ตอนที่ 72 ท่านเทพเยาเยาแข็งแกร่งที่สุด
มู่เถาเยาและเฉิงอันนั่วมีความสุขมากที่ได้กินอาหารเย็นสูตรเด็ดของเผ่าหมาป่าพระจันทร์
อร่อยจริงๆ!
แม้ว่าวัตถุดิบและเครื่องปรุงที่มีอยู่ในครัวปัจจจุบันจะไม่สามารถทำอาหารตามสูตรต้นตำรับของเผ่าหมาป่าพระจันทร์ออกมาได้เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่สองศิษย์อาหลานก็ยังคงกินอย่างเอร็ดอร่อย
“ฝีมือของเสี่ยวอินดีมาก!” มู่เถาเยามองไปที่แม่ครัวปาอินและชมเธออย่างไม่หวงคำชม
“เสี่ยวเยาเยา ฉันขอย้ายมาอยู่กับเธอที่นี่ได้ไหมจะได้เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวให้เธอด้วย”
“ไม่ได้” ไม่รอให้มู่เถาเยาปฏิเสธ ปาเฝ่ยก็พูดแทรกขึ้นมา
“ทำไมล่ะพี่” ปาอินงงมาก
“ด้วยวรยุทธ์แมวสามขาของเธอ ถ้าเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ มีแต่จะถ่วงแข้งถ่วงขาเจ้าหญิงน้อย”
ปาอิน “…”
จู่ๆ พี่ชายคนนี้ก็ไม่น่ารักแล้ว!
“แต่ฉันใช้พิษเป็นนะพี่ รับประกันได้เลยว่าถ้าศัตรูบุกจริงๆ พวกมันจะไม่มีวันได้กลับไป!”
มู่เถาเยาและเฉิงอันนั่วรู้สึกคาดไม่ถึงนิดๆ
“ยังไงก็ไม่ได้ เทียบกับความสามารถในการใช้พิษของเจ้าหญิงน้อย เธอก็ยังถ่วงแข้งถ่วงขาอยู่ดี”
ถ้าถามว่าทำไมเขาถึงรู้ว่ามู่เถาเยาใช้พิษเก่ง นั่นก็เพราะหมอเทวดาหยวนเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับลูกศิษย์ตัวน้อยตั้งแต่เล็กจนโตให้คุณผู้หญิงและคุณชายรองฟังทั้งหมดแล้ว
“พี่! งั้นฉันขอเป็นแม่บ้านอยู่ที่นี่เพื่อดูแลเสี่ยวเยาเยาแทนแบบนี้คงได้ใช่ไหม และถ้าเกิดอะไรขึ้นจริง ก็ให้เสี่ยวเยาเยาหนีไปได้เลยไม่ต้องสนฉัน”
ชั่วพริบตาเฉิงอันนั่วก็จินตนาการถึงฉากความรักและความแค้นขึ้นมาในหัวเสร็จสรรพ
เมื่อก่อนตอนที่ยังไม่ได้แสดงตัวกับคนตระกูลเย่ว์ อาจารย์อาเล็กของเขาก็อยู่ดีมีสุขไม่เห็นเป็นอะไร แต่พอนับญาติกับคนตระกูลเย่ว์ ไหงกลายเป็นว่าเธอต้องเผชิญหน้ากับการต่อสู้และอาจถูกฆ่าได้ทุกเมื่อ?
พวกเขาคิดมากเกินไปหรือเปล่า
อีกอย่างด้วยทักษะวรยุทธ์ของอาจารย์อาเล็ก เธอยังต้องการให้ใครมาปกป้องอีกเหรอ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงทิ้งใครไว้ข้างหลังแล้ววิ่งหนีไปเลย!
มู่เถาเยาหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ฉันชินกับการอยู่คนเดียวแล้ว เพราะงั้นเสี่ยวอินก็แสดงตัวในฐานะเพื่อนร่วมชั้นธรรมดาของฉันเหมือนเดิมเถอะ แบบนี้จะได้ไม่ดึงดูดความสนใจของใครด้วย”
เธอไม่คิดซ่อนตัว ถ้าเกิดเรื่องค่อยแก้ปัญหา แต่ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็ใช้ชีวิตประจำวันไปตามปกติ ไม่จำเป็นต้องระแวดระวังให้มากเกินไปนัก
เธอเชื่อว่าเมื่อเผชิญหน้ากับความแข็งแกร่งที่แท้จริง แผนการสมรู้ร่วมคิดและกลอุบายทั้งหมดก็เป็นเพียงเมฆหมอกที่บางเบา
มู่เถาเยาไม่สนว่าหนูพวกนั้นจะซ่อนตัวอยู่ในความมืดตลอดไปหรือไม่ แต่ถ้าพวกมันปรากฏตัวออกมา อย่าหวังว่าเธอจะยอมให้พวกมันมุดกลับเข้าไปในรูอีก
เธอไม่ชอบที่ต้องมาคอยระแวดระวังใครอยู่ตลอดเวลา
ไม่ใช่เพราะกลัว แต่มันน่ารำคาญ
เวลาของเธอควรถูกใช้เพื่อช่วยเสด็จ…อา เพื่อให้เธอมีความสุขและตามหาลู่จือฉินอาจารย์ของเธอ รวมถึงเลี้ยงดูอาจารย์ทั้งสองคนและอาจารย์แม่ เธอไม่มีเวลามาสนใจเรื่องไร้สาระอย่างการตามแก้แค้นอะไรทำนองนี้หรอก
มู่เถาเยาลูบหัวเล็กๆ ที่ตกลงด้วยความหงอยของปาอิน
“ในเมื่อเสี่ยวอินรู้วิธีใช้พิษ ไว้เราค่อยมาแลกเปลี่ยนความรู้กันตอนว่างๆ นะ”
“ได้สิคะๆ” ปาอินกลับมาร่าเริงอีกครั้ง
“เสี่ยวอิน ฉันคิดว่าสาขาแพทย์โบราณเหมาะกับเธอมากกว่า”
ปาอินเอียงศีรษะมองมู่เถาเยา
“หมอปาคะ หลายวันมานี้หลังจากที่ฉันได้ลองพูดคุยเรื่องปัญหาทางการแพทย์กับเสี่ยวอิน ฉันรู้สึกว่าสาขาแพทย์โบราณน่าจะเหมาะกับเธอมากกว่า เธอเป็นคนที่มีความสวรรค์ ดังนั้นอย่าให้มันถูกกลบฝังเพราะฉันเลย”
ปาเฝ่ยมองไปที่น้องสาวของเขา
ปาอิน “แต่ฉันมาที่นี่เพื่อเสี่ยวเยาเยานะ!”
มู่เถาเยา “แล้วเธอสนใจแพทย์โบราณหรือเปล่า”
ปาอินกะพริบตาและพยักหน้า
เธอสนใจสมุนไพรพวกนั้นมากกว่าซากศพจริงๆ
มู่เถาเยาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดกับสองพี่น้องตระกูลปาว่า “ฉันจะไม่ปฏิเสธความใกล้ชิดกับคนตระกูลเย่ว์ จุดประสงค์ในการมาที่นี่ของเสี่ยวอินจึงบรรลุผลแล้ว ดังนั้นเธอจะอยู่ข้างฉันต่อไปไหมก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีก”
ปาเฝ่ยและปาอินเข้าใจในทันที
“อย่างที่คุณพูด ทักษะวรยุทธ์เธอไม่เก่งเท่าฉัน อยู่ต่อก็มีแต่จะถ่วงแข้งถ่วงขา ไม่สู้ให้เธอกลับไปเรียนแพทย์โบราณ แบบนี้จะช่วยลดความสนใจจากคนที่คอยจับตาดูเราอยู่มากกว่า”
ปาเฝ่ยพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นผมจะกลับไปแจ้งหัวหน้าเผ่า คุณผู้หญิง และคุณชายให้ทราบก่อนสักหน่อย”
“อืม”
“ปาอินเธอสามารถไปที่ชั้นเรียนเดิมของฉันได้นะ ที่นั่นมีนักเรียนต่างชาติมากที่สุด เธอจะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ และได้วิธีคิดที่แตกต่างออกไป…แบบนั้นจะช่วยให้เธอพัฒนาได้เร็วยิ่งขึ้น”
เฉิงอันนั่ววิเคราะห์แต่ละชั้นเรียนในสาขาแพทย์โบราณให้ทั้งสามคนฟังอย่างละเอียดรอบหนึ่ง
“ว้าว! ฉันอยากไปค่ะ!” ปาอินรู้สึกตั้งตารอมาก
มู่เถาเยายิ้มให้กับเธอพลางพูดว่า “งั้นพรุ่งนี้เธอไปหาอธิการบดีกับฉัน ไปทำเรื่องเปลี่ยนสาขาให้เรียบร้อย เดี๋ยวฉันโทรนัดอาจารย์อาเล็กไว้ล่วงหน้า”
“ตกลง! ขอบคุณนะเสี่ยวเยาเยา!”
“ไม่ต้องเกรงใจ ถ้าเธอมีคำถามใดๆ ในอนาคตสามารถไปถามอันนั่วได้ เขาเรียนได้ดีทีเดียว”
“งั้นเสี่ยวอันนั่วรู้วิธีใช้พิษไหม”
เฉิงอันนั่ว “…” บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกเขาว่าเสี่ยว!
ปาเฝ่ย “…” ช่างเป็นคำเรียกขานที่ใกล้ชิดสนิทสนมอะไรขนาดนี้!
“อันนั่วไม่ถนัดเรื่องการใช้พิษ ถ้าเธอมีคำถามใดๆ เรื่องพิษเธอมาถามฉันได้ ไว้มีโอกาสฉันจะแนะนำเพื่อนที่เชี่ยวชาญการใช้พิษให้เธอรู้จัก”
“โอเค” ดวงตากลมโตของปาอินเป็นประกายระยิบระยับ
ปาเฝ่ย “งั้นพวกเราขอตัวกลับก่อน เจ้าหญิงน้อยพักผ่อนให้เร็วขึ้นอีกหน่อยเถอะครับ”
“หมอปาเรียกฉันว่าเยาเยาก็พอแล้วค่ะ”
“ตกลง” ปาเฝ่ยไม่ใช่คนที่ชอบยึกยักแบบนั้น
เฉิงอันนั่ว “อาจารย์อาเล็ก เดี๋ยวผมไปส่งพวกเขาให้นะครับ”
“อืม อ้อจริงสิ รอเดี๋ยวฉันไปแพ็กผลนมหมาป่ากับของกินเล่นใส่ถุงให้นายเอากลับไปด้วย ศิษย์พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้น่าจะชอบ”
เพราะไปกินข้าวด้วยกันบ่อยๆ เธอจึงรู้ว่าศิษย์พี่ใหญ่และพี่สะใภ้ชอบอาหารรสชาติแบบไหน
ผลนมหมาป่าเป็นผลไม้ที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของเผ่าหมาป่าพระจันทร์ มีรูปร่างและขนาดคล้ายกับมะหลอดแต่มีสีขาวขุ่นและมีกลิ่นหอมของน้ำนมเข้มข้นมาก
เนื่องจากมันเติบโตเฉพาะในเขตที่มีหมาป่าอาศัยอยู่เท่านั้น มันจึงถูกเรียกว่าผลนมหมาป่า
ปาเฝ่ย “ผลนมหมาป่าสามารถเก็บไว้ได้นานมาก แม้จะไม่ใส่ตู้เย็นและวางทิ้งไว้ในอุณหภูมิห้องปกติมันก็จะอยู่ได้นานถึงครึ่งเดือนไม่เน่าเสีย แค่ระวังอย่าทับมันแรงเกินไปก็พอ อย่างไรก็ตาม ผลนมหมาป่าแช่เย็นจะหวานและอร่อยกว่าผลนมหมาป่าในอุณหภูมิปกติมาก”
เฉิงอันนั่ว “โอเค ขอบคุณมากครับ”
ปาอิน “การกินผลนมหมาป่ามากๆ ยังช่วยให้ผิวขาวขึ้นด้วยนะ ที่คนเผ่าเราส่วนใหญ่มีผิวขาวราวกับน้ำนม ก็เพราะพวกเราชอบกินผลนมหมาป่ามาตั้งแต่เด็กนี่แหละ”
สองศิษย์อาหลานมองไปที่พี่น้องตระกูลปาพร้อมกันทันที
แม้ว่าบนใบหน้าของปาเฝ่ยจะมีหนวดเคารกครึ้มจึงมองเห็นได้ไม่ชัดเจนนัก แต่เมื่อพิจารณาจากผิวที่แขนของเขาแล้ว มันช่างงดงามและมีน้ำมีนวลมากกว่าผู้ชายทั่วไปมาก
ผิวของปาอินเองก็กระจ่างใสอย่างกับผิวของเด็กๆ แถมยังอมชมพูนิดๆ อีกด้วย
ยกเว้นมู่เถาเยาที่ผิวพรรณดีแต่กำเนิดซึ่งคงเอาไปเทียบกับใครๆ ไม่ได้ ผิวของปาอินสวยและดูนุ่มนวลมากที่สุดในบรรดาเพื่อนร่วมชั้นทั้งห้าสิบกว่าคนแล้ว!
เฉิงอันนั่ว คิดว่าที่อีกฝ่ายมีผิวพรรณดีแบบนี้เป็นเพราะความรักสวยรักงามและเอาใจใส่บำรุงเป็นพิเศษซะอีก ไม่คิดเลยว่าจะเป็นผลงานที่มาจากผลนมหมาป่า นี่มันน่าตกใจจริงๆ
“งั้นเก็บไว้ให้ผู้หญิงกินเยอะๆ ดีกว่า ผมกับพ่อไม่ขอแจมละกัน ยกให้แม่ทั้งหมดเลย”
ปาเฝ่ยโบกมือ “ที่เผ่าเราผลนมหมาป่าออกผลตลอดทั้งปี เพราะงั้นกินได้ตามสบายเลยครับ ถ้าคุณชอบ เดี๋ยวผมจะสั่งให้คนส่งมาที่นี่เพิ่ม”
ผลนมหมาป่าติดผลตลอดทั้งสี่ฤดูกาล มีเยอะจนกินแทบไม่ไหว แต่เพราะคนในเผ่าเขาชอบกินมันมาก จึงไม่มีการส่งออกหรือนำไปวางขายในที่อื่น
เผ่าหมาป่าพระจันทร์ไม่ขาดแคลนเงินเพียงเท่านี้
เฉิงอันนั่วพยักหน้า “ตกลงครับ ถ้าแม่ผมชอบกิน คงต้องรบกวนดร.ปาให้ส่งมาเพิ่มแล้ว”
ปาเฝ่ยยิ้มและพูดว่า “คุณเสี่ยวเฉิงไม่จำเป็นต้องเกรงใจขนาดนั้น”
มู่เถาเยา “พรุ่งนี้ฉันจะส่งมันไปให้อาจารย์อาเล็กด้วย ยังมีศิษย์พี่หญิงห้า ศิษย์พี่หก ให้ทุกคนได้ลองกันสักหน่อย”
เฉิงอันนั่ว “งั้นทำไมเราไม่นัดทุกคนให้มาทานอาหารเย็นที่บ้านด้วยกันพรุ่งนี้เลยล่ะ จะได้ไม่ต้องแยกส่งให้พวกเขาทีละคนๆ”
“ไม่ได้หรอก งานแสดงดนตรีใกล้เข้ามาแล้วจะรบกวนเวลาของพี่สะใภ้มากไม่ได้”
“…ก็จริง งั้นอาจารย์อาเล็กช่วยจัดใส่ถุงให้ผมอีกสักสองสามถุงเถอะครับ พรุ่งนี้ผมจะเอาไปส่งให้”
“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ได้ไปหาศิษย์พี่หญิงห้ากับศิษย์พี่หกนานแล้ว ถือโอกาสนี้ไปพบหน้าทั้งคู่ด้วยเลย”
“เอางั้นก็ได้ครับ ถ้างั้นพวกเราขอตัวก่อน”
ปาเฝ่ย “เดี๋ยวก่อนครับ ผมช่วยเสี่ยวเยาเยาย้ายหนังสือไปเก็บก่อน”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันทำเองได้”
มู่เถาเยายกกระเป๋าเดินทางขนาดยี่สิบแปดนิ้วที่เต็มไปด้วยหนังสือด้วยมือข้างเดียวอย่างง่ายดาย
ปาเฝ่ย “…” ขนาดผู้ชายตัวสูงและแข็งแรงอย่างเขายังไม่สามารถยกกระเป๋าที่มีน้ำหนักกว่าห้าสิบกิโลกรัมได้อย่างง่ายดายขนาดนั้นเลยนะ!
เฉิงอันนั่ว “…” จู่ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นไก่อ่อนยังไงยังงั้น!
ดวงตาของปาอินพราวระยับราวกับดวงดาว “ท่านเทพเยาเยาแข็งแกร่งที่สุด! ท่านเทพเยาเยาบราโว่!”
“อืม ฉันแข็งแกร่งมากจริงๆ นั่นแหละ!” มู่เถาเยาเขย่ากระเป๋าเดินทางใบใหญ่ต่อหน้าคนมากมาย
ปาเฝ่ย “…” ความน่ารักที่จู่ๆ ก็แสดงออกมานี่ทำเอาทนไม่ไหวจริงๆ!
เฉิงอันนั่วทำท่าสะบัดผมในใจ เขาชินกับมันแล้ว!
มู่เถาเยาวางกระเป๋าเดินทางลงและพูดกับศิษย์หลานของเธอว่า “อันนั่ว นายไปส่งเสี่ยวอินที่ชั้นล่างของหอพักก่อนนะ แล้วค่อยพาดร.ปาไปส่งที่โรงแรม”
“โอเคครับ งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะ”
มู่เถาเยาส่งทั้งสามคนออกไป หลังมองดูท้ายรถจนหายลับไปจากสายตาเธอก็เดินกลับเข้าบ้าน
เธอค่อยๆ ล้างผลนมหมาป่า แยกส่วนหนึ่งไว้กินอีกส่วนเก็บเข้าตู้เย็น จากนั้นก็หยิบถุงใบใหญ่ออกมาสองถุงวางไว้บนโต๊ะแล้วใส่ผลนมหมาป่าลงไปจนเต็ม ตั้งใจจะเอาไปที่มหาวิทยาลัยในวันพรุ่งนี้ด้วย