64 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มาถึงเมืองหลวง, โฮรัน
“นั่นเป็นเมืองหลวงของโรเซส, โฮรัน หอคอยปราสาทโรเซสตั้งอยู่ตรงกลางของมัน”
ภาพได้ชัดขึ้นอย่างช้าๆจากข้างบนของเรือบิน
“มันถูกล้อมด้วยน้ำพุที่มากกว่าพันที่และดอกไม้หลายขนาด, มันถูกเรียกว่าเป็นปราสาทที่สวยเบอร์หนึ่งของทวีปนี้” (คริส)
คริสเตียน่า-ซัง เติม
“แต่เชิงเทินที่อยู่ภายใต้การก่อสร้างดูไม่ดีเลย” (อายะ)
อย่างที่ซาซังพูด, กำแพงใหญ่ภายใต้การก่อสร้างที่ล้อมเมืองหลวงทั้งหมดทำลายทัศนียภาพ
“โฮรัน, ที่เป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวที่โดดเด่นที่สุดในทวีป, มีการป้องกันที่เล็กน้อย, และทั้งหมดนี่พวกเค้าส่วนใหญ่ทำเพื่อการรักษาทัศนียภาพ” (ฟูจิวาระ)
“แต่หลังจากรับคำทำนายเมื่อไม่กี่ปีที่แล้วว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพ, เชิงเทินได้ถูกรีบเสริมเข้ามา” (คริส)
เข้าใจแล้ว
พวกเขาพูดจริงๆ ว่ามอนสเตอร์ได้กระตือรือร้นและดุร้ายมากขึ้น
ต้องลำบากแน่
“เฮ้ เฮ้, เมื่อเราไปถึงที่เมืองหลวง, พวกเราจะไปที่ไหน?” (ลูซี่)
ลูซี่ถามด้วยความตื่นเต้น
“อย่างแรก, ชั้นจะไปที่ปราสาทและทักทายพระราชา” (มาโกโตะ)
“แต่มันยังมีเวลากว่าจะถึงเวลานัดนะ?” (ลูซี่)
“มันบอกว่ามาภายใน 7 วัน, ดังนั้นชั้นว่ามันจะโอเคถ้าไปเร็วกว่า” (มาโกโตะ)
ผมอยากจำทำเรื่องปัญหาให้เสร็จโดยเร็ว
ผมสามารถสำรวจเมืองหลวงได้อย่างสบายๆหลังจากนั้น
“งั้น, มาลงกัน” (ฟูจิวาระ)
ทุกคนพยักหน้ากับฟูจิ-ยัง
◇◇
—ถนนหลักดอกไม้
มันเป็นถนนหลักที่ขยายมาจากประตูใหญ่หลักของโฮรันตรงๆ ตลอดทางไปถึงปราสาทโรเซส
อย่างที่ชื่อมันบอกไว้, มันมีดอกไม้มากมายบานอยู่ที่ด้านข้างของทาง
สิ่งก่อสร้างอิฐทำให้ผมนึกถึงเมืองแบบยุโรป
ถนนเต็มไปด้วยผู้คน
ผู้คนที่เดินอยู่บนทางมีหลากหลายเผ่า: มนุษย์, กึ่งสัตว์, เอลฟ์, ดวอร์ฟ จากเด็กไปถึงผู้อาวุโส
มักกาเรนนั้นคล้ายๆกัน, แต่ผู้คนที่นี่เหมือนจะมีบรรยากาศที่ต่างออกไป
ให้พูดยังไงดีล่ะ, พวกเขาดูเรียบร้อย
ชุดของพวกเขาและวิธีที่พวกเขาพูด
“มันรู้สึกเหมือนว่าชั้นมาจากต่างจังหวัดมาสู่เมือง” (มาโกโตะ)
“ฮ่าฮ่า! ครั้งแรกที่ชั้นมาที่เมืองหลวง, ชั้นก็คิดแบบเดียวกัน-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังพูดระหว่างที่หัวเราะ
“เฮ้ เฮ้”, ลูซี่ดึงแขนเสื้อผม
ที่อยู่ตรงนั้นคือ…
“อ๊ะ…ขอโทษครับ, คริสเตียน่า-ซามะ” (มาโกโตะ)
อุ๊บส์ ลูกสาวของขุนนางศักดินาของมักกาเรนอยู่ที่นี่ด้วย
“มันโอเคนะ เทียบกับเมืองหลวง, มักกาเรนนั้นแน่นอนว่าจะถือเป็นต่างจังหวัด” (คริส)
เธอยกโทษให้ผมด้วยการขำที่ธรรมดา
“เฮ้, นั่นมันอะไรอ่ะ?” (อายะ)
สวย, ซา-ซัง เธอเปลี่ยนหัวข้อ
ที่เธอชี้คือเต็นท์ใหญ่ที่อยู่ในพลาซ่า
ใช่, นั่นมันอะไรน่ะ?
ในโลกเก่าของเรา, เต็นท์แบบนั้นคือ…
“นั่นคณะละครสัตว์ผู้ฝึกมอนสเตอร์ พวกเค้าเป็นกลุ่มของนักแสดงที่ไปรอบๆทวีป” (คริส)
“ชั้นเห็นมันทีนึงนานมาแล้ว, แต่มันค่อนข้างเป็นอะไรบางอย่างเลยแหละ” (ฟูจิวาระ)
งันมันก็เป็นละครสัตว์จริงๆ
งั้นมันก็มีในโลกนี้ด้วย
คือที่ผมคิด, แต่ในโลกนี้, มันไม่ใช่คนที่ทำการแสดง, แต่เป็นมอนสเตอร์ที่ถูกฝึกมาให้พวกมันทำการแสดง
ความต่างในเรื่องนั้นทำให้มันเป็นอิเซไก, หือห์
“อ๊ะ, มันมียักษ์และมังกรด้วย!” (ลูซี่)
ที่ลูซี่ชี้ไป, มันมียักษ์ที่สูงประมาน 10 เมตร, แล้วยังมีมังกรที่เล็กกว่า อยู่ในกรง
“งั้นนายก็เลี้ยงมังกรได้ด้วย, หือห์” (มาโกโตะ)
ผู้ฝึกมอนสเตอร์นั้นสุดยอดเลย
“ไม่, นั่นมันไวเวิร์น ถ้ามันมีผู้ฝึกมอนสเตอร์ที่ฝึกมังกรบริสุทธิ์, พวกเค้าจะไม่ทำงานในคณะละครสัตว์แต่เป็นประเทศแทนน่ะ” (คริส)
คริสเตียน่า-ซังบอกผม
“แต่มอนสเตอร์พวกนั้นมีความเครียดสะสมนะ” (อายะ)
“เธอบอกได้เหรอ, ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)
“ใช่, ค่อนข้างน่ะ” (อายะ)
มันเป็นอะไรที่เชื่อมกันระหว่างมอนสเตอร์เหรอ?
“มอนสเตอร์ในคณะละครสัตว์แรกเริ่มแล้วโจมตีผู้คน, และปรกติจะถูกฆ่า, แต่คณะละครสัตว์จะซื้อพวกมัน แค่ว่า…ที่พวกเค้าทำกับพวกมันค่อนข้างแย่” (นีน่า)
งั้นพวกเขาก็ใช้งานมอนสเตอร์ที่แรกเริ่มต้องถูกปราบ
ถ้ามันมีองค์กรเพื่อรักษาจริยธรรมของมอนสเตอร์, ผมรู้สึกว่ามันจะมีการติเตียน, แต่นั่นน่าจะไม่มี
“ยังไงก็ตาม, เมืองนี้มีดอกไม้เยอะจริงๆ” (ลูซี่)
ดูเหมือนลูซี่จะชอบดอกไม้มากกว่าละครสัตว์
เธอมองไปที่แปลงดอกไม้และกระถางต้นไม่ที่นั่นที่นี่
“มันเป็นเมืองที่สวย” (มาโกโตะ)
ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ นี่มันเมืองหลวงแห่งดอกไม้
“พวกเราจะไปถึงเร็วๆนี้แล้ว-เดสุ โซ ชั้นจะพูดกับนายประตู” (ฟูจิวาระ)
พวกเราทิ้งเรื่องพวกนั้นให้ฟูจิ-ยังตลอด
ผมรู้สึกซาบซึ้งเขา
พวกเราผ่านประตูใหญ่ที่มันตกแต่งอย่างมีศิลปะ, และเข้าสู่ปราสาทโรเซส
◇◇
“เงยหน้าขึ้น”
หลังจากเข้ามา, เราได้เข้าพบกับราชาของโรเซส
มันมีผู้คนมากมายที่มาพูดกับพระราชา, แต่เมื่อเรามาถึง, เราถูกวางให้เป็นความสำคัญสูงสุดและถูกปล่อยเข้าไป
นั่นทำให้ผมรู้สึกว่าเหนือกว่านิดหน่อย
“ฉันขอมอบการขอบคุณสำหรับการร่วมมือของพวกเธอในการปราบมังกรต้องห้าม”
“เมืองลาเบรินทอสเป็นทรัพย์สินที่สำคัญของโรเซส พวกฉันถูกช่วยด้วยพวกเธอฮีโร่จากโลกคู่ขนาน
ราชาและราชินีของโรเซสได้กล่าวคำขอบคุณอย่างตรงไปตรงมา
พวกเขาถามผมว่าผมต้องการอะไรระหว่างทองกับตำแหน่งขุนนางเป็นรางวัล, หลังจากคิดซักพัก, ผมตอบ: ทอง
รับใช้ครอบครัวราชวงศ์มันค่อนข้าง…
นี่มันโอเค, ใช่มั้ย, โนอาห์-ซามะ?
(ทำตามสบายเถอะ, มาโกโตะ) (โนอาห์)
ดูเหมือนมันจะไม่มีปัญหา
ราชาได้พูดเสร็จ, และในท้ายสุด, เจ้าหญิงโซเฟียได้พูด
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ, ฟูจิวาระ มิชิโอะ; นี่เป็นใบอนุญาตทำธุรกิจสำหรับประเทศแห่งน้ำที่เธอต้องการ ฉันได้เซ็นมันภายใต้ชื่อของฉันแล้ว” (โซเฟีย)
“ขอบคุณมากครับ” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังรับมันด้วยความยินดี
ในประเทศแห่งน้ำ, พลังของขุนนางและอาชีพศักดิ์สิทธิ์นั้นแข็งแกร่ง
เจ้าหญิงโซเฟียเป็นออราเคิลของเทพธิดาแห่งน้ำ
เธอเป็นคนที่อยู่ใกล้ตำแหน่งสูงสุดในแง่ของขุนนางและอาชีพศักดิ์สิทธิ์
การเซ็นของเธอมีความหมายมาก
(ยังไงซะ, เมื่อแบบนี้เสร็จ, เราคงจะไม่ได้เจอกันอีก) (มาโกโตะ)
ผมเหลียวมองขึ้นไป…และตาที่เยือกเย็นเป็นน้ำแข็งของเธอสบกับผม
(อุว้าาห์…เธอจ้องมาที่ชั้น) (มาโกโตะ)
ผมถูกเกลียดจริงๆ
เจ้าหญิงโซเฟียพูดต่อไป
“พ่อค้าฟูจิวาระ, ถ้าเธอปรารถนา, พวกฉันสามารถมอบตำแหน่งขุนนางให้เธอได้” (โซเฟีย)
“เอ๋?”
คนที่มีเสียงตกใจกับคำพูดของเจ้าหญิงโซเฟียคือคริสเตียน่า-ซัง
“…ไม่ครับ, ใบอนุญาตทำธุรกิจนี้ก็พอเพียงแล้วครับ, เจ้าหญิง-ซามะ” (ฟูจิวาระ)
ในท้ายที่สุด, ฟูจิ-ยังปฏิเสธสิ่งนั้น
และในแบบนั้น, การพบได้จบลง
ออ้า, มันทำไหล่ผมเกร็งเลยนั่น
◇◇
“ฟูจิ-ยัง, ทำไมนายปฏิเสธตตำแหน่งขุนนางล่ะ” (มาโกโตะ)
ผมสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้น, ผมจึงลองถาม
“เพราะถ้าชั้นรับตำแหน่งขุนนางจากเจ้าหญิงโซเฟีย, ชั้นต้องมาอยู่ที่เมืองหลวงโฮรัน แล้ว นั่นมันการเตรียมพร้อมสำหรับนายมากกว่า, ทักกิ-โดโนะ, นอกจากชั้น-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)
“เอ๋? นายหมายความว่ายังไง?” (มาโกโตะ)
“เธอน่าจะสืบมาว่านายกับชั้นได้สร้างปาร์ตี้ด้วยกันในมักกาเรน, แล้วเรายังทำธุรกิจร่วมกันด้วย มันดูเหมือนเป้าหมายของเธอจะเป็นจารผูกเรากับประเทศแห่งน้ำ-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)
เรื่องหลังพูดด้วยเสียงที่เบา
มันดูเหมือนว่าเขาจะอ่านใจเจ้าหญิงโซเฟีย
งั้นนั่นก็เป็นเป้าหมายเธอ, หือห์…
เมื่อผมเหลียวมองไปด้านข้าง, ผมเห็นคริสเตียน่า-ซังทำสีหน้าที่ซับซ้อน
เกิดอะไรขึ้น?
“มาโกโตะ, พวกเราจะสำรวจเมือง!” (ลูซี่)
ลูซี่เลือดสูบฉีด
แต่มันมีอะไรที่สำคัญกว่าการสำรวจเมือง!
“ไม่, ก่อนอื่น, มาสำรวจปราสาทกันเถอะ” (มาโกโตะ)
มันเป็นพื้นฐานของอาร์พีจี
นี่เป็นปราสาทแรกตั้งแต่ผมมาที่อิเซไกนี้
ผมจะสำรวจทุกซอกทุกมุม
“ทักกิ-โดโนะ, เดี๋ยว” (ฟูจิวาระ)
“ทากัตซูกิ-คุง, เดี๋ยว” (อายะ)
ฟูจิ-ยังและซา-ซังจับผมจากทั้งสองข้าง
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
“นายทำลายแจกันและตรวจลิ้นชักไม่ได้นะ, โอเคมั้ย?” (ฟูจิวาระ)
“นั่นมันอาชญากรรมนะ, โอเคมั้ย? นายต้องไม่ไปหาห้องหรือบันไดลับนะ, โอเคมั้ย?” (อายะ)
“…เอ๋? ทำไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)
ม-ไม่มีทางน่า…เดี๋ยว, นั่นมันเห็นได้ชัดนี่
แน่นอนว่าคุณทำไม่ได้
ใช่ผมรู้
ลูซี่, นีน่า-ซังและคริสเตียน่า-ซังได้อ้าปากค้าง
“…มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“ไม่, ชั้นไม่ทำแบบนั้น” (มาโกโตะ)
ออา, เกมมันน่ากลัว
ผมกำลังจะทำลายแจกันใกล้ๆนี้และตรวจลิ้นชัก
(ฮ่าาห์…)
ผมได้ยินแม้กระทั่งเสียงถอนหายใจของเทพธิดา
ทุกคนเป็นอะไรไปน่ะ?
ทำเหมือนผมเป็นตัวประหลาด
◇◇
ฟูจิ-ยังดูเหมือนจะโล่งใจที่เขาหยุดความประหลาดของผมได้; และได้จากไปเพื่อทักทายบริษัทของโฮรัน
นีน่า-ซังไปด้วยกันกับฟูจิ-ยัง
คริสเตียน่า-ซังดูเหมือนจะไปทักทายขุนนางของเมืองหลวง
เธอไปกับคนรับใช้ของเธอ
และนั่น, แค่ขณะที่ผมคิดว่าจะไปสำรวจเมืองกับคนอื่น…
“ไอ้เวรตะไล, นั่นมันนายเหรอ, ทากัตซูกิ มาโกโตะ?! ทำไมนายอยู่ที่นี่?”
ผมได้ถูกเรียกกระทันหัน
เมื่อผมหันไป, ที่อยู่ที่นั่นคืออัศวินผู้คุ้มกันเก่าของออราเคิลแห่งน้ำ
หืม? ไม่ใช่เขาถูกไล่ออกเหรอ?
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน