“แกว้ก -“
เมื่อเงยหน้าขึ้นบนท้องฟ้ากลับมีนกบินวนอยู่เหนือลานกว้าง
ฝูงนกรวมตัวกันมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นเหมือนน้ำวนที่งดงาม
หลี่เหนียนฟานเงยหน้าขึ้นและมองขึ้นพร้อมกับดวงตาที่ระลึกถึงอดีต
ข้าไม่ได้เห็นฉากแบบนี้มานานแล้ว มันน่าคิดถึงจริงๆ
ข้าจำได้ว่าตอนที่ทักษะพิณยังอยู่ในระดับที่สิบทุกครั้งที่ข้าเล่นพิณอาจทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ข้าค่อนข้างพอใจในตอนนั้นและข้าสงสัยว่าจะเป็นโอกาสที่ยิ่งใหญ่แบบไหนหลังจากถึงจุดสูงสุดที่พูดถึงจากระบบ
อย่างไรก็ตามหลังจากทะลุระดับที่สิบ เหตุการณ์เช่นนี้ก็หายไปแทน
หลี่เหนียนฟานสงสัยว่าระบบสุนัขจะเจงเขา
ฉินม่านหยุน อยู่ด้านข้างเขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างว่างเปล่าด้วยดวงตาของนางส่องประกายและเต็มไปด้วยความเคารพบูชา เมื่อไหร่นางจะไปถึงระดับของปรมาจารย์
เมื่อเสียงพิณหายไป รอบข้างก็เงียบสงบ
ดวงตาของ เหยาเมิ่งจี้เต็มไปด้วยอารมณ์และความตื่นเต้น เขาได้เล่นพิณระดับเทพตัวนี้ มันก็เพียงพอที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว
ขอบเจ้า หลี่กงซีที่ให้โอกาสเขา
เขาลุกขึ้นและมองไปที่ หลี่เหนียนฟ่านอย่างคาดหวังโดยหวังว่าจะได้รับคำแนะนำของ หลี่เหนียนฟ่าน
หลี่เหนียนฟ่านต้องการสั่งสอน เหยาเมิ่งจี้ แต่เมื่อได้เห็นผมหงอกของ หยาเมิ่งจี้มันยากที่จะบอกจริงๆ
เขาอายุเยอะมากแล้ว หลี่เหียนฟ่านจึงอยากรักษาหน้าของเขาไว้บ้าง
หลี่เหนียนฟ่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “เฒ่าเหยาเราจะไม่แสดงความคิดเห็นในวันนี้ เราจะพูดคุยกันโดยเสียงพิฯแทน”
”ขอรบกวน หลี่กงซี” เหยาเมิ่งจี้ก้าวออกไป
หลี่เหนียนฟานหันหน้าไปทางประตูลานบ้าน หันหลังให้สวนหลังบ้านและนั่งลงบนเบาะพร้อมกับเกู่ฉินในมือดวงตาของเขาสงบนิ่งเหมือนหวังชิงฉวน
เมื่อมีผู้ฝึกตนอยู่เคียงข้างมันไดีที่จะเล่นแบบเล่นๆ เจ้าต้องเล่นอย่างจริงจัง
เพียงแค่เล่น!
ในขณะนี้ เหยาเมิ่งจี้และ ฉินม่านหยุนรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของอารมณ์ของ หลี่เหนียนฟ่านในเวลาเดียวกันพวกเขามองไปที่ด้านหลังของ หลี่เหนียนฟ่านราวกับว่าพวกเขาเห็นประตูที่เต็มไปด้วยความผันผวนซึ่งค่อยๆเปิดออก
ด้วยการเปิดประตูทีละน้อยความรู้สึกอันผวนผันก็ตีข้ามาเกือบท่วมท้นพวกเขา
ในขณะนี้ ต้าเฮยซึ่งเดิมนอนหลับอยู่ในห้องได้ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว มันวิ่งออกจากประตูและทำท่าทางเหมือนตั้งใจฟัง
หลี่เหนียนฟานปรับสภาพยกมือขึ้นและกวาดกู่ฉินจากซ้ายไปขวา!
“ เก่งเก่ง!”
ทันใดนั้นพลังเสียงก็ที่ไพเราะก็ดังออกมามันทรงพลังราวกับว่าการทิ้งก้อนหินลงในทะเลสาบที่สงบ ความเงียบสงลบถูกทำลายจากคลื่นระลอก
ทั้ง ฉินม่านหยุนและ เหยาเมิ่งจี้สั่นอย่างรุนแรง กล้ามเนื้อของพวกเขาเกร็งโดยไม่ได้ตั้งใจราวกับว่าพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูคนสำคัญ
รูม่านตาของพวกเขาเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ และพวกเขาก็มองดูด้วยความสยดสยองเมื่อสัมผัสที่สั่นสะเทือนของโลกล้นออกมาจากร่างของ หลี่เหนียนฟ่านเหมือนคลื่นทะเล
ในขณะนี้หลี่เหนียนฟานเป็นเหมือนทะเลแห่งความรู้สึกของเต๋า น้ำทะเลที่หลั่งไหลออกมาทำให้โลกทั้ง เต็มไปด้วยวิถีเต๋า
แข็งปกร่งเกินไป!
พวกเขาไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือไม่พวกเขารู้สึกว่าหลี่เหนียนฟานได้โผล่ออกมาจากโลกนี้แล้วโดยเขาเป็นจุดศูนย์กลางของโลก ราวกับนักบุญที่เผยแพร่เต๋าไปทุกมุมโลก
ราวกับเขาเหลืออยู่เพียงคนเดียวในโลกและความอิสระ!
เสียงของพิณดูเหมือนจะเป็นจุดสุดยอดที่ไม่มีที่สิ้นสุดตั้งแต่เริ่มต้น แต่มันก็ยิ่งเร็วมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยไม่ผ่อนคลายลงแม้แต่น้อย
ต้าจีก็อยู่ในที่ที่นางถูกห่อหุ้มไปด้วยเตาที่ไม่มีที่สิ้นสุดนี้และวิญญาณของนางก็ถูกดึงเข้าสู่อีกโลกหนึ่ง
ภาพของสนามรบถูกฉายอยู่เบื้องหน้าพวกเขา
ทั้งสองกองทัพต่อสู้กันอย่างเด็ดขาด ซูมันมีกลองทอง ดาบและหน้าไม้และเสียงม้าและม้า … คนที่ได้ยินในตอนแรกตื่นเต้นตกใจและอดไม่มีที่จะร้องไห้
แม่ทัพกอง ทหารเดินเท้า ซุ่มโจมตี ศึกเล็ก ศึกใหญ่ …
เสียงของพิณเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
อารมณ์ของเขายังคงฝังลึกลงในภาพ
ความมุ่งมั่น, ความไม่เต็มใจ, ความไม่ย่อท้อ, ความสิ้นหวัง, ความตาย, การร่ำไห้, อารมณ์ที่นับไม่ถ้วนรวมตัวกันและในที่สุดก็รวมตัวเป็นสัมผัสที่ชั่วร้าย!
วิถีเต๋านี้นี้มีชื่อว่า … สงคราม!
ตูม!
สมองของ เหยาเมิ่งจี้และคนอื่น ๆ ว่างเปล่าในเวลาเดียวกันและการรับรู้ของพวกเขาในเหตุการณ์นี้ พวเขาเหมือนลูกอ๊อดตัวเล็ก ๆ ในมหาสมุทรที่เล็กเกินไปที่จะมองเห็น
หัวใจของ เหยาเมิ่งจี้เต็มไปด้วยความขมขื่นปรากฎว่า หลี่กงซีไม่ต้องการแสดงความคิดเห็นในตอนนี้ แต่ทักษะการเล่นพิณของเขาแย่มากและแย่มากซึ่ง หลี่กงซีไม่อยากที่จะแสดงความคิดเห็น
ในตอนนี้เขารู้แล้วว่ากบก้นบ่อคืออะไร
ตอนแรกเขาคิดว่าแม้ทักษะการเล่นพิณของเขาจะไม่สุดยอด แต่เขาก็เข้าข้ามพ้นประตูของมือพิณที่ยอดเยี่ยมแล้ว จนถึงตอนนี้เขาไม่รู้ว่าตัวเองนั้นไร้สาระขนาดไหน
ข้ากลัวว่าข้ายังไม่ถึงระดับเริ่มต้น!
นอกจากนี้ไม่น่าแปลกใจที่ หลี่กงซีจะปฏิเสธที่จะเล่นทั้งหมดในครั้งเดียว เขากลัวว่าจะทำร้ายข้า!
ด้วยท่าทางเล็กน้อยเช่นนี้ หลี่กงซีจะสามารถฆ่าเขาง่ายๆ
เขาไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรได้บ้าง แต่หลี่กงซีให้คำชี้แนะแล้ว!
ในขณะนี้ร่างกายของ ฉินม่านหยุนสั่นอย่างรุนแรงใบหน้าสวยของนางซีดเผือด “อาจารย์นั่น … นั่นคือ … “
เหยาเมิ่งจี้ยังขยายรูม่านตาของเขาด้วยการกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากและไม่สามารถแม้แต่จะพูดได้
ในสวนหลังบ้านร่างสีทองทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าและลำตัวยาวเป็นเหมือนด้ายสีทองที่เชื่อมระหว่างสวรรค์และโลกและแรงกดดันอันยิ่งใหญ่ปกคลุมมันทำให้ทุกคนไม่สามารถขยับตัวและวั่นไปด้วยตวามกลีว
“ มันคือ … มังกร!” ต้าจีรู้สึกมาตลอดว่าสวนหลังบ้านไม่ใช่สิ่งธรรมดามั มีความลับมากมายที่ข้าไม่สามารถค้นพบได้ในตอนนี้ในที่สุดข้าก็ได้เห็นส่วนปลายของภูเขาน้ำแข็ง
หลังจากนั้นต้นไม้ใหญ่ก็เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วในเวลาเดียวกันและในทันใดนั้นพวกมันก็ยืนออกจากสวนหลังบ้านและกลายเป็นต้นไม้ยักษ์สูงตระหง่านพุ่งตรงไปบนท้องฟ้า!
และพวกมันยังบิดลำต้นไปกับเสียงพิณดูเหมือนกำลังเต้นรำอย่างมีความสุข แต่ฉากที่เห็นไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้
”ฟ่อ–“
ต้นไม้เหล่านี้แข็งแกร่งพอที่จะฆ่าจักรพรรดิอสูรจันทร์สีเงิน”
เหยาเมิ่งจี้และ ฉินม่านหยุนรู้สึกว่าสมองของพวกเขากำลังจะแตกและพวกเขากลัวมากจนไม่กล้าหายใจ
ในที่สุดพวกเขาก็รู้ว่าหลี่เหียนฟ่าน มีต้นไม้วิญญาณและไผ่เต๋ามากมายขนาดไหน
”ว้าว!”
ทันใดนั้นบ่อน้ำในสวนหลังบ้านก็แตกออกเป็นพื้นที่น้ำขนาดใหญ่และเต่าตัวโตก็ขุดออกมาอย่างรวดเร็วมันหันหน้าไปทางพิณ และนอนอยู่บนฝั่งอย่างเงียบ ๆ
แม้ว่า ต้าเฮยจะยังคงนอนอยู่บนพื้น แต่หูทั้งสองข้างของก็ยกสูงขึ้นเหมือนกระต่าย
หยกกระบี่อมตะ ลูกแก้วมังกรเพลิง ดาบปีศาจที่ร่วงหล่น มาและซวนปิงพันปีเปล่งแสงที่แตกต่างกันออกไปในเวลาเดียวกัน
แม้แต่สมนไพรที่ดีที่สุดที่เพิ่งปลูกขึ้นมาก็ยังสั่นไหวอย่างรุนแรง!
!
แม้แต่ ต้าจียังรู้สึกชาที่หนังศีรษะของนางบ้านที่นางอาศัยอยู่มาหลายวันเป็นแบบไหนกันแน่?
แม้แต่โลกของเทพก็ยังไม่น่ากลัวขนาดนี้ใช่มั้ย?
ไม่ต้องพูดถึง ฉินม่านหยุนและ เหยาเมิ่งจี้พวกเขาเงยหน้าขึ้นมองด้วยความกลัวในการดำรงอยู่ที่น่าสะพรึงกลัวไปพร้อมกับเสียงของพิณ สมองของพวกเขาตกอยู่ในความว่างล่าและไม่ยากที่จะเป็นลม
ส่วนฝูงนกที่บินมาดึงดูดก่อนหน้านี้ได้พากันหนีไปไหนก็ไม่รู้แล้ว