53 ซากุไร เรียวซูเกะ สู้กับมังกรต้องห้าม
-มุมมอง ซากุไร เรียวซูเกะ-
เหลือเชื่อ! เขาลากมังกรต้องห้ามออกมาข้างนอกได้จริงๆ
พวกมันซ่อนลึกลงไปในดันเจี้ยน, และเป็นมอนสเตอร์ที่ปัญหาเยอะ ที่เราไม่รู้ว่าจะปราบมันยังไง
แต่กระนั้น, ทากัตซูกิ-คุงสามารถโยนมันไปบนฟ้าพร้อมกับตัวเขาด้วยเวทมนตร์ของเขา
ผมนึกได้ขึ้นมาทันที…
(โอ้ไม่, ทากัตซูกิ-คุงใช้เวทมนตร์บินไม่ได้!) (ซากุไร)
ผมรีบมองไปที่ทากัตซูกิ-คุง, แต่เขามีไอเท็มบางอย่างที่เป็นชิ้นเล็กเหมือน-ร่ม, และตกอย่างช้าๆ
โล่งใจหน่อย, ดูเหมือนเขาจะมีไอเท็มเวทมนตร์
เขาชูมือขวาและส่งสัญญานที่รู้สึกเหมือนเขาบอกว่า ‘ชั้นปล่อยที่เหลือให้นายนะ’
(ได้! มันงานชั้นแล้วจากนี้!) (ซากุไร)
ผมตั้งท่าด้วยดาบศักดิ์สิทธิ์, และเพิ่มความเข้มข้นของออร่าศักดิ์สิทธิ์
สกิลฮีโร่แห่งแสง: [ออร่าศักดิ์สิทธิ์สีทอง]
ผมนำสิ่งนั้นไปที่ดาบ
มันมีมังกรต้องห้าม 2 ตัว
เวทมนตร์มังกรน้ำของทากัตซูกิ-คุงได้หายไป, และพวกมันเป็นอิสระ, แสดงรูปลักณ์ที่น่ารังเกียจของมัน
(ชั้นจะดันไปสุดพลังโดยไม่เก็บอะไรไว้เลย!) (ซากุไร)
ผมจับดาบด้วยสองมือ, และเหวี่ยง
[ดาบแห่งแสง: ดาบส่องแสง]
แสงที่ถูกยิงจากดาบตัดศัตรูเป็นกากบาท
มังกรต้องห้ามตัวหนึ่งระเบิด
(เยี่ยม!) (ซากุไร)
เห็นแบบนี้, มังกรต้องห้ามอีกตัวต้องสังเกตว่ามันไม่สามารถสู้ได้, มันได้เริ่มหนี
เหมือนฉันจะปล่อยแกหรอก
(นั่นมันทางไปเมือง!) (ซากุไร)
โอ้ ไม่
ผมรีบตามมันไป, แต่เจ้านั้นเร็วกว่าผมเล็กน้อย
เมืองได้ตกอยู่ในความโกลาหลจากมังกรต้องห้ามที่ปรากฏขึ้นกระทันหัน และพวกเขาไม่เคยเห็นมันมาก่อน
มังกรต้องห้ามมีแผนที่จะใช้การลมหายใจโจมตีเรอะ?
นี่มันแย่แล้ว! การโจมตีด้วยลมหายใจของมังกรต้องห้าม ไม่ใช่แค่การโจมตีธรรมดา, มันยังมีผลที่ทำให้คำสาประบาด
เมืองเขาวงกตจะกลายเป็นเมืองต้องสาปที่คนไม่สามารถอยู่ได้!
แต่ถ้าผมโจมตีสุดพลัง, ผมจะลากเมืองเข้าไปด้วย
(ชั้นทำอะไรดี…?) (ซากุไร)
ผมเหลือบมองไปที่ทากัตซูกิ-คุง และเคามองผมด้วยหน้าที่ ‘เฮ้ย เฮ้ย, นายทำอะไรน่ะ?’
เขาชูสองมือขึ้นและทำท่า ‘ชั้นหมดมุขแล้ว’
ใช่…เขาได้ทำไปมากแล้ว
ผมพึ่งเขาไม่ได้อีกแล้ว
ผมกำลังจะยิงดาบแห่งแสงด้วยความมุ่งมันที่จะโดนเมืองไปด้วย…
*ชิ้งงงงง*
มังกรต้องห้ามกระแทกกับกำแพงที่โปร่งแสงและส่งเสียงประหลาด
มังกรต้องห้ามได้สับสน
(…นั่น…บาเรีย? มากกว่านั้น, มันมีหลายสิบอัน?) (ซากุไร)
คนที่ทำสิ่งนี้ได้นั่นคือ
ของนอกเมืองที่เป็นที่ตั้งของคณะอัศวินแห่งแสง…ที่เต็นท์ใหญ่ที่อยู่ลึกสุด, ผมเห็นนักเวทย์ในเสื้อคลุมสีขาวลอยอยู่กลาง-อากาศข้างบนมัน
(ท่าน-ปราชญ์ผู้ยิงใหญ่!) (ซากุไร)
เธอได้ตั้งบาเรียนั่น
ถ้าเป็นอย่างนั้น…
ผมตั้งท่าด้วยดาบศักดิ์สิทธิ์
[ดาบแห่งแสง: ดาบส่องแสง]
มังกรต้องห้ามตัวที่สองไม่มีแม้เวลาจะส่งเสียงร้องเมื่อถูกตัด
◇◇
-มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ-
“พวกนาย, ฟังดีๆนะ!! ปาร์ตี้ดื่มคืนนี้คือจะฉลองที่ฮีโร่แห่งแสงได้ปราบมังกรที่โหดเหี้ยมในตำนานได้อย่างงดงาม!!”
ฮีโร่บาร์คืนนี้มีคนแน่นกว่าปรกติ
“ดื่มคืนนี้ไฮแลนด์จะจ่าย ทุกคน ซาบซึ้งกับเจ้าหญิงโนเอลด้วย!”
““““อุโอออออออออ้!!””””
ในสวนเบียร์ที่กว้างนี้, งานอีเว้นพิเศษได้ถูกจัดที่นี่, และอัศวินไฮแลนด์และขุนนางได้รวมตัว
ผมสามารถเห็นซากุไร-คุงกับโยโกยามะ-ซังด้วย
หรือเหมือนกับ, พวกเขาเป็นจุดเด่นของงานอีเว้นท์นี้มากกว่า
“ฮูเร่กับฮีโร่แห่งแสง!” “คณะอัศวินแห่งแสง, ฮูเร่!” “ท่าน-ซากุไร~, มองทางนี้หน่อย~!” “กอดชั้น!” “อัศวินแห่งแสงก็เหมือนฝันเลยนะ!”
เสียงเชียร์ลอยไปลอยมา
“พวก, นี่มันค่อนข้างวุ่นวายเลย, หื้อห์” (ฟูจิวาระ)
“เรามาฉลองของพวกเราด้วยเถอะ” (มาโกโตะ)
พวกเราอยู่ที่โต๊ะที่ค่อนข้างหรูหราที่ฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังจองไว้, มันมีอาหารและเครื่องดื่มมากมายเรียงรายกัน
หลังจากที่ซากุไร-คุงได้ปราบมังกรต้องห้าม, ผมกลับมารวมกลุ่มกับลูซี่และนีน่า-ซัง
ลูซี่ได้: “นั่นมันอะไรน่ะ?! นายใช้แม้แต่เวทมนตร์กษัตริย์ได้เหรอ, มาโกโตะ?!” และพยายามกดดันผมให้ตอบ
เธอยังพึมพำ “ตัวตนของชั้น…” แต่เธอแค่มีสกิลเวทมนตร์กษัตริย์, แต่ใช้เวทมนตร์กษัตริย์ไม่ได้นะ
มันมีผู้บาดเจ็บมากมายในคณะอัศวินแห่งแสง, แต่ด้วยความช่วยเหลือของสมาคมนักผจญภัย, พวกเขาสามารถออกมาจากดันเจี้ยนได้อย่างปลอดภัย
มอนสเตอร์ของลาเบรินทอสสงบลง, และเมืองเขาวงกตได้ความสงบสุขกลับมาอีกครั้ง
และนั่น, มันเชื่อมต่อกับงานเลี้ยงปัจจุบัน
“ว่าแต่ว่า, ใครจะเป็นคนมอบการพูดล่ะ?” (มาโกโตะ)
มันไม่ใช่คนที่มาจากสมาคมนักผจญภัย, และไม่รู้สึกเหมือนว่าเขาจะเป็นพ่อค้า
“นั่นมันขุนนางของไฮแลนด์, ใช่ที่ปรึกษานากรัฐมนตรีมั้ยนาย-ท่าน?” (นีน่า)
“ใช่ หนึ่งในคนที่อยู่ในฝ่ายเจ้าชาย, และเห็นได้ชัดว่าเค้ามีแผนที่จะแจ้งอาณาจักร เมื่อท่าน-ซากุไรล้มเหลว, แต่เมื่อแผนได้ล่ม, เค้าเลยมาทำงานแบบนี้” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังพูดด้วยการหัวเราะอย่างชั่วร้าย
เขารู้ทุกอย่างจริงๆ
“แต่มาโกโตะก็ช่วยปราบมังกรต้องห้ามด้วย ชั้นไม่ชอบที่ความสำเร็จทั้งหมดถูกเอาไปโดยคณะอัศวินแห่งแสง” (ลูซี่)
“นั่นมันไม่ใช่ประเด็น-เดสุ โซ ท่าน-ซากุไรได้บอกสมาคมนักผจญภัยเกี่ยวกับความร่วมมือของเค้า สมาคมควรจะติดต่อท่าน-ทักกิมาในเร็วๆนี้” (ฟูจิวาระ)
“ทำไมนายได้ข้อมูลนั่นมาไวกว่าชั้นล่ะ?” (มาโกโตะ)
ผมตอบโต้ระหว่างที่เคี้ยวไก่ทอดละเอล
“ยังไงซะ, ทั้งหมดนี่ชั้นไม่ใช่ตัวเอกในงานนี้ด้วย” คือที่ผมพูดระหว่างที่ผมตีไหล่ของเพื่อนร่วมชั้นผมขณะที่กินอยู่
ซา-ซังหันมาพร้อมเนื้อในปากเธอและไวน์ในมือเธอ
เธอกินเยอะมากและดื่มเยอะมาก
แม้ว่าเธอจะตัวเล็ก
“ซา-ซัง, ยินดีด้วยกับการปราบราชินีฮาร์พี” (มาโกโตะ)
“มันต้องขอบคุณทุกคน…โดยเฉพาะทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
“นั่นไม่จริงหรอก” (มาโกโตะ)
“แต่ถ้าชั้นไม่ได้เจอทากัตซูกิ-คุงในดันเจี้ยน, ชั้น…” (อายะ)
ซา-ซังโอบมือของเธอมาที่มือและเอวของผม
นี่มันอะไรน่ะ? มันเกี่ยวมั้ยที่เธอเป็นลาเมีย?
หรือบางที่เธอแค่เมา?
“เดี๋ยว เดี๋ยว! เธอใกล้กับมาโกโตะมากไป!” (ลูซี่)
“ไม่จริงหรอก มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่นานมาแล้ว นั่นไม่ถูกหรอ, ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)
ใช่เหรอ?
“งั้น, เธอจะทำอะไรต่อไปล่ะ, อายะ?” (ลูซี่)
“พอเธอพูดถึงมันแล้ว, พี่สาวที่ทรยศพวกลาเมียอย่างอยู่ข้างนอกที่ไหนซักแห่ง, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ถ้าซา-ซังจะไปสำรวจดันเจี้ยน, ผมมีแผนที่จะไปด้วย
“เรื่องนั้น, เธอน่าจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว พูดจากใจ, ลาเบรินทอสนั้นลำบากเกินไปที่ลาเมียตัวเดียวจะใช้ชีวิตอยู่” (อายะ)
จากซา-ซัง, มันมีนักผจญภัยมนุษย์มากเกินไปที่ชั้นบน, และชั้นกลางได้ลำบากไปสำหรับลาเมีย, ดังนั้นเธออาจจะหนีไปที่อื่น
“ทากัตซูกิ-คุง, เธอจะกลับไปที่เมืองที่ชื่อมักกาเรน, ใช่มั้ย? มันโอเคมั้ยถ้าชั้นจะไปด้วย?” (อายะ)
“แน่นอน—” (มาโกโตะ)
“ชัดเจนสิ! เราคือปาร์ตี้นะ!” (ลูซี่)
ลูซี่พูดก่อนผม
ช่างแมนจริงๆ
“รอคอยที่จะทำงานร่วมกับเธอนะ, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)
“ท่าน-ทักกิ~, ชั้นก็อยู่ในปาร์ตี้ด้วย, ใช่มั้ย~?” (ฟูจิวาระ)
“นาย-ท่าน, นาย-ท่าน, มันหายากนะที่จะเห็นนายเมาน่ะ” (นีน่า)
จากนีน่า-ซัง, ฟูจิ-ยังได้เป็นห่วงจริงๆ ระหว่างที่อยู่ข้างหลังโดยตัวเขาเอง
“เฮ้ย เฮ้ย, ฟูจิ-ยัง, เราคู่หูกัน” (มาโกโตะ)
“โออ้! คู่หู! ฟังแล้วสวย!” (ฟูจิวาระ)
“พวกนายเข้ากันได้ดีเหมือนเคย” (อายะ)
ซา-ซังหัวเราะ
“ว่าแต่, ท่าน-ฮีโร่แห่งแสงจัดการกับมังกรต้องห้ามยังไงล่ะ? นายเห็นนั่นใกล้-ใกล้ใช่มั้ย, มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“ใช่, ดาบเค้าเปล่งแสง, และมอนสเตอร์ก็ถูกสับเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในทันทีเลย” (มาโกโตะ)
“ลงรายละเอียดเยอะกว่านี้หน่อยสิ…” (ลูซี่)
“อ๊า, พาสต้านี่อร่อยอ่ะ” (อายะ)
“ท-ท่าน-ซาซากิ, นั่นมันจานใหญ่ เธอควรจะแบ่งไปที่จานเธอเองเพื่อกินนะ” (นีน่า)
เมื่อพวกเรากำลังมีชีวิตชีวาอยู่
คนใหญ่โตจากประเทศแห่งแสงก่อนหน้าได้ตะโกนด้วยเสียงดัง
“นักผจญภัยแห่งมักกาเรน, ทากัตซูกิ มาโกโตะ จงรู้สึกได้รับเกียรติ, เจ้าหญิงโนเอลมีคำขอบคุณจะมอบให้คุณ คุณได้รับอนุญาตให้มาด้านหน้าครับ!”
นักผจญภัยของเมืองแห่งเขาวงกตทุกคนหันมาทางนี้พร้อมๆกัน
เออ่…นี่มันทำแอลกอฮอล์ในระบบผมสร่างเลย…
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน