67 สงครามระงับคนป่าเถื่อน ② ทหารม้าที่จม
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
มีความเงียบที่แปลกประหลาดขณะที่ทั้งสองกองทัพจ้องกัน
มีคาปาเถื่อนมากกว่าพันรวมกันอยู่หน้าเรา พวกเขาไม่ได้จัดรูปแบบเป็นแถวและอยู่กันเป็นก้อนเหมือนซาลาเปา ดังนั้นจำนวนนับไม่ได้อย่างแม่นยำ ทุกคนนขี่ม้า และพวกเขามาถึงเราได้ในสามนาที สำหรับศัตรูที่รวมกันจำนวนเท่านี้ มันเป็นภาพที่มหาศาล
กองทัพของผมตั้งแคมป์บนหมู่บ้านที่ค่อนข้างยกสูง จำนวน 2000 ซึ้งใกล้กับสองเท่าของจำนวนของพวกเขา แต่ในที่เปิดที่ไม่มีอะไรป้องกัน การได้เจอกับทหารม้าหนึ่งพัน มันพูดไม่ได้ว่าเรามีตำแหน่งที่ได้เปรียบ และสิ่งที่เรามีเป้าหมายคือชัยชนะที่สมบูรณ์ เราต้องเอาชนะพวกเขาที่นี่โดยไม่มีข้อยกเว้น และจากนั้นไล่พวกเขาออกไปที่ดินแดนของพวกเขาและกวาดล้างพวกเขาอย่างทั่วถึง
「อย่างแรก มาทำสิ่งต่างๆตามทฤษฎีเถอะ」
「ใช่ หอกยาว รูปแบบป้องกันกับทหารม้า นักธนูอยู่ข้างใน」
พลหอกยาว กำลังการต่อสู้ที่สำคัญกับทหารม้า จะสร้างกำแพงหอก และทีมนักธนูและปืนธนูจะอยู่ข้างหลังมัน ถ้าทหารม้าของศัตรูหลบการถูกแทงโดยหอกได้ งั้นทางเลือกเดียวที่จะทำให้ช้าลงคือเหวี่ยงหอกใส่พวกเขา จากนั้น คุณจะยิงธนูใส่พวกเขา – มันเป็นสามัญสำนึกที่แม้แต่กัปตันของทหารรับจ้างสิบคนก็รู้
พวกพ้องพลหอกเดินหน้าไปด้านหน้า เมื่อหอกและลูกธนูหยุดเท้าของศัตรู ทหารราบจะเข้าใส่เหมือนหิมะถล่มเป็นพามันไปเป็นการต่อสู้ระยะประชิด และฆ่าความคล่องตัวของทหารม้า
「ถ้านี่สรุปสิ่งต่างๆ มันจะน่าผิดหวังมาก」
รอบๆผมคือซีเลีย เหมือนเดิม รองผู้บัญชาการลีโอโพลต์ และอิริจิน่า ที่บัญชาการกองทัพส่วนตัวของผม ทีขยายไปถึงจำนวน 100 คน
「นั่นจะทำให้สิ่งต่างๆง่ายขึ้น แต่ถ้าเป็นไปได้ ผมยังไม่อยากให้มันถูกตัดสิน」
ลีโอโพลต์ตอบ
「ทำไม่ถึงไม่ล่ะ? มันเป็นเพราะสิ่งที่นายเตรียมมาล่วงหน้าจะเสียเปล่าเหรอ?」
「ไม่ใช่อย่างนั้น ถ้าศัตรูถูกเอาชนะแบบนี้ งั้นจำนวนมากจะหนีไป นับจากจำนวนของทหารม้าของเรา เราจะไม่สามารถไล่ฆ่าพวกเค้าทั้งหมดได้ ถ้าเราปล่อยให้ครึ่งหนึ่งของพวกเค้ากับมาก งั้นเราจะต้องสู้อีกครั้งที่ฐานของพวกเค้า ดังนั้น ผมอยากให้สิ่งต่างๆถูกตัดสินที่นี่」
แน่นอนว่า ผมรู้สึกเสียใจกับทหารแต่มองภาพที่ใหญ่กว่า มีวิธีคิดแบบนั้นด้วย ผมมองสภาพของการต่อสู้ระหว่างที่หวังว่าพวกเขาจะทำอะไรพอดีๆโดยไม่ตาย
「เราจะออกไปที่นั่นรึยัง!?」
อิริจิน่าดูเหมือนเธอจะกระโดดเข้าไปที่นั่นแล้วตอนนี้ แต่เธอจะไม่ไปในเวลานี้
「เรามีแผน เราจะรอพร้อมอยู่ที่นี่ กองทัพสวนตัวจะไม่เคลื่อนไหวไปจากการป้องกันฐานด้วย」
「เข้าใจแล้ว……」
ซีเลียพยายามที่จะเรียนรู้โดยไม่ละสายตาของเธอออกไป และแม้ว่าผมจะลูบเธอ มันดูไม่เหมือนว่าเธอจะบ่นเลยซักนิด
พวกพ้องของเราก็ทำแถวที่เป็นระเบียบ และเดินหน้าช้าๆ ระหว่างที่คนป่าเถื่อนยังอยู่กันเป็นกลุ่มและเคลื่อนไหวทั้งหมดเป็นซาลาเบา พวกเขาได้เคลื่อนไหวพวกกันในกลุ่มประมาณ 50 คนตลอด ดังนั้นมันอาจจะเป็นเพราะพวกเขาไม่เคยทำอะไรร่วมกันในจำนวนที่เยอะขนาดนี้มาก่อน
「คนพวกนั้นเคลื่อนไหว!」
อิริจิน่าตะโกน
หนึ่งในคนป่าเถื่อน ใส่ขนนกแฟนซีบนหัวและไหลของเขา ทำให้ผมเชื่อว่าเขาเป็นคนที่มีจุดยืนพิเศษ ชายคนนั้นมาข้างหน้าทุกคนและชักดาบของเขา หันหน้าของเขาเผชิญหน้ากับพวกพ้องของเราที่เข้าหา
「เค้ามาแล้ว」
「ใช่ เค้ามาแล้ว」
เสียงตะโกนมาในหมู่คนป่าเถื่อน จากนั้นพวกเขาหันหน้าหาพวกพ้องของเรา และพุ่งเข้าตีทั้งหมดทีเดียว มันยากที่จะพูดว่าการเคลื่อนไหวของพวกเขาชิดกัน แต่แม้ว่าพวกเขาจะวิ่งท่ามกลางความวุ่นวาย พวกเขาไม่ชนกันเองหรือตกม้า
「มันเหมือนศัตรูมากเมื่อพูดถึงวิธีที่พวกเค้าจัดการกับม้าของพวกเค้า」
「ชั้นอยากให้ทหารม้าจากกองทัพเราเรียนรู้จากเรื่องนี้ด้วย」
ระยะระหว่างพวกพ้องและศัตรูชิดกันในทันที พวกพ้องของเราเตรียมพร้อมที่จะป้องกันการพุ่งเข้าตี พวกเขายื่นหอกออกไปเพื่อหยุดศัตรูจากการเดินหน้า ในทางกลับกัน คนป่าเถื่อนไม่ลดความเร็วรงและพุ่งเข้าใส่ดงป่าของหอก
「อย่าบอกนะว่าพวกเค้าจะพุ่งเข้ามาแบบนี้!?」
ซีเลียมองหน้าผม เธอน่ารัก แต่นั่นไม่ใช่ที่พวกเขาทำอยู่
「เธอลืมทักษะการยิงธนูจากหลังม้าเหรอ? พวกเขาพยายามจะทำลายพลหอกโดยการใช้ธนู」
แต่ ในเวลานั้น นักธนูของเราก็ยิงพวกเขาด้วย ถ้าเราจบที่การปะทะกับพวกเขาก่อน ตาชั่งจะเอียงมาฝั่งเราเพราะเรามีจำนวนคนเยอะกว่า
อย่างไรก็ตาม ตรงกันข้ามกับความคาดหวัง ศัตรูไม่ยิงธนู และเข้าหมารูปแบบของเราต่อ จากนั้นทันที่ที่ผมคิดอย่างนี้ พวกเขาเปลี่ยนทิศทางทันที เริ่มที่จะวิ่งไปข้างๆแถวของเรา จากนั้นระหว่างที่พลหอกยังหันข้างๆอยู่ ลูกธนูตกลงเป็นห่าฝนใส่พวกเขา
คาดหวังว่าพวกเขาจะรับพวกเขาตรงๆ พวกของเราได้วางโล่ไปข้างหน้า และใส่กำลังทั้งหมดของพวกเขาไปที่หอก แต่โดนฝนของลูกธนูยิงใส่พวกเขาจากระยะประชิด ทำให้พลหอกพังยับเยินทันที
มากกว่านั้น การโจมตียังไม่จบ หลังจากที่ทหารม้ายิงลูกธนูออกมาจากด้านข้างทีละลูก ในพริบตา ทีมได้สำเร็จในการเจาะทะลุแถวที่พังทลายของเรา ถ้าการป้องกันของหอกหายไป นักธนูข้างหลังพวกเขาจะเปราะบาง
พวกเขาจะไม่สามารถป้องกันกับทหารม้าที่พุุ่งเข้าตีได้
「นั่นทำได้ดีมาก แม้ว่าพวกเค้าดูอยู่ไปทั่ว จริงๆแล้วพวกเค้าใช้กลยุทธ์」
「นั่นใช่แล้ว ชั้นเดาว่าพวกเค้ามั่นใจในทักษะธนูบนหลังม้า และไม่รู้สึกว่าต้องจัดแถว」
ลีโอโพลต์และผมวิเคราะห์พวกเขาอย่างใจเย็น แต่อิริจิน่าและซีเลียเอะอะ
「เฮ้! แนวหน้าถูกทำลาย!? งั้นพวกเค้าจะสามารถเจาะเข้ามาตรงกลางได้」
「เห็นจำนวนของพวกเค้า ทั้งทีมของเราจะถูกขยี้ มาใช้ทหารม้าของเราเพื่อสู้กับพวกเค้าเถอะ!」
ถ้าผมไม่เข้าใจสถานการณ์ งั้งผมอาจจะตื่นตกใจและทำอย่างเดียวกัน ผมชำเลืองมองลีโอโพลต์เร็วๆ
「ออกคำสั่งให้ทั้งกองทัพถอยทัพ」
ลีโอโพลต์ใช้มือของเขาเพื่อสั่งทรัมเป็ต หลายอันถูกเป่า มันเป็นสัญญานถอยทัพ
ทหารทั้งหมดตกตะลึง แต่หลังจากที่พวกเขาได้ยินมัน พวกเขาทั้งหมดเริ่มจะถอยมาทีเดียว ในสถานการณ์นี้ การถอยหมายถึงได้แค่การวิ่งหนี ถ้าพวกเขาทำอย่างนั้นช้าไป นั่นจะหมายถึงความตาย ทุกคนเลยสู้กันเพื่อที่จะเป็นคนแรกที่ถอยทัพ
「เอเกอร์-ซามะ!」
ซีเลียเสียงดัง ผมไม่ตอบเธออะไรนอกจากลูบหัวของเธอ
เห็นโอกาสที่จะทำลายกองกำลังของเราเร็วเกินไป คนป่าเถื่อนพุ่งเข้ามาเหมือนคลื่นที่เทเข้ามาเพื่อสรุปการต่อสู้ ผสมปนเปกับพวกเราและเจาะเข้ามาลึกในกองกำลังของเรา
「ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีแล้ว」
「ได้เลย ทำมัน」
ลีโอโพลต์ส่งสัญญาน และคนโบกธงข้างบนหอสังเกตการยกธงแดง นั่นคือสัญญาน
มันไม่ใช่เสียงที่ดัง และมันไม่เหมือนว่าหินยักษ์กลิ้งอยูู่ แต่อย่างช้าๆ น้ำได้ไหลเข้ามาในสนามรบ ความไม่สงบเข้าหาทั้งสองกองทัพขณะที่น้ำไหลไปหาพวกเขา น้ำท่วมเป็นภัยธรรมชาติที่น่ากลัวที่สุดในที่ราบกลาง ที่ภูมิอากาศส่วนใหญ่มั่นคง
ทหารตกอยู่ในสภาพตื่นตกใจชั่วคราว แต่ความวุ่นวายได้ถูกแก้ไม่นานหลังจากนั้น เหตุผลนั้นเรียบง้าย เพราะน้ำที่ไหนมา มาจากข้อเท้าถึงหน้าแข้งพวกเขามากที่สุด เพิ่มเติมจากนั้น มันไม่ได้แรงพอที่จะดันคนไปทั่ว แค่ไหลมาอย่างสงบ และในท้ายที่สุดน้ำก็หยุด ทหารแม้แต่ลืมไปว่าพวกเขากำลังวิ่งหนี และจุดจุดหนึ่ง มองหน้ากันเองเพื่อถามว่าเกิดอะไรขึ้น
「นี่เป็นแม่น้ำของเขื่อนที่ทำมาสองวันเหรอ?」
「แม้น้ำที่นี่เล็ก แยกจากต้นกำเนิดของน้ำจากน้ำพุ แม้ว่าฝนเพิ่มจำนวนของมัน มันมากเท่านี้เอง」
แผนที่เตรียมไว้คือนี่: การปรับได้ถูกทำกับการควบคุมน้ำท่วม และขยายที่เก็บน้ำชั่วคราว เพื่อรวบรวมน้ำ และหลังจากได้รับสัญญาน เขื่อนจะถูกทำลายและน้ำจะไหลไปที่ที่ราบกว้างที่มีความต่ำกว่า
「แม้ว่าชั้นเข้าใจมัน ว่ามันเป็นไพ่ตาย มันดูค่อนข้างน่าสมเพช」
ถ้ามันเป็นลำธารโคลนที่ปั่นป่วนที่ล้างศัตรูและท่วมพวกเขาไป งั้นมันจะค่อนข้างน่าทึ่งนะ
「แต่ ในกรณีนั้น มันจะล้างกองกำลังของเราด้วย…… นอกจากนี้ แม้ว่ามันดูเรียบ การต่อสู้ได้สรุปแล้ว」
「สรุป? น้ำถึงจุดนั้น อย่างมากที่สุดก็แค่สร้างแอ่งน้ำ……」
หลังจากพูดอย่างนั้น ซีเลียเปิดตาของเธอกว้างในความตกใจ
สถานการณ์ในสนามรบพลิกกลับอย่างสมบูรณ์ ทหารรอบพวกของเรามีแค่เท้าที่เปียกโดยโคลน และภาพที่เป็นภัยพิบัตตกสู่คนปาเถื่อนมาเติมเต็มตาของเรา มันทำให้การควบคุมม้าที่งดงามก่อนหน้าดูเหมือนคำโกหก – พวกเขาบางคน ล้มไปด้วยกันกับม้า บางคนเสียสมดุลและตกม้า บางคนสามารถที่จะยืนกลับมาได้ แต่ไปชนกับคนที่อยู่ข้างๆทำให้พวกเขาทั้งหมดล้มลง – ทุกที่ดูเหมือนความโกลาหลที่น่าเศร้า
「นี่มันอะไรกันวะ!? เกิดอะไรขึ้นกับพวกเค้า?」
ลีโอโพลต์ตอบคำถามของอิริจิน่า
「พื้นดินนี้อยู่ต่ำและมีพื้นที่ชื้น ที่ระบายน้ำได้ไม่ดี แม้ว่ารอบข้างมีการควบคุมน้ำท่วมเพื่อที่จะเพาะปลูกแปลง ฝนเล็กน้อยไม่มีปัญหาแต่……」
ลีโอโพลต์มองเขื่อนที่เปิดออก
「ถ้าคุณเทน้ำจำนวนมากเพิ่มเติมเข้ามา มันจะเป็นเลนตมทันที」
เลนตมเป็นบางอย่างที่ถึงตายกับบางอย่างที่เหมือนทหารม้า ม้านั้นหนักและจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้บนโคลนนุ่มๆ และคุณอาจจะแม้แต่ทำให้ขาพลิกถ้าคุณทำอย่างนั้นโดยบังคับ พวกเขาเป็นไปไม่ได้ที่จะปราดเปรื่องอยู่บนหลังม้า
ทหารม้าที่เท้าติดตอนนี้เป็นเป้านิ่ง
「คืนคำสั่งถอยทัพ ให้ทั้งกองทัพโจมตีรวมกัน ให้ทหารม้าอ้อมไปที่พื้นที่แห้งและรอศัตรู」
เสียงของทรัมเป็ตดัง และกองกำลังที่ถอยทัพสามารถที่จะจัดแถวใหม่ หลังจากที่พ่ายแพ้ให้กับศัตรูที่ไล่ตามเขา ระหว่างนั้น ศัตรูได้ดิ้นรนอยู่ในโคลน และใช้ความพยายามทั้งหมดเพื่อจะดึงตัวออกมาทีละคน ดังนั้นการจัดแถวมันเป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขา
คำสั่งโจมตีได้ถูกสั่งโดยผู้บัญชาการแต่ละคน ที่ลูกธนูลงไปเป็นห่าฝน และพลหอกสร้างแถวของหอกและพุ่งเข้าไป ทหารม้าที่เสียความสามารถที่จะเคลื่อนไหว ได้ถูกสังหารเหมือนเครื่องสังเวยที่ไม่ต่อต้าน ส่วนหนึ่งของศัตรูทิ้งม้าและพยายามสูกับทหารราบ แต่เมื่อพวกเขาลงจากหลังม้า พวกเขารู้ว่าพวกเขาด้อยกว่าในทุกแง่ – อุปกรณ์ ร่างกาย การนำ – ดังนั้นอย่างที่คาด พวกเขาถูกกำจัดทีละคนทีละคน
「ถ้าเป็นไปได้ ชั้นอยากจะออกไปด้วย」
ชวาร์ซร้องดั่งจะหยุดผม ยังไงซะ เขาก็หนักด้วย ดังนั้นเขาจะจมอย่างแน่นอน
「ได้โปรดระงับตัวเอง ไม่มีความจำเป็นที่ลอร์ดฮาร์ดเลตต์จะไปแล้ว พวกเขาจะพูดว่าคุณขโมยเครดิตของพวกเขา」
นายจะบอกผมว่ามันเป็นบางอย่างที่ดีที่จะแค่มองจากข้างหลังในฐานะผู้บัญชาการ แต่นั่นน่าเบื่อ แม้มีบางอย่างที่ผมสงสัย
「ลีโอโพลต์ มีความหมายอะไรในการฆ่าพวกเค้าทั้งหมดมั้ย?」
「ผมคิดว่ามันจะดีกว่าที่จะฆ่าพวกเค้าทั้งหมด เพราะพวกเค้าจะมาอีกครั้งถ้าคุณปล่อยให้พวกเค้าหนี」
「ชั้นจะไม่ปล่อยให้พวกเค้าหนี แต่นายไม่จำเป็นต้องฆ่าพวกนั้นที่ขยับไม่ได้อีกแล้ว นายคิดยังยังเกี่ยวกับการจับพวกเค้า?」
ลีโอโพลต์บิดของของเขา ถ้าศัตรูมาจากคณะอัศวิน งั้นมันจะมีทางเลือกที่จะเรียกค่าไถ่ แต่เราหวังสิ่งนั้นจากเผ่าภูเขาไม่ได้ แทนที่จะอย่างนั้น ผมสงสัยว่าเขาเข้าใจแม้แต่เรื่องความคิดของการใช้เงินมั้ย
「มีความหมายอะไรกับมันเหรอ?」
「ยังไงซะ นายเห็นว่ามีผู้หญิงในหมู่พวกเค้าด้วย เอเกอร์-ซามะน่าจะเขมือบพวกเค้าหลังจากที่ช่วยพวกเค้า」
ซีเลียตัดเข้ามาและบรรยากาศแข็งไป
「ไม่ใช่อย่างนั้น ยังไงซะมันจริงส่วนนึง แต่มันไม่ใช่แค่นั้น พวกเค้าทั้งหมดเป็นทหารม้าที่มีทักษะ ดังนั้นถ้าเรากล่อมพวกเค้าได้ งั้นแทนที่จะเปลี่ยนชาวนาเป็นทหาร พวกเค้าจะสร้างความช่วยเหลือที่ใหญ่กว่ามาก」
ซีเลียตอบว่ามันยังเป็นเพราะผมอยากได้ผู้หญิงมาเล่นด้วย และลีโอโพลต์คิด
「……นั่นจริง พวกเขาจะเป็นทหารที่ยอดเยี่ยม แต่ผมไม่สามารถที่จะกำหนดได้ว่ามันเป็นไปได้ที่จะกล่อมพวกเค้าหรือไม่ ผมจะออกคำสั่งให้จับพวกเค้าถ้าเป็นไปได้ แต่เราจับพวกเค้าและไม่มีอะไรได้จากมัน เราแค่ฆ่าพวกเค้าตอนนั้นได้」
เพราะม้าใช้ไม่ได้ ผู้ส่งสาส์นวิ่งไปหาแต่ละทีม ผมจะยอมแพ้กับพวกนั้นที่ถูกฆ่าก่อนคำสั่งจะได้รับ พวกเขาแค่โชคร้าย แต่ผมหวังว่ามีคนสวยไม่กีคนที่ถูกฆ่าถ้าเป็นไปได้นะ
—————————————————————
การต่อสู้ในพื้นที่ชุ่มน้ำได้ถูกตัดสินคร่าวๆแล้ว และคนที่หนีได้อย่างไลก็ไม่รู้ ได้ถูกไล่ตามโดยทหารม้าหอก เพราะการเปลี่ยนจากฆ่าเป็นจับกลางคัน ไม่ใช่พวกเขาทั้งหมดได้ถูกฆ่า แต่ยังมีภูเขาของเผ่าภูเขาในโคลนตม ในหมู่พวกเขา มีผู้หญิงอยู่ไม่กี่คน และเด็กด้วย
「มันทำให้ชั้นรู้สึกไม่ดีที่เห็นผู้หญิงเด็กๆตายแบบนี้」
「พวกนั้นเปลี่ยนทุกคนเป็นทหารและปะทะกับเรา มันธรรมชาติสำหรับพวกเค้าที่จะพ่ายแพ้」
ซีเลียพูดอย่างนั้น แต่เมื่อเธอเห็นซากของเด็กชายที่ดูยังเด็ก เธอปิดตาของเธอและขมวดคิ้ว
ทหารล่าคนที่รอดชีวิตอยู่ตอนนี้ พวกเขาไล่ตามคนที่ยังมีชีวิตในพื้นที่โดยรอบ และพวกนั้นที่ต่อต้านนั้นช่วยไม่ได้ และถูกจบชีวิตด้วยใบมีด
ในจำนวนรวม 1200 ของทหารศัตรู 500 ถูกฆ่า 600 ถูกจับ และมีไม่มากกว่า 100 หนีไปได้ และในทางกลับกัน ผู้เสียชีวิตของกองทัพทิศตะวันออกไม่มากกว่าก็น้อยกว่า 100 และไม่มีพวกเขาซักคนที่มาจากกองทัพส่วนตัวหรือกำลังแรงงาน กองกำลังศัตรูถูกกวาดล้างอย่างสมบูรณ์และเราสามารถที่จะกลับไปเดินทัพต่อ ทหารม้าเบาได้ยืนยันฐานของศัตรูและตามทหารที่หนีไป
มันพูดได้ว่าเราชนะทั้งทางกลยุทธ์และทางแผนการ
「แต่ปัญหาคือนี่」
บนที่มันน้ำท่วม พื้นดินมี 2000 คนเหยียบย่ำไปทั่วระหว่างสู้กัน อดอล์ฟทำงานหนักเพื่อควบคุมน้ำท่วม และแปลฃที่ถูกสร้างได้ถูกทำลายโดยแก้ไขไม่ได้
「นายจะเป็นคนที่อธิบายมัน」
「รับทราบ ถ้าไม่มีการควบคุมน้ำท่วม งั้นมันจะแค่แฉะๆหลังจากที่ฝนตก แผนจะไม่คลี่คลาย เค้าควรจะดีใจกับนั่น」
「……ไม่ จริงๆแล้ว ชั้นจะทำมัน」
ถ้าผมให้เขาพูด มันจะเปลี่ยนเป็นการต่อสู้โดยไม่ต้องสงสัย การอธิบายที่มีปัญหาก็เป็นหน้าที่ของคนเป็นนายด้วย ช่างน่ารำคาญ
ผมจะใช้หมอนกายอิริจิน่าเพื่อนอนคืนนี้ เธอจะโอเคแม้ว่าผมจะกอดเธอแน่นๆ มันค่อนข้างตระการตาดังนั้นมันคุ้มค่าที่จะกอดเธอ
—————————————————————
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
TLN: หยุด 3 วันครับ
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 180/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord