11 ลุงเฉียน
หวงหลงเป็นมณฑลขนาดใหญ่ที่มีประชากรมากกว่ามณฑลชิงเหออยู่พอสมควร อัตราการเติบโตทางเศรษฐกิจของพวกเขาก้าวหน้าเร็วกว่ามณฑลชิงเหอมาก ดังนั้นท่าเทียบเรือของมณฑลหวงหลงจึงมีความคึกคักกว่าของชิงเหออย่างเทียบกันไม่ติด
ขณะนี้เรือทุกชนิดราวร้อยลำจอดอยู่ที่ท่าเทียบเรือของเทศมณฑลหวงหลงโดยมีคลังสินค้าจำนวนมากตั้งอยู่ติดกันกับท่าเทียบเรือ จับกังมากมายขนของราวกับมดงาน เมื่อมาที่โลกนี้และเฝ้าดูความมีชีวิตชีวาของท่าเทียบเรือแห่งนี้ทุกอย่างดูน่าสนใจเป็นพิเศษสำหรับ เอี้ยนลี่เฉียง
“ ระวังนะ…”
ขณะที่เอี้ยนลี่เฉียงก้าวเท้าเข้าสู่ท่าเทียบเรือคนงานคนหนึ่งก็ลื่นไถลขณะขนของขึ้นเรือที่อยู่ห่างออกไปกว่าสิบเมตร เขาตกลงไปในแม่น้ำพร้อมกับกระสอบที่เขาแบกไว้ด้านหลังทำให้คนรอบข้างส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ
เนื่องจากเขาอยู่ใกล้กับคนที่ตกลงไปในแม่น้ำเอี้ยนลี่เฉียงจึงรีบวิ่งไปโดยไม่ทันคิดว่าจะช่วยได้ในทางใด
“โอ้ไม่นะนั่นคือกระสอบผ้าฝ้ายที่ข้าเพิ่งได้รับมาอย่าปล่อยให้มันเสียหายเพราะน้ำ!” คนที่เหมือนพ่อค้ากระโดดไปรอบๆเรือ “รีบเอามันขึ้นจากน้ำ!”
ทั้งคนและสินค้าได้ตกลงไปในน้ำ สิ่งแรกที่อยู่ในความคิดของพ่อค้าคือการช่วยสินค้าแทนคน เอี้ยนลี่เฉียงใกล้จะสาปแช่งเขาออกมาแล้ว เขาสำรวจพื้นที่และสังเกตเห็นเชือกเส้นหนึ่งวางอยู่บนพื้นใกล้ๆ เขารีบหยิบมันขึ้นมาพร้อมที่จะช่วยเหลือคนงาน
อย่างไรก็ตามมีคนอื่นที่รวดเร็วกว่าเขา เอี้ยนลี่เฉียงหยิบเชือกขึ้นมาและวิ่งกลับไปใกล้ท่าน้ำ คนเรือชราเท้าเปล่าบนเรือลำเล็กอีกลำที่อยู่ด้านข้างถือถ่อยาวประมาณเจ็ดถึงแปดวา เขาจุ่มถ่อลงในน้ำแล้วสะบัดขึ้นเบาๆ ร่างกายที่แข็งแรงของคนงานถูกโยนขึ้นจากน้ำอย่างง่ายดายและตกลงอย่างมั่นคงบนท่าเรือ
“ผ้าฝ้ายผ้าฝ้าย!” คนงานที่เพิ่งขึ้นมาจากน้ำไม่มีเวลาว่างที่จะกังวลเรื่องความปลอดภัยของตัวเอง เขาตะโกนอย่างเร่งรีบในวินาทีที่เขามาถึงพื้นเรือ
คนเรือชราจุ่มเสาลงไปในน้ำอีกครั้ง เมื่อเขาสะบัดมันขึ้นกระสอบใบใหญ่ก็บินออกมาจากน้ำและร่อนลงที่ท่าเรือ
มีช่วงเวลาเพียงสองวินาทีระหว่างการช่วยเหลือทั้งคนและกระสอบ กระบวนการทั้งหมดดำเนินไปอย่างมีประสิทธิภาพและสง่างาม “ช่างเป็นการแสดงทักษะที่น่าประทับใจ … ” คนเรือชราคนนั้นเพียงแค่ป้องหมัดของเขากับคนรอบข้าง “แสดงความทุเรศแล้ว” เขาพูดอย่างอ่อนโยนด้วยสีหน้าสงบก่อนจะกลับไปที่เรือและทำงานต่อราวกับว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเป็นเรื่องเล็กน้อยไม่คู่ควรแก่การกล่าวถึง
เอี้ยนลี่เฉียงยังคงจับเชือกด้วยความกลัว เขาสามารถบอกได้ว่าถึงแม้คนพายเรือจะใช้ถ่อบนเรือ แต่การเคลื่อนไหวที่เขาใช้ในการงัดคนงานและกระสอบขึ้นจากน้ำนั้นเป็นเทคนิคของวิชาทวนอย่างแน่นอน ในเวลานั้นคนเรือชรายืนอยู่ที่ขอบเรือ แต่ร่างกายส่วนล่างของเขายังมั่นคงราวกับหิน เขาสามารถงัดชายคนหนึ่งที่มีน้ำหนักเกินร้อยจินและสินค้าที่มีน้ำหนักหลายสิบจินโดยใช้ความพยายามเพียงเล็กน้อย ราวกับว่าเขาหยิบถั่วงอกสองอันขึ้นมาจากจานด้วยตะเกียบ นี่เป็นเรื่องที่ไม่สามารถทำได้อย่างแน่นอนหากไม่มีประสบการณ์ในการใช้ทวนมาสองสามทศวรรษ
สำหรับคนเช่นนี้จะเป็นแค่คนพายเรือจริงๆหรือ ดูเหมือนว่าคนเรือชราคนนี้จะไม่สามารถสร้างรากฐานลมปราณได้สำเร็จ หากไม่มีพื้นฐานลมปราณการใช้ทวน แม้จะมีทักษะอันยอดเยี่ยมกว่านี้มันก็จะยังคงเป็นเพียงทักษะภายนอกอยู่เสมอไม่ว่าเขาจะฝึกฝนหนักแค่ไหนก็ตาม เขาคิดว่าเทคนิคการใช้ทวนของคนพายเรือชราควรจะมาถึงจุดสุดยอดแล้วและเป็นไปไม่ได้ที่จะก้าวไปไกลกว่านี้ ดังนั้นความแข็งแกร่งของเขาจะลดลงเรื่อยๆไปพร้อมกับสภาพร่างกายที่แก่ชรา ในท้ายที่สุดความพยายามทั้งหมดที่เขาได้ทุ่มลงไปในการฝึกฝนเทคนิคการใช้ทวนในช่วงสองสามทศวรรษกำลังจะจางหายไปเช่นเดียวกับเงาสะท้อนของดวงจันทร์ในน้ำ
‘หากผู้ใดฝึกฝนศิลปะการต่อสู้โดยไม่มีลมปราณ พวกเขาจะไม่ประสบความสำเร็จในที่สุด’
พ่อค้าคนนั้นรีบสั่งให้คนงานของเขาเอาผ้าฝ้ายทั้งหมดออกมาตากให้แห้ง โชคดีที่ผ้าฝ้ายไม่ได้อยู่ในน้ำเป็นเวลานานจึงไม่มีความเสียหายมากนักหากมันแช่อยู่ในน้ำนานกว่านี้อีกเพียงประมาณ 1-2 วินาทีคุณภาพของมันจะตกลงอย่างมาก
“ ช่างน่าเสียดาย… .. ” เสียงดังขึ้นอย่างกะทันหันจากด้านหลังของเอี้ยนลี่เฉียง
เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงหันกลับมาเขาก็เห็นว่าชายวัยกลางคนยืนอยู่ด้านหลังเขาไม่ไกลเกินไป
เขาเป็นชายวัยกลางคนอายุราวๆ สี่สิบปีและสวมเครื่องแบบทหารสีแดงเข้มประจำเมือง นอกจากนี้เขายังสวมเข็มขัดหนังวัวที่สวยงามพร้อมหัวเข็มขัดเสือซึ่งซ่อนอยู่ใต้ท้องของเขา ดูเหมือนเขาจะเป็นผู้บังคับบัญชาในหมู่ทหาร ชายวัยกลางคนมีเคราและดูเหมือนจะเกียจคร้านเล็กน้อยและเขายังดื่มสุราอีกด้วย
นายทหารคนอื่นๆจะมีอาวุธเช่นกระบี่หรือดาบห้อยอยู่บนเข็มขัด อย่างไรก็ตามบุคคลผู้นี้มีน้ำเต้าสุราแขวนอยู่บนเข็มขัดของเขาแทน
เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงหันกลับมาเขาสังเกตเห็นว่าการจ้องมองของชายคนนี้ได้มุ่งตรงไปที่เตัวเขา เขาสะดุ้งชั่วขณะเมื่อเห็นความขัดแย้งอยู่บนใบหน้าของชายวัยกลางคน “นับว่าคล้ายคลึงจริงๆเพียงมองครั้งเดียวก็สามารถรู้ได้ … “
สายตาของเอี้ยนลี่เฉียงกวาดไปที่มือขวาของชายคนนี้และพบว่าเขามีก้อยที่หายไป
“ ดีใจที่ได้พบท่านลุงเฉียน!”เอี้ยนลี่เฉียงรีบโค้งคำนับให้ชายคนนี้
การแสดงออกอย่างสับสนบนใบหน้าของชายคนนั้นหายไปแล้วเมื่อเขามองผ่านร่างของเอี้ยนลี่เฉียงการจ้องมองของเขากวาดผ่านเชือกที่ยังอยู่ในมือของเอี้ยนลี่เฉียง แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา “เจ้าวางแผนที่จะช่วยเขาหรือไม่”
เอี้ยนลี่เฉียงปล่อยเชือกด้วยความอายเล็กน้อย “ชีวิตมนุษย์นั้นมีค่าเกินกว่าที่ข้าจะยืนเฉยๆและไม่ทำอะไรเลย …. “
“ฮ่า ๆ ๆ คุณค่าของชีวิตมนุษย์อยู่เหนือจินตนาการของเราจริงๆและเราไม่ควรยืนเฉยๆและไม่ทำอะไรเลย!” ชายวัยกลางคนหัวเราะอย่างเต็มที่ เขาเอื้อมมือไปตบหลังของเอี้ยนลี่เฉียง “มากับข้า ข้ารับประกันว่าเจ้าจะมีชีวิตที่ดีในเขตหวงหลงมากกว่าในมณฑลชิงเหออย่างแน่นอน… ” หลังจากพบกันที่ท่าเทียบเรือชายคนนี้ก็จากไปพร้อมกับเอี้ยนลี่เฉียง
ถนนที่นี่คึกคักไปด้วยกิจกรรมต่างๆ ที่นี่มีรถม้าและฝูงชนมากกว่ามณฑลชิงเหอ
ท่าเทียบเรือเป็นสถานที่ที่ผู้คนและสินค้าเข้าออกตลอดวัน ดังนั้นจึงมีรถบรรทุกวัวและรถม้าจำนวนนับไม่ถ้วนถูกลากมาจอดริมถนนนอกท่าเทียบเรือเพื่อขนส่งผู้โดยสารและสินค้า
เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงสงสัยว่าชายคนนี้ที่เขาเรียกว่า ‘ลุงเฉียน’ กำลังจะเรียกรถม้าหรือไม่ ก่อนที่เขาจะมีโอกาสได้ถามก็มีใครคนหนึ่งยืนอยู่ใกล้ๆรถม้าที่ดูเหมือนจะใช้สำหรับบรรทุกผู้โดยสารเป็นพิเศษมันกำลังมุ่งหน้ามาหาพวกเขาแล้ว มันหยุดลงต่อหน้าพวกเขาและคนขับก็กระโจนลงจากรถขณะที่เขาโค้งคำนับให้ลุงเฉียน
“ ลุงเฉียนโปรดให้ข้าได้ไปส่งท่าน… .. ”
“ฮ่าฮ่าฮ่าชายหนุ่มเจ้ามีดวงตาที่แหลมคมไม่เลว เอาล่ะข้าจะขึ้นรถม้าของเจ้า … “
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนขับรถม้าทันทีในขณะที่เขาเปิดประตูรถม้าให้เอี้ยนลี่เฉียง. “ วันนี้ท่านจะไปที่ไหนเหรอลุงเฉียน เรือนบุปผาจรุงหรือเปล่า ข้าได้ยินมาว่ามีสาวงามคนใหม่มาที่นั่นและกำลังรอลุงเฉียนไปเด็ดดม “
“แค่กแค่ก … ” ชายแซ่เฉียนเหลือบมองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงแล้วโบกมือ “หยุดพูดเรื่องไร้สาระของเจ้าได้แล้ว เพียงพาเรากลับไปที่ย่านโรงตีเหล็กก็พอ… “
“ขอรับ… … “
หลังจากทั้งคู่ขึ้นรถม้าแล้วคนขับก็ปิดประตูรถและปีนขึ้นไปบนเบาะหน้า เมื่อได้ยินการสั่นของบังเหียนเอี้ยนลี่เฉียงรู้สึกได้ว่าม้าที่ดึงรถกำลังวิ่งเบาๆ
รถม้าสองล้อนั้นเร็วและน้ำหนักเบามากและยังมีความเป็นส่วนตัวอีกด้วย นอกเหนือจากการสั่นภายในตัวรถตราบใดที่มีคนพยายามมองเข้ามาจากด้านนอก จะไม่มีใครมองเห็นหรือได้ยินกิจกรรมที่เกิดขึ้นภายในเมื่อดึงม่านหน้าต่างลง
เอี้ยนลี่เฉียงที่เข้าไปในรถม้านั้นเต็มไปด้วยคำถาม
เนื่องจากพ่อของเขาสามารถมอบความไว้วางใจให้ชายแซ่เฉียนดูแลเขา ในบางครั้งจึงเห็นได้ชัดว่าความไว้วางใจและความสัมพันธ์ที่พ่อของเขามีให้กับชายคนนี้นั้นไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามเขาพบว่ามันแปลกที่พ่อของเขาไม่เคยพูดถึงเพื่อนสนิทในเขตหวงหลงมาก่อน ชายแซ่เฉียนคนนี้ก็ไม่เคยมาเยี่ยมบ้านของเขา ความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองนั้นยากที่จะเข้าใจ