“ เก่งเก่งเก่ง -”
เสียงพิณดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
เหยาเมิ่งจี้หลับตาลงอย่างช้าๆและสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพยามทำใจให้สงบ
เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็มีความมุ่งมั่นอันแรงกล้าอยู่ภายในแววตา!
เขาจะสัมผัสได้ถึงวิถีที่น่ากลัวนี้!
ข้าคือผู้ฝึกตนใยจะต้านทานฟ้าไม่ได้!
เบ้าตาของเขาแดงก่ำและผมสีขาวของเขาเหมือนคนแก่ที่ทุ่มเทให้กับงานอดิเรกอย่างหนัก ไม่กิน ไม่นอน
เป็นโชคดีของข้า เพลงนี้น่าจะหาได้แค่บนสวรรค์
นี่คือเสียงของเซียน!
ไม่นี่คือเสียงของวิถีเต๋า!
หลี่กงซีเต็มใจที่จะเล่นพิณด้วยตัวเอง นี่คือพรแห่งการฝึกฝนของเขามาหลายร้อยปี หากพลาดไป เขาจะบรรลุระดับต่อไปยังไง?
ภายใต้สัมผัสอันกว้างใหญ่และไร้ขอบเขตนี้ เขาเหมือนเรือแบนที่จะพังพินาศได้ทุกเมื่อแต่เขาก็ยังไม่มีความลังเล เขาสัมผัสได้ถึงสัวิถีเต๋าอันยิ่งใหญ่นี้ เขาตั้งสมาธิและใช้จิตวิญญาณในการฟังเพื่อทีจะเรียนรู้ความหมายหนึ่งหรือสองอย่างก็ยังดี
เสียงของพิณเปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า
เลือดไหลออกจากมุมปากของเขาและเลือดก็ไหลลงมาจากรูม่านตาสีแดง ทำให้เขาดูน่ากลัมากขึ้น
เขาเห็นนักรบที่ไม่มีวัรยอมแพ้นับไม่ถ้วนเช่นเดียวกับการสังหารที่ไม่สิ้นสุดและทะเลเลือดที่ไร้จุดจบ
ไม่ว่าจะเป็นใครดูเหมือนว่าตั้งแต่เกิดมาเขาถูกกำหนดให้ต่อสู้กับผู้คนและสวรรค์!
ท้ายที่สุดไม่ว่าเจ้าจะชนะหรือล้มเหลวมันก็เพียงพอแล้วที่จะแปลเปลี่ยนเป็นตำนาน!
ฮ่าๆ ข้าต้องต่อต้านสวรรค์แม้ชีวิตนี้จะจบลง!
เขาเหนื่อยมาก แต่มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยและดวงตาของเขาก็กระพริบ ใบหน้าที่เขาไม่เตยทำมาก่อนปรากฏขึ้น
เกิดยามเช้า ตายยามเย็น!
ในที่สุดเสียงของพิณก็หยุดลง
มังกรทองที่ลอยอยู่ในก้อนเมฆก็สั่นสะท้านอย่างมีความสุขจากนั้นก็ลงมาจากท้องฟ้าและกลับไปที่บ่อน้ำอย่างเงียบ ๆ
เต่าชราที่ยังคงเกียจคร้านนอนอยู่บนขอบบ่อก็ลืมตาขึ้นและขยับแขนขาของมันอย่างรวดเร็วมันกลับเข้าไปในบ่อโดยไม่ส่งเสียง
และต้นไม้ยักษ์เหล่านั้นซึ่งเดิมทีกำลังพลิ้วไหวไปกับเสียงเพลง พวกมันก็หยุดลงทันทีร่างกายของพวกเขาหดตัวอย่างรวดเร็วและกลายเป็นต้นไม้ธรรมดาอีกครั้ง
หูที่ตั้งขึ้นของต้าเฮยก็ลู่ลงและกลับไปหาว
ขหยกอมตะลูกแก้วเพลิงมังกร ดาบปีศาจที่ร่วงหล่นมาและซวนปิงพันปีก็หยุดส่องแสง
ทุกอย่างที่พึ่งเกิดขึ้นดูเหมือนจะเป็นเพียงภาพลวงตา
ฉินม่านหยุนตกตะลึง
เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้รู้ดีว่านายท่านชอบสัมผัสชีวิตในฐานะมนุษย์ดังนั้นพวกเขาจึงได้เรียนรู้ว่าต้องเสแสร้งเป็นสิ่งธรรมดาเพื่อเอาใจปรมาจารย์
มันช่างไร้ยางอาย!
อย่างไรก็ตามหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความอิจฉา
ไม่น่าแปลกใจที่แม้แต่ต้นไม้เหล่านี้ก็สามารถฝึกฝนได้หากเจ้าสามารถฟังเสียงพิณของ หลี่งซีทุกวันและรับพลังวิถีเต๋าเข้ามา ต่อให้เป็นขยะก็กลายเป็นเทพได้
เหยาเมิ่งจี้ตื่นขึ้นมาและรีบเช็ดเลือดออกจากใบหน้าของเขาโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
โดยธรรมชาติแล้วหลี่ เหนียนฟ่าน ไม่รู้ว่าฉากบ้าๆเกิดขึ้นอยู่ข้างหลังของเขา เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยใบหน้าที่สงบและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจจากข้างใน
แน่นอนว่าแม้แต่นกก็ไม่ถูกดึงดูดมา ฉากนี้ดูต่ำต้อยเกินไปและมันไม่สอดคล้องกับทักษะการเล่นพิณของข้า
เขาลุกขึ้นยืนมองไปที่ เหยาเมิ่งจี้และยิ้ม “เจ้ารู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับมัน?”
เหยาเมิ่งจี้กำลังจะพูด แต่ลำคอของเขาก็รู้สึกหวานและปากของเขาเต็มไปด้วยเลือด
หัวใจของเขาสั่นไหวการแสดงออกบนใบหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไป แต่เขากลืนเลือดลงคอพร้อมกับเสียง “กู่ตง”
จากนั้นเขาก็พูดอย่างเมินเฉย:“ นายน้อยหลี่ ทักษะการเล่นพิณของท่านยอดเยี่ยมมากข้าละอายใจที่จะให้คำชี้แนะ เสียงจากเพลงของท่านทำให้ข้าได้รับแสงแห่งความหวัง มันทำให้ข้าได้รับประโยชน์มากมาย! “
เขารแอบพูดในใจว่า
ถ้าเลือดของข้าพุ่งออกมาก็เท่ากับเป็นเปิดเผยพลังของผู้เชี่ยวชาญที่ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาสิ่งนี้จะไม่ส่งผลกระทบต่อความสนใจของผู้เชี่ยวชาญหรือ? เมื่อผู้เชี่ยวชาญโกรธเขาจะต้องเย็นชาอย่างแน่นอน
มันเฉียดฉิว!
เห็นได้ชัดว่าแม้ว่าเขาจะนอนหลับ แต่เขาก็สามารถเล่นกับการมีอยู่ของวิถีเต๋าได้ตามต้องการ แต่เขาชอบที่เป็นมนุษย์
ถ้าข้าจะร่วมเล่นกับเขา ข้าเกรงว่าข้าจะกลืนเลือดตัวเองจนตาย
เหยาเมิ่งจี้: มันยากเกินไป
“ ผู้เฒ่าเหยา เจ้ายกยอข้ามากเกินไป” หลี่เหนียนฟานรู้สึกสดชื่นอย่างลับๆ
เหยาเมิ่งจี้ถาม: “ข้าของกล้าถาม หลี่งซี เพลงนี้ชื่อเพลงว่าอะไร”
หลี่ เหนียนฟ่าน กล่าวว่า “ชื่อเพลง” ซุ่มโจมตีสิบทิศ “!
ซุ่มทุกด้าน?
ทั้ง เหยาเมิ่งจี้และ ฉินม่านหยุนรู้สึกเจ็บจากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ซุ่มโจมตีทุกด้านเหรอ?
ในบ้านแห่งนี้มันมีสมบัติที่ยิ่งใหญ่ซ่อนอยู่ทุกที่
ปรมาจารย์ควรค่าแก่การเป็นผู้เชี่ยวชาญและแม้แต่ชื่อเพลงของเขาก็เต็มไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง
”แม้ว่าตาฒ่าเพลงนี้จะไม่เคยได้ยินเพลงมาก่อน แต่ก็สามารถบอกได้ว่าเพลงนี้นั้นไม่มีใครเทียบได้!” เหยาเมิ่งจี้กล่าว
หลี่ เหนียนฟ่าน แอบยิ้มในใจ ข้าไม่มีทางเปรียบเทียบเพลงของผู้ฝึกตนได้ ถ้าเขารู้ข้าว่ามีเพลงที่คล้ายกันมากมายนับไม่ถ้วนเขาอาจจะกลายเป็นแฟนเพลงของข้าในทันที
หลี่ เหนียนฟ่าน ถอนหายใจและพูดว่า: “ถ้า เฒ่าเหยา ชอบมันข้าควรจะให้งานชิ้นนี้กับเจ้า แต่น่าเสียดายที่ข้าไม่มีต้นฉบับอยู่ที่นี่ ข้าสามารถให้เจ้าได้ในภายหลัง”
หือ หือ –
ทันใดนั้นการหายใจของ เหยาเมิ่งจี้ก็เร็วขึ้นและใบหน้าของเขาก็เริ่มแดง
ฉินม่านหยุนก็เหมือนกันเกือบจะกรีดร้องด้วยความตื่นเต้น
”สงบสติอารมณ์อย่าแปลกใจ” พวกเขารำพึงในใจปรับความถี่ของการเต้นของหัวใจด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด
นี่คือเพลงเทพ!
สำหรับมือพิณเพลงที่ดีหมายถึงโอกาสที่ดี!
ข้าคิดว่ามันเป็นความโชคดีที่ได้ฟัง หลี่งซีเล่นพิณ แต่ข้าไม่ได้คาดหวังว่า หลี่งซีจะเต็มใจที่จะให้เพลงนี้!
ช่างน่าประหลาดใจ!
เหยาเมิ่งจี้รีบกล่าวว่า “ขอบคุณมาก หลี่กงซี”
หลี่เหนียนฟานยิ้มและกล่าวว่า: “เช่นเดียวกัน อย่าลืมมารับมันในครั้งต่อไป”
เมื่อมีคนให้เครื่องทำเยลลี่ ข้าต้องตั้งใจให้ของตอบแทน
เหยาเมิ่งจี้ไม่กล้ารบกวนหลี่เหนียนฟานอีกต่อไปและยืนขึ้นและกล่าวว่า “วันนี้ข้ารบกวนมามากแล้ว ปรมาจารย์หลี่ พวกเราขอลาก่อน”
“ ระวังทางด้วย ข้าไม่ไปส่งนะ”
…
หลังจากเดินออกจากลานบ้าน เหยาเมิ่งจี้ถอนหายใจ
ฉินม่านหยุนสงสัย: “อาจารย์มีอะไรกับเจ้าผู้เชี่ยวชาญสัญญาว่าจะให้เพลงกับเราเราควรจะมีความสุขไม่ใช่เหรอ?”
”ม่านหยุน ความเข้าใจของเจ้ายังแย่เกินไป” ดวงตาของ เหยาเมิ่งจี้เต็มไปด้วยความเสียใจและเขาส่ายหัวและพูดว่า “เจ้าไม่สามารถเข้าใจความลึกลับของคำพูดของผู้เชี่ยวชาญได้”
ฉินม่านหยุนกล่าวอย่างงง ๆ : “ได้โปรดท่านอาจารย์ช่วยไขข้อสงสัยของท่านด้วย”
”ผู้เชี่ยวชาญบอกว่า แต่เดิมข้าอยากจะให้เพลงกับเราทำไมไม่ให้ตอนนี้ล่ะเพราะเราทำงานที่เขามอบหมายไม่สำเร็จ!”
เหยาเมิ่งจี้พูดอย่างขมขื่น: “เราไปฆ่าจักรพรรดิปีศาจจันทร์สีเงิน แต่ปล่อยให้เขาหนีไปและแม้กระทั่งให้สัตว์เลี้ยงของเขามาช่วยจัดการ แม้แต่เบี้ยข้ายังอาจเป็นไม่ได้
”ถ้าข้ารู้มาก่อนหน้านี้แม้ว่าข้าเผาผลาญฐานการฝึกตนของตัวเอง แต่ข้าก็จะฆ่าจักรพรรดิปีศาจจันทร์สีเงินด้วยตัวเองให้ได้!”
“ แต่ผู้เชี่ยวชาญไม่ใช่ให้เรามารับครั้งต่อไปหรือ?” ฉินหม่านหยุนถามด้วยความสับสน
”เจ้าโง่เหรอเจ้าไม่อายที่จะมาขอมันโดยตรงใช่ไหม?!” เหยาเมิ่งจี้รู้สึกขมขื่นและกล่าวว่า: “ผู้เชี่ยวชาญหมายถึงจะดูการดูทำงานครั้งต่อไปของพวกเรา!
”ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณที่ชี้แนะท่านอาจารย์!”
ทันใดนั้น ฉินม่านหยุนก็ตระหนักและในเวลาเดียวกันนางก็แอบถอนหายใจในจนางยังมีหนทางอีกยาวไกล
“ การได้ฟังเพลงของปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ ข้าได้รับประโยชน์มากมายและข้าจะกักตนสักระยะเพื่อทำความเข้าใจ”
เหยาเมิ่งจี้พูดอย่างเคร่งขรึม: “เนื่องจากผู้เชี่ยวชาญชอบตัวตนที่เขาป็นมนุษย์จึงไม่สะดวกที่จะดูแลหลาย ๆ อย่างเป็นการส่วนตัวดังนั้นเจ้าต้องปฏิบัติตามทุกคำสั่งของผู้เชี่ยวชาญโดยเฉพาะจกจำทุกคำพูดของผู้เชี่ยวชาญมันอาจมีคำใบ้ , จำไว้!”