ตอนที่ 70 หนูจะไม่ทำให้พี่และเถาหยางผิดหวัง
ตอนที่ 70 หนูจะไม่ทำให้พี่และเถาหยางผิดหวัง
จวงหว่านมีความสุขมาก เธอตอบตกลงทันที นอกจากนี้ยังบอกให้ป้าชีช่วยส่งคนมาช่วยทำความสะอาดสำนักงานของเธอที่อยู่ด้านหลัง ทั้งภายในและภายนอก
ซูเถาโทรคุยกับแม่เฉียนและอธิบายสั้น ๆ เกี่ยวกับการจ้างงานเฉียนหรงหรง เพราะอยากจะถามความคิดเห็นของเธอก่อน
ในขณะที่คุยโทรศัพท์อยู่ แม่เฉียนก็ตกใจมาก หัวใจเต็มไปด้วยความรู้สึกตื้นตัน
“เถ้าแก่ซู ถ้าเกิดเป็นเพราะว่าคุณสงสารพวกเรา คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นเลย ฉันยังเลี้ยงหรงหรงไหว ส่วนเรื่องค่าเช่าห้อง ฉันจะไม่ค้างค่าเช่าอย่างแน่นอน”
ซูเถาอธิบายอย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ช่วงนี้ฉันต้องการคนจริง ๆ พี่จวงหว่านเองก็ยุ่งมาก ส่วนฉันเองก็ต้องออกไปข้างนอก ฉันน่ะมองหรงหรงมานานแล้ว เธอเป็นเด็กเชื่อฟังและเฉลียวฉลาด พี่จวงหว่านเองก็บอกฉันหลายครั้งแล้วว่าอยากได้ตัวหรงหรงมาช่วยงาน แต่ฉันเองก็เห็นว่าหรงหรงไปได้ดีกับการทำงานในไร่ ฉันก็เลยไม่ได้รับปากอะไร”
“แล้วตอนนี้พอมันมีโอกาส ฉันก็เลยมาพูดกับคุณ อย่าเข้าใจผิดนะคะ”
แม่เฉียนรู้สึกผ่อนคลายมากเมื่อได้ยินสิ่งนี้ แล้วเธอก็รู้สึกขอบคุณมาก
“แต่ไม่ว่ายังไง มันก็เป็นโอกาสดีของหรงหรงที่จะได้ทำงานที่เถาหยาง ฉันขอขอบคุณแทนเธอด้วยนะ ตอนที่อาคารสำนักงานเถาหยางสร้างขึ้น เมื่อหรงหรงกลับมาจากที่ทำงาน เธอก็จะแวะเวียนไปดูหลายครั้ง แล้วฉันก็ยังเคยเห็นภาพวาดในตู้เสื้อผ้าของเธอด้วย เธอวาดเป็นอาคารสำนักงานแบบง่าย ๆ แล้วยังวาดตัวเองนั่งอยู่ข้างในนั้น…ถ้าหรงหรงรู้ เธอต้องดีใจจนเป็นบ้าแน่ ๆ”
ซูเถาตกใจมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เธอวางสายโทรศัพท์ไปแล้วไปหารือกับจวงหว่านเกี่ยวกับสวัสดิการและเงินเดือนของหรงหรงทันที
จวงหว่านแนะนำ
“สามเดือนแรก 8,000 เหลียนปัง รวมอาหารสามมื้อ พร้อมทั้งเงินอุดหนุนที่อุณหภูมิสูง แล้วพอผ่านช่วงทดลองงานสามเดือนค่อยขยับเป็น 10,000 เหลียนปัง ฉันเคยได้ยินแม่ของเฉียนหรงหรงบอกว่าหรงหรงทำงานในไร่ ได้เงินเดือน 8,000 เหลียนปัง เมื่อเทียบกับเพื่อนร่วมงานที่เข้ามาพร้อมกันก็ถือว่าเธอได้เงินเดือนที่สูง แต่ถ้าไม่ใช่เพราะประสิทธิภาพการทำไร่ทำนาไม่ดี ด้วยความสามารถของเธอ คงไม่ใช่ปัญหาที่จะไต่เต้าขึ้นไป ทั้งตำแหน่ง ทั้งเงินเดือน”
ซูเถากล่าวว่า “เอาตามที่พี่ว่าแล้วกันค่ะ เมื่อเรามีพนักงานมากขึ้น เราก็ต้องหาเจ้าหน้าที่การเงินหรือผู้ที่จะมารับผิดชอบด้านบุคลากรและค่าจ้าง ตอนนี้พี่ต้องดูแลทุกคนในเถาหยาง ทั้งเรื่องอาหารการกิน เรื่องเงินค่าเช่าห้อง มันยุ่งเกินไป”
จวงหว่านเริ่มตั้งหน้าตั้งตารอการที่เถาหยางจะมีพนักงานเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนก็จะทำหน้าที่ของตัวเอง เพื่อช่วยกันจัดการดูแลเถาหยางอย่างเป็นระเบียบให้มันเจริญรุ่งเรืองยิ่ง ๆ ขึ้นไป
หลังแม่เฉียนเลิกงาน เธอก็รีบไปพาหรงหรงมา
ซูเถาพาพวกเธอไปนั่งรอที่ห้องรับแขก
ดวงตาของเสี่ยวหรงหรงแดง เธอทั้งตื่นเต้นและประหม่า เธอมองไปที่ซูเถาราวกับว่าเธอมีคำพูดเป็นพัน ๆ คำ
จวงหว่านพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องเงินเดือนและสวัสดิการกับทั้งสองคน
แม่เฉียนรู้สึกเกรงใจมาก เธอบอกปัด
“มันมากเกินไป ไม่เหมาะสมหรอก เธอเองก็อายุยังน้อย แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกด้วย”
สำหรับเธอ การที่หรงหรงหางานทำได้ก็ขอบคุณมากแล้ว
หลังจากที่หางานมาหลายวัน ไม่มีที่ใดในตงหยางเปิดรับสมัครงานสักที่ เธอคิดว่าลูกสาวของเธอจะไม่สามารถหางานที่ได้ค่าตอบแทนใกล้เคียงกับที่เดิมได้แล้ว
และยิ่งไปกว่านั้น ที่เถาหยางยังมีอาหารให้อีกสามมื้อต่อวัน และยังมีเงินอุดหนุนที่ว่าสำหรับการทำงานในวันที่มีอากาศร้อนอีกด้วย
มันมากเกินกว่าที่เธอจะรับเอาไว้ได้
ซูเถาพูดโน้มน้าว “ที่ตงหยางมีคะแนนสมทบอุดหนุน แต่ว่าที่เถาหยางนั้นไม่มี ทุกอย่างให้เป็นสกุลเงินเหลียนปังทั้งหมด อีกอย่างสิ่งที่หรงหรงเคยทำในไร่นั้นก็ยังเป็นงานที่พิถีพิถัน ซึ่งก็คล้ายกันกับที่นี่ ฉันเชื่อว่าเธอจะทำได้ดีแน่นอน”
ในที่สุดแม่เฉียนก็ให้เฉียนหรงหรงยืนขึ้นและคำนับซูเถา
ซูเถาผงะ และได้ยินเฉียนหรงหรงพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้
พี่เถาจื่อ หนูจะตั้งใจทำงานอย่างหนัก จะไม่ทำให้พวกพี่และเถาหยางผิดหวัง
สิ่งที่เธอพูดนั้นกล้าหาญและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ซึ่งทำให้ซูเถารู้สึกเกรงใจขึ้นมาเหมือนกัน
จวงหว่านยิ้มและพูดกับเธอ “ยินดีต้อนรับ หลังจากนนี้เถาหยางขอรบกวนเธอด้วย”
เฉียนหรงหรงก้มแสดงความเคารพเธอ
หลังจากตกลงกันแล้วว่าจะเริ่มงานในวันพรุ่งนี้ แม่เฉียนก็พาเฉียนหรงหรงออกไปทั้งน้ำตา
จวงหว่านรู้สึกโล่งใจและแอบยิ้ม เธอพูดกับซูเถา
“หรงหรงเป็นคนที่ตรงไปตรงมา ไม่เสแสร้งจริง ๆ”
ซูเถาพยักหน้า “เธอคล้ายกับแม่ของเธอมาก ฉันคิดว่าถ้าในอนาคตเรายังขาดบุคลากร ฉันก็อยากที่จะให้แม่เฉียนช่วยงาน คงจะดีมากถ้าเรามีพื้นที่เพาะปลูกแล้วให้แม่ของเฉียนหรงหรงมาทำ”
จวงหว่านมีปณิธานที่ยิ่งใหญ่ “ฉันคิดว่าอีกไม่นาน”
ซูเถาชื่นชมในความมั่นใจในตัวเองของเธอมาก เธอรู้ว่าพื้นที่เพาะปลูกแห่งนี้ต้องใช้คนและเทคโนโลยีจำนวนมาก เช่นเดียวกับพื้นที่เปิดโล่งขนาดใหญ่
ตอนนี้เถาหยางเต็มแล้ว ไม่มีทางที่จะขยายดินแดนได้อีก
ความฝันที่จะทำการเพาะปลูกนั้นยังอีกยาวไกล
จู่ ๆ จวงหว่านก็พูดขึ้นมาว่า “ใช่แล้ว ฉันถามคุณหน่อย คุณมีกล้องวงจรปิดติดไว้ตรงโถงทางเดินของอาคารที่พักบ้างหรือเปล่า ช่วงนี้มีผู้เช่าหลายรายมาแจ้งฉันว่าทรัพย์สินส่วนตัวของพวกเขาที่อยู่ตรงทางเดินสูญหาย”
ซูเถาขมวดคิ้ว “มีขโมยเหรอ?”
จวงหว่านพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “น่าจะมีคนมือเท้าสกปรก พวกรองเท้า ร่ม และแม้แต่กล่องลังที่ผู้เช่าวางไว้ที่หน้าประตู หันมาอีกทีมันก็หายไปแล้ว”
“มีแม้กระทั่งผู้เช่ามาแจ้งว่า เธอเอาเสื้อผ้าไปซักในเครื่องซักผ้าส่วนรวม แล้วเมื่อเธอกลับมาเอา มันก็หายไปแล้ว”
ซูเถาถาม “นานแค่ไหนแล้ว?”
“ก็สักพักแล้วเหมือนกัน ตอนแรกหลายคนคิดว่าทำของหายก็เลยเลือกที่จะไม่สนใจและไม่ได้มาแจ้งฉัน”
“แต่ว่าช่วงนี้มันถี่ขึ้น คุณย่าเฉินแก่แล้วสายตาของเธอก็ไม่ค่อยดี เธอเผลอโยนเห็ดหอมแห้งที่เพิ่งซื้อมาลงถังขยะ เธอกำลังจะมาหาในถุงขยะหน้าห้อง แต่ก็ต้องพบว่าขโมยได้เอาขยะของเธอไปทั้งถุง”
ตอนนี้เห็ดหอมมีราคาแพงอย่างไม่น่าเชื่อ เฉินเหล่าเอ้อร์ก็นำมันกลับมาให้เธอจากฐานอื่น คุณย่าเฉินทุกข์ใจมาก เธอมาหาฉันเมื่อเช้านี้เพื่อร้องเรียน
“หรือว่าป้าคนที่ทำความสะอาดเป็นคนนำไป?”
จวงหว่านส่ายหัว “ฉันถามป้าชีแล้ว ตอนแรกป้าชีเองก็คิดว่าคนทำความสะอาดน่าจะนำไป แต่ป้าชีก็บอกว่าพวกเขาต่างก็พูดว่าไม่เห็น ดังนั้นพวกเขาเลยพากันไปหาที่สถานที่กำจัดขยะเพื่อค้นหา แต่ว่าก็หาไม่พบ กล้องวงจรปิดก็ไม่มี ไม่มีทางบอกได้จริง ๆ ว่าใครเป็นคนเอาไป”
ซูเถาปวดหัวมาก “ฉันไม่มีกล้องวงจรปิด ถ้ามีฉันติดตั้งไปแล้ว ฉันเคยถามพี่เผยตงและพลตรีสือ แต่พวกเขาก็บอกว่ากล้องวงจรปิดนั้นหายาก พวกเขาเองก็ไม่มีของเหมือนกัน ส่วนใหญ่มันถูกใช้ในเขตรักษาความปลอดภัยขั้นสูง พี่ประกาศให้ทุกคนดูแลทรัพย์สินของตัวเองไปก่อนชั่วคราว แล้วก็รบกวนให้ป้าชีช่วยดูอีกทาง”
เมื่อซูเถากลับไปที่ห้องของเธอ เธอก็เริ่มศึกษาแม่บ้านอัจฉริยะของเถาหยาง
แต่ว่าสิ่งนี้มันมีแค่ฟังก์ชันแจ้งเตือนอันตรายกับฟังก์ชันการบันทึก เธอลองดูไปรอบ ๆ ก็พบกับคำว่า ‘เพิ่ม’
ข้อความแจ้งเตือนว่าสามารถเพิ่มฟังก์ชันต่าง ๆ เช่นกล้องวงจรปิด การป้องกันอัคคีภัยและการดับเพลิง การป้องกันแผ่นดินไหวและการสั่นสะเทือน
ซูเถาคลิกที่ “กล้องวงจรปิด” ก็ได้รับแจ้งว่าจำเป็นต้องติดตั้งกล้องก่อน
เมื่อคลิกที่ ‘การป้องกันอัคคีภัยและการดับเพลิง’ เพื่อติดตั้งอุปกรณ์ตรวจจับควันไฟ
…
ดีมาก กลับไปที่จุดเดิมอีกครั้ง ต้องทำภารกิจที่ซ่อนอยู่ให้สำเร็จ ถึงจะปลดล็อกร้านค้าที่ซ่อนอยู่
ซูเถานอนหงายบนเตียงโดยมีไป๋จือหม่าอยู่ในอ้อมแขน ช่างเถอะ รีบเข้านอนดีกว่า พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมเสบียงเดินทาง