“รับทราบ!”
เหล่าทหารทั้งหมดตอบรับอย่างพร้อมเพรียงกัน
จากนั้นเตียนอุยก็ลุกขึ้นและพาทหารทั้ง1000คนของกองทัพหลุนฮุยเดินไปทางประตูเมือง
เย่เฉินมองไปที่กุยแกและกล่าวว่า “กุยแกข้าขอฝากเมืองหลุนฮุยไว้กับเจ้า“
“นายท่านไม่ต้องห่วง ข้าน้อยสาบานปกป้องเมืองหลุนฮุยด้วยชีวิต!” กุยแกโค้งคำนับและกล่าวด้วยใบหน้าจริงจัง เย่เฉินพยักหน้าและตบไปที่ไหล่ของกุยแก จากนั้นหันหลังเดินไปทางประตูเมือง
แคว้นอิวจิ๋ว, ชานเมืองปักเป๋ง
กลุ่มผู้เล่นกำลังถูกไล่ล่าโดยกลุ่มโจรหลายพันคน และหนีด้วยความสิ้นหวัง พวกเขาทั้งหมดตกต่ำเช่นนี้ เรียกได้ว่าเป็นเครื่องเตือนใจที่น่าเศร้าสำหรับพวกเขา
“ ไหนใครบอกว่าค่ายนี้เป็นค่ายเล็ก ๆ ?”
“บ้าเอ่ย! ข้าไม่รู้ว่า สุนัขตัวไหนพูด ข้าคิดว่าเป็นโอกาสตกปลาในน้ำที่ไหนได้ยังไม่ได้สัมผัสปลา แต่กับถูกไล่ล่าแล้ว“
“ โจรพวกนี้โหดร้ายเกินไป พวกมันไล่ตามลงมาจากภูเขา พวกมันไม่กลัวที่จะดึงดูดเจ้าหน้าที่และทหารของเมืองปักเป๋งเลยรึไง”
“มารดาเถอะ เจ้าไว้วางใจเจ้าหน้าที่และทหารพวกนั้นหรือ พวกมันทำได้แค่หันกลับและวิ่งหนีไปด้วยความกลัวเหมือนกันแหละ“
“ ไอ้โง่เอ่ย คิดหาทางหนีไม่ได้อีกแล้ววันนี้ข้าต้องตกตายอยู่ที่นี้จริงๆหรอ!”
“เพราะไอ้สารเลวบางคนฆ่านางบำเรอของผู้นำเหล่าโจร ไม่อย่างนั้นเราคงไม่พวกมันไล่ล่าขนาดนี้หรอก“
“มารดามันเถอะ เมื่อข้าปลอดภัยแล้ว ข้าต้องหาไอ้คนที่ฆ่านางบำเรอเหล่านั้น และแย่งของมันมาให้หมดเพื่อระบายความโกรธของหัวหน้าหมู่บ้าน“
ในเวลาเดียวกันที่ผู้เล่นเหล่านี้กำลังหลบหนี ก็มีเสียงของเกือกม้าวิ่งมาจากระยะไกล
ในขณะที่เสียงดังมาจากระยะไกล ภายในไม่กี่วินาทีชายคนหนึ่งขี่ม้าศึกสีขาวก็ปรากฎขึ้นที่ทางแยกบนถนน ชายคนนี้สวมชุดเกราะสีดำสนิทผมของเขายาวปลิวไปตามสายลมและมีเสื้อคลุมอยู่บนหลังเขาแสยะยิ้มออกมา ใบหน้าของเขาดูมั่นคง ดวงตาแสดงออกด้วยความเย็นชา
เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากที่ชายคนนี้ปรากฏตัว มีชายอีกคนขี่ม้าศึกสีเหลืองปรากฏตัวขึ้นด้านหลัง
เขามีร่างกายที่ดูแข็งแรงและมีง้าวเหล็กขนาดใหญ่สองเล่มอยู่บนหลัง แต่รูปลักษณ์ของเขานั้นน่าหวาดกลัวจนอาจทำให้เด็กร้องไห้
เขาไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา แต่หลังจากเห็นผู้เล่นตรงหน้าดวงตาของชายคนนี้ก็มีแสงดุร้ายปรากฏขึ้น การปรากฏตัวของพวกเขาทั้งสองคนไม่ได้กระตุ้นความสนใจจากเหล่าโจรและผู้เล่นมากนักมีเพียงแค่บางคนที่จ้องมองอย่างอยากรู้อยากเห็น
คนที่ไล่ก็ไล่ตามไปส่วนคนที่หนีก็ยังวิ่งหนีต่อไป
อย่างไรก็ตามในขณะนั้นเองก็มีเสียงดังสนั่นมาแต่ไกลและค่อยๆดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
“ โฮกกกก… ”
เมื่อเสียงนี้เข้ามาใกล้ ก็ปรากฏทหารม้าจำนวนนับไม่ถ้วน
พวกโจรที่ได้เห็นต่างก็ตกตะลึงไม่เว้นแม้กระทั้งเหล่าผู้เล่นที่ประหลาดใจเช่นกัน
กองทหารม้าหนึ่งพันคน หนึ่งชายฉกรรจ์มีม้าสามตัวเหยียบฝุ่นควันคละคลุ้งไปทั่ว ปรากฎขึ้นในสายตาของทุกคนอย่างรวดเร็ว
“บ้าเอ๊ย! นี่มันทหารม้านี่มันทหารม้าจริงๆ! เมื่อไหร่กันที่เมืองปักเป๋งมีทหารม้าที่น่ากลัวขนาดนี้?”
“วันนี้มันวันอะไรกัน ข้ามองไม่ผิดใช่ไหมทหารม้าเหล่านั้นสวมเกราะส่องแสงสีเงิน!”
“เชี่ย! นี้ทหารม้าเกราะเหล็กอย่างงั้นหรือ“
“… ไอ้นั่นมันต้องเป็นเหล็กแน่ๆ ทั้งหอกและเกราะของพวกเขาอย่างน้อยต้องอยู่ในระดับเงิน!”
“ทหารม้าพวกนี้มาจากปักเป๋งจริงๆหรอ แม้แต่กองทัพของจักรพรรดิก็ไม่น่าจะมีอุปกรณ์แบบนี้ใช่มั้ย?”
“ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นหรือไม่ก็ตาม พวกเจ้าไม่เห็นพวกโจรพวกนั้นตกตะลึงหรอฮ่า ๆ ๆ มารดาเถอะคราวนี้ข้าหายใจได้สะดวกซักที!”
“ใช่ ใช่! ไปบอกทหารม้าเหล่านั้นว่า พวกมันทั้งหมดเป็นโจร แล้วพวกมันก็จะถูกฆ่าตายแน่นอนพวกเรารอดแล้ว!”
ทันทีที่ได้ยินคำพูดของคนผู้นี้ เหล่าผู้เล่นก็รีบวิ่งไปยังเส้นทางที่ทหารม้าจะต้องผ่านไปทีละคน และรีบตะโกนเสียงดัง
“ท่านลอร์ดของข้า ท่านลอร์ดของข้า มีโจรอยู่ที่นี่พวกมันทั้งหมดเป็นโจร!”
“มีโจรอยู่ที่นี่ฆ่าโจรเหล่านี้พวกท่านจะมีความดีความชอบแน่นอน!”
“ท่านขุนพลพวกโจรกำลังจะโจมตีเมืองปักเป๋ง!”
ผู้เล่นตะโกนกันอย่างวุ่นวาย แต่จุดประสงค์พวกเขาเหมือนกันคือขอให้ทหารม้าฆ่าโจรที่ไล่ล่าพวกเขาและพวกเขาจะได้ตักตวงผลประโยชน์รับหลัง
ในความเห็นของพวกเขาทหารม้าเหล่านี้เป็นเพียงแค่ “NPC” และ “NPC” นั้นโง่มาก พวกเขาจึงต้องการใช้ประโยชน์จากพวกมัน
หากพวกเขาระมัดระวังมากขึ้นกว่านี้ซักหน่อย พวกเขาก็จะพบว่าทหารม้าหนึ่งคนมีม้าสามตัวและไม่มีใครรู้ว่าพวกเขามาจากกองกำลังไหน
และทหารม้าเพียงคนเดียวก็นำม้ามาสามตัว เหล่าผู้เล่นต่างไม่มีใครสังเกตเห็นลักษณะที่แปลกและชัดเจนเช่นนี้
“ ท่านลอร์ด?” เตียนอุยเหลือบมองผู้เล่นที่อยู่ไกลออกไปอย่างดุร้ายจากนั้นก็ตะโกน
เดิมทีเตียนอุยเห็นผู้เล่นแล้ว แต่เขาไม่ได้สนใจ
เมื่อคืนกุยแกบอกเตียนอุยถึงต้นตอของอันตรายในการเดินทางไปลกเอี๋ยงของเย่เฉิน
เตียนอุยผู้ซึ่งภักดีอยู่แล้วโกรธขึ้นมาทันทีเมื่อทราบเรื่องนี้
และนี่คือสาเหตุที่เจตนาฆ่าของเตียนอุยเพิ่มขึ้นทันทีที่เขาเห็นผู้เล่น
“คนที่ยืนขวางทางฆ่าให้หมด!” เย่เฉินกล่าวอย่างเย็นชา
เย่เฉินที่เกิดใหม่จึงรู้ดีว่าผู้เล่นที่อยู่ตรงหน้าเขาต้องการอะไรและเย่เฉินก็ไม่มีเวลาว่างพอที่จะฆ่าโจรให้กับผู้เล่นเหล่านี้
“ขอรับ!” เตียนอุยตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มจากนั้นก็หันศีรษะและตะโกนว่า: “ถ่ายทอดคำสั่ง! ฆ่าทุกคนที่ยืนขวางทาง!”