WS บทที่ 118 เมืองดอนกลิน PART 1
ในหอคอยของพ่อมดลีโอ เมอร์ลินกําลังรออยู่หน้าประตูห้องของเลอแลนก้า
“ว้าย!!”
ทันทีที่เธอเปิดประตูห้อง เธอก็ร้องตกใจที่เห็นเมอร์ลินรออยู่หน้าประตูเงียบ ๆ เธอมองค้อนอย่างไม่พอใจ ก่อนค่อย ๆ เผยรอยยิ้มออกมา “พ่อมดเมอร์ลิน คุณพร้อมแล้วรึยัง”
“คิดว่าพร้อมแล้ว เราจะไปที่ห้องโถงภารกิจเลยมั้ย”
“อืม ไปกันเถอะ” เลอแรนก้ากล่าวอย่างสงบ
ในช่วง 5วันนี้ เธอเองก็เตรียมตัวในการเดินทางเช่นเดียวกัน เมอร์ลินรู้สึกสงสัยแต่เขาก็ไม่ได้ถามเธอเพราะมันล่วงล้ําความเป็นส่วนตัวมากเกินไป
หลังจากเดินทางสักพัก พวกเขามาถึงห้องโถงภารกิจ เมื่อพวกเขามาถึงก็พบว่าพ่อมดโฮล์มส์ กับแม่มดรีลลิสได้มาถึงก่อนหน้านี้แล้ว
“แม่มดเลอแรนก้า พ่อมดเมอร์ลิน ถ้าพวกคุณพร้อมแล้ว เราออกเดินทางกันเถอะ” โฮล์มส์กล่าวพลางมองทั้งคู่อย่างไร้อารมณ์
ทั้งคู่ต่างพยักหน้ารับทราบอย่างเงียบ ๆ จากนั้นพวกเขาทั้งสี่คนเดินเท้าไปที่จัตุรัสที่กว้างขวางที่นี่มีวงแหวนเวทย์อันลึกลับสลักมากมายได้พื้น
เมอร์ลินเคยเห็นวงแหวนเวย์แบบนี้มาก่อน มันดูคล้ายกับวงแหวนเวทย์ในเทือกเขาเคอร์ดิช
ที่จัตุรัสแห่งนี้แนสถานที่ในการขนส่งเหล่านักเวทย์ไปยังพื้นที่ที่ห่างไกลโดยที่สร้างวงแหวนเวทย์นี้จะต้องนักเวทย์ระดับเจ็ดขึ้นไปซึ่งภายในดินแดนมนต์ดําแห่งนี้มีแห่งไม่กี่สิบคนเท่านั้น
โฮล์มส์เป็นผู้นําในภารกิจนี้ เขาพาเมอร์ลินและคนอื่น ๆ เข้ามาเข้าในวงแหวนเวทย์
เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช้ครั้งแรกที่โฮล์มส์ใช้วงแหวนเวทย์พวกนี้ เขาได้ทําการปรับวงแหวนเวทย์ ที่อยู่บนแท่นตรงกลางเวทย์ ผู้ใช้ต้องมีความชํานาญในการใช้เครื่องมือไม่อย่างนั้นพวกเขาอาจถูกส่งไปยังสถานที่ที่ไม่รู้จัก
“เอาล่ะพร้อมแล้ว ไปกันเลย” โฮล์มส์กล่าวพลางเอื้อมมือไปของหน้า เขาส่งพลังจิตออกไปทําให้วงแหวนเวทย์เริ่มทํางาน
*หวุ่ม*
เสาแสงพุ่งขึ้นและโฮล์มส์ได้หายไปในวงแหวนเวทย์ เขาถูกส่งไปยังที่ที่ไม่รู้จักแล้ว
ส่วนคนอื่น ๆ ได้ส่งพลังจิตไปที่วงแหวนเวทย์ จากนั้นเสาแสงสามต้นได้ปรากฏขึ้นมาและพวกเขาได้หายไปจากบริเวณนั้น
ลําธารอันใสสะอาด นกน้องส่งเสียงร้องขับขาน พวกมันค่อย ๆ บินลงบนโขดหิน มันก้มลงไปในลําธารเพื่อกินน้ํา แต่ทันใดนั้นเองได้มีคลื่นพลังประหลาดได้ปรากฏขึ้นพร้อมกับแสงสีขาว
*หวุ่ม*
ร่างของคนกลุ่มได้ปรากฏใกล้กับลําธาร สีหน้าของพวกเขาซีดเผือดเล็กน้อย
“ที่นี่คือ?” เมอร์ลินมองไปรอบ ๆ และพบว่าตัวเองอยู่กลางปา พวกสัตว์ป่าต่างวิ่งหนีไปด้วยความตกใจ
หลังจากพบว่าตัวเองไม่ได้ตกอยู่ในอันตาย เขาจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก เขารู้สึกไม่ค่อยดีกับการเดินทางด้วยวงแหวนเวทย์ ในระหว่างเดินทางเขารู้สึกเหมือนได้รับแรงกดดันอันรุนแรง
ในตอนที่เขาเดินทางจากเทือกเขาเคอร์ดิช มันยังไม่เป็นแบบนี้เลย
“พวกคุณไม่เป็นไรใช่มั้ย?” เมอร์ลินถาม
ใบหน้าของโฮล์มส์ซีดเล็กน้อยแต่เขาก็กลับเป็นปกติอย่างรวดเร็ว ส่วนเลอแรนก้ากับรีลสิสพยักหน้าเพื่อแสดงว่าไม่เป็นไร จากนั้นโฮล์มส์ได้หยิบแผนที่ที่ได้รับจากห้องโถงภารกิจขึ้นมาและกางออก
“ตามแผนที่ พวกเราน่าจะอยู่แถว ๆ เทือกเขาคาเวนนอกซึ่งอยู่ห่างจากเมืองดอนกลินไปทางตะวันออก 48กิโลเมตร” เขากล่าวพลางชี้ไปที่แผนที่
อาณาจักรแบล็กมูนนั้นมีขนาดใหญ่โตเนื่องจากก่อตั้งโดยเมืองต่าง ๆ เข้าด้วยกันดังนั้นทางดินแดนมนต์ดําจึงมอบแผนที่ให้ในระหว่างทําภารกิจ
พ่อมดโฮล์มส์เก็บแผนที่ลงและพูดอย่างไม่เฉยเมยว่า “ออกเดินทางกันเถอะ พวกควรไปถึงเมืองดอนกลิ่นภายในหนึ่งวัน”
จากนั้นพวกเขาได้เดินทางไปตามลําธารไปยังบริเวณรอบนอกของภูเขา…
“ท่านมาควิสที่ชานเมืองทางตะวันตกย่ําแย่มากขอรับ ทางเราพบศพ 28ราย สภาพศพเละเทะแขนขาฉีกขาด เลือดถูกสูบจนหมดตัว” ชายร่างสูงล่ําสันสวมชุดเกราะกล่าว
มาควิสบารอสซ่ากําลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ขนาดใหญ่ ในฐานะที่เขาเป็นผู้บัญชาการสูงสุดและเป็นผู้ปกครองเมืองดอนกลิน เขามีอัศวินนับแสนนายใต้บัญชาของเขาแต่อย่างไรก็ตามสถานการณ์ที่เขากําลังประสบนี้มันย่ําแย่มาก
“พ่อมดปาริโอ ท่านได้สืบสวนเรื่องนี้ไปถึงแล้ว พวกค้างคาวแวมไพร์มันกําลังทําอะไรอยู่?” มาควิสบารอสซ่าถามพ่อมดชุดดําที่อยู่ข้าง ๆ เขา
“ท่านมาควิสผู้ยิ่งใหญ่ จากการที่ข้าสอบสวนมา ข้าเกรงว่าอาจมีอสูรธาตุมืดที่ชั่วร้ายอาศัยอยู่ใกล้กับเมืองดอนกลิ่นจึงทําให้ค้างคาวแวมไพร์ปรากฏตัวรอบ ๆ เมือง”
“แล้วมีวิธีจัดการพวกมันมั้ย” มาควิสบารอสซ่าถามอย่างรวดเร็ว
พ่อมดปาริโอคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “ค้างคาวพวกนี้มันแปลกมาก พวกมันไม่กลัวการโจมตีปกติแต่กลัวการถูกแช่แข็ง ดังนั้นเราจําเป็นต้องค้นหารังของมันให้เจอก่อน จากนั้นเราจึงส่งนักดาบนแข็งระดับสี่ขึ้นไปจัดการพวกมัน”
ทันทีที่มาควิสบารอสซ่าได้เห็นหนทางแก้ปัญหา ท่าทีของเขาก็ผ่อนตลายเล็กน้อย “ถ้าอย่าง นั้นก็เดินทางไปจัดการพวกมันเดี๋ยวนี้เลย”
พ่อมดพาริโอมองไปรอบ ๆ และกล่าวว่า “ข้าต้องการพ่อมดซิมป์กับนายพลวอร์ตันและนัก ดาบน้ําแข็งระดับสี่ขึ้น 30นาย ไปจัดการพวกมันขอรับ”
“ข้าต้องขอโทษด้วยนะพ่อมดซิมป์ที่ทําให้ท่านต้องลําบากแต่ท่านช่วยไปกับพ่อมดปาริโอ เพื่อกําจัดค้างคาวแวมไพร์”
จากนั้นเขาก็หันไปหาชายชุดเกราะกํายํา “นายพลวอร์ตัน เลือกนักดาบน้ําแข็งระดับสี่ขึ้นไป 30นาย ให้พวกเขาติดตามพ่อมดปาริโอไป”
ชายชุดเกราะพยักหน้าและหันหลังไปเลือกนักดาบน้ําแข็ง
“ข้าหวังว่าเราจะสามารถกําจัดพวกมันทั้งหมดได้ซะที” มาควิสบารอสซ่าถอนหายใจและจ้องมองเบื้องหน้าอย่างคาดหวัง