บทที่ 405 ผู้นี้คือแม่คุณทูนหัว ไม่ควรจาบจ้วง!
คำสั่งประหาร!
ไม่เหลือทางถอยให้แม้แต่น้อย
ผู้อาวุโสแปดไม่คิดให้โอกาสเซี่ยเหยียน สั่งให้ยอดฝีมือเคลื่อนไหวโจมตี ปลิดชีพนาง
พลังปราณสยดสยองคืบคลาน ผู้อาวุโสระดับจักรพรรดิคนหนึ่งก้าวออกมา เขาคือผู้อาวุโสสิบสองแห่งตระกูลไป๋ ทุกอิริยาบถล้วนเปี่ยมไปด้วยระลอกพลังอันสามารถทำลายฟ้าดิน
เซี่ยเหยียนทำร้ายผู้อาวุโสสิบเจ็ดจนบาดเจ็บสาหัส ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพลังของนางอยู่เหนือขอบเขตจ้าววิถีสูงสุด มิฉะนั้น นางไม่มีทางทำร้ายผู้อาวุโสสิบเจ็ดซึ่งอยู่ในขอบเขตจ้าววิถีสูงสุดได้รุนแรงปานนี้
ผู้อาวุโสสิบสองลงมือ มาถึงก็ใช้วิชาจักรพรรดิ เขามิได้ออมมือ เปล่งพลังออกมามหาศาล หมายจะสังหารหญิงสาวตามคำสั่งของผู้อาวุโสแปด
เซี่ยเหยียนมีสีหน้าเย็นชา ไม่กลัวเกรงแม้แต่น้อย นางก้าวเท้าออกไปโดยไม่สนใจผู้อาวุโสสิบสอง มีหยกคุ้มกายอยู่กับตัว ผู้อาวุโสสิบสองน่ะหรือจะทำร้ายนางได้?
เป็นไปไม่ได้!
นางย่างกรายออกไปทีละก้าว ตรงดิ่งไปหาผู้อาวุโสแปด ไม่ยี่หระการโจมตีจากผู้อาวุโสสิบสองสักนิด
ยอดฝีมือตระกูลไป๋มากมายอึ้งกันหมด
นี่มันเรื่องอะไรกัน?
ไม่แม้แต่จะแยแสผู้อาวุโสสิบสองเลยหรือ
ทว่าไม่นานพวกเขาก็ได้เข้าใจ
ครืน!
วิชาจักรพรรดิอันน่าประหวั่นพรั่นพรึงถล่มลงมา พุ่งไปทางหญิงสาว แต่ผลสุดท้ายเพียงดูน่ากลัวไปอย่างนั้น อานุภาพกระจอกงอกง่อย รุ้งมงคลมากมายพวยพุ่งออกจากตัวเซี่ยเหยียน ราวกับชุดนักพรตที่ถูกถักทอ บนนั้นมีกฎแห่งมหาเต๋าสูงส่งมากมายประสาน วิชาจักรพรรดิที่ถล่มลงมาไม่โดนแม้แต่ปลายเส้นผมของนาง
“นี่มัน…!”
“นางมีของวิเศษใดติดตัวกัน!”
ยอดฝีมือตระกูลไป๋มากมายตาโตอ้าปากค้าง สะท้านใจอย่างยิ่งยวด วิชาจักรพรรดิน่าพรั่นพรึงเพียงนั้น ถูกลบล้างในพริบตา เซี่ยเหยียนมีของวิเศษใดติดตัวกันนี่!?
ผู้อาวุโสแปดนัยน์ตาไหวระริกอย่างคาดไม่ถึงเช่นกัน
ส่วนผู้อาวุโสสิบเจ็ดนั้นยกมือก่ายหน้าผาก คิดในใจว่าคงมิใช่ว่าทั้งตระกูลไป๋ไม่มีผู้ใดทำอะไรเซี่ยเหยียนได้หรอกนะ?
“ไสหัวไป”
สีหน้าหญิงสาวราบเรียบ เดินตรงไปหาผู้อาวุโสแปด ทว่ามิได้พุ่งเป้าไปที่ผู้อาวุโสแปด
เป้าหมายของนางคือตำหนักใหญ่ด้านหลังผู้อาวุโสแปด นางต้องการเข้าไปในตำหนักใหญ่
อานุภาพคันศรราชันที่นางใช้ได้นั้นมีจำกัด จะฆ่าจ้าววิถีสูงสุดยังยากลำบาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกำลังรบระดับมหาจักรพรรดิอย่างผู้อาวุโสแปด
นางเข้าใจเรื่องนี้ดี จึงไม่คิดห้ำหั่นกับผู้อาวุโสแปด ไม่มีความหมาย
“รนหาที่ตาย!”
ผู้อาวุโสเดือดดาล เซี่ยเหยียนจะโอหังเกินไปแล้ว!?
บอกให้เขาไสหัวไปหรือนี่!
“เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร!”
เขาลงมือด้วยความกราดเกรี้ยว พลังของมหาจักรพรรดิแผ่พุ่ง วิชามหาจักรพรรดิถล่มใส่หญิงสาว
ทว่าผลลัพธ์เหมือนเมื่อคราวก่อน วิชามหาจักรพรรดิมิได้สร้างความเสียหายต่อเซี่ยเหยียนแต่อย่างใด พลังนั้นถูกลบล้างทันทีที่ไปถึงตัวนาง ไม่มีหยดน้ำกระเซ็นขึ้นมาด้วยซ้ำ
“เจ้า!”
ผู้อาวุโสแปดพิโรธระคนตะลึง เขาเองก็ทำอะไรเซี่ยเหยียนมิได้หรือ
“ยังไม่ไสหัวไปอีก?”
เวลานั้น เซี่ยเหยียนเดินเข้ามาแล้ว เห็นว่าผู้อาวุโสแปดยังยืนอยู่เบื้องหน้านางจึงหวดคันศรราชันใส่
สีหน้าผู้อาวุโสแปดอึมครึมเหลือแสน อย่าให้พูดเลยว่าย่ำแย่ปานใด กระนั้นเขาก็มิกล้าขวางอยู่หน้าหญิงสาวต่อ นางน่ากลัวราวกับปีศาจ!
เขาหลบให้ด้วยความโมโห ในใจรู้สึกขุ่นข้องมัวหมองสุด ๆ
เขาเป็นถึงผู้อาวุโสแปดแห่งตระกูลไป๋ มหาจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่เกรียงไกร มีพลังระดับสูงสุด บัดนี้กลับถูกหญิงสาวขอบเขตราชันเทวาคนหนึ่งตวาดให้ไสหัวไป ซ้ำเขายังต้องยอมหลีกทาง เขาโกรธจนอวัยวะแทบระเบิด อดสูเจียนตาย
“ยอดนิกายหรือ คิดแล้วคงมีของดีไม่น้อยกระมัง…”
เซี่ยเหยียนเดินเข้าไปในตำหนักใหญ่ด้วยสีหน้าเย็นชา
สุดท้ายนางก็ใจดี ไม่อยากฆ่าฟันผู้ใดในที่นี้ มิฉะนั้นทั้งตระกูลไป๋มิมีผู้ใดรอดแน่
รู้หรือไม่ นางยังมีจี้หยกวิหคเพลิงที่ท่านเซียนประทานให้ พลังทำลายล้างไร้สิ่งใดเปรียบ เมื่อเรียกออกมาแล้ว คนทั้งตระกูลไป๋ หรือแม้แต่ผู้อาวุโสแปดซึ่งอยู่ในขอบเขตมหาจักรพรรดิก็ไม่อาจต้านทาน เลือดสาดกระเซ็น ถูกสังหารลงอย่างสมบูรณ์
ทว่าแม้นางไม่ต้องการฆ่าใคร กระนั้นไม่ยอมจบไปง่าย ๆ
การกระทำของผู้อาวุโสแปดสร้างความพิโรธให้นางอย่างมาก ตระกูลไป๋ต้องได้รับบทเรียน
ที่นี่เป็นตำหนักขนาดใหญ่ ดูแล้วคงเป็นตำหนักที่ใช้รับรองแขกเหรื่อ ภายในไม่มีสิ่งของพิเศษมากนัก มีเพียงโต๊ะเก้าอี้จำนวนหนึ่ง
“วัสดุไม่เลว รื้อแล้วนำไปใช้เป็นฟืนแล้วกัน”
เซี่ยเหยียนคลี่ยิ้ม หวดคันศรราชันทำลายโต๊ะเก้าอี้เหล่านี้จนราบคาบ ก่อนจะเก็บซากโต๊ะเก้าอี้ไว้ เป็นดั่งเช่นที่นางว่า นางตั้งใจนำกลับไปใช้เป็นฟืน
“อ๊าก! อ๊าก! อ๊าก!”
“นั่นคือโต๊ะเก้าอี้ที่ทำจากไม้อัดรมควันชั้นดีอายุหลายพันปี มูลค่าสูงจนประเมินไม่ได้ ผู้ฝึกตนขึ้นไปนั่งฝึกฝนบนนั้นยังได้รับผลประโยชน์มหาศาล บัดนี้กลับถูกทำลายราบคาบหมดแล้ว!”
ยอดฝีมือตระกูลไป๋มากมายเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันรุนแรงเสียจนฟันแทบหัก
ตำหนักหลักที่ใช้รับแขก โต๊ะเก้าอี้ภายในจะเป็นเพียงโต๊ะเก้าอี้ธรรมดาได้อย่างไร นี่คือสัญลักษณ์บ่งบอกถึงตัวตนของพวกเขาตระกูลไป๋ สะท้อนให้เห็นถึงความยิ่งใหญ่ของพวกเขาตระกูลไป๋
“หยุดนางไว้ ทุกคนลงมือให้หมด!”
ผู้อาวุโสแปดแผดเสียงคำราม โมโหแทบบ้า
เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่หญิงสาวขอบเขตราชันเทวาคนหนึ่งอาละวาดทำลายสิ่งของในตระกูลไป๋ของพวกเขาตามใจชอบ!
หลังจากเซี่ยเหยียนเดินออกมาจากตำหนักใหญ่ การโจมตีพลันโถมทับเข้ามาใส่นางอย่างมืดฟ้ามัวดิน ทว่าทั้งหมดนี้ล้วนไร้ประโยชน์ ยามการโจมตีมาถึงเซี่ยเหยียน ก็ถูกลบล้างไปจนสิ้น ไม่อาจสร้างความเสียหายได้แม้แต่น้อย
“เรื่องบ้ากระไร!”
“จะเกินไปแล้ว!”
ยอดฝีมือตระกูลไป๋มากมายกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ไม่อาจเชื่อในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้
พวกเขาโจมตีพร้อมเพรียง ขอบเขตนักบุญ ขอบเขตจ้าวสูงสุด ขอบเขตจักรพรรดิ ขอบเขตมหาจักรพรรดิ ต่างเปล่งพลังเต็มที่ กลับไม่อาจทำร้ายเซี่ยเหยียนได้แม้แต่ปลายเส้นผม ช่างน่าตะลึงยิ่งนัก!
‘ตำหนักหลอมโอสถ’
เวลานั้น เซี่ยเหยียนมาอยู่หน้าตำหนักอีกแห่ง นางมองป้ายบนตำหนัก ใบหน้าเผยรอยยิ้ม
ตำหนักหลอมโอสถ…
ของดีข้างในนี้ต้องไม่น้อยแน่
อักษรบนป้ายมีอายุยิ่งจนนางไม่รู้จัก ทว่าเมื่ออยู่ในระดับนาง ไม่ว่าภาษาหรืออักษร แม้นไม่รู้จักก็สามารถตระหนักในความหมายได้
“อย่าปล่อยให้นางเข้าไป!”
ผู้อาวุโสแปดคำราม เรียกอาวุธมหาจักรพรรดิออกมาแล้วจู่โจมออกไป
พับผ่าสิ ขืนปล่อยให้เซี่ยเหยียนเข้าไปในตำหนักหลอมโอสถ ตระกูลไป๋ของพวกเขาไม่รู้ต้องเสียหายอีกมากเท่าใด!
ยอดฝีมือตระกูลไป๋คนอื่น ๆ เข้าใจในจุดนี้ดี พวกเขาไม่ลังเล ต่างเรียกศาสตราทรงพลังของตนออกมา ถล่มใส่เซี่ยเหยียน
พลังจากศาสตราคณานับปะทุคราเดียว ภาพการณ์น่าพรั่นพรึงเหลือแสน แม้กระทั่งมหาจักรพรรดิก็ไม่อาจต้านได้ไหว ต้องถูกสังหารลงในพริบตา
ทว่าเมื่อพลังไปถึงเซี่ยเหยียน กลับได้ผลลัพธ์ตามเดิม ไม่มีคลื่นสาดกระเซ็นขึ้นมาแม้แต่น้อย ถูกลบล้างในเสี้ยววินาที
เซี่ยเหยียนก้าวเข้าไปในตำหนักหลอมโอสถ
“ยังดีที่ของเลอค่าภายในตำหนักหลอมโอสถมีผนึกคุ้มกัน คงไม่เป็นไร!”
ผู้อาวุโสแปดพึมพำกับตัวเอง
“บาปของข้า…หนายิ่ง!”
อีกด้าน ผู้อาวุโสสิบเจ็ดตกใจแทบบ้า เศษวิญญาณที่เหลืออยู่สั่นระริก
นี่เขา…นี่เขานำพาหายนะกลับสู่ตระกูลไป๋หรือนี่!
ให้ตายสิ ไม่มีผู้ใดแผ้วพานเซี่ยเหยียนได้ นางเตร็ดเตร่อยู่ในเขตแดนตระกูลไป๋ของพวกเขาได้ตามอำเภอใจ เช่นนี้มิขนของในตระกูลไป๋ของพวกเขาไปจนเกลี้ยงหรือ!?
รู้อย่างนี้ เขามัวปากแข็งอยู่กระไร ก่อนหน้านี้ยอมรับไว้ไม่ดีหรือ
ตอนนี้สิดี ทั้งตระกูลไป๋ยังไม่รู้ว่าต้องเสียหายมากมายเพียงใด!
ต่อให้เซี่ยเหยียนไม่ฆ่าเขา รอจนผู้นำตระกูลกลับมาเมื่อใด มิแยกร่างเขาสิแปลก!
“นางคือแม่คุณทูนหัว ไม่ควรไปจาบจ้วง!”
เขาตะโกนเสียงอาดูร