69 ลูซี่ และ ซาซากิ อายะ คุยกัน
-มุมมอง ลูซี่-
“ชั้นจะออกไปล่าก็อบลิน”
มาโกโตะพูดสิ่งนี้ตั้งแต่แรกในตอนเช้า
ช่างกระทันหัน
“ลูซี่, ซา-ซัง, จะทำอะไรล่ะ?” (มาโกโตะ)
เขาชวนพวกเราด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น
“ชั้นว่าชั้นผ่านดีกว่า ชั้นจะไปเดินรอบๆเมือง” (อายะ)
ฉันไม่พลาดความจริงที่ว่ามาโกโตะทำสีหน้าเศร้าเมื่ออายะปฏิเสธ
“ชั้นก็จะไปช้อปปิ้งในเมือง” (ลูซี่)
ฉันจบที่การปฏิเสธมันไป
มันเป็นโอกาศของฉันที่จะได้อยู่ตามลำพังกับมาโกโตะ
“ได้! ชั้นจะผจญภัยคนเดียว!” (มาโกโตะ)
พึมพำเหมือนเสียใจอยู่, มาโกโตะออกไปอย่างเร็ว
“เฮ้, ลูซี่-ซัง, อยากไปที่ไหน?” (อายะ)
อายะถามสิ่งนี้เหมือนกับมันปรกติที่เราจะออกไปด้วยกัน
“ค่าเฟ่ที่มีเค้กอร่อยๆ, มั้ง?” (ลูซี่)
มันมีบางอย่างที่ฉันอยากจะคุยกับอายะ
กับแค่เราสองคน
◇◇
ฉันไปด้วยกันกับอายะในที่อย่างร้านเสื้อผ้าและร้านเครื่องประดับ
กินอาหารเที่ยงที่ร้านพาสต้า
และนั่นมีสวนเล็กๆ, เราจึงซื้อเครื่องดื่มและตัดสินใจจะพักที่นั่น
ฉันมองด้าน-ของของอายะผู้ที่ดื่มน้ำผลไม้จากแก้วที่ใหญ่
(น่ารัก…) (ลูซี่)
ตาสีเกาลัดและลักษณะท่าทางที่เหมือนสัตว์เล็กๆ
ภาพที่เธอแกว่งขาบนม้านั้นนันเหมือนกับ-เด็ก
(ถึงอย่างนั้นเธอแข็งแกร่งเท่ากับฮีโร่ นั่นมันไม่แฟร์เลย…) (ลูซี่)
แต่ยังไงซะ, มันดูเหมือนเธอจะใช้เวทมนตร์ไม่ได้
ถ้าเธอใช้เวทมนตร์ได้, เธอควรจะอย่างมากถูกจดจำว่าเป็นฮีโร่
ในแง่ของสถานะนักผจญภัย, มันคงจะเป็นระดับที่สูงที่สุดโอริคัลคุม
แนวหน้าของปาร์ตี้เราและกำลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุด
บางคนที่จำเป็นสำหรับเรา
“เฮ้, ลูซี่-ซัง” (อายะ)
เหมือนว่าเธอกับลังจะพูดเรื่องทั่วไป, อายะพูดกับฉันด้วยท่าทีที่เป็นธรรมชาติ
“การแต่งงานของฟูจิวาระ-คุงมันน่าตกใจนะ, ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ?” (อายะ)
ม-มันมาแล้ว
เรื่องเกี่ยวกับการแต่งงานของฟูจิยัง-ซัง, ผู้ที่เป็นบางคนที่อยู่ในโลกเดียวกับพวกเขา
“ช-ใช่, มีภรรยาสองคนค่อนข้างช็อกนะ, ไม่ใช่เหรอ?” (ลูซี่)
ขุนนางมนุษย์ที่มีภรรยาหลายคนนั้นไม่ใช่เรื่องหายาก
นี่ทำไมถึงเป็นเรื่องที่เชื่อมต่อไปยังหัวข้อหลัก
“ชั้นสงสัยว่าทากัตซูกิ-คุงคิดยังไงกับมัน” (อายะ)
“เค้าบอกว่าเค้าโล่งใจ นีน่า-ซังและคริส-ซังเข้ากันได้แล้วตอนนี้” (ลูซี่)
“อ่ะฮ่าฮ่า, ชั้นก็รู้สึกแบบเดียวกัน” (อายะ)
พูดยังไงดีล่ะ, มันเหมือนว่ามันหายใจยากอยู่ตลอดเวลา
อาหารเช้าวันนี้, เราในที่สุดก็ได้กินในบรรยากาศที่สงบ
ฉันคิดว่านั่นเป็นเรื่องดี
“…มีคนใกล้ตัวตกหลุมรักคนคนเดียวกันมันค่อนข้างลำบากนะ, ไม่ใช่เหรอ?” (อายะ)
“…ใช่” (ลูซี่)
คำพูดนั้นที่อายะพึมพำออกมา…ทำอากาศเปลี่ยนมัน
นี่มันเป็นเรื่องนั้น, ไม่ใช่เหรอ?
เธอพูดเรื่องคนอื่นอยู่, ไม่ใช่เหรอ?
“เธอคิดยังไงเกี่ยวกับการมีภรรยาสองคนล่ะ, ลูซี่-ซัง?” (อายะ)
“เอลฟ์อยู่ในหลักการที่ว่าแต่งงานกับแค่คนคนเดียว” (ลูซี่)
“แต่ชั้นบอกว่าลูซี่-ซัง, นะ” (อายะ)
การพูดมันแบบนั้นทำฉันโมโหเล็กน้อย
“เธอล่ะ, อายะ?” (ลูซี่)
“ในโลกของชั้น, มันไม่มีใครที่จะมีสามีภรรยาได้หลายคน มันคือกฎหมาย” (อายะ)
“แต่ชั้นถามเรื่องเธอนะ, อายะ” (ลูซี่)
มันได้กลายเป็นการต่อสู้ที่พยายามจะพูดเหนือกว่าอีกคน
แต่คำถามของอายะมันไม่แฟร์ตั้งแต่ทีแรก
ตาของเราสบกัน
เรามองกันซักพักหนึ่ง
“ชั้นสงสัยว่าทากัตซูกิ-คุงคิดยังไง” (อายะ)
อีกครั้งที่เธอเบนประเด็น
ไม่, นี่เป็นประเด็นหลัก
“มาโกโตะบอกว่าเค้าโอเคกับภรรยาคนเดียว” (ลูซี่)
“แต่บางทีเค้าอาจจะเหมือนกับฟูจิวาระ-คุง ผู้ชายเห็นได้ชัดว่าชอบฮาเร็ม, รู้มั้ย?” (อายะ)
“มาโกโตะไม่เหมือนอย่างนั้น” (ลูซี่)
“เธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับทากัตซูกิ-คุงเหรอหื้อห์, ลูซี่-ซัง” (อายะ)
คำพูดนั้นทำฉันรำคาญเล็กน้อย
“เธออยู่กับมาโกโตะมามากกว่า 4 ปี, ไม่ใช่เหรอ, อายะ? ออา, ชั้นเทียบกับนั่นไม่ได้หรอก” (ลูซี่)
“เออ๋? เทียบกับชั้นในเรื่องอะไร? เธอไม่สมเหตุสมผลเลยนะ, ลูซี่-ซัง” (อายะ)
“เธอแหละที่ไม่สมเหตุสมผลที่นี่อายะ เธออยากจะพูดอะไรแน่?” (ลูซี่)
“ไม่มีอะไร” (อายะ)
“เข้าใจแล้ว, ไม่อยากจะพูดมันเหรอ, หื้อห์” (ลูซี่)
“อะไรล่ะ?” (อายะ)
“ใครจะรู้” (ลูซี่)
“……”
“……”
เมื่อถึงเวลาที่เราสังเกต, เราสองคนจ้องกันและกันบนม้านั่งที่แคบๆ
(เอ๋? มันกลายมาเป็นอย่างนี้ได้ยังไง…?) (ลูซี่)
◇◇
-มุมมอง ซาซากิ อายะ-
อ-เอ๋?
ทำไมมันออกมาเป็นแบบนี้
นั่นลูซี่ซังจ้องฉันเขม็งตรงหน้าของฉัน
แม้ว่าหน้าเธอจ้องหน้าก็ยังสวย
เธอสวยกว่าแม้กระทั่งเบอร์หนึ่งและเบอร์สองในชั้นเรียน, โยโกยามะ ซากิ-จัง และ คาวาโมโตะ เอริ-จัง (ความคิดเห็นของฉัน)
(ฮ่าาห์, ชั้นเทียบไม่ได้เลย) (อายะ)
หัวใจฉันหนักอึ้ง
พวกพ้องคนแรกของทากัตซูกิ-คุง, รักทากัตซูกิ-คุง, และเป็นสาวเอลฟ์ที่สวยงามอย่างมาก
แม้ว่าเธอจะเป็นนักเวทย์ที่มีศักยภาพที่หน้าทึ่ง, เวทย์มนตร์ของเธอนั้นขาดทักษะ, และเธอพึ่งหลายสิ่งกับทากัตซูกิ-คุง, นั่นทำให้แต้มเธอเยอะ
(ทั้งหมดนี่ทากัตซูกิ-คุงชอบช่วยเหลือคนอื่นด้วย) (อายะ)
มันเหมือนกับว่าคุณปล่อยเธอไว้ไม่ได้
มันเป็นแบบที่ทากัตซูกิ-คุงชอบ
นั่นมันไม่แฟร์เลย
ยังไงก็ตาม, ฉันควรจะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ดีล่ะ
มันเหมือนกับว่าฉันไปกระตุ้นมัน, ใช่มั้ย
แม้ว่าฉันควรจะพูดด้วยความใจเย็นมากกว่านี้…
“……”
“…..”
ออุห์…
ฉ-ฉันควรทำอะไรดี?
ฉันอยากจะวิ่งหนี!
แต่ฉันต้องไม่หนี!
“อายะ-ซามะ, ลูซี่-ซามะ, ช่างบัญเอิญที่มาเจอกันตรงนี้”
นีน่า-ซังปรากฏตัว! โล่งใจหน่อย
ดูเหมือนนีน่า-ซังก็อยู่ในระหว่างการช้อปปิ้ง
“ชั้นไปช้อปปิ้งมากับอายะนิดหน่อยน่ะ” (ลูซี่)
“ใช่ ใช่! ช้อปปิ้งกับลูซี่-ซัง มันถึงเวลาที่เราต้องกลับแล้ว, คิดว่าอย่างนั้นมั้ย?” (อายะ)
“ใช่, อายะ! ป่ะ!” (ลูซี่)
“มากับเราสิ, นีน่า-ซัง!” (อายะ)
พวกเราอยู่ในจังหวะเดียวกันอย่างสมบูรณ์แบบ
“อ-โอเค…?” (นีน่า)
นีน่า-ซังงงขณะที่เธอพยักหน้า
◇◇
พวกเราสามคนเดินบนทางที่กลับไปสู่โรงแรม
“เฮ้, นีน่า-ซัง, เมื่อเธอแต่งงาน, เธอจะเป็นขุนนางด้วยมั้ย?” (อายะ)
เมื่อนั่นเกิดขึ้น, มันจะดีกว่ามั้ยถ้าเปลี่ยนวิธีเรียกเธอ?
“หืมม, ชั้นก็สงสัย มันไม่เหมือนกับว่าชั้นอยากจะเป็นขุนนางนะ ชั้นแค่อยากจะเป็นภรรยาของดาร์ลิ่ง” (นีน่า)
เธอเรียกเค้า ด-ดาร์ลิ่ง
ดีจัง
“เธอได้ดีอ่ะ, นีน่า-ซัง” (ลูซี่)
ลูซี่พูดมันออกมา
ฉันอิจฉาไปไม่ได้มากกว่านี้
แต่ฉันได้ยินว่านีน่า-ซังเป็นห่วงเรื่องอะไรจนกระทั่งตอนนี้ ในเวลาที่ฉันเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้จากเธอ
นั่นทำไมฉันถึงอวยพรให้การแต่งของนีน่า-ซังจากก้นบึ้งของหัวใจ
ระหว่างที่ฉันคิดเรื่องนั้น…
“ไม่ใช่เธอสองคนจะแต่งกับทากัตซูกิ-ซามะเหรอ?” (นีน่า)
นีน่าซังโยนความเห็นที่เป็นระเบิดด้วยรอยยิ้มบนหน้าเธอ
““หือห์?””
เสียงของลูซี่-ซังซ้อนกับของฉัน
“ชั้นพูดกับคริสเมื่อเจ้านี้ ว่าการแต่งงานของพวกเธออาจจะมาก่อนของเรา การแต่งงานของขุนนางเห็นได้ชัดว่าใช้เวลาเตรียมการเยอะน่ะ” (นีน่า)
“อ-อย่างนั้นเหรอ” (อายะ)
“ด-ดูเหมือนจะงานยุ่งนะ” (ลูซี่)
ลูซี่-ซังและฉันตอบด้วยการหัวเราะแห้งๆ
ระหว่างทางกลับหังจากนั้น, เธอพูดเกี่ยวกับเหตุการณ์แห่งความรักตั้งแต่ต้นจนจบ
“ถ้างั้น, ชั้นจะไปที่ของดาร์ลิ่งละ” (นีน่า)
นีน่า-ซังกระโดดขึ้นบันได
การกระโดดแต่ละครั้งขึ้นบันไดไป 5 ก้าว…อย่างที่คาดกับกระต่าย
เป็นอีกครั้งที่ฉันอยู่ตามลำพังกับลูซี่
เมื่อฉันมองไปด้านข้าง, ตาเราสบกัน
“…ขอโทษเรื่องก่อนหน้า” (อายะ)
“เหมือนกัน, ขอโทษ นั่นชั้นทำผิดน่ะ” (ลูซี่)
“ไม่…ชั้นก็เหมือนกัน” (อายะ)
เราแปะมันกลับคืนมาได้
แต่ฉันรู้สึกเหมือนว่าทิ้งเรื่องไว้โดยไม่แก้ไขเหมือนแบบนี้จะไม่ดี
“มาคุยเป็นการเป็นงานครั้งต่อไปเถอะ” (อายะ)
“ใช่, ครั้งต่อไป” (ลูซี่)
เราจะคุยมันอย่างถูกต้อง
ทั้งหมดเพราะพวกเราเป็นสมาชิกปาร์ตี้
◇◇
“มันไม่มีก็อบลิน…”
ทากัตซูกิ-คุงเดินกลับมาก่อนอาหารเย็นและบูดบึ้งนิดหน่อยซึ่งมันน่ารักเล็กน้อย
◇◇
-มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ กลับไปตอนเช้า-
งานหลักของนักผจญภัยคือการกำจัดมอนสเตอร์
ผมได้ฝึกมาตลอดเวลาหลังๆ, แต่ผมต้องเอาความคมของการเป็นนักผจญภัยกลับมา…คือที่ผมพยายามจะทำเท่ห์, แต่…
“…ไม่มีมอนสเตอร์เลย” (มาโกโตะ)
ไม่ใช่แค่ก็อบลิน…ไม่มีแม้แต่หนูยักษ์หรือกระต่ายมีเขา
ผมอยู่ที่ป่าเล็กๆที่ทะเลสาบแห่งหนึ่ง
มันคล้ายกับป่าที่ใกล้กับมักกาเรนนิดหน่อย
นั่นทำไมผมถึงคิดว่ามันจะมีเหยื่อที่นี่…
จริงๆอ่ะ?
“งั้นลูซี่และซา-ซังก็พูดถูก…?” (มาโกโตะ)
มันดีที่ว่าผมไม่ได้พาพวกเขามากับผมด้วย
ผมจะทำพวกเขาเสียเวลากับผม
ไม่มีทางเลือกนอกจากฝึกเวทมนตร์น้ำกับน้ำของทะเลสาบชิเมอิ*
*TLN ชิเม เปลี่ยนเป็นชิเมอิ ผมอ่านผิด
เมืองหลวงของโฮรันและมักกาเรนมีทะเลสาบระหว่างกัน
ผมฝึกต่อไปซักพักหนึ่งและ…
“…ทากัตซูกิ มาโกโตะ, หือห์”
ผมได้ยินเสียงจากข้างหลัง
เมื่อผมหันไป, อัศวินผู้คุ้มกันเก่าที่ซา-ซังจัดการยับเยินอยู่ที่นั่น
เดี๋ยว ไม่, ที่โดนจัดการคือลูกน้องของเขา
“นายมีวิธีฝึกที่ประหลาด”
ผมยืนอยู่บนน้ำและเล่นกับฝูงของนกที่สร้างจากน้ำในทะเลสาบ
มันต้องการสมาธิจำนวนมาก, ดังนั้นมันเพิ่มความเชี่ยวชาญผมมากมาย, และมันเป็นวิธีที่ผมใช้บ่อยที่สุด หลังๆมานี่
“จริงๆแล้วชั้นอยากจะล่าก็อบลินนะ” (มาโกโตะ)
ผมพึมพำสิ่งนี้, และเขาหัวเราะใส่ผมหลังจากทำสีหน้าตกใจ
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า, เมืองหลางของประเทศเรามีบาเรียที่ขับไล่มอนสเตอร์ มันไม่มีทางที่ก็อบลินจะสามารถมาใกล้ที่นี่ได้”
“พูด…อะไรนะ?” (มาโกโตะ)
ผมสะดุ้งด้วยความช็อก
เป็นอย่างนี้ได้ยังไง
งั้นผมก็ล่าก็อบลินในเมืองหลวงไม่ได้สิ!
“งั้นมีมีจุดหมายอะไรที่อัศวินมาลาดตระเวนแถวนี้ล่ะ?” (มาโกโตะ)
ผมลองตอบโต้
“เจ้างั่ง! ลดการ์ดลงเพราะสิ่งนั้นจะหมายถึงชีวิต มันยังมีโจรและพวกทำผิดกฎหมาย การลาดตระเวนรายวันของเราทำให้พวกนั้นไม่โผล่ขึ้นมา”
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
แรงจูงใจของเขาน่ายกย่อง
แต่นิสัยเขายังต้องหวังอีกเยอะ
“ชั้นมาที่นี่หลังจากดได้รับรายงานว่ามีนักเวทย์ประหลาดที่นี่, แต่…มันเป็นนาย, หือห์ อย่าทำคนกลัวนักซี่”
อุ้บส์ ผมโดนรายงาน, หือห์
ผมใช้เวทมนตร์ในความรู้แบบเดียวกับมักกาเรน
มาระวังกับเวทมนตร์ที่เด่นๆกันเถอะ
อัศวินผู้คุ้มกันเก่าหันหลังและกำลังจะจากไป…
“ประเทศแห่งน้ำโรเซสพึ่งพานักผจญภัยอย่างหนักเมื่อมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการปราบมอนสเตอร์ ชั้นขอขอบคุณนายที่ออกมาเพื่อล่าก็อบลินเมื่อนายมาที่เมืองหลวง”
“โอเค…” (มาโกโตะ)
นี่มันอะไรกระทันหันน่ะ?
“ขอโทษกับทั้งหมดที่ชั้นทำ”
เขาขอโทษด้วยเสียงที่เบา
เอ๋? ซึนเดเระ*เหรอ?
TLN รูปแบบตัวละครที่ปากไม่ตรงกับใจ พูดว่าไม่ชอบแต่จริงๆแล้วชอบ
หลังจากที่เห็นช่วงเวลาซึนเดเระที่หายากของคนแก่ -ที่ผมจริงๆแล้วไม่ดีใจ- ผมกลับไปที่โรงแรม
ลูซี่และซาซังเห็นว่าไปช้อปปิ้งทั้งวัน
“ทั้งสองคนเข้ากันได้ดีจัง” นีน่า-ซังพูดด้วยรอยยิ้ม
ผมควรจะไปกับพวกเขา
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน