เมื่อกุยแกได้ยินเช่นนี้เขาก็ยืดตัวขึ้นในทันที จากนั้นก็โค้งคำนับอย่างเคารพและตอบว่า: “ข้าจะทำให้สำเร็จ!”
เย่เฉินพยักหน้าแล้วถามว่า “กุยแก ตามจากการคาดการของเจ้าจะใช้เวลานานแค่ไหนสายลับถึงจะมาถึง?
กุยแกลูบคางที่ไร้เคราของเขาและขบคิดอยู่ชั่วครู่ แล้วกล่าวว่า:
“ นายท่านสถานที่แห่งนี้อยู่ทางตะวันตกของหยูโจวมณฑลเหลียวหนิง ทางทิศเหนือเป็นดินแดนของเผ่าอูหวน แต่ถนนนั้นขรุขระและต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งวันเพื่อให้สายลับสายลับเดินทางมาถึง คาดว่าอีกสองวันยี่ดันจะส่งสายลับไปตามท้องถนนและรอให้สายลับที่มาสำรวจในป่ากลับมาก่อนต้องใช้เวลาอีกอีกสองวัน จากการคาดเดาของข้าควรจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยห้าวันทหารม้าถึงจะมาถึง “
“ห้าวัน … เวลาก็เพียงพอแล้วเจ้าควรเตรียมตัวให้เรียบร้อย ข้าจะไปลกเอี๋ยงก่อนและเมื่อข้ากลับมา ข้าจะได้จัดการกับทหารม้าอูหวน” เย่เฉินหรี่ตาก่อนจะพูด
กุยแกพยักหน้าจากนั้นโค้งคำนับและกล่าวว่า:
“ ท่านลอร์ดต้องระมัดระวังให้มาก ในการไปลกเอี๋ยงมีอันตรายอยู่ทุกย่างก้าว! แม้ว่าการวางกลยุทธ์จะเป็นสิ่งที่ดี แต่ในหลาย ๆ กรณีก็มักไม่เป็นที่น่าพอใจ แม้ว่าพลังโลหิตที่อยู่รอบ ๆ ลอร์ดจะหายไปถึงเจ็ดหรือแปดส่วนแล้ว แต่ก็ยังคงล้อมรอบท่านลอร์ดอยู่เล็กน้อย ข้าไม่สามารถตัดสินได้ว่าอันตรายเหล่านี้มาจากไหน อย่างไรก็ตามข้าสามารถสรุปได้ว่าไม่ว่าท่านจะไปที่ใดสายธารโลหิตก็จะย้อมไปทุกที่ แม้ว่าท่านลอร์ดจะกล้าหาญ แต่ท่านจะต้องไม่ฆ่าคนพลการ สิ่งนี้จะส่งผลต่อโชคของท่านและจะนำหายนะมากมายมาสู่ท่านลอร์ด อย่างน้อยด้วยอำนาจของท่านลอร์ดในตอนนี้ ก็ยังไม่สามารถต่อกรกับมันได้หรือแม้แต่อาจจะถูกทำลายเสียเอง “
เย่เฉินตกตะลึงเมื่อได้ยินคำเตือนนี้ เขาไม่คาดคิดว่ากุยแกจะพูดแบบนี้
แต่ทันใดนั้นเย่เฉินก็ขมวดคิ้ว
ไม่ว่าข้าจะไปที่ไหนโลหิตก็ไหลเป็นแม่น้ำ …
เย่เฉินพูดซ้ำด้วยเสียงต่ำ
หลังจากนั้นไม่นานเจตนาแห่งการสังหารที่น่ากลัวก็เพิ่มขึ้นอย่างบ้าคลั่ง
ในตอนนี้เย่เฉินได้เข้าใจแล้วว่าอันตรายที่กุยแกพูดถึงมาจากไหน
ผู้เล่น! อันตรายที่กุยแกกล่าวมาจากผู้เล่น!
กุยแกไม่สามารถทำนายได้อย่างแม่นยำหากเขาเป็นผู้เล่นเช่นเดียวกับเย่เฉิน
เป็นเพราะพวกเขาอย่างแท้จริงที่กุยแกกล่าวว่าไม่ว่าเย่เฉินจะไปที่ไหนโลหิตจะไหลนองไปทั่ว
เพราะผู้เล่นเป็นพวกที่ไร้ยางอายในโลกนี้!
เพราะนี่คือโซนมือใหม่! เพราะการตายในที่นี้ มีเพียงบทลงโทษเดียวคือการลดระดับ!
สิ่งที่เรียกว่าการลงโทษประหารชีวิตนั้นจึงไม่ทำให้ใครเกรงกลัว!
สิ่งที่กุยแกพูดได้บอกเย่เฉินอย่างชัดเจนว่าผู้เล่นจะเล่นตามความแนวคิดของตัวเองเช่นเดียวกับเย่เฉินและเป็นผู้เล่นยังมีจำนวนมากอีกด้วย
แม้ว่ากุยแกจะบอกไม่ได้ แต่เย่เฉินเข้าใจดี! เรื่องที่คล้ายกันที่มักจะเกิดขึ้นในชีวิตก่อนหน้านี้คือเมื่อใครได้ของดีจะต้องมีคนมาไล่ปล้นและฉกชิงในทันที
บางคนได้รับการติดตามจากบุคคลสำคัญทางประวัติศาสตร์และจะมีกองกำลังจำนวนมากปรากฏตัวขึ้นข่มขู่และล่อลวงเพื่อฉกฉวยบุคคลสำคัญทางประวัติศาสตร์
แม้ว่าบุคคลในประวัติศาสตร์จะไม่สามารถถูกแย่งชิงได้ แต่ก็ไม่สามารถหยุดยั้งฝีเท้าของกองกำลังเหล่านั้นได้เลย
ในชีวิตนี้เย่เฉินได้สร้างประกาศโลกครั้งแรกเมื่อเกมเริ่มต้นขึ้นและคนทั้งโลกก็จดจำเย่เฉินได้!
ไม่นานหลังจากนั้นเย่เฉินเป็นคนแรกที่สร้างหมู่บ้าน ขุนพลระดับราชาคนแรก เป็นคนแรกที่ฆ่าแม่ทัพอูหวน เป็นคนแรกที่ยกระดับหมู่บ้านเป็นเมืองหลุนฮุย เป็นคนแรกที่ได้รับการยอมรับแม่ทัพในประวัติศาสตร์ระดับพิเศษเตียนอุย ละยังได้ข้าราชการในประวัติศาสตร์พิเศษกุยแก
ทุกคนเห็นการประกาศระดับโลกและชื่อของเย่เฉินก็เป็นที่รู้จักไปทั่วโลก
ในช่วงแรกของเกมหลายคนยังไม่รู้วิธีเล่นเกม แต่เย่เฉินกลับสร้างเรื่องราวที่ใกล้เคียงกับตำนานขึ้นมา
ทุกคนต่างคิดว่าเย่เฉินเข้าใจความลับของเกม คนส่วนมากต่างอิจฉาเย่เฉิน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในโลกที่ผิดปกตินี้การเล่นเกมสามารถทำให้ร่างกายที่แท้จริงแข็งแกร่งขึ้นได้ หลายคนต้องการจะพบเย่เฉินและต้องการรู้ข้อมูลจากเย่เฉิน
อย่างไรก็ตามคนเหล่านี้ยังมีอยู่ไม่มากนัก คนส่วนใหญ่ต้องการจับเย่เฉินและควบคุมเย่เฉินให้ได้!
และนี่คือสิ่งที่เย่เฉินเกลียดมาโดยตลอด เขามองเห็นความโลภ ความปรารถนาและความหวังที่อยู่ในหัวใจส่วนลึกของมนุษยชาติ
ดูเหมือนว่าจะมีหลายคนเริ่มคิดถึงข้าแม้ว่าจะไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร …
อย่างไรก็ตามนี่ไม่สำคัญ …
สิ่งสำคัญคือ … ไม่ว่าจะเป็นใครไม่ว่าสถานะอะไรหากกล้าขาวงทางข้า …
ฆ่า! ! !
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้กลิ่นอายแห่งการสังหารของเย่เฉินก็ปะทุออกมาจากร่างของเขาและ “ตูมม” แรงกดดันที่รุนแรงก็พุ่งตรงไปสู่ท้องฟ้า
อำนาจป่าเถื่อนครอบงำผสมกับแรงกดดันที่เหยียดหยามและคล้ายจะบนขยี้ทุกอย่างเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ
“ท่านลอร์ด … ” กุยแกสังเกตเห็นกลิ่นอายแห่งการสังหารที่รุนแรงของเย่เฉินและยังสังเกตเห็นความมุ่งมั่นของเย่เฉิน เขาอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านแล้วตะโกนออกไป
เย่เฉินถอนความคิดของเขากลับไป จากนั้นมองไปที่กุยแกและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง: “ถ้าข้าหลาดกลัวเพียงเพราะอันตรายที่อยู่ด้านหน้า ข้าก็ไม่สมควรที่จะเป็นนายท่านของเจ้า!”
เมื่อพูดแบบนี้ดวงตาของเย่เฉินก็หดตัวลงและจากนั้นเขาก็ตะโกนว่า: “ข้าอยากจะเห็นว่าสัตว์ประหลาดพวกนั้นจะยืนต่อหน้าข้าได้อย่างไร
“ ตูม ตูม”
กลิ่นอายบนร่างของเย่เฉินระเบิดออกพร้อมกับถ้วยในมือของเขาในทันที
กลิ่นอายที่ทำให้ผู้คนไม่กล้าเงยหน้าปรากฏขึ้นบนร่างของเย่เฉินอย่างเงียบ ๆ จากนั้นมันก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ
ลมหายใจนั้นแสดงถึงอำนาจปกครองที่ป่าเถื่อนดุร้าย ผสมกับบรรยากาศของราชาที่แผ่ออก