50 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดเกี่ยวกับเทพธิดา
“…ทำไม…ร้องเพลง…เสน่ห์…ไม่ได้ผล?”
ราชินีฮาร์พีผู้เป็นหัวที่ถูกตัดขาดได้ส่งเสียงทีเจ็บปวด
เอ๋? ยังพูดได้เหรอ?
“ผู้หญิงคนนี้อะไรน่ะ…? ทำไมยังมีชีวิตอยู่? นี่มันน่ากลัว” (ลูซี่)
ลูซี่ช็อก
ใช่, ผมด้วย
ผมรู้สึกเหมือนว่ามันจะออกมาตอนนอน, ได้โปรดหยุดหัวขาดที่พูดได้นี่เถอะ
“อีเหี้ยนั่น…ท่าน-พี่สาวอาวุโสอยู่ที่ไหน?” (อายะ)
ซา-ซังพูดกับหัวที่ขาด
มันเป็นภาพที่เหลือเชื่อ, แต่มันเป็นเรื่องจริงจัง, ดังนั้นไม่พูดอะไรเถอะ
“…ชั้นไม่รู้…หลังจากที่เธอเปิดทางเข้าสู่รังลาเมียเธอหายไปบางที่…”
“…เข้าใจแล้ว” (อายะ)
เสียงของซา-ซังสะท้อนความผิดหวังของเธอ
เข้าใจแล้ว, มันยังมีอีกเป้าหมายหนึ่งนี่เธอต้องแก้แค้น
งั้น, เรามาทำอะไรกับหัวที่ถูกตัดนี้ดีล่ะ
“ทั้งหมดเพราะพลังชีวิตของมอนสเตอร์ที่มีชีวิตมามากกว่าหนึ่งร้อยปีมันไม่ธรรมดา แต่ต้นทางของพลังของมอนสเตอร์คือหัวใจ ด้วยหัวและตัวที่ขาดกัน, เธอจะตายในไม่ช้า” (นีน่า)
นีน่า-ซังอธิบายกับผมผู้ที่กลัวนิดหน่อย
โล่งใจหน่อย
“ว่าแต่, ทำไมนายไม่ถูกควบคุมล่ะ, ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)
“นั่นคือที่ชั้นสนใจด้วย!” (นีน่า)
นีน่า-ซังและซา-ซังมาพร้อมกับคำถามของตัวเอง
ลูซี่ใช้ไม้เท้าของเธอจิ้มหัวของราชินีฮาร์พี
หยุดนะ
“มันเห็นได้ชัดว่าเวทมนตร์ล่อลวงหรือสกิลเสน่ห์ใช้กับชั้นได้ผลยาก ทั้งหมดเพราะชั้นมี [โล่งจิต]” (มาโกโตะ)
“หืมม, ชั้นได้ยินมาว่าสกิลรักษาเสถียรภาพของจิตใจ สามารถทำให้ต่อต้านเสน่ห์และภาพลงตาได้…” (นีน่า)
นีน่า-ซังเอียงหัวของเธอ
“มันแปลกที่มันไม่ได้ผลเลยซักนิด” (มาโกโตะ)
“แต่ต้องขอบคุณการเล่นละครของทากัตซูกิ-คุงชั้นจึงสามารถแก้แค้นได้” (อายะ)
ซา-ซังยังคงซุกหน้าไปที่อกผม
มันเริ่มน่าอายแล้ว, รู้มั้ย
พวกเราแยกกันได้รึยัง?
“อายะ, ออกจากมาโกโตะได้แล้ว” (ลูซี่)
บางทีเธออาจจะจิ้มหัวจนเบื่อแล้ว, ลูซี่ได้มาทางนี้
“เออ๋, อีกหน่อยน่า, อีกหน่อย…” (อายะ)
ลูซี่พยายามจะฉีกเธอออกจากผม, และซาซังได้ ไม่ ไม่
มันเหมือนผมได้ดูน้องสาวและพี่สาว, และมันอบอุ่นหัวใจ
แต่ผมอยากให้ไม่มีผมอยู่ตรงกลาง
“พอมาคิดดูแล้ว, นายได้เห็นเทพธิดานี่, ท่าน-ทากัตซูกิ?” (นีน่า)
นีน่า-ซังพูดด้วยความสนใจที่ลึก
“ใช่, เธอปรากฏมาในฝันบ้างบางครั้ง เธอได้ทำเมื่อวานด้วย
“โออ้! ถ้าหลังจากนายได้พบเทพธิดาตัวจริงแล้ว, ชั้นเข้าใจแล้วว่าทำไมผลเสน่ห์ของเพลงไซเรนไม่ได้ผล!” (นีน่า)
มันเป็นอย่างนั้นเหรอ?
“ทากัตซูกิ-คุง, เทพธิดาคืออะไร?” (อายะ)
“มาโกโตะเป็นผู้ศรัทธาเทพมาร, รู้มั้ย เธอได้สวยงามอย่างมากด้วย” (ลูซี่)
“ใช่ ใช่, เธอสวยงามมากและพยายามจะล่อลวงชั้นบ้างบางครั้ง” (มาโกโตะ)
“ท-เทพธิดาพยายามจะล่อลวงนาย?!” (นีน่า)
“เธอแต่งตัวยั่วยวนมากเมื่อวาน, และเธอจับตัวฉันบ่อยด้วย…” (มาโกโตะ)
นั่นมันทำให้หัวใจผมเต้นจริงๆ, ดังนั้นผมอยากให้เธอหยุดทำมัน
“เออ๋…เป็นไปได้มั้ยว่าท่าน-เทพธิดาเป็นอีนังร่าน?” (ลูซี่)
ลูซี่! อะไรน่ะที่พูด!
มันไม่จริง, ใช่มั้ย?
(เฮ้, ชั้นเป็นเทพธิดาบริสุทธิ์นะ!) (โนอาห์)
“เทพธิดาบอกว่าเธอยังบริสุทธิ์” (มาโกโตะ)
ผมประกาศเพื่อศักดิ์ศรีของเธอ
“ความจริงที่ว่าเธอพูดออกมาเองนั้นน่าสงสัย” (อายะ)
ซา-ซัง, อย่าพูดอย่างนั้น
“ท-ทุกคน, พูดอย่างนั้นทั้งหมดเกี่ยวกับเทพเจ้าจะเรียกการลงทัณฑ์จากสวรรค์นะ, รู้มั้ย? อ๊ะ, ดูเหมือนราชินีฮาร์พีจะตายแล้ว” (นีน่า)
ระหว่างที่เรามีบทสนทนาที่โง่เขลา, เห็นได้ชัดว่าราชินีฮาร์พีได้ตายลงไป
ยังไงซะ, ใครสน
“มันมีวัตถุดิบหายากมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ขนนกอาจจะทำเป็นวัตถุดิบได้ แต่มอนสเตอร์ที่มีชีวิตมามากกว่าร้อยปี, หัวใจพวกเค้าคือส่วนที่สำคัญที่สุด” (นีน่า)
“โฮ่ห์, นี่เหรอ?” (อายะ)
ซา-ซังควักหัวใจของราชินีฮาร์พีออกมาโดยไม่ลังเล
พิกล…
“มันควรจะมีคริสตัลเวทมนตร์อยู่ในหัวใจ” (นีน่า)
“หืม, อันนี้เหรอ?” (อายะ)
มันมีคริสตัลเวทมนตร์เปล่งแสงสีส้มในมือของซา-ซัง
“โออ้! ช่างเป็นคริสตัลเวทมนตร์ที่ขนาดสวยงาน นี่มันขายได้ราคาแน่” (นีน่า)
“มันมีอีกอัน” (อายะ)
“อะไรนะ?” (นีน่า)
ซา-ซังเอาคริสตัลเวทมนตร์สีม่วงออกมาขนาดเท่าๆกัน
“ด้วยเหตุผลบางอย่าง, มันทำชั้นใจเย็นลงเวลาที่ถือคริสตัลเวทมนตร์นี้…” (อายะ)
ซา-ซังมองไปที่คริสตัลเวทมนตร์อย่างตั้งใจ
“คริสตัลเวทมนตร์นี้น่าจะมาจากราชินีลาเมีย…” (นีน่า)
“?! นี่เหรอ?” (มาโกโตะ)
เข้าใจแล้ว, งั้นมันเป็นทีระลึกสำหรับแม่ของซา-ซัง
“มันไม่ดีกว่าหรอที่จะให้อายะเก็บมันไว้น่ะ?” (ลูซี่)
“ใช่, มันของซา-ซัง” (มาโกโตะ)
ผมเห็นด้วยกับลูซี่
“เอ๋? แต่…” (อายะ)
“ชั้นคิดว่านาย-ท่านก็จะพูดแบบเดียวกันอย่างมีความสุขด้วย” (นีน่า)
“ขอบคุณ…” (อายะ)
ซา-ซังกอดคริสตัลเวทมนตร์ไปที่อกเธอ
ผมดีใจที่เราสามารถทำการแก้แค้นของเธอสำเร็จ
◇◇
“งั้นมา, มากลับกันเถอะ?” (มาโกโตะ)
“เราจะไปทางรูอีกแล้วเหรอ?” (ลูซี่)
ลูซี่ดูไม่เหมือนจะชอบความคิดนี้
“มันช่วยไม่ได้ มันไม่มีทางอื่น” (มาโกโตะ)
“พวกเราเอาชนะอย่างปลอดภัย, ดังนั้น—ทุกคน! เงียบ!” (นีน่า)
“มีบางคนมา” (ลูซี่)
ตาของนีน่า-ซังคมขึ้นและลูซี่ตั้งท่าด้วยไม้เท้าของเธอ
หลังจากนั้น, ตรวจจับของผมก็มีสัญญาน
“มันดูเหมือนว่าปาร์ตี้ของมนุษย์สู้กับมอนสเตอร์” (อายะ)
มองไปที่ที่ซา-ซังชี้, มันมีกลุ่มประมาน 20 คนถูกล้อมโดยมอนสเตอร์
“เราควรทำอะไรดี?” (มาโกโตะ)
“ชั้นปล่อยไว้ให้นายนะ, มาโกโตะ!” (ลูซี่)
หืม, ซา-ซังและนีน่า-ซังก็มองมาทางผมด้วย
“ตอนนี้, ชั้นมีความเวลาเหลืออยู่เล็กน้อยในจำนวนครั้งที่ชั้นใช้เวทมนตร์สปิริตได้, งั้นมาช่วยพวกเค้ากัน” (มาโกโตะ)
ผมใช้เวลา 1 อาทิตย์, ถึงกระนั้น, มันไม่ค่อยมีเวลาใช้เลย
“สปิริต-ซัง, สปิริต-ซัง, โปรดช่วยผมนิดนึง [เวทมนตร์น้ำ: ปลาวาฬน้ำ]” (มาโกโตะ)
ปลาวาฬขนาดยักษ์ได้ปรากฏขึ้น
มันว่ายในบริเวณทะเลสาบได้ดิน, และลากปาร์ตี้มอนสเตอร์ 20 ตัวขนะที่ซัดมอนสเตอร์ด้วยหาง
“ว้าว้า!” “เฮ้!”
ลูซี่และซา-ซังกอดผม
น้ำจำนวนมหาศาลถูกล้างมาที่ตำแหน่งเราพร้อมกับกลุ่มของมนุษย์
“ท่าน-ทากัตซูกิ, ชั้นตกใจทีนายสามารถควบคุมน้ำด้วยทักษะมากขนาดนี้…” (นีน่า)
นีน่า-ซังพูดนี่ระหว่างที่ทึ่ง
“หืม? พวกนี้คือคณะอัศวินแห่งแสง” (ลูซี่)
“นั่นจริงแฮ๊ะ” (มาโกโตะ)
พวกเขามีตรานกฟินิกซ์อยู่ที่อกของพวกเขา
มันหมายความว่าเขาก็อยู่นี่?
“ทุกคนโอเคมั้ย?!”
คนที่ปรากฏตัวคือฮีโร่แห่งแสง, ซากุไร-คุง
“เฮ้ ว่าไง, ซากุไร-คุง” (มาโกโตะ)
“ท-ทากัตซูกิ-คุง? นั่นเวทมนตร์นายเรอะ?” (ซากุไร)
“อืม, จะพูดยังดีล่ะ…” (มาโกโตะ)
“เรียวสุเกะ, นายโอเคมั้ย?! เดี๋ยว,หืม? นายคือ…”
คนที่มาตามกันคือเพื่อนร่วมชั้นของเรา, โยโกยามะ-ซัง
“ซากิ-จัง?” (อายะ)
“เอ๋? เป็นไปได้มั้ยว่าเธอคือ อายะ-จัง?” (โยโกยามะ)
‘ไม่มีทาง, เธอยังมีชีวิต?’, ‘มันเป็นซักพักแล้วนะ’, ‘เธอไปอยู่ไหนมา?’, ‘บรรยากาศเธอเปลี่ยนไปนะ’, ‘ใช่, นิดหน่อยน่ะ’
สาวสองคนมีการพูดคุยที่ร้อนแรง
ซา-ซังและโยโกยามะ-ซัง เป็นเพื่อนที่ดีกัน, หือห์
“ขอบคุณที่ช่วยทุกคน” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงมอบคำขอบคุณ
“เกิดอะไรขึ้น?” (มาโกโตะ)
คณะอัศวินแห่งแสงเป็นกลุ่มผู้เชี่ยวชาญที่ทุกคนมีอาชีพที่ระดับสูง
ผมไม่คิดว่าพวกเขาจะมีปัญหากับมอนสเตอร์ชั้นกลางในลาเบรินทอส
“ออ้า, จริงๆแล้ว, พวกเราเจอกับมังกรต้องห้ามที่ชั้นต่ำลงไปน่ะ, และจบที่การสู้, แต่…” (ซากุไร)
ดูเหมือนว่ามังกรต้องห้าม 2 ตัวร่วมมือกันและกลายเป็นการต่อสู้ที่ยาก
พวกเขากำลังคิดเกี่ยวกับการแยกมอนสเตอร์ทั้งสอง, แต่แม้แต่มอนสเตอร์ชั้นล่างก็โจมตีพวกเขา, และจากพวกมันที่มีจำนวนเหนือกว่า, มังกรต้องห้ามได้โจมตี, และพวกเขาถอยทัพ
ที่เราเห็นคือที่พวกเขาสามารถหนีมาชั้นกลางได้
“โชคดีที่, มันไม่มีคนตาย, แต่ครั้งนี้เราล้มเหลว…” (ซากุไร)
มันหายากที่จะพบซากุไรในสีหน้าที่หมองหม่นแบบนั้น
“ถ้าผู้สังเกตการ ปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่, ให้ความร่วมมือกว่านี้, สถานการณ์คงจะต่างไปนะ…” (โยโกยามะ)
โยโกยามะ-ซังพูดอย่างหงุดหงิดด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง
“คนนั้นคือประกันของเราเมื่อเราล้มเหลว เราพึ่งพวกเขาไม่ได้” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงดูเหมือนจะไม่สนใจมัน
“เอ๋?! ปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่อยู่ที่นี่เหรอ?!” (ลูซี่)
ลูซี่ตะโกนด้วยความตกใจ
“เฮ้, ลูซี่, ปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่คือคนที่พูดกันว่าเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีปเหรอ?” (มาโกโตะ)
“เฮฮฮ๋ห์, มันหายากนะที่มาโกโตะรู้ด้วย” (ลูซี่)
ทั้งหมดเพราะผมเรียนรู้มาจากวิหาร
“มันช่วยไม่ได้, ซากิ พวกเราถูกบอกว่าเราควรจะเป็นคนที่ทำอะไรซักอย่างเกี่ยวกับการปราบมังกรต้องห้าม” (ซากุไร)
“แต่ถ้าเรารายงานว่าเราล้มเหลว, ฝ่ายเจ้าชายจะฉวยโอกาศนั้น…” (โยโกยามะ)
“ใช่, เราจะสร้างปัญหาให้เจ้าหญิงโนเอล” (ซากุไร)
ผมไม่รู้รายละเอียดของมัน, แต่มันดูเหมือนว่าพวกเขาค่อนข้างมีปัญหา
{ช่วยฮีโร่แห่งแสง} ←
{ไม่ช่วยฮีโร่แห่งแสง}
นี่มันนั่น
เหตุการณ์ที่ผมฟังคำขอของเทพธิดา
“ซากุไร-คุง, ให้ชั้นช่วยมั้ย?” (มาโกโตะ)
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน