48 สู้กับฮาร์พี
คืนก่อนการต่อสู้กับฮาร์พี
ผมได้ฝัน
พื้นที่ที่ว่างเปล่า -ห้องของเทพธิดา
มันเป็นซักพักแล้ว
ผมย่อตัวคุกเข่าลงและประสานมือเข้าด้วยกัน
เทพธิดาปรากฏด้วยน้ำแข็งในปากและกำลังพัดตัวเธอเอง
แล้ว, เธอยังดูหยาบๆ ใส่ทีเสื้อทีเชิ้ตและกางเกงออกกำลังกาย
หรือเหมือนกับ, มันกระตุ้นอารมณ์มาก มากกว่า
(เอออ่…) (มาโกโตะ)
“โอ้ชั้น? เธอมาเรอะ?” (โนอาห์)
เธอหันมาทางนี้ระหว่างที่พัดหน้าอก
ผมอยากให้ท่านใส่เสื้อผ้าที่เหมาะสมหน่อยอย่างน้อย ในโอกาศน้อยที่ผู้ศรัทธาจะมาหา
นี่มันเสียความงาม
“ชั้นได้ยินที่เธอพูดในใจนะ, รู้มั้ย” (โนอาห์)
“เสื้อผ้าท่านไม่สุภาพ, ท่าน-เทพธิดา” (มาโกโตะ)
“เฮ้ ศรัทธาเธอไม่พอ” (โนอาห์)
“ผมอธิษฐานทุกวันนะ” (มาโกโตะ)
เทพธิดาหน้ามุ่ยและได้ ‘มหหุห์’
งั้นมาปล่อยการคุยเบาๆไว้ตรงนี้เถอะ
“ขอบคุณมากครับ มันต้องขอบคุณท่านเทพธิดาที่ผมให้ผมได้เจอซาซากิ-ซัง” (มาโกโตะ)
“หืม, ซาบซึ้งซะ” (โนอาห์)
แม้ว่าท่านพูดด้วยน้ำแข็งอยู่ในปาก…
“ว่าแต่, มาโกโตะ ทำไมเธอไม่พยายามสนิทกับฮีโร่แห่งแสง-คุงล่ะ?” (โนอาห์)
หืม?
“แต่เค้าเป็นหนึ่งในผู้ศรัทธาของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ที่ท่านเกลียดนะ มันโอเคที่จะสนิทกับเค้าเหรอ?” (มาโกโตะ)
“อย่าห่วงเรื่องแบบนั้น เธอสนิทกับเค้าได้และตอนหลังใช้งานเค้าได้, ใช่มั้ย?” (โนอาห์)
เทพธิดาพูดเรื่องมืดมิดตามเคย
“ใช้งานเพื่อนร่วมชั้นมันค่อนข้าง…” (มาโกโตะ)
จริยธรรมผมไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้
“เค้าจะเป็นบุคคลสำคัญในอนาคตของทวีปนี้ อย่าบ่นแล้วสนิทกับเค้าไว้ซะ เธอได้พบกับเพื่อนอีกครั้งและทำตามที่ชั้นพูด, ใช่มั้ย?” (โนอาห์)
“ผมรู้สึกขอบคุณสำหรับนั่น, แต่…” (มาโกโตะ)
“ซาซากิ อายะ-จังได้ของดี ถ้าในสแตทอย่างเดียว, เธอเป็นระดับฮีโร่นะ, รู้มั้ย เวทย์ของลูซี่ก็ค่อยๆแข็งแกร่งขึ้นด้วย ปาร์ตี้เธอทรงเริ่มดีขึ้นแล้ว” (โนอาห์)
“แต่ที่ควรจะเป็นผู้นำนั้นอ่อนแอนะ” (มาโกโตะ)
แม้ว่ารอบข้างผมอย่างเดียวที่แข็งแกร่งขึ้น
“สแตทมันเป็นเครื่องประดับ เธอต้องการท่าใหญ่ๆที่เปลี่ยนกระแสได้ในครั้งเดียว! ฝึกฝนเวทย์สปิริตต่อไป” (โนอาห์)
คำชี้แนะหลังๆได้เฉพาะเจาะจงขึ้น
“ตอนนี้, อย่าไปโดนจัดการโดยอะไรอย่างฮาร์พีล่ะ” (โนอาห์)
ท่านขยี้ผม ผม
ผมรู้สึกเหมือนพลังได้เอ่อขึ้นมา
ท่านพาผมมาเพื่อจะให้กำลังใจเหรอ?
“โปรดปล่อยให้ผมเอง, ท่าน-เทพธิดา” (มาโกโตะ)
ผมคำนับ, และเวลาที่ผมเงยหัวขึ้น, เทพธิดาได้หายไปแล้ว
◇◇
“โอเค, ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“มันโอเคที่จะไปเร็วขนาดนี้จริงๆเหรอ?” (ลูซี่)
ลูซี่ขยี้ตาของเธออย่างง่วงงุน
มันคือเวลา ตี 2:00
มันเป็นเวลาที่เราจะออกไปปราบราชินีฮาร์พี
“ชั้นคิดว่าเราจะไปตอนเช้าแน่ๆ” (นีน่า)
“นั่นไร้เดียงสา-เดสุ โซ, ท่าน-นีน่า! โลกนี้คือคนแข็งแกร่งกินคนอ่อนแอ เราต้องแทงไปที่จุดอ่อนของศัตรูโดยไม่ปราณี ฮาร์พีเป็นมอนสเตอร์นก วิสัยทัศน์พวกมันต่ำลงในตอนกลางคืน” (ฟูจิวาระ)
“พวกเราลาเมียถูกโจมตีขณะที่หลับอยู่ ชั้นจะเอาคืนมันสำหรับเรื่องนั้น!” (อายะ)
ซา-ซังได้ตื่นเต้น
“ฮาร์ปี้น่าจะหลับลึกอยู่ตอนนี้ มาให้พวกมันหลับนิรันดร์กันเถอะ” (มาโกโตะ)
“มาโกโตะ, นายพูดอะไรน่ากลัวนะนั่น” (ลูซี่)
ผมพูดนั่นกับซา-ซัง, แต่ลูซี่เป็นคนตอบโต้
“ลูซี่และชั้นจะมาจากทางด้านนอกของดันเจี้ยน นีน่า-ซังและซา-ซังจะรออยู่ที่ทะเลสาบใต้ดิน เวลาที่เราจะโจมตีคือ 2 ชั่วโมงหลังจากนี้, ตอนตี 4 ฟูจิ-ยัง, นายรอข่าวดีและวัตถุดิบจากราชินีฮาร์พี” (มาโกโตะ)
“อุมุ, ระวังตัวอย่าลืมไอเท็มสำคัญชิ้นไหนนะ ชั้นภาวนาให้พวกนายชนะ!” (ฟูจิวาระ)
พวกเราพยักหน้าเบาๆและออกเดินทาง
◇◇
“ตอนกลางคืนข้างนอกที่ป่าของลาเบรินทอสมืดแล้วก็น่ากลัวอ่ะ” (ลูซี่)
ผมเดินอยู่กับลูซี่ที่จับแขนผมแน่นด้วยซ่อนที่ใช้งานอยู่
“ชั้นเดินไปกลับหลายครั้งในรอบ 3 วัน, นี่จึงเหมือนเดินในสวนสำหรับชั้น” (มาโกโตะ)
“…มันไม่ยากเรอะ?” (ลูซี่)
“ไม่, มันสนุก” (มาโกโตะ)
“นายมันแปลก” (ลูซี่)
เตรียมการอย่างระวังก่อนสู้กับหัวหน้า
เราไม่น่าจะขาดในเรื่องนี้
ความตื่นเต้นผมได้เพิ่มขึ้นนิดหน่อย
“หมอกมันหนา แต่มันดีทีวิสัยทัศน์ไม่ดีนะ…” (ลูซี่)
“ชั้นขอสปิริตให้สร้างหมอกนี้ ความคิดดี, ใช่มั้ยล่ะ?” (มาโกโตะ)
“ใหญ่นาดนี้เลยเรอะ?! ฮึงง?!” (ลูซี่)
“เธอเสียงดังไปแล้ว” (มาโกโตะ)
พวกเราเดินหน้าอย่างเงียบๆ ระหว่างที่ผมปิดปากลูซี่
แต่ทางนั้นไกล
มันไม่มีอย่างอื่นทำ
เมื่อผมคิดเรื่องนั้น, ผมยังไม่ได้ถามฟูจิ-ยังเกี่ยวกับปัญหาเรื่องสาวที่นีน่า-ซังขอผม
เมื่อการต่อสู้นี้จบ, ชวนเค้ามาดื่มดีกว่า
(อย่าชักธงประหลาดสิ) (โนอาห์)
ผมผิดเอง, ท่าน-เทพธิดา
ผมจะระวัง
“เฮ้, มาโกโตะ” (ลูซี่)
หลังจากเป็นซักพักที่เดินมา, ลูซี่พูดกับผม
“เกี่ยวกับวันก่อนที่ชั้นออกไปกับอายะ” (ลูซี่)
“ออ้า, เธอสนิทกันขึ้นมั้ย?” (มาโกโตะ)
พวกเค้าคุยแบบไหนกัน
“งั้น-งั้น อาหารของลาเมียแย่ ดังนั้นเธอประทับใจกับเมนูของร้านอาหารและคาเฟ่” (ลูซี่)
“ใช่, เธอเห็นได้ชัดว่ากินมาแต่ปลาดิบและถั่ว” (มาโกโตะ)
เมื่อผมได้ยินเกี่ยวกับการกินอาหารของซา-ซัง, ผมรู้สึกสงสารเธอจริงๆ
“เธอบอกว่าเธออยากกินของหวาน, แต่มันไม่มีพวกนั้นมากในเมืองของลาเบรินทอส” (ลูซี่)
“พูดถึงแล้ว, ฟูจิ-ยังบอกว่าเค้าจะเอาชอคโกแลตมา แล้วคุยอะไรกันอีกล่ะ?” (มาโกโตะ)
“…”
หืม?
พวกเขาคุยกันแต่เรื่องอาหารเหรอ?
“แล้วก็…เธอบอกชั้นเกี่ยวกับที่นายเป็นยังไงในโลกที่แล้ว” (ลูซี่)
“ชั้นแค่ผู้ชอบ-เกมที่โดดเดี่ยวนะ” (มาโกโตะ)
ซา-ซังคงไม่พูดอะไรประหลาดนะ, ชั้นหวังว่า
“ชั้นคุยกับอายะเกี่ยวกับที่นายเป็นยังไงในมักกาเรน” (ลูซี่)
หืม?
“ทำไมมันมีแต่เรื่องชั้นล่ะ…?” (มาโกโตะ)
“เพราะอายะอยากพังมัน ชั้นก็อยากฟังเกี่ยวกับนายในอดีตด้วย, มาโกโตะ” (ลูซี่)
“อย่างนั้นหรอ…” (มาโกโตะ)
นั่นน่าอายนิดหน่อย
แต่มันจะเป็นการคุยที่สนุกเหรอ?
◇◇
“ใกล้ถึงเวลาแล้ว ลูซี่, รอนี่” (มาโกโตะ)
“โอเค นายจะไปจัดการคนดูต้นทาง, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
“ใช่” (มาโกโตะ)
ผมชักมีดออกจากฝักระหว่างที่พูดสิ่งนี้, และตั้งโล่งจิตเป็นจำนวนสูง
วิสัยทัศน์ได้แย่ที่สุดเพราะหมอกหนา, แต่ด้วยตรวจจับและมองกลางคืน, ผมสามารถบอกตำแหน่งของฮาร์พีได้
ศัตรูยังไม่รู้ตัว
ผมลบเสียงฝีเท้า, และโจมตีคอและหัวใจของฮาร์พีด้วยการโจมตีสองครั้งจากข้างหลัง
ผมควบคุมเลือดด้วยเวทมนตร์น้ำดังนั้นมันจึงไม่เลอะมาโดนผม
ผมได้จัดการฮาร์พี 3 ตัวที่อยู่ข้างบนก้อนหินใหญ่, กิ่งไม้เตี้ย, และที่ใกล้รูใหญ่ที่เชื่อมต่อลาเบรินทอส
ผมรู้มาก่อนหน้าว่ามันมีเวลาเหลือเยอะก่อนที่พวกมันจะเปลี่ยนเวร
“ลูซี่, เสร็จแล้ว” (มาโกโตะ)
“นั่นยังไม่ 5 นาทีเลย…ไม่ใช่นายเหมาะจะเป็นมือสังหารเรอะ?” (ลูซี่)
“มันไม่มีอาชีพแบบนั้น” (มาโกโตะ)
ผมมีสกิลที่เหมาะสำหรับการลอบสังหาร แต่มันไม่มีอาชีพมือสังหาร
บนกระดาษ, แหละนะ
พวกเราเข้าใกล้รูใหญ่ที่เชื่อมต่อลาเบรินทอส, และเราแอบมองข้างในอย่างช้าๆ
ที่เพดานของลาเบรินทอส, มันมีรังนกยักษ์ที่ทำจากไม้และไม้เลื้อย
รังของฮาร์พี
“ลูซี่, ชั้นปล่อยให้เธอนะ” (มาโกโตะ)
“ได้ ชั้นจะให้ลูกใหญ่กับพวกมันเลย เพื่ออายะ” (ลูซี่)
พูดสิ่งนี้, เธอเริ่มร่าย
ด้วยไม่เท้าของลูซี่, ที่เป็นของขวัญจากปู่ยักษ์, เธอสามารถข้ามการร่ายสำหรับกระสุนหินอย่างน้อย
แต่ครั้งนี้, เธอใช้เวทมนตร์ที่เรียกหินก้อนใหญ่หลายก้อนในครั้งเดียว
ก้อนหินขนาดยักษ์ได้ปรากฏขึ้นทีละก้อน
“จงอยู่ในไฟ; [มอบธาตุไฟ]” (ลูซี่)
ก้อนหินขนาดยักษ์เผาไหม้เป็นสีแดง
มันเริ่มส่องแสงในพื้นที่เหมือนตะวันตกดิน
“ลูซี่! ฮาร์พีเริ่มสังเกตเห็นแล้ว!” (มาโกโตะ)
มีพวกมันหลายตัวโผล่หน้ามาดูจากในรัง และมองมาทางนี้
แต่มันสายเกินไป!
“[ฝนอุกกาบาต]!” (ลูซี่)
ลูซี่เหวี่ยงไม่เท้าของเธอ, แล้วก้อนหินไหม้ไฟก็ถูกยิง, {จัดการฮาร์พีไปพร้อมกับรังฮาร์พี}
เสียงร้องแสบ-แก้วหูดังสะท้อนในดันเจี้ยน
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน