บทที่ 57 สุนัขจู่โจม
บทที่ 57 สุนัขจู่โจม
หลังจากนิ่งเงียบไปนาน สือจื่อจิ้นก็เอ่ยขึ้น “ผมขอโทษ”
ซูเถาขยี้ตา “คุณไม่จําเป็นต้องพูดขอโทษ ฉันจะโทรหาพี่เผยในภายหลัง และขอโทษเธอด้วยตนเอง”
เผยตงรู้สึกเสียใจต่อลูกน้องมากแค่ไหน เธอจะเกลียดกู้หมิงฉือมากเท่านั้น
ซูเถาไม่กล้าโทรหาอีกฝ่ายจริง ๆ
สือจื่อจิ้นเห็นความลำบากใจของอีกฝ่ายที่ฉายชัดออก “ผมไปบอกเองดีกว่า พอดีว่าผมมีเรื่องจะคุยกับเธอ”
สี่ทุ่มกว่าในตอนดึก ซูเถาได้รับโทรศัพท์จากเผยตง
“พลตรีสือบอกฉันหมดแล้ว เธออยากทำก็ทำเถอะ แต่ห้ามไปเจอเขาเด็ดขาด ฉันจะส่งสุนัขจู่โจมไปให้เธอ มันได้รับการฝึกฝนมาแล้ว มีความสามารถในการดมกลิ่น มันคุ้นเคยกับลมหายใจของกู้หมิงฉือมาก เมื่ออีกฝ่ายอยู่ใกล้ภายในระยะร้อยเมตร มันจะส่งเสียงเห่าขึ้น ซูเถา ฉันและพลตรีสือเป็นห่วงเธอมากนะ ฉันไม่อยากให้เธอเป็นอะไรไปแม้แต่น้อย และฉันหวังว่าเธอจะระวังตัว”
นี่เป็นครั้งแรกที่ซูเถาได้ยินอีกฝ่ายพูดมากขนาดนี้ คำพูดของเผยตงทำให้เธอเริ่มแสบจมูก เธอพยักหน้าในขณะที่กอดเครื่องสื่อสารไว้
“ขอบคุณค่ะพี่เผย และฉันก็ขอโทษมาก ๆ ค่ะพี่เผย”
หัวใจของเผยตงที่อยู่ปลายสายก็อ่อนยวบทันที “ไม่เป็นไร ความเกลียดชังเป็นเพียงความเกลียดชังของฉันกับเขาและไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย”
ซูเถาลูบจมูก และพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้
“พี่เผยคุณจะกลับมาที่นี่เมื่อไหร่? ฉันไม่ได้เจอคุณมานานแล้ว”
“ฝั่งตะวันตกเริ่มสร้างกําแพงป้องกันแล้ว และฉันกลัวว่าจะมีซอมบี้วิวัฒนาการรุกล้ำเข้ามา ฉันเลยยังไม่สามารถไปไหนได้”
“ตกลง งั้นคุณก็ดูแลตัวเองด้วยนะ”
……
เมื่อวางสาย สือจื่อจิ้นก็กล่าวว่า
“สุนัขทหารตัวนี้ เป็นสุนัขทหารเกษียณที่ปู่ของเผยตงทิ้งไว้ มันมีอายุสิบหกปี เป็นลูกรักของเผยตง ตอนแรกผมต้องการจะเลี้ยงมันด้วยตัวเองเพื่อให้ผ่านช่วงเวลาสุดท้ายในไม่กี่ปีนี้ มาตอนนี้คุณต้องการมัน ไม่พูดอะไรมากเธอก็ส่งให้แล้ว”
ซูเถาสูดจมูก “ในสายไม่ได้บอกเลยว่าเป็นลูกรักมากซะหน่อย ไม่เอาน่าคุณก็”
สือจื่อจิ้นยิ้ม “รีบเข้านอนเถอะ”
ซูเถาก้าวไปสองก้าวและหันหลังกลับทันที “พรุ่งนี้จะมีสงครามเย็นไหม”
“คุณต้องการเหรอ?”
“ก็อยาก เพราะคุณยังไม่ตอบตกลงที่จะพาฉันไป แต่คุณมาชวนฉันคุย ฉันก็เย็นชาไม่ได้”
สือจื่อจิ้นรู้สึกขำเมื่อได้ยินคําพูดตลก ๆ นี้ “ถ้าอย่างนั้นผมจะเริ่มขอสันติภาพตกลงไหม”
ดวงตาของซูเถาเปล่งประกาย “นี่คุณตกลงแล้วเหรอ”
“คุณคิดมากไปแล้ว ผมยังต้องพิจารณาอีก แค่ตอนนี้ขอสันติภาพต่อกันก่อน”
ใจซูเถาห่อเหี่ยวอีกครั้ง “ถ้าอย่างนั้น ฉันปฏิเสธการขอสันติภาพครั้งนี้”
สือจื่อจิ้นไม่สนใจ “ผมขอสันติภาพเพียงฝ่ายเดียว คุณมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ ตอนนี้ผมจะไปส่งคุณที่ห้อง ไปกันเถอะพี่ใหญ่”
ซูเถามาถึงประตูอย่างอึดอัดใจ และรีบไล่เขาไป
“คุณไปเถอะ แล้วพรุ่งนี้ไม่ต้องส่งข้อความหาฉันไม่ต้องมาคุยกับฉัน เข้าใจไหม?”
คําตอบคือเสียงบอกราตรีสวัสดิ์ของสือจื่อจิ้น
วันรุ่งขึ้นซูเถาตื่นขึ้นมาด้วยเหงื่อท่วมกาย หญิงสาวจึงลุกจากเตียงและรีบไปอาบน้ำทันที
เมื่อเธอออกมาก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงอาทิตย์ดวงมหึมาอย่างน่าขันก่อนแปดโมงเช้า กำลังส่องแสงเหมือนหลอดไฟขนาดใหญ่ จนไม่สามารถลืมตาได้ ทั้งร้อนทั้งแห้งแล้ง
นี่เพิ่งจะเดือนห้าก็ร้อนมากขนาดนี้แล้ว รอให้เธอเดินทางไปกับกองทัพผู้บุกเบิกจะไม่ร้อนกว่านี้เหรอ?
เจ้าแมวก็กระหายน้ำจนวิ่งมาถูขาของเธออย่างออดอ้อน ซูเถาจึงรีบเติมน้ำลงในอ่างที่ว่างเปล่าอย่างรวดเร็ว จากนั้นฉันก็เอาหมูเส้นชิ้นสุดท้ายจากตู้เย็นมาละลาย หั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ ป้อนให้พวกมันกิน
หลังจากป้อนอาหารเฮยจือหม่าแล้ว พวกมันร้องราวกับตะโกนว่า ‘แม่’ อีกครั้ง ตะโกนขณะนอนอยู่บนพื้นหงายโชว์ท้อง และทำท่าเหมือนทารก
ไป๋จือหม่าจับเกาะขาของเธอและเลียอย่างบ้าคลั่ง ดวงตากลมโตราวกับจะมีคำว่า ‘หิว’ ที่น่าสงสารเขียนไว้
ซูเถาอยากจะตะโกนขอความช่วยเหลือ รีบหยิบนมแพะออกมาและพยายามจะพูดคุยเจรจากับพวกมัน
“เด็กดี พวกเธอดื่มนมได้ไหม? แม่ไม่มีเนื้อแล้วจริง ๆ”
ไป๋จือหม่าเข้ามาใกล้และสูดดมอย่างไม่สนใจ พยายามเกาะขาของเธอแน่นพลางร้องคร่ำครวญเหมือนแมวน้อยน่าสงสารที่แม่ไม่ต้องการ
การเจรจาไม่สำเร็จผล ซูเถาจึงต้องประนีประนอม ดูเหมือนว่าเธอจะต้องทําคะแนนสมทบเพื่อแลกซื้อเนื้อเพื่อเติมเต็มท้องของพวกมัน และสุนัขจู่โจมก็กำลังถูกส่งมาก็เป็นสัตว์กินเนื้อเช่นกัน
สามปากท้อง…
ซูเถาอุ้มเจ้าเหมียวขนปุกปุยไว้เพื่อลงไปชั้นล่าง และเตรียมจะพาไปที่สำนักงาน แต่เพิ่งจะลงไปที่ชั้นสองก็ได้ยินเสียงคนโต้เถียงกันอย่างดุเดือด โดยมีผู้อยู่อาศัยเกือบทั้งหมดบนชั้นสองและสามเข้าร่วมการต่อสู้
ผู้เช่าบางคนที่เธอจําได้ว่าเป็นคนอ่อนโยนและซื่อสัตย์นั้นก็โมโหจนหน้าดำหน้าแดง
มีเพียงพี่น้องคู่หนึ่งเท่านั้นที่อยู่ด้านข้างและไม่ได้เข้าร่วม
ซูเถาจําพวกเธอได้ พวกเธอคือคนที่จวงหว่านบอก เพราะข่าวเชิงลบของเถาหยางจึงถามว่าสามารถเช่าห้องชุด 1 ห้องนอน 1 ห้องนั่งเล่นแค่หนึ่งเดือนได้ไหม พี่น้องที่ระมัดระวังตัวทั้งคู่ ชื่ออะไรเธอก็จำไม่ได้แล้ว
เธอถามพี่น้องสองคนนั้นว่า “พวกเขาทะเลาะกันเรื่องอะไร”
คนที่ตอบดูเหมือนว่าจะเป็นน้องสาวที่อายุสิบกว่าปี สายตามองลงไปที่ผู้คนและเอ่ยเบา ๆ “เราก็ไม่รู้ พวกเราก็เพิ่งมาเหมือนกัน”
เมื่อเห็นแมวสองตัวอยู่ในอ้อมแขนของซูเถา ดวงตาของสองพี่น้องพลันเป็นประกายขึ้น พวกเขาอยากจะสัมผัสพวกมัน แต่ก็ยังทำไม่ได้
ทันใดนั้นเฮยจือหม่าก็แยกเขี้ยวใส่พวกเขา และมีเสียงร้องเตือนออกมาจากลําคอของมัน ไป๋จือหม่าพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของซูเถา อุ้งเท้าเล็ก ๆ ของมันพันรอบคอของหญิงสาว และไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย
สองพี่น้องรีบถอยออกมาด้วยความหวาดกลัว
ซูเถาคิดว่าแมวทั้งสองตัวกําลังต่อต้านคนแปลกหน้า และเริ่มสงบหลังจากยืนห่างกันสองช่วง
เธอหยุดและฟังเนื้อหาการทะเลาะวิวาทของทุกคนสักพัก และพบว่ามันเกิดจากถุงขยะที่ไม่มีผู้รับเป็นเจ้าของเท่านั้น
ยิ่งอากาศร้อนระอุยิ่งทำให้ทุกคนเกิดอารมณ์หงุดหงิด
เธอไม่ได้กังวลอะไรมาก ตราบใดที่ไม่ลงไม้ลงมือกันก็พอ จากนั้นก็หมุนตัวเดินไปที่อาคารสํานักงานพร้อมกับแมวในอ้อมแขน
เมื่อจวงหว่านได้ยินเช่นนั้น เธอก็จําได้ทันทีว่า
“เมื่อเร็ว ๆ นี้ทุกคนโกรธมาก และไปทะเลาะวิวาทกันสองครั้งแล้วที่ด้านข้างของอาคารหมายเลขหนึ่ง จนผู้เช่าต้องดึงฉันทำไปหนังสือรับรองถึงรู้ว่าไม่รู้ว่าเสื้อผ้าของใครตกลงมาชั้นล่าง และมาปิดระเบียงของผู้เช่าชั้นล่างจนทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็กแค่นี้”
ซูเถาพูดไม่ออก “เดี๋ยวอีกสองสามวันจะติดตั้งเครื่องปรับอากาศที่ส่วนกลาง เพื่อลดความโกรธของพวกเขา”
ไป๋จือหม่าและเฮยจือหม่ากลับมาเป็นปกติ และวิ่งไปเกาะจวงหว่านพร้อมอ้าปากขออาหาร
พอดีกับที่ป้าฉีมารายงานงาน เมื่อเจ้าขนสองตัวดูเหมือนจะรู้ว่าเธอเป็นคนส่งเนื้อก็วิ่งไปเกาะกับป้าฉีอย่างออดอ้อนทันที
จวงหว่านยิ้มและบอกซูเถาว่า “คุณเลี้ยงพวกมันจนเหมือนผีที่หิวโหย”
ซูเถาบอกเรื่องเนื้อสัตว์ที่ถูกกินจนหมดให้อีกฝ่ายฟัง เมื่อได้ยินดังนั้นจวงหว่านก็ทําอะไรไม่ถูกเลย
จากนั้นจวงหว่านก็เอ่ย “ฉันมีคะแนนสมทบเยอะมาก คุณมาหาฉันสิ ฉันกินและอาศัยอยู่ในเถาหยาง คะแนนที่มีก็ไม่ได้ใช้เลย ตอนที่สามีของฉัน หู่จือของฉัน…จากไปฐานหลักก็ชดเชยคะแนนสมทบจํานวนมากให้ฉัน ฉันไม่รู้จะใช้จ่ายอะไร ถ้าคุณต้องการฉันจะให้คุณ”
ซูเถาโบกมืออย่างรวดเร็ว “ฉันไม่ต้องการของพี่หรอก ถ้ารับมันมาคงจะนอนไม่หลับ และในอนาคตคะแนนสมทบค่าเช่าห้องของพี่ก็จะถูกหักออกไม่ใช่เหรอ”
จวงหว่านคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ครู่หนึ่ง “งั้นฉันจะลดคะแนนสมทบสองพันคะแนนให้คุณจากเงินหกหมื่นเหลียนปัง”
“…พี่จวงหว่าน พี่จะสิ้นเปลืองไม่ได้นะ ตามราคาตลาดของการหักเงินของหกหมื่นจะหักได้แค่พันห้า พี่ก็อ้างอิงตามราคาพันห้านี้ให้ฉันเถอะ ไม่ต้องให้เยอะ”
เนื้อหมูครึ่งกิโลต้องใช้คะแนนสมทบประมาณ 20 คะแนนซึ่งสามารถทําให้สามปากท้องกินได้เป็นเวลานาน ทั้งสองทํางานอยู่พักหนึ่ง ก็กําหนดรายชื่อห้องที่ยังว่างเหลืออยู่ และอนุญาตให้คนงานของสามีภรรยาที่ทำงานเกษตรเข้ามา
คนงานรู้สึกงุนงงเมื่อเห็นประตูเปิดออก แต่อาจเป็นไปได้ว่าสองสามีภรรยานั่นจะให้เงินเพียงพอ พนักงานถึงอดทนอยู่ครึ่งนาทีและเริ่มทําความสะอาด
หลังอาหารเย็น เผยตงส่งคนขับรถไปส่งสุนัขจู่โจม
ซูเถามองอย่างคาดไม่ถึง และหลังจากนั้นไม่นานก็เห็นใครบางคนจูงสุนัขสีดําตัวใหญ่ลงมา