54 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับเจ้าหญิง
“นักผจญภัยแห่งมักกาเรน, ทากัตซูกิ มาโกโตะ, กรุณาอย่าให้เจ้าหญิงโนเอลรอครับ!”
นายไม่จำเป็นต้องเรียกชื่อเต็มชั้นทุกครั้งก็ได้ ชั้นได้ยินแล้ว
“ชั้นต้องไปเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมลองถามพวกพ้องผม
“แน่นอนนายต้องไป!” (ลูซี่)
“ท่าน-ทากัตซูกิ, นายต้องไม่ทำอะไรผิดพลาดอย่างประมาทนะ” (นีน่า)
“ทำให้ดีที่สุดน้า~” (อายะ)
ซา-ซังผู้ที่กำลังกลืนเนื้อย่างลงโบกมือของเธอมาที่ผม
เวรกรรม, ทำนี่เหมือนเป็นธุระคนอื่นเลย
ผมเดินด้วยก้าวที่หนักไปสู่ที่ที่คณะอัศวินและพวกเหมือน-ขุนนางรวมตัว
ผมรู้สึกว่าโต๊ะและอาหารต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับพวกนั้นที่ฮีโร่บาร์
โต๊ะที่ออกแบบอย่างประณีต, ขวดไวน์ที่ดู-หรูหรา, และอาหารรสเลิศที่เรียงรายอยู่, ผมขอหน่อยได้มะ
“เฮ้นั่น, ทากัตซูกิ-คุง” (ซากุไร)
“ออา, ซากุไร-คุง ชั้นถูกเรียกมาด้วยเหตุผลบางอย่างน่ะ” (มาโกโตะ)
“ชั้นกำลังพูดถึงทากัตซูกิ-คุงกับเจ้าหญิงโนเอล, แล้วเธอบอกว่าเธออยากจะคุยกับนายน่ะ” (ซากุไร)
งั้นนี่มันความผิดนาย!
ผมมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจแล้วเขาได้ ‘ขอโทษ ขอโทษ’ และขอโทษ จากนั้น, ผมถูกพาไปที่หน้าผู้หญิงที่สง่างาม
ด้านข้างของเธอคือคนแก่ที่จักการงานอีเว้นท์มาซักพักแล้ว
ถ้าผมจำไม่ผิด, ที่ปรึกษานายกรัฐมนตรี?
“นายคือทากัตซูกิ มาโกโตะ, หือ หึ่ม นั่นไม่ใช่ชุดที่จะใส่ต่อหน้าเจ้าหญิงนะ”
“…”
ตาแก่นี่พูดอะไรหลังจากเรียกผมมากระทันหันนี่
“นายทำอาชีพอะไร?”
“…นักเวทย์ฝึกหัด” (มาโกโตะ)
ผมคือผู้ใช้สปิริต, แต่แม้ว่าผมจะมีสกิล, มันไม่ถูกยอมรับเป็นอาชีพ
ดังนั้น, ผมจึงพูดอาชีพที่เขียนอยู่ในโซลบุคออกมา
“ฝึกหัดเรอะ, นายว่า?! นายไม่ใช่หนึ่งในพวกพ้องที่มากับฮีโร่จากโลกคู่ขนาน?! พอมาคิดว่าสามัญชนชั้นต่ำอย่างนายมา—”
“โรเบิร์ต, ชั้นเรียกเค้ามา, ถอยไป”
“ครับ, ขออภัยครับ”
ตาแก่ที่ชื่อโรเบิร์ตก้าวถอยไปอย่างไม่เต็มใจ
ผมไม่คิดว่าผมจะสนิทกับเจ้านั่น
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ, ท่าน-มาโกโตะ ฉันคือเจ้าหญิงแห่งแสง, โนเอล ไฮแลนด์ คุณที่ช่วยในการปราบมังกรต้องห้ามคือความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ค่ะ”
เสียงของเธอเหมือนเครื่องเล่นดนตรีที่ผ่านหูผมอย่างเป็นสุข
เธอมีผมบลอนด์กับตาดวงใหญ่สีน้ำเงินที่สวยงาม
เจ้าหญิงที่ถูกวาดในรูปภาพได้อยู่ตรงหน้าผม
“ผมทากัตซูกิ มาโกโตะ ขอบคุณมากครับ แต่ซากุไร-คุงกำจัดมังกรต้องห้ามด้วยตัวเขาเอง” (มาโกโตะ)
“นั่นไม่จริง มันต้องขอบคุณทากัตซูกิ-คุงที่มันไม่มีผู้เสียชีวิตซักราย” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงมาจากด้านข้าง
“โอ้, คุณสองคนเข้ากันได้ดีนะ” (โนเอล)
คุณหนู-โนเอล เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
รอยยิ้มของเธอมีเสน่ห์, และแม้แต่ผมก็สงสัยว่ามันมีเวทมนตร์เสน่ห์ใส่ลงไปด้วยมั้ย
ผมได้ยินมาว่าเธอเป็นหนึ่งในคนที่มีอิทธิพลจากประเทศที่ใหญ่ที่สุดในทวีปนี้, แต่เธอนั้นเป็นคนตรงไปตรงมามากกว่าที่ผมจินตนาการไว้
“ฉันจะมอบคำขอบคุณเป็นทางการให้คุณในที่สุด แต่ครั้งนี้, มันแค่ทักทายกัน” (โนเอล)
“อื่ม, ผมรู้สึกมีเกียรติที่ได้มาคุยกับคุณ” (มาโกโตะ)
แย่แล้ว, ผมไม่รู้แม้แต่ว่าจะพูดอะไร
ซากุไร-คุง! ช่วยผมที!
ผมเหลียวตามองไปที่เพื่อนร่วมชั้นของผม
“เจ้าหญิงโนเอล, เขาเป็นนักเวทที่มีทักษะ มาเชิญเขาไปที่อาณาจักรในฐานะแขกมั้ย?” (ซากุไร)
ไม่โว้ย! นั่นไม่ใช่ที่ชั้นต้องการโว้ย, ซากุไร-คุง
อ่านอารมณ์หน่อยซี้!
“มันหายากที่ท่าน-เรียวซูเกะจะพูดอย่างนั้น แต่เขาเป็นประชาชนของประเทศแห่งน้ำโรเซส เราจะถูกดุโดยท่าน-โซเฟีย, คุณรู้มั้ย, ไม่ใช่แบบนั้นเหรอ, ท่าน-โซเฟีย?” (โนเอล)
เก่ะห์, พอเธอมาพูดถึง, เธออยู่ที่นี่จริงๆ
ผมชำเลืองเล็กน้อง, และนั่นคือเจ้าหญิงของโรเซส, ออราเคิลแห่งน้ำ, เจ้าหญิงโซเฟียยืนอยู่ตรงนั้น
“ใช่, เขาเป็นส่วนหนึ่งในประเทศของเรา {ยินดีที่ได้รู้จัก}, ทากัตซูกิ มาโกโตะ ขอบคุณสำหรับงานที่สำเร็จในโอกาสครั้งนี้” (โซเฟีย)
“…”
สาวคนนี้, เธอลืมผมไปแล้วเรอะ?
ยังไงซะ, มันไม่มีทางที่เจ้าหญิงจะจำหน้าของคนที่เจอแค่ครั้งเดียวแต่ละคนได้หรอก
ผมควรจะพูดว่า ‘ยินดีที่ได้รู้จัก’ ตรงนี้ด้วยมั้ย? ระหว่างที่ผมคิดถึงนั่น, อัศวินข้างๆเธอได้ตะคอกใส่ผม
ออา, มันคนนั้น
มันเป็นซักพักแล้วนะ
“อวดดีจริงๆ! แกอยู่ต่อหน้าเจ้าหญิงโซเฟียนะ! คุกเข่าสิ!”
อ๊ะ, มันผิดเหรอที่จะยืนอยู่ต่อหน้าเจ้าหญิง
ผมมองไปที่เจ้าหญิงโนเอล
“วันนี้เป็นวันปลอดพิธีการน่ะ”, คือที่เจ้าหญิงพูดด้วยรอยยิ้ม
หืม, ช่างใจดีจริง
เจ้าหญิงโนเอลมีความยืดหยุ่นเยอะ
เจ้าหญิงโซเฟียไม่แสดงซักรอยยิ้มและพูดต่อ
“มันโอเค, ทากัตซูกิ มาโกโตะ ฉันได้ยินมาว่าเธอเป็นนักเวทย์ที่เป็นแบบอย่าง ฉันจะมอบการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดาเราให้ เราจะต้อนรับคุณเป็นนักเวทย์ของประเทศแห่งน้ำที่มีเกียรติของเรา” (โซเฟีย)
หือห์? ผู้หญิงคนนี้พูดอะไรน่ะ?
“จงทราบซึ้งในความเอื้ออาทรของเจ้าหญิงโซเฟีย! ชั้นจะรีดงานจากนายตั้งแต่วันนี้ไป”
อัศวินผู้หยิ่งผยองที่อยู่ข้างเธอพูดอะไรบางอย่าง
{…มันทำผมโมโหว่ะ}
ความโมโหของผม 2 ปีที่แล้วได้กลับมา
“ไม่ล่ะ ขอบคุณ” (มาโกโตะ)
“…อะไรนะ?”
อัศวินของเจ้าหญิงโซเฟียเข้ามาใกล้ขึ้น
“ไอเวรนี่, แกรู้จุดยืนของตัวเองมั้ยห้ะ?”
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ, มันคืออะไรที่นายไม่พอใจเหรอ?” (โซเฟีย)
อา, คนพวกนี้…
พูดแบบนี้ออกมาอย่างโจ่งแจ้งซะได้
“2 ปีที่แล้ว, ตอนชั้นอ้อนวอนอย่างสิ้นหวังเพื่อขอเป็นผู้ศรัทธาของเทพธิดาแห่งน้ำ, เธอไม่ชำเลืองมองมาด้วยซ้ำ, แล้วยัง, รอบนี้เธอมาบอกชั้นว่าให้เป็นพวกเธอเรอะ? มันค่อนข้างไร้ยางอายนะนั่น” (มาโกโตะ)
ไม่, นั่นไม่ใช่
พวกนี้คือราชวงศ์และขุนนางพววกแบบนั้น, ดังนั้นพวกเขาสำคัญ
นั่นทำไมปรกติพวกเขาทำตามแบบที่พวกเขาต้องการ, และมันจะไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะต่อต้านพวกเขาที่นี่
แต่กระดิกหางที่นี่และเป็นลูกน้องพวกเขา…ไม่ใช่บางสิ่งที่ผมต้องการ
“…เป็นไปได้มัยว่าเธอจะเป็น…” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียดูเหมือนจะจำบางอย่างได้
“ไอ้เวรนี่! วิธีอะไรน่ะที่พูดกับเจ้าหญิงโซเฟีย! อย่าคิดว่าแกจะอยู่ในโรเซสต่อได้น่ะ!”
อัศวินข้างเธอขู่ผมอย่างโจ่งแจ้ง
งั้น, ชั้นจะออกไป มันไม่มีทางโว้ยที่ชั้นจะทำงานให้พวกคนอย่างแก” (มาโกโตะ)
ออา, ผมพูดไปแล้วสิ
(โอ้ชั้น, มาโกโตะ, นายค่อนข้างใจร้อนนะ, หื้อห์) (โนอาห์)
ผมขาดประสบการ, ท่าน-เทพธิดา
“โอ้, ท่าน-ทากัตซูกิ ถ้าไม่มีที่จะไป, คุณจะได้รับการต้อนรับตลอดที่ไฮแลนด์, คุณรู้มั้ย” (โนเอล)
เจ้าหญิงโนเอลเชิญด้วยรอยยิ้ม
เจ้าหญิงโซเฟียข้างๆ ทำสีหน้าไม่พอใจ
“ทากัตซูกิ-คุง…ถ้านายมีปัญหาเกี่ยวกับอะไรก็ตาม, โปรดบอกชั้นได้ตลอด” (ซากุไร)
“ได้…ขอบคุณ, ซากุไร-คุง” (มาโกโตะ)
ผมก้มหัวเล็กน้อยให้เจ้าหญิงโนเอลและซากุไร-คุง
และโดยไม่สบตากับเจ้าหญิงโซเฟียกับอัศวินข้างเธอ, ผมออกจากที่นั่น
หืมม, ผมทำเละที่นั่นมั้ย?
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน