66 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับฮีโร่
เลนเนิร์ด เออร์ โรเซส
นี่เป็นครั้งแรกที่เราเจอกัน, แต่แม้แต่ผมก็รู้จักชื่อนั้น
มันคือชื่อของเจ้าชายคนแรกของโรเซส
เด็กผู้ชายที่สวยที่ลักษณะเหมือนเจ้าหญิงโซเฟีย
เขามีเสื้อผ้าที่ต่างออกไป, เขาจะผ่านแม้ว่าจะมองเป็นสาว
“ชั้นเริ่มแรกแล้วควรจะสู้กับมังกรต้องห้ามที่ลาเบรินทอสเนื่องจากชั้นเป็นฮีโร่…ชั้นรู้สึกขอบคุณมากที่นายกำจัดมันแทนที่ชั้น” (เลนเนิร์ด)
เขาก้มหัวเล็กน้อย
ฮีโร่น้ำแข็ง
อีกชื่อหนึ่งของเจ้าชายเลนเนิร์ด
แม้ว่าอย่างนั้น, เพื่อเป็นฮีโร่ที่ต้องช่วยโลกแม้ว่าเขาจะยังเด็ก มันต้องลำบากแน่
“มันโอเค, เลโอ คนพวกนี้ได้รับการตอบแทนที่ถูกต้องแล้วนายไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น” (โซเฟีย)
“…”
ยังไงซะ นั่นก็จริง, แต่…มันไม่จำเป็นต้องพูดแบบนั้นต่อหน้าพวกเรา, ใช่มั้ย?
“นายยังแค่ 9 ขวบ มันโอเคที่จะปล่อยเรื่องของลาเบรินทอสให้นักผจญภัย” (โซเฟีย)
9 ขวบ? ไม่ใช่ว่าเขายังอยู่ประถมอยู่เหรองั้น?
คำพูดที่หยาบคายของเจ้าหญิงโซเฟียไม่กวนใจผมอีกต่อไป
ผมไม่คิดว่าจะให้เด็กคนนี้สู้กับมังกรต้องห้ามด้วย
“เน่-ซามะ <พี่สาว>! พี่ทำเหมือนผมเป็นเด็กแบบนี้ตลอด, แต่แม้ผมจะสามารถทำอะไรแบบนี้ได้อย่างน้อยที่สุด” (เลนเนิร์ด)
พูดอย่างนี้เสร็จ, เขาเริ่มสวด
ที่สวดคือ
“เวทมนตร์น้ำ: [มังกรน้ำ]!” (เลนเนิร์ด)
โออ้, ไม่ใช่นั่นเวทมนตร์น้ำระดับเหนือกว่าเหรอ?
มันอาจจะดูหยาบเล็กน้อย, แต่มังกรน้ำขนาดยักษ์ปรากฏขึ้น
มันดูเหมือนเจ้าชายเลนเนิร์ดเป็นผู้ใช้เวทมนตร์น้ำ
“นั่นเป็นยังไง, เน่-ซามะ?! ผมก็สู้ได้” (เลนเนิร์ด)
“…เข้าใจแล้ว ครั้งหน้าที่มังกรต้องห้ามปรากฏขึ้น, ชั้นจะให้เธอเข้าร่วม, ด้วย โปรดหยุดเวทมนตร์ได้แล้ว” (โซเฟีย)
“ค-ครับ” (เลนเนิร์ด)
เจ้าชายเล็นเนิร์ดควบคุมมังกรน้ำ…แต่มันดูอันตราย
“โวววว้ห์”
มันกรน้ำผ่านไปใกล้ๆอัศวินผู้คุ้มกันเก่า
เขาพยายามมากเพื่อจะหลบมัน, แต่มันคงไม่เจ็บขนาดนั้นถ้าเกิดมันโดน, รู้มั้ย
หมัดที่ตั้งใจของซา-ซังจะเจ็บมากกว่า 100 เท่ากว่านั้น
“ฮ-เฮ้, มันจะโอเคมั้ย?” (ลูซี่)
ลูซี่จิ้มหลังผม
มังกรน้ำอาจจะดูฉูดฉาด, แต่แม้ว่ามันจะโดนคุณ, มันแค่ทำให้คุณเปียก
แต่ยังไงซะมันจะส่งคุณบินค่อนข้างไกลด้วยนะ
“อึก, ผมควบคุมมันยังได้ไม่ดี…” (เลนเนิร์ด)
เจ้าชายเลนเนิร์ดตื่นตกใจ
หืม…เค้าแค่โยนมังกรน้ำลงไปในน้ำหรืออะไรบางอย่างไม่ได้เหรือ? คือที่ผมคิด, แต่การควบคุมเวทมนตร์ของเขาแย่
เจ้าหญิงโซเฟียมองผม
เธอจะบอกให้ผมช่วย?
(นี่มัน…) (มาโกโตะ)
นี่มันอีเว้นท์ที่เรียกว่า ‘เพิ่มความชอบ’ ที่ฟูจิ-ยังเรียก
ผมไม่ใช่ผู้เล่นเกมจีบสาว, ดังนั้นผมบอกไม่ได้
มาลองมันกันก่อนตอนนี้
“ขออภัยนิดนึงครับ” (มาโกโตะ)
พูดแบบนี้, ผมวางมือลงบนไหล่เจ้าชาย
(จังหวะเดียวกัน…) (มาโกโตะ)
ผมไม่ได้ทำจังหวะเดียวกันตั้งแต่เวลาที่ผมถูกไหม้ผ่านลูซี่, แต่มันไปได้สวย
ผมนำการควบคุมเวทมนตร์น้ำมาจากเจ้าชายเลนเนิร์ด
มังกรน้ำที่สั่นๆ เมื่อกี้นี้ตอนนี่ว่ายบนอากาศอย่างราบรื่น
“ว-ว้าว…” (เลนเนิร์ด)
ผมได้ยินเสียงของเจ้าชาย
หืม, แต่ก่อนอื่นคุณควรจะสำนึกที่ว่าคุณไม่สามารถควบคุมเวทมนตร์ของคุณได้ก่อนนะ
ยังไงซะ, เราก็พูดถึงเด็กประถมอยู่นี่ มันช่วยไม่ได้
ข้อสรุปที่ผมไปถึงหลังจากที่คิดว่าจะทำยังไงกับจำนวนน้ำมากมายที่เจ้าชายสร้างคือ…
“[นกน้ำมากมาย]” (มาโกโตะ)
ผมเปลี่ยนรูปร่างของมังกรน้ำไปสู้นกน้ำเป็นหมื่นตัวและให้มันกระจัดกระจายไป
นกน้ำเวทมนตร์จำนวนมหาศาลบินออกมาจากปราสาทที่สวยงาม
ใช่, ค่อนข้างเป็นภาพที่สวย ผมพอใจ
“ฟุว้าาาาา” (เลนเนิร์ด)
เจ้าชายเลนเนิร์ดทำเสียงเหมือนที่ลูซี่ทำแล้วปากได้เปิดกว้าง
หลังจากนั้นเขามองผมด้วยตาเป็นประกาย
“น-นั่นมันยอดเยี่ยม! แค่นั่นเป็นเวทมนตร์อะไรน่ะก่อนหน้านี้น่ะ?!” (เลนเนิร์ด)
ม่ายอ่ะ, ผมแค่ทำอะไรก็ตามแต่ มันเรียกไม่ได้ว่าเป็นเวทมนตร์หรอก…
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ, ขอบคุณที่ช่วยเลโอ…จะวางมือลงบนไหล่เขาอีกนานเท่าไหร่?” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียชี้มันออกมาด้วยเสียงที่ต่ำ
“อ-อ๊ะ, ขอโทษ” (มาโกโตะ)
ผมแยกมือออกทันที
ตาของเจ้าหญิงโซเฟียยังเย็นชา
ความชอบเพิ่มขึ้นมั้ย? ผมไม่รู้สึกเรื่องนั้นเลย
“งั้น, พวกเราไปแล้ว…” (มาโกโตะ)
ไปที่เมืองกันเถอะ
“ด-เดี๋ยว, ได้โปรด! เราคุยกันต่ออีกซักพักไม่ได้เหรอ, มาโกโตะ-ซัง?!” (เลนเนิร์ด)
เจ้าชายเลนเนิร์ดจับมือผม
เจ้าชายมองผมเหมือนลูกสุนัข ผมแค่มองข้ามมันไปไม่ได้
ผมเหลียวมองผู้ปกครองของเขา, โซเฟีย
“เลโอ, งั้นถ้าแนะนำพวกเขาไปรอบๆปราสาทโรเซสล่ะ? นายต้องไม่ออกจากปราสาทนะ, โอเคมั้ย?” (โซเฟีย)
“ครับ!” (เลนเนิร์ด)
เราจบที่การสำรวจปราสาทด้วยเจ้าชายที่เป็นผู้นำทาง
แต่แน่นอนว่า, มันมีผู้คุ้มกันมากับเขาด้วย, นะ
เจ้าหญิงโซเฟียอ่อนโยนกับน้องชายเขาเหรอ?
◇◇
เจ้าชายเลนเนิร์ดนำทางเราไปสู้ สวนลอยฟ้าโรเซส, โบสถ์ใหญ่ ห้องทานอาหารของปราสาทราชวงศ์, และอีกหลายที่
เหตุผลที่มันถูกเรียกว่าเป็นเบอร์หนึ่งของปราสาทที่สวยที่สุดในทวีป การตกแต่งและการก่อสร้าง, สวนดอกกุหลาบ; พวกมันถูกสร้างขึ้นอย่างยอดเยี่ยม
แล้ว, เจ้าชายเลนเนิร์ดยังถูกพูดด้วยตามทาง
สำหรับผู้คนที่ทำงานในปราสาท, เจ้าชายเลนเนิร์ดเหมือนกับไอดอล, และทุกคนทักทายด้วยรอยยิ้มที่กว้าง
ยังไงซะ, ทั้งหมดนี่เพราะเจ้าชายเลนเนิร์ดน่ารักด้วย ผมเข้าใจได้
ที่ผมไม่เข้าใจคือชื่อเสียงของเจ้าหญิงโซเฟีย
เจ้าหญิงโซเฟียนั้น…เป็นที่นิยม ถึงระดับหนึ่ง
ชื่อเล่นของเธอในประเทศแห่งน้ำคือเจ้าหญิงรูปแกะสลักน้ำแข็ง
มันเห็นได้ชัดว่าหมายความว่าเยือกเย็นเหมือนน้ำแข็งและสวยงามเหมือนรูปแกะสลัก
ดูเหมือนความไม่เป็นมิตรของเธอเป็นที่รู้จักทั่วไป, แต่เจ้าหญิงโซเฟียนั้นขยัน
ถ้าหมู่บ้านเกิดภัยพิบัติขึ้น, เธอจะไปที่นั่น
ถ้าเกิดข้อพิพาทขึ้นในเมืองใดเมืองหนึ่ง, เธอจะไปไกล่เกลี่ยมัน
เธอจะปริจาคให้ผู้คนที่หิวโหย; มอบงานให้คนที่ต้องการมัน
เจ้าหญิงทำงานอย่างไม่หลับไม่นอนเพื่อผู้คนในประเทศแห่งน้ำ
นั่นคือชื่อเสียงของเธอในปราสาทโรเซสจากคนทำงาน
เจ้าชายอยู่กับเราด้วย, แต่ดังนั้นมันอาจจะมีการเยินยอใส่ไปด้วยนะ
แต่ผู้คนพูดคุยกับเจ้าหญิงโซเฟียด้วยความรักและความเคารพ
ผมไม่รู้สึกว่ามันมีการโกหกอยู่ในนั้น
แต่มันมีปัญหาเกี่ยวเน่-ซามะนะ เธอประเมินคนด้วยการมองเพียงครั้งเดียว แล้ว, เธอยังขยันเกินไป, ถึงจุดที่ว่าลูกน้องตามไม่ทัน ยังไงซะ, แต่นั่นก็บอกเกี่ยวกับปัญหาหลายๆอย่างนะ” (เลนเนิร์)
เพราะสิ่งนั้น, เธอได้พลาดในการหาผู้คนมีความสามารถมากมาย, หือห์
ใช่, เธอประเมินผมว่าไร้ค่าตั้งแต่การมองทีแรก
“เพื่อนของมาโกโตะ-ซัง, โอกาดะ-ซังและคิตายามะ-ซังได้วางมือลงบนแม่บ้านมากเกินไปจนเน่-ซามะจบที่การโยนพวกเขาออกไป…” (เลนเนิร์ด)
เฮ้ย! พวกนั้นทำอะไรน่ะ?
ไม่ใช่ว่าโอกาดะ-คุงมีแฟนแล้วเหรอ?
คิตะยามะนั้น…ใช่, เสือผู้หญิง
“ฮ่าาห์, ทั้งหมดเพราะพวกนั้นขาดความเหมาะสมด้วย” ซา-ซังถอนหายใจ
“อายะ, เธอรู้จักพวกเขาเหรอ?” (ลูซี่)
“พวกเค้าเป็นเพื่อนร่วมชั้นเก่าน่ะ, แต่พวกเค้าจะเปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนชั้นในเลย” (อายะ)
“อึก! ช่างสกปรก!” (ลูซี่)
ทั้งหมดเพราะลูซี่-ซังเป็นพวกซีเรีนสเมื่อมันเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์
แต่นั่นควรจะมีพวกที่ถูกพาตัวไปโดยประเทศแห่งน้ำนอกจากโอกาดะกับคิตะยามะ, แต่มันไม่มีใครเหลือแล้ว
“กำลังทหารของโรเซสต่ำที่สุดในทวีป…” (เลนเนิร์ด)
เจ้าชายเลนเนิร์ดหัวเราะอย่างเศร้าสร้อย
ประเทศแห่งน้ำไม่ได้มีทหารมาก, และเมื่อพวกเขามีปัญหาเกี่ยวกับมอนสเตอร์มันมีประวัติศาสตร์ที่บอกว่าพวกเขาจะพึ่งนักผจญภัย, อัศวินแห่งแสง, และทหารรับจ้างจากประเทศแห่งแสง
แต่ตอนนี้ทุกคนรีบเพิ่มจำนวนทหารของพวกเขา ในการเตรียมการที่จะสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่จะฟื้นคืนชีพ
เจ้าหญิงโซเฟียเห็นได้ชัดว่าหาคนมีทักษะอย่างหมดหวัง, แต่ดูเหมือนผลมันจะย้อนกลับ
“แต่มันคงจะทำให้ชั้นสบายใจถ้านักเวทย์ที่เชื่อถือได้อย่างมาโกโตะ-ซังมาอยู่กับพวกเรานะ” (เลนเนิร์ด)
โอ้, พยายามจะกล่อมผมนั่น
เมื่อผมถูกมองจากสายตาลูกสุนัขที่อาจถูกมองผิดเป็นสาวสวย, มันทำผมสั่น
“ชั้นเป็นแค่นักเวทย์ฝึกหัด มันช่วยไม่ได้” (มาโกโตะ)
“ฝึกหัด…? แต่นายเพิ่งควบคุมเวทมนตร์ระดับเหนือกว่าเมื่อกี้นี้เองนะ” (เลนเนิร์ด)
“ทุกคนทำแบบนั้นได้ถ้าความเชี่ยวชาญสูง” (มาโกโตะ)
“อย่างนั้นเหรอ…” (เลนเนิร์ด)
เจ้าชายเลนเนิร์ดใจตกลงต่ำ
“ไม่ใช่ทุกคนจะทำอย่างนั้นได้…” (ลูซี่)
ผมได้ยินเสียงโต้ตอบจากลูซี่ เมิน
“ยังไงซะ, ขอบคุณที่นำเราไปรอบๆ” (มาโกโตะ)
“ใช่, มาโกโตะ-ซัง, ลูซี่-ซัง, อายะ-ซัง, มาใหม่ตอนไหนก็ได้นะ” (เลนเนิร์ด)
เจ้าชายเล็นเนิร์ดดูไม่เหมือนอะไรนอกจากสาวสวยพูดด้วยรอยยิ้ม
เรามอบคำขอบคุณให้เจ้าชายเล็นเนิร์ดและออกจากปราสาทโรเซส
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน