยนี่ให้ทากัตซูกิ-คุงเถอะ” (ซากุไร)
ตาของเรียวซูเกะมาจากความคาดหวังและความเชื่อใจ
ทำไม?!
เขาไม่แสดงตานั้นให้ใครที่ไหนมาก่อน
“แล้วชั้นล่ะ?” (อายะ)
“หืมม, อยู่ใกล้ซากุไร-คุงด้วย, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)
“เออ๋, ชั้นอยากเห็นเวทมนตร์ของทากัตซูกิ-คุงใกล้-ใกล้อ่ะ” (อายะ)
เธอพูดอะไรน่ะ?!
ออกห่างจากเขา, อายะ-จัง
เรา 3 คนถอยออกมา, และมองดูเขา
“งั้น, ผมพึ่งคุณแล้วนะ, สปิริต-ซัง [เวทมนตร์น้ำ: ยามาตะ โนะ โอโรชิ]*” (มาโกโตะ)
*TLN มังกร/งู 8หัว 8หางของญี่ปุ่น
—{ในทันใดนั้น, มอนสเตอร์ได้กำเนิด}
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน