70 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่ปราสาทราชวงศ์อีกครั้ง
“ถ้างั้น, มันจะถึงเวลาที่เราไปที่ประเทศแห่งแสง, ไฮแลนด์” (มาโกโตะ)
ผมเสนอนี่ต่อทุกคนในตอนเย็น
ยังไงซะมันไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ที่นี่นาน
“เพราะไม่มีก็อบลินเหรอ?” (ลูซี่)
ลูซี่พูดสิ่งนี้, แอบมองขึ้นมาที่หน้าผม
ผมเลี่ยงหน้าของผม
“มันมีสปิริตน้อยที่นี่ และมันไม่ช่วยในการฝึก” (มาโกโตะ)
ยังไงซะ, แต่การไม่มีมอนสเตอร์ก็เป็นเรื่องใหญ่นะ
มันน่าเบื่อ
“ชั้นโอเคกับเรื่องนั้นนะ” (อายะ)
ซา-ซังเห็นด้วยกับผมระหว่างที่เล่นกับผมของเธอ
ซา-ซังจัดการอัศวินทุกคน, ดังนั้นมันกระอักกระอ่วนระหว่างพวกเขา
คุณเจอกับอัศวินที่ลาดตระเวนรอบๆเมืองค่อนข้างบ่อย
“งั้น, มันจะดีที่สุดถ้าไปปราสาทและรายงานเรื่องนี้” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังเตือนผม
มันทำงานอย่างนั้นเหรอ?
“ชั้นจะไปทักทายกับที่ปราสาทราชวงศ์แล้วกันถ้างั้น” (คริส)
ดูเหมือนคริส-ซังจะไปด้วย
“คริส-ซามะ, อยากให้ชั้นไปด้วยมั้ย?” (นีน่า)
“นีน่า, ชั้นบอกเธอว่าอย่าเพิ่ม ‘-ซามะ’ ใช่มั้ย มา ไปกันเถอะ” (คริส)
“ใช่, คริส ชั้นจะไปเตรียมตัวก่อน” (นีน่า)
หืม, นีน่า-ซังและคริส-ซังเข้ากันได้มากกว่าที่เคย
บรรยากาศขวากหนามเมื่อไม่กี่วันก่อนมันอะไรกันล่ะ?
เราเตรียมตัวที่จะออก, และรอคริส-ซังและนี่น่ากลับมา
◇◇
“…ชั้นบอกพวกเค้าว่าเราจะออกไปที่ประเทศแห่งแส่ง, และพวกเค้าบอกชั้นว่าพวกเค้าอยากจะกินอาหารเย็นร่วมกับเรา, ดังนั้นคืนนี้มาที่ปราสาทโรเซส, คือข้อความที่ชั้นถูกฝากมา” (คริส)
คริส-ซังกลับมาด้วยสีหน้าลำบากใจ
“พวกเค้าจะลองหยุดพวกเราเหรอ…?” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังพึมพำ
“เราต้องไปด้วยเหรอ…?” (มาโกโตะ)
“มา-โก-โตะ” (ลูซี่)
ลูซี่ส่ายหัวไปด้านข้าง
ใช่, ผมควรจะรู้แล้ว
นี่มันอีเว้นท์บังคับ
“มันจะมีอาหารอร่อยเยอะมั้ย?” (อายะ)
ซา-ซังดูเหมือนจะรอคอยมัน, ต่างจากทุกคน
“อาหารชาววังของประเทศแห่งน้ำพูดกันว่าเป็นระดับสูงน่ะ” (นีน่า)
อา, นีน่า-ซังดูเหมือนจะอยู่วงนั้นด้วย
สาวๆนี่ชอบการกิน
ด้วยทั้งหมดที่พูดนั่น, เราไปที่ปราสาทโรเซสอีกครั้ง
◇◇
“ว้าาห์, อร่อยจัง~”
“นี่มันอาหารอันโอชะ!”
ผมประเมินการทำอาหารของราชวงศ์โรเซสต่ำไป
มันอร่อยอย่างบ้าคลั่ง
นั่นแหละการเป็นเมืองหลวงแห่งหารท่องเที่ยวสำหรับคุณ
สเต็กที่สามารถตัดได้ด้วยตะเกียบ, จานซาชิมิที่มันถูกเตรียมมาจากปลาทั้งตัวที่ใหญ่ขนาดปลาโอแถบ (และมันมีบางอย่างที่เหมือนซีอิ๊วขาว!)
ปู, กุ้ง, เทมปูระผัก, และสลัดสดๆมากมาย
แต่ความจริงที่ว่ามันมีหลายอย่างที่เหมือน-อาหารญี่ปุ่นที่นี่มันกวนใจผมนะ
…ไม่, นี่น่าจะทำเพราะจะได้เหมาะกับรสชาติที่เราชอบ
“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง! มุมของหวานตรงนั้นนี่สุดยอดไปเลย!” (อายะ)
“โอเค! ไปกัน!” (มาโกโตะ)
มันเป็นบุฟเฟ่ต์, ดังนั้นเราเอามามากได้เท่าที่เราต้องการ, และซา-ซังมีความสุขเต็มที่
ผมก็ด้วย
พวก, ผมดีใจที่เรามา
“มาโกโตะ-ซัง, มันเป็นยังไง? อาหารของปราสาทโรเซสถูกใจคุณมั้ย?”
เจ้าชายเลนเนิร์ด
ผมจัดตัวเองให้ไม่ดูหยาบคาย
มันทำผมเป็นห่วงที่ซา-ซังกระดกไวน์อยู่ด้านหลัง
ต้องไม่ทำพลาด
“นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นได้กินอาหารอร่อยขนาดนี้” (มาโกโตะ)
มันไม่ใช่การเยินยอ, ผมคิดแบบนั้นจริงๆ
“อาหารเย็นวันนี้เป็นอะไรที่ผมถามเน่-ซามะให้เปิด ผมอยากคุยกับมาโกโตะ-ซังอีกครั้งนึง” (เลนเนิร์ด)
การมองผมด้วยสายตะเป็นประกายแบบนั้นทำผมอาย
“คุณแสดงเวทมนตร์ของคุณให้ดูอีกครั้งนึงได้มั้ย?” (เลนเนิร์ด)
“อืม…ได้ งั้น, ตรงนี้” (มาโกโตะ)
ผมขี้เหนียวไม่ได้ถ้าจะโชว์เวทมนตร์ให้เจ้าชายดู
พวกเรามาใกล้น้ำพุที่อยู่ในสวนของปราสาท
(อืม, เวทมนตร์น้ำ: [สัตว์เริงระบำ]!) (มาโกโตะ)
ผมใช้น้ำจากน้ำผุ, ผมสร้าง นางเงือก, นก, ม้า และสัตว์อื่นๆแบบสุ่ม, และให้พวกมันเต้น
มันเหมือนการแสดงน้ำ
คนที่เล่นดนตรีอยู่ที่ในสถานที่จัดงานเลี้ยงเริ่มเล่นเครื่องดนตรีให้เข้ากันกับโชว์นี้
มันมีสปิริตนิดหน่อย, แต่อย่างที่คาดกับน้ำพุในปราสาทราชวงศ์, มันเป็นน้ำที่ดี ที่มีมานาอยู่ข้างใน
มันทำให้ผมนึกถึงวิหารแห่งน้ำ
เมื่อมาคิดดูแล้ว, นี่ทางเทคนิคแล้วเป็นวิหารหลัก ของวิหารแห่งน้ำ
“ว-ว้าว! ต้องฝึกขนาดไหนถึงจะเชี่ยวชาญเวทมนตร์น้ำได้ขนาดนี้!” (เลนเนิร์ด)
ดูเหมือนเจ้าชายจะสนุกกับสิ่งนี้
นั่นโล่งใจหน่อย
“เฮ้ เฮ้, มาโกโตะ ความเชี่ยวชาญน้ำเท่าไหร่แล้วล่ะ?” (ลูซี่)
ลูซี่จิ้มผมพร้อมกับแชมเปญที่อยู่ในมือ
ชุดแดงของเธอที่โชว์ไหล่เหมาะกับเธอ
ความจริงที่ว่าเธอเข้ากันได้กับที่แบบนี้มันคือเธอมาก
“มากกว่า 150” (มาโกโตะ)
ผมกระซิบบอกเธอ
การดัดแปลงโซล์บุคมันผิดกฎหมาย, ดังนั้นผมพูดออกไปดังๆไม่ได้
เลขอย่างเป็นทางการของความเชี่ยวชาญน้ำของผมคือ 99
ลูซี่ร้องด้วยเสียง ‘หู’ ที่ต้ำ
“ช-ชั้นยังอยู่ที่ 30…” (ลูซี่)
“ไม่, แรกๆเธอยังไม่อยู่ที่ 10 เลยด้วยซ้ำ, รู้มั้ย” (มาโกโตะ)
เธอโตขึ้น
มันดูเหมือนความเชี่ยวชาญน้ำจะเพิ่มขึ้นง่ายกว่าถ้าใช้เวทมนตร์ที่อ่อนแอ
เพื่อเพิ่มความเชี่ยวชาญ, มันจำเป็นต้องเพิ่มจำนวนการใช้เวทมนตร์
แต่เมื่อบางคนแบบลูซี่ที่เป็นนักเวทย์กษัตริย์, แค่ใช้เวทมนตร์นึงก็ยากแล้ว
เพราะว่าเธอต้องควบคุมมานาจำนวนมหาศาลทุกครั้งไป
ในจุดนั้น, บางคนเหมือนผม ผู้ที่เป็นนักเวทย์ฝึกหัดที่มีมานาที่น่าสมเพช, ผมทำได้ง่ายๆ…พูดมันเองนั้นทำผมเศร้า
“มาโกโตะ-ซัง! สอนเวทมนตร์ผมได้มั้ย?!” (เลนเนิร์ด)
เจ้าชายเลนเนิร์ดถามผมด้วยสายตาที่ใส
โอ้, นั่นเหนือความคาดหมาย
[คุณจะตอบรับข้อเรียกร้องของเจ้าชายเลนเนิร์ดหรือไม่?]
ใช่
ไม่ ←
มันเป็นซักพักแล้วที่ผมได้ตัวเลือกมา
ทำอะไรดี…
ถ้าผมตอบ [ใช่], ผมต้องอยู่ในโฮรันซักพัก
ถ้าผมตอบ [ไม่]…ตั้งแต่แรกแล้ว, มันโอเคมั้ยที่จะปฏิเสธข้อเรียกร้องของเจ้าชาย?
ผมไม่ได้เกลียดเจ้าชายเลนเนิร์ด
เขาเป็นมิตร และผมบอกได้ว่าเขาชื่นชมผม
แค่, พี่สาวของเขาน่ากลัว
ระหว่างที่ผมคิดเรื่องนี้
“เลโอ, ทำอะไรอยู่?”
เสียงที่สดชื่นก้องมาจากด้านหลัง
◇◇
-มุมมอง เจ้าหญิงโซเฟีย-
ฉันจัดอาหารเย็นของวันนี้ตามคำเรียกร้องของเลโอ
แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทากัตซูกิ มาโกโตะจะดูดีมากพอที่จะเข้ารวมมันมั้ย
เข้าเป็นแค่นักเวทย์ที่ใช้เวทมนตร์น้ำได้ดี
ถ้ามันเป็นแค่นั้น, เรามีเยอะในประเทศนี้
“มันไม่ใช่แบบนั้น, เน่-ซามะ! พี่ดูการควบคุมที่ละเอียดอ่อนของเวทมนตร์น้ำของมาโกโตะ-ซังไม่ได้หรอ?! พวกมันขยับเหมือนมันมีชีวิต!” (เลนเนิร์ด)
เลโอพูดอย่างร้อนใจ, แต่…ให้ตายสิ
อะไรแบบนั้นจะมีประโยชน์ในการปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เหรอ?
มันแค่มีไว้โชว์
แม้ว่าอย่างนั้น, ผู้ที่ได้รับการเลือกให้เป็นฮีโร่ของโลกคู่ขนานที่ฉันหมายตาไว้ ได้จากประเทศไปหมดแล้ว
ในเรื่องนั้น, มันเป็นความผิดพลาดของฉันเอง
คนจากโลกอื่นมีความเชื่อทางศาสนาต่อพระเจ้าที่ต่ำ
บังคับกฎของประเทศนี้กับพวกเขาโดยไม่สังเกตเรื่องนี้, คือความผิดพลาด
ในจุดนั้น, เจ้าหญิงโนเอลของประเทศแห่งแสงทำได้ดี
เธอเสนอเงิน, ที่ดิน, หรือแม่แต่คู่รักให้พวกเขา
“โซเฟีย, เธอจะเอาฮีโร่แห่งแสงกลับมาสู่โรเซสด้วยความสวยของเธอ!”
แม่แม้แต่แพร่ข่าวลือแปลกๆ เพื่อดึงดูดความสนใจของฮีโร่แห่งแสง
ฉันมั่นใจว่านั่นไร้จุดหมาย
ในที่แรก, ศัตรูคือออราเคิลแห่งแสงที่ถูกเรียกว่าเจ้าหญิงที่ส่องสว่างสวรรค์ <อามะเทราสึ>, เจ้าหญิงโนเอล
มันไม่มีทางที่ฉันจะเอาชนะนั่นได้
โอ้? มันดูเหมือนเลนเนิร์ดจะคุยอยู่กับมาโกโตะ
ฉันหวังว่าเขาจะไม่ใส่อะไรแปลกๆลงในหัวน้องฉัน
“เน่-ซามะ! ผมถามมาโกโตะ-ซังว่าเค้าสอนเวทมนตร์น้ำผมได้มั้ย!” (เลนเนิร์ด)
“สวัสดียามเย็น, เจ้าหญิงโซเฟีย” (มาโกโตะ)
เลโอมีรอยยิ้มที่กว้าง, และทากัตซูกิ มาโกโตะมีรอยยิ้มที่ไม่สบายใจ
“เลโอ, เค้าเป็นนักผจญภัย เธอต้องไม่ถามอะไรที่ไร้เหตุผลสิ” (โซเฟีย)
เจ้าชายขอการสอนเวทมนตร์จากนักผจญภัยเหรอ?
มากกว่านั้น, ผู้ชายคนนั้นเป็นนักเวทย์ฝึกหัด
เขาคิดอะไรอยู่…?
“เจ้าชายเลนเนิ์ด, ถ้านายอยากเรียนเวทมนตร์, มันควรจะมีนักเวทย์มากมายที่เหมาะกว่าชั้น” (มาโกโตะ)
นั่นตอบได้ดี มันแสดงให้เห็นว่านายรู้จุดยืนของตัวเอง, ทากัตซูกิ มาโกโตะ
“เลโอ, มาเรียกนักเวทย์ระดับสูงของปราสาทราชวงภายหลังเถอะ” (โซเฟีย)
ความจริงที่ว่าเราไม่มีแม้แต่นักเวทระดับเหนือกว่านั้นคือส่วนที่น่าเศร้าของประเทศเรา
“มันไม่ใช่อย่างนั้น, เน่-ซามะ! เวทมนตร์น้ำของมาโกโตะ-ซังคือศิลปะ มันต่างจากคนอื่น” (เลนเนิร์ด)
“ไม่, นายวางมันสูงไปแล้ว” (มาโกโตะ)
“เลโอ…เธอไม่สามารถกำจัดมอนสเตอร์และปีศาจได้ด้วยศิลปะ” (โซเฟีย)
นี่มันอะไร? มันเหมือนกับทากัตซูกิ มาโกโตะและฉันจะร่วมมือกันกล่อมเลโอ
เมื่อฉันคิดเกี่ยวกับจะทำให้เค้าใจเย็นยังไง
“รายงานครับ! มอนสเตอร์ได้ปรากฏขึ้นในเมือง!”
เสียงดังที่ได้หยุดปาร์ตี้ ก้องอยู่ในสถานที่จัดงาน
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน