49 ซาซากิ อายะ พบกับศัตรูตัวฉกาจของเธออีกครั้ง
-จากรังฮาร์พี-
(มันมีอะไรอยู่ข้างนอก)
(ต้นทางทำอะไรอยู่?)
ฮาร์พีอาจจะเป็นมอนสเตอร์, แต่พวกมันมีความฉลาดที่สูง, และทำอะไรเป็นกลุ่ม และมีเทคนิคที่ปกป้องตัวพวกเขาเอง
ฮาร์พีที่อยู่ตรงทางเข้าของรังได้สังเกตเห็นความผิดปรกติโดยเร็วและได้มองออกไปข้างนอก…ได้ช็อก
แสงที่สว่างพอจะนึกว่าเป็นตอนเช้าได้เข้ามา, และทันทีที่พวกเขาสังเกตเห็น ว่ามันเป็นเวทมนตร์ที่เล็งมาที่รังของพวกเขา, พวกเข้าถูกกลืน
รังได้พังทลางอย่างอนาถ
เผาโดยเวทมนตร์, พวกพ้องของพวกเขาได้ถูกขยี้โดยเพดานที่หล่น
แต่มันมีบางตัวที่สามารถหนีและบินออกมาได้
ตราบใดที่พวกเขาสามารถหนีไปบนอากาศ, มันไม่มีใครจะโจมตีพวกเขาได้
(((เอ๋?!)))
ฝูงที่บินอยู่บนอากาศถูกกลืนโดยน้ำในฉับพลัน
ฮาร์พีว่ายน้ำได้ไม่ดี
ทั้งหมดเพราะพวกมันไม่ได้ว่ายปรกติ
((((เกิดอะไรขึ้น?!))))
พวกเขาตกต่อไปโดยไม่สามารถคิดอย่างใจเย็นได้
และฮาร์พีก็กระแทกสู่ทะเลสาบใต้ดิน
◇◇
-มุมมอง ซาซากิ อายะ-
“ท่าน-ซาซากิ!” (นีน่า)
“ใช่, ทากัตซูกิ-คุงและลูซี่-ซังทำสำเร็จ!” (อายะ)
พวกเราซ่อนอยู่ที่ด้านหลังของน้ำตก, แต่เพดานได้สั่นสะเทือนด้วยเสียงเหมือนสายฟ้า, เราจึงกระโดดออกไปข้างนอก
ฮาร์พีที่ฉันเกลียดได้ตกลงมาเหมือนฝนพร้อมกันกับสิ่งที่เคยเป็นรังของฮาร์พี
จบในน้ำจำนวนมหาศาล
“ท่าน-ลูซี่ [เวทมนตร์หลากธาตุ: ฝนดาวตก] และ ท่าน-ทากัตซูกิ [เวทมนตร์ระดับเหนือกว่า: มังกรน้ำ]; ช่างเป็นคอมโบที่น่ากลัว
“ทะเลสาบใต้ดินมีงูทะเลกับราชาจรเข้อยู่ พวกมันต้องคิดว่าฮาร์พีเป็นอาหารอย่างแน่นอน” (อายะ)
“พวกมันโดนโจมตีแล้ว” (นีน่า)
เสียงน้ำกระเซ็นของฮาร์พีที่พยายามจะวิ่งหนีได้ถูกสร้างขึ้น, แต่มันดูเหมือนว่ามอนสเตอร์น้ำจะได้เปรียบมากกว่า
“เอานั่นไป!” “โฮ่ย!”
ในบางเวลา, นีน่า-ซังและฉันจะกระแทกฮาร์พีที่พยายามจะหนีกลับไปในน้ำ
ฮาร์พีถูกลากลงไปใต้น้ำพร้อมเสียงร้อง
นี่สำหรับครอบครัวฉัน!
ชั้นคงจะให้พวกแกซักตัวหนีหรอก!
“ฮ่าาห์…ฮ่าาห์…มันไม่มีใครแล้ว?” (นีน่า)
“ต่อไปคือหาว่าราชินีอยู่ไหน…” (อายะ)
ฉันพยายามจะหาเธอ, แต่ฉันหาเธอไม่เจอ
เธอหนีไปได้หรอ
“เฮ้ยย, ซา-ซัง, นีน่า-ซัง” (มาโกโตะ)
หลังจากซักพัก, ทากัตซูกิ-คุงและลูซี่-ซัง{ลอยลงมาหาเรา}
ในมือของเขามีไอเท็มเหมือนร่มอันเล็ก
เห็นได้ชัดว่ามันเรียกว่าร่มแห่งการตก
มันคืออุปกรณ์เวทมนตร์ที่เมื่อเปิด, แม้ว่าจะตกมาจากที่สูง, จะตกลงมาอย่างช้าๆ
ฟูจิวาระ-คุงมีไอเท็มที่มีประโยชน์
“เป็นไงบ้าง? ราชินีฮาร์พีถูกจัดการรึยัง?” (มาโกโตะ)
“ยัง ชั้นไม่รู้ว่าเธอเป็นหนึ่งในคนที่ตกลงมามั้ย” (อายะ)
“มาโกโตะ, แล้วตรวจจับนายล่ะ?” (ลูซี่)
“มันมีเยอะมากจนไม่สามารถระบุได้” (มาโกโตะ)
มันอยู่ไหน?
หัวหน้าของศัตรูอยู่ไหน?
ดันเจี้ยนที่เสียงดังได้เสียงลดลง
มันดูเหมือนว่าฮาร์พีส่วนใหญ่ถูกกำจัดแล้ว
“มันตื่นเต้นน้อยกว่าที่คาดแฮ๊ะ มาฉลองเมื่อเรากลับกัน” (ลูซี่)
“เฮ้ย, ลูซี่, พูดแบบนั้นมันชักธงนะ, รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ท่าน-ลูซี่, เธอต้องไม่ลดการป้องกันลง” (นีน่า)
ลูซี่-ซังอยู่ในโหมดของชัยชนะแล้ว, และทากัตซูกิ-คุงและนีน่า-ซังก็ตำหนิเธอ
ฉันก็เมาในชัยชนะนิดหน่อย
ฮาร์พีที่ฉันลงมือไม่ได้ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน, เราสามารถจัดการพวกมันได้ในเวลาสั้นๆ
ณ เวลานั้น, เราได้ยินเสียงร้องเพลง
เสียงร้องที่พลาดได้ง่าย
นี่มันอะไร? ค่อนข้างเป็นเพลงที่ไพเราะ…
มันไม่เหมาะกับดันเจี้ยนเลย
“หืม? เธอไม่ได้ยินอะไรเหรอ?” (อายะ)
“นี่มันอะไร…? ชั้นก็ได้ยินอะไรบางอย่าง” (นีน่า)
“ชั้นด้วย…” (ลูซี่)
พวกเรามองไปรอบๆ
“เธอมาแล้ว” (อายะ)
และจากนั้น, เธอปรากฏตัว
พวกเราหันไปพร้อมกัน
ใบหน้าที่สวยงามและปีกสีน้ำตาลอ่อนที่แพรวพราว
ราชินีฮาร์พีอยู่ตรงนั้น
ราชินีฮาร์พีร้องระหว่างพูด
ช่างเป็นมอนสเตอร์ที่มากด้วยทักษะ
“หรือจะเป็นเพลงของไซเรน?!” (นีน่า)
นีน่า-ซังตะโกนอย่างหงุดหงิด
“เอ๋? ไม่ใช่ราชินีฮาร์พีหรอกเหรอ?” (ลูซี่)
“เธอต้องวิวัฒนาการและได้ความสามารถของไซเรนมา! เสียงของเธอสามารถดึงดูดผู้ชายได้ ท่าน-ทากัตซูกิ นายต้องไม่ฟังเพลงของเธอนะ!” (นีน่า)
ทากัตซูกิ-คุงได้มองราชินีฮาร์พีด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย
มันไม่สำคัญ!
ฉันจะฆ่าเธอเพราะเธอจัดการพวกเรา!
คิดสิ่งนี้, ฉันพยายามจะเข้าใกล้เธอ, แต่
“มันโอเคมัยถ้านักเวทย์ชายจะตาย?”
ราชินีฮาร์พียิ้ม
นักเวทชาย, เอามีดไว้ที่คอตัวเองซะ!
ทากัตซูกิ-คุงทำตามคำสั่งนั่นและนำมีดไปทีคอตัวเอง
“ซวยแล้ว!” นีน่า-ซังตะโกน
“มาโกโตะ”, ลูซี่-ซังที่ถือไม้เท้าด้วยทั้งสองมือและได้ ‘อะว้าว้า’
“ฟุฟุ, เสียงของชั้นใช้งานได้ดีโดยเฉพาะมนุษย์ผู้ชาย พวกเธอไม่มีดวงตั้งแต่เวลาที่เธอมีพวกผู้ชายแล้ว”
“เสียงเพลงของไซเรนดึงดูดผู้ชายได้ มนุษย์ที่โจมตีครอบครัวเธอต้องโดนควบคุมโดยเธอด้วยแน่” (นีน่า)
นีน่า-ซังพูดด้วยความปวดร้าว
งั้นมันเป็นอย่างนั้น…
“ชั้นกำลังสงสัยว่าเป็นใคร งั้นมันเป็นลาเมียสาวที่ชั้นชั้นคิดว่าชั้นฆ่าไปแล้วในตอนนั้น…งั้นเธอก็ยังมีชีวิต”
เธอมองฉันด้วยความเกลียด
ฉันก็ได้มองกลับไปหาเธอด้วยจิตสังหาร
“ครอบครัวแกตายทั้งหมดแล้ว สมควรแล้ว” (อายะ)
“ฮาร์พีกลับมากี่ครั้งที่เราต้องการก็ได้ตราบใดที่ -ราชินี- ชั้นยังอยู่ แย่หน่อยนะ”
เธอพูดเหมือนจะล้อเลียนฉัน
ห่าเอ้ย! นั่นจริง
พวกเราลาเมียจบแล้วเพราะท่าน-แม่ถูกฆ่า
“เธอต้องไม่ขยับ มนุษย์ผู้ชายนั่น มาหาชั้นอย่างช้าๆ ถ้าพวกพ้องผู้หญิงของเธอโจมตีชั้น, เชือดคอตัวเองซะ”
ทากัตซูกิ-คุงผยักหน้าเบาๆเหมือนกับว่าเชื่อฟังคำของเธอ
“ม-ไม่มีทางน่า…” ลูซี่-ซังส่งเสียงออกมา
“…”, นีน่า-ซังหาจังหวะและขยับไม่ได้
(เราทำอะไรดี…?) (อายะ)
ด้วยทากัตซูกิ-คุงเป็นตัวประกัน, เราไม่สามารถเคลื่อนไหวอย่างเลินเล่อได้
ฉันมองไปที่ราชินีฮาร์พีและจากนั้นทากัตซูกิ-คุง, และจากนั้น…
ฉันสังเกตเห็น
(ทากัตซูกิ-คุง?) (อายะ)
เขาสมควรจะโดนดึงดูดโดยเพลงไซเรน, ถึงกระนั้น…เขามองมาที่ฉันอย่างตั้งใจ
ตาของเขาชัดเจน, และมันไม่เหมือนว่าเขาถูกดึงดูดเลยซักนิด
(เค้าไม่ได้ถูกควบคุม?) (อายะ)
ทากัตซูกิ-คุงเข้าใกล้ราชินีฮาร์พีอย่างช้าๆระหว่างที่มองมาทางนี้
มันเหมือนตาของเขาพยายามจะบอกอะไรฉันซักอย่าง
(ได้) (อายะ)
ฉันสะสมพลังไปที่มือขวา
นี่มันคือที่เรียกว่าสกิล [ผู้เล่นเกมแอคชั่น: ชาร์จโจมตี] ที่ฉันใช้อย่างไม่รู้ตัวมาก่อน
แน่นอนว่า, แม้ฉันจะโจมตีตอนนี้, มันจะไม่มีผล
“ผู้หญิง, รอนี่ ถ้าเธอโชคดี ถ้าลูกของชั้นอยู่ที่นี่, ชั้นจะเปลี่ยนเธอเป็นอาหาร ชันจะเอามนุษย์ผู้ชายไป”
ฉันเชื่อในทากัตซูกิ-คุงและสะสมพลังต่อไป
มันโอเคแน่, ฉันมันใจ
“มนุษย์ผู้ชายนั้นโง่เงา เห็นได้ชัดว่าพวกเค้าเห็นชั้นเป็นเทพธิดาเมื่อได้ยินเสียงชั้น มันมีบางคนที่ยอมคุกเข่าทันทีที่เจอ”
หน้าที่เหมือนว่าชนะแล้วของเธอทำฉันโมโห
“นี่, อยากเลียเท้าชั้นหรืออะไรมั้ยล่ะ? มันเป็นเท้าของเทพธิดานะ, รู้มั้ย”
บางทีเธออาจจะเริ่มเชื่อตัวเองเกินไป, ราชินีฮาร์พีดันเท้าออกมาให้ทากัตซูกิ-คุง
เธอนั้นน่ารำคาญมากๆ, แต่เธอมีความงามมากพอที่จะดึงดูดผู้ชาย
“ห-ให้มาโกโตะเลียเท้า…ชั้นอิจฉ—นั่นแย่มาก!” (ลูซี่)
“อืม, ท่าน-ลูซี่” (นีน่า)
นีน่า-ซังโต้ตอบ
มาตั้งคำถามกับคำพูดของลูซี่-ซังภายหลังเถอะ
ทากัตซูกิ-คุงงอตัวอย่างช้าๆและให้หน้าของเขาใกล้เข้าไปสู่เท้าของราชินีฮาร์พี, และ…
“มันไม่มีทางที่เท้าห่าที่สกปรกนี่จะเป็นเท้าของเทพธิดา” (มาโกโตะ)
“เอ๋?”
ข้อเท้าของราชินีฮาร์พีถูกตัดออก
“กย้าาาาาา!!”
ราชินีฮาร์พีส่งเสียงร้อง, และตาของเธอมีสิ่งที่เหมือนน้ำแข็งแทงเข้าไป
เขาใช้เวทมนตร์เวลาเดียวกับที่เขาตัดเท้า?
ตอนไหนที่เขาใช้งานมัน?!
“ซา-ซัง! ตอนนี้!” (มาโกโตะ)
ทากัตซูกิ-คุงตะโกน
ใช่, นี่มันโอกาศเดียวของฉัน
ฉันใช้พุ่งและเข้าไปใกล้ในทันที
เพื่อไม่ให้เสียแรงกระตุ้น, ฉันกระแทกหมัดขวาที่ได้รับการสะสมพลังเข้าสู้ตัวของศัตรู
“กะฮ่าห์”
รูใหญ่ได้เปิดที่ท้องของราชินีฮาร์พี
หมัดของฉันทะลุตัวเธอ
“ห-เหี้ยเอ๊ย…ไอเวร!”
มันไร้สาระ, แต่มันดูเหมือนเธอยังมีชีวิตอยู่
กงเล็บของราชินีฮาร์พีพยายามจะตัดฉัน
*เฟี้ยว*
มีดของทากัตซูกิ-คุงตัดหัวของราชินีฮาร์พี
หัวของเธอตกลงบนพื้นอย่างทื่อๆ
ไม่ใช่ความคมของมีดนั่นช่างเหลือเชื่อเรอะ?
“ข-ขอบคุณ, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
“เธอแก้แค้นพวกมันได้, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)
ความตึงเครียดที่บีบรัดอยู่ในตัวฉันได้คลี่คลายออกไป, และฉันตกไปสู่ทากัตซูกิ-คุงอย่างหมดพลัง
(อ้า, ชั้นเปื้อนเลือด) (อายะ)
โดยไม่ห่วงว่าใครจะมาแยกจากเขา, ทากัตซูกิ-คุงจับฉัน, และกอดฉัน
“ทำได้ดีมาก” (มาโกโตะ)
“…ใช่” (อายะ)
(ชั้นแก้แค้นแล้ว, ท่าน-แม่, พี่สาวใหญ่, พี่น้องชั้น…) (อายะ)
ชั้นวางหัวไปบนไหล่ของทากัตซูกิ-คุงและหลับตา
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน