‘ในที่สุดไอ้เวรนั่นก็ไปซักที!’
เมื่อเห็นว่าตัวเองมีเวลาพักแล้วผมก็เลยนอนลงบนพื้นประมาณ 1 นาทีก่อนจะลุกขึ้นอีกครั้ง แม้ว่าอาการบาดเจ็บของผมจะหายดีหมดแล้ว แต่ร่างกายของผมก็ยังคงต้องการพักผ่อนอยู่ดี
ผมยืนขึ้นก่อนจะมุ่งหน้าไปหาเอเลนอร์ที่ซึ่งกำลังนั่งอยู่ในบาเรียที่ผมสร้างไว้ให้ ผมต้องวางเธอให้อยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้องเพื่อที่เธอจะได้เห็นการต่อสู้ของผมได้ แม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่สามารถขยับร่างกายได้ก็ตาม
เจ้าเข็มพิษนั่นคือสิ่งที่น่ารังเกียจมาก การเป็นอัมพาตจะคงอยู่ประมาณ 1 สัปดาห์และไม่มียาแก้พิษด้วย คุณต้องรอให้มันหายเองตามธรรมชาติประมาณ 1 สัปดาห์ สิ่งเดียวที่ไม่ต้องกังวลคือความจริงที่พิษจะทำงานกับผู้ที่มีพลังระดับต้นกำเนิดขั้นที่ 5 หรือต่ำกว่าเท่านั้น ถ้าเอเลนอร์มีพลังดั้งเดิมของเธอสิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้นเลย
เมื่อผมเดินเข้าไปใกล้เธอก็เห็นว่าเธอกำลังมองมาที่ผม ตาของเธอมองผมขึ้นๆ ลงๆ เพื่อพยายามหาอาการบาดเจ็บ ผมทำเพียงยิ้มและโบกมือให้เธอ
และเมื่อผมเดินมาถึงหน้าเธอผมก็ปลดบาเรียออกเพื่อพยายามพูดคุยกับเธอ แต่ก่อนหน้านั้นเอเลนอร์กลับชิงพูดขึ้นมาซะก่อน
“ฉันขอโทษ”
ขณะที่เธอพูดน้ำตาก็เริ่มไหลลงมาจากดวงตาของเธอ ซึ่งผมไม่เคยเห็นเลย ผมหมายถึงผมไม่เคยเห็นเธอหลั่งน้ำตามาก่อนเลยและตอนนี้เธอก็กำลังทำมันอยู่
ก่อนที่ผมจะได้ถามอะไรเธอก็พูดต่อ
“ป -เป็นเพราะฉ -ฉันเองที่ทำให้ธ -เธอต้องดึงศักยภาพของเธอออกมาใช้ ป -เป็นเพราะฉ -ฉ -ฉันเอง”
ยิ่งเธอพูดมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งสับสนเท่านั้น ผมใช้เวลาซักครู่ก่อนที่จะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นและในตอนที่ผมกำลังจะพูดอะไรบางอย่างนั้นผมก็กลับพูดไม่ออก ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจการระเบิดพลังของผมผิดว่าเป็นเทคนิคต้องห้าม
เธอเคยสอนผมว่าถ้าผมใช้เทคนิคต้องห้ามในการดึงศักยภาพของตัวเองออกมาใช้จะทำให้มีพลังมากขึ้นชั่วขณะหนึ่ง แต่หลังจากนั้นศักยภาพของผู้ใช้จะลดลง
ผมที่กำลังจะหักล้างความคิดของเธอก็หยุดลงซะก่อนเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้
‘เดี๋ยวนะ’
‘ทำไมเราต้องแก้ความเข้าใจผิดของเธอด้วยหล่ะ? ในเมื่อสามารถใช้สิ่งนั้นเพื่อประโยชน์ของตัวเองได้’
ผมยิ้มอย่างขมขื่นราวกับพยายามซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้แต่ก็ทำไม่ได้ ผมคุกเข่าลงตรงหน้าเอเลนอร์ก่อนจะจับมือของเธอขึ้นมาและมองตาของเธอพร้อมกับใช้มืออีกข้างเช็ดน้ำตาให้เธอ
“ทำไมอาจารย์ถึงร้องไห้หล่ะครับ? อาจารย์ผู้ยอดเยี่ยมที่ผมเคารพและเทิดทูนสุดหัวใจจะมาร้องไห้แบบนี้ยังไงกันครับ?”
“ทำไมหล่ะ?”
ครั้งนี้เอเลนอร์ถามออสตินกลับมา เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมกัน? ทำไมเขาถึงมาได้ไกลถึงเพียงนี้ สำหรับเธอที่พยายามมาคนเดียวโดยไม่เคยได้รับการสนับสนุนมาก่อนแบบเธอ เธอไม่สามารถระงับความรู้สึกผิดได้ เธอเป็นอาจารย์ที่ทำให้ลูกศิษย์ตัวเองต้องใช้เทคนิคต้องห้าม
“ทำไมเธอถึงไม่หนีไปกัน? เธอคงจะเอาตัวรอดได้ง่ายกว่า…ทำไมกัน ไม่ใช่ว่าเธอบอกฉันว่าเธอจะหนีงั้นเหรอ?”
ผม ‘ยิ้ม’ ให้กับคำพูดของเธอขณะที่จับใบหน้าของเธอไว้และมองตรงเข้าไป
“ทำไมงั้นเหรอครับ?”
“มันก็แค่เรื่องง่ายๆ ครับนั่นเพราะผมรักคุณไงครับ เอเลนอร์”
คำพูดของผมฟังดูแผ่วเบา แต่ในโลกที่เงียบงันนี้ เสียงของผมนั้นไม่ต่างจากเสียงฟ้าร้องดังกึกก้องที่ดังอยู่ในหูของเอเลนอร์เลย
“เธอหมายถึงในฐานะอาจารย์ช -ใช่ไหม?”
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเรียกเอเลนอร์ด้วยชื่อแทนที่จะเป็นคำว่าอาจารย์
นี่เป็นครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเอเลนอร์ในฐานะจักรพรรดิที่มีชื่อเสียงและมีผู้ชายมากมายหมายปอง
เมื่อเธอมีชื่อเสียงและความงามของเธอก็เลื่องลือ มีผู้ชายหลายคนที่ต้องการจะจับมือเธอเพื่อขอแต่งงาน แต่เธอก็ไม่เคยสนใจพวกเขาเลย
เอเลนอร์มาถึงจุดนี้ได้ด้วยตัวของตัวเองคนเดียว เนื่องจากปัญหาที่เธอเผชิญในตอนที่กำลังเติบโตนั้นเลยทำให้เธอมีความไม่ไว้วางใจอย่างมากต่อผู้อื่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผู้ชาย ไม่ว่าคนอื่นจะแสดงความจริงใจต่อเธอมากเพียงใดเธอก็ยังคงนิ่งเฉยอยู่ตลอด
แม้เวลาจะผ่านไปนานแล้วโดยที่เธอยังคงเป็นโสดมาตลอด เธอก็ไม่เคยไว้ใจใครเลย เธอรู้ว่าสิ่งนี้เป็นปัญหา แต่เธอก็ไม่สามารถแก้ไขมันได้ แม้แต่กับจักรพรรดิคนอื่นเธอก็ไม่เคยอ่อนข้อให้
เวลาผ่านไปจนความรู้สึกเหงาเข้ามาในชีวิตของเธอและนั่นคือตอนที่เธอคิดจะรับลูกศิษย์เพื่อเติมเต็มช่องว่างนั้น นั่นคือตอนที่เธอได้พบกับออสติน เด็กชายที่เอาแต่อ้างตัวว่าเขาจะเป็นเหมือนเธอ
ตั้งแต่นั้นมาเธอก็ค้นพบช่องทางที่จะจัดหา ‘ความรัก’ ให้กับตัวเอง เขาเติมเต็มช่องว่างในชีวิตของเธอ ดังนั้นเธอจึงสาบานว่าจะปกป้องเขาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม สำหรับเธอลูกศิษย์ของเธอถูกเสมอ
เธอเคยคิดมาตลอดว่าเขาเป็นเด็ก แต่ตอนนี้ ณ ที่แห่งนี้ ในตอนที่เด็กคนนั้นต่อสู้อย่างไม่ย่อท้อเพื่อช่วยชีวิตเธอ ในตอนที่เขาไม่ลังเลที่จะสละศักยภาพของตัวเองในอนาคตเพื่อเธอ แม้ว่าเขาจะชนะแล้วก็ตาม ความคิดแรกที่เขาทำคือตรวจสอบความปลอดภัยของเธอ
และตอนนี้เขาก็เลือดร้อนถึงขนาดคุกเข่าลงต่อหน้าเธอและสารภาพรักออกมา ชั่วขณะหนึ่งหัวใจของเธอเริ่มเต้นเร็วขึ้นและร่างกายของเธอก็ร้อนขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี
เมื่อเห็นท่าทีที่ลุกลี้ลุกลนของเอเลนอร์ผมก็อยากจะหัวเราะออกมาจริงๆ แต่ก็กลั้นมันไว้ได้ ผมยิ้มขี้เล่นพร้อมกับส่ายหัว จากนั้นผมก็จับมือข้างหนึ่งของเธอพร้อมกับทำสีหน้าจริงจังที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ครั้งแรกที่ผมพบเอเลนอร์คือตอนที่ผมยังเด็ก ผมอยากเป็นแบบคุณ, ชื่นชมคุณและผมก็รักธนูมาโดยตลอด”
“แล้วโชคก็เข้าข้าง…”
‘จะจัดการเธอแบบไหนดีนะ?’
“คุณมาเป็นอาจารย์ของผม คุณไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นผมมีความสุขแค่ไหน ผมนอนไม่หลับเป็นวันๆ เลยแหละ”
‘เพราะผมอยากแข็งแกร่งขึ้นอะนะ’
“มันค่อยๆ เริ่มขึ้นอย่างช้าๆ ยิ่งผมใช้เวลากับคุณมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งหลงใหลในตัวคุณมากขึ้นเท่านั้น ตอนแรกผมคิดว่ามันไม่ดีและอยากจะระงับมันไว้ แต่ในตอนที่ผมอยู่ห่างจากคุณเป็นเวลานาน ไม่มีสักวินาทีเลยที่ผมจะไม่คิดถึงคุณ”
“ดังนั้นผมจึงตัดสินใจว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต ผมก็จะทำให้คุณเป็นของฉันให้ได้”
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต