74 บริษัทของฟูจิวาระได้รับความนิยมในเมืองหลวง
“เฮ้ยย, ชั้นได้รับเสบียงมอบให้จากบริษัทฟูจิวาระ
“ไม่ใช่แค่นั้น, เรายังได้เสื้อผ้าด้วย”
“มันช่วยเราที่มีลูก…จริงๆ”
“พนักงานของบริษัททั้งหมดเป็นกึ่งสัตว์, ดังนั้นมันรักษาชั้น”
“บางทีชั้นอาจจะไปสมัครที่นั่น…”
“เห็นว่าข้อกำหนดสำหรับผู้ชายมันเข้มงวด”
เมืองหลวงของโฮรันอยู่ในระหว่างการฟื้นฟูจากการความเสียหายจากมอนสเตอร์
บริเวณที่ยักษ์อาละวาดได้รับความเสียหายมากที่สุด
มีหลายคนที่บ้านถูกทำลายและตอนนี้พวกเขาไม่มีที่อยู่
ประเทศและโบสถ์ได้มอบที่อยู่อาซัยให้ผู้ประสบเหตุ, แต่มันไม่มีของเพียงพอ
โดยเฉพาะอาหารและเสื้อผ้า
คนที่อ่านสถานการณ์ได้เร็วที่สุดและมอบความช่วยเหลือคือบริษัทฟูจิวาระ หรือพูดอีกอย่าง บริษัทที่ฟูจิ-ยังบริหาร
…จริงๆเลย, เค้าน่าทึ่งมาก, ใช่มั้ย?
เขาอายุเท่ากับผมจริงๆเหรอ
ในวันที่มอนสเตอร์ได้อาละวาดที่เมืองหลวง, เขากลับไปมักกาเรนโดยเรือบิน, รวบรวมคนและของมากที่สุดเท่าที่ทำได้, และกลับมา
ในเวลาทีขุนนางและบริษัทอื่นได้สามารถมอบความช่วยเหลือส่วนตัวและของ, ของของบริษัทฟูจิวาระได้เข้าไปช่วยทุกคนที่ประสบภัยจากเมืองหลวงแล้ว
“ฟูจิยัง-ซังนั้นน่าทึ่งมากเลย, ไม่ใช่เหรอ?!” (ลูซี่)
ลูซี่พูดนี่ระหว่างที่ดูเด็กในที่พักพิงเล่นไปรอบๆ
“ดี ตามลำดับ, โอเค๊? อย่าข้ามแถวนะ~” (อายะ)
ซา-ซังได้มอบขนมให้เด็ก
เมื่อผมมาคิดดูแล้ว, ซา-ซังมีน้องชาย 4 คน
เธอจัดการกับเด็กเหมือนเธอชินกับมัน
ในไม่กี่วัน, ลูซี่และผมได้ช่วยทำความสะอาดซากหักพังกับนักผจญภัย, และฟื้นฟูสภาพบ้าน
โลกของเวทมนตร์มันดี
ซากชิ้นใหญ่ถูกพาอย่างง่ายดายโดยใช้บางอย่างที่เรียกว่าเวทมนตร์ทำให้ลอย
ลูซี่และผมใช้มันไม่ได้, ดังนั้นเราทำความสะอาดด้วยวิธีเก่าแก่
เราได้รับรางวัลจากสมาคมนักผจญภัยสำหรับเรื่องนี้
ซา-ซังทำอาหารเก่ง, ดังนั้นเธอทำงานเป็นอาสาสมัครร่วมกับนีน่า-ซังในการทำอาหาร, และเล่นกับเด็กๆ
ลูซี่และผมเสร็จงานของวันนี้และมารับซา-ซังไปก่อนอาหารเย็น
“ได้, นี่สุดท้ายแล้ว อ๊ะ! ทากัตซูกิ-คุง, ลูซี่-ซัง” (อายะ)
“ทำได้ดีมาก ซา-ซัง” (มาโกโตะ)
“ต้องเหนื่อยแน่, อายะ” (ลูซี่)
“ไม่หรอก, มันสนุกที่ได้เล่นกับเด็กๆ” (อายะ)
แม้ว่ามันจะยากที่ต้องทำนี่อย่างต่อเนื่อง, ซา-ซังไม่แสดงอาการของความเหนื่อยและมีรอยยิ้มอยู่บนน้า
ช่างเป็นสาวที่ยิ่งใหญ่
“มากลับไปที่โรงแรมเถอะ ชั้นคิดว่าฟูจิ-ยังจะกลับมาวันนี้” (มาโกโตะ)
“เค้าไปทั่วตลอดเวลาเลยหลังๆนี่” (ลูซี่)
“เราควรเรียกนีน่า-ซังด้วยมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ไม่, มันดูเหมือนนีน่าซังต้องดูพนักงานของร้านเธอด้วย” (อายะ)
“เธอลำบากเนาะ…แม้ว่าเธอจะแต่งงานอยู่แล้ว” (ลูซี่)
“ใช่” (อายะ)
สาวสองคนมีตาที่สงสาร
ผมเข้าใจแล้ว มันจริงที่ว่านีน่า-ซังหมั้นกับฟูจิ-ยังด้วยกันกับคริส-ซัง แม้อย่างนั้น, มันโชคร้ายที่เราติดกับเหตุการนี้
“มากลับกันเองเถอะงั้น” (มาโกโตะ)
“ได้” “โอเค~”
เสร็จงานของวันนี้, เรากลับไปที่โรงแรม
◇◇
ที่อาหารเย็น
“พวกก, เราในที่สุดก็ได้เจอหน้ากัน” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิวาระพูดด้วยเสียงหัวเราะที่ดัง
คริส-ซังที่อยู่ด้านข้างเข้าเหนื่อยโดยสมบูรณ์
“เธอโอเคมั้ย, คริส” (นีน่า)
“อ้าา…นีน่า, มันเป็นซักพักแล้วนะ” (คริส)
นีน่า-ซังดูเหมือนจะดูแลคริส-ซัง, ดังนั้นมันควรจะโอเค
“ขอบคุณฟูจิวาระ-คุง, เด็กดูเหมือนจะมีแรงแม้ไม่มีบ้าน” (อายะ)
ซา-ซังมีรอยยิ้มบนหน้าเธอ
“มันดูเหมือนเธอช่วยนีน่า-โดโนะ, ซาซากิ-โดโนะ” (ฟูจิวาระ)
“เธอช่วยได้มากเลย! ความสามารถจัดการกับเด็กของซาซากิ-ซามะ ดุจดั่งพระเจ้า” (นีน่า)
“ชั้นได้ดูแลน้องชายชั้นมากมายแหละทั้งหมดอ่ะ” (อายะ)
เธอเกาหัวด้วยความอาย, แต่มันเหมือนเธอ จริงๆ, เด็กทุกคนในเมืองหลวงดูเหมือนจะชอบซา-ซังจริงๆ
“ว่าแต่, ทักกิ-โดโนะ, ชั้นได้ยินเกี่ยวกับมันนะ! มันดูเหมือนนายกำจัดมอนสเตอร์ต้องห้าม {อีกแล้ว!}” (ฟูจิวาระ)
“ผมไม่รู้ว่าฟูจิ-ยังฟังนั่นมาจากไหน, แต่เขาโยนเรื่องของไม่กี่วันที่แล้วมาที่ผม
“เฮ้ย เฮ้ย, อย่าพูดนั่นโดยไม่คิดออกมา, ฟูจิ-ยัง มันเป็น {การรวมพลัง} ของฮีโร่น้ำแข็ง, เจ้าชายเลนเนิร์ด, และนักผจญภัยที่อยู่ที่นั่น” (มาโกโตะ)
ผมตอบอย่างล้อเล่นนิดหน่อย
—มอนสเตอร์ต้องห้ามถูกกำจัดโดยฮีโร่
การพูดนั้นได้ไปรอบๆผู้คนในเมืองหลวง
วันที่ข่าวลือแพร่ไป ‘ฮีโร่น้อยได้กำลังจะถูกจัดการโดยมอนเตอร์’ จะเป็นวันที่เมืองหลวงตกอยู่ในความกลัว
มันเป็นการเคลื่อนไหวที่ตระกูลราชวงศ์และสมาคมนักผจญภัยทำ
มาสเตอร์ของสมาคมของเมืองหลวงขอร้องนักผจญภัยโดยส่วนตัวให้คนที่สู้กับยักษ์เก็บเรื่องไว้
แน่นอนว่า, เงินปิดปากมาจากตระกูลราชวงศ์, ดังนั้นมันเป็นก้อนใหญ่
“โถ่, มาโกโตะ, มอบความสำเร็จให้คนอื่นอีกแล้ว” (ลูซี่)
ลูซี่พูดด้วยน้ำเสียงที่ทึ่ง
“แต่เรื่องแบบนั้นมันเท่ห์นะ, ไม่ใช่เหรอ?! มันดูเหมือนฮีโร่ที่ปกป้องทุกคนจากในเงา” (อายะ)
พูดมันได้สวย, ซา-ซัง
“ต้องแต่ทีแรก, มันต้องขอบคุณเจ้าหญิงโซเฟียที่ชั้นสามารถกำจัดยักษ์ได้ มันไม่เหมือนว่าชั้นมอบความสำเร็จไป มันทางเทคนิคแล้วเป็นตระกูลราชวงศ์ที่กำจัดมัน” (มาโกโตะ)
“…นายทำจังหวะเดียวกันกับเจ้าหญิงโซเฟีย, ใช่มั้ย? ช่างเป็นผู้ชายที่ไร้ความกลัว, ทากัตซูกิ-ซามะ” (นีน่า)
นีน่า-ซังมีสีหน้าปั่นป่วน
ยังไงซะ, มันสถานการณ์ฉุกเฉิน, ดังนั้นมันช่วยไม่ได้
“จังหวะเดียวกันมันนั่น, ไม่ใช่เหรอ?” (ลูซี่)
ลูซี่ดูเหมือนจะจำประสบการณ์จากอดีตได้, เธอทำสีหน้าที่เข้าใจยาก
“อะไรเกิดขึ้นเหรอ?” (คริส)
“นานมาแล้ว, ชั้นทำจังหวะเดียวกันกับลูซี่, และชั้นไหม้ไปทั้งตัว” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว…นั่นมันคงลำบากนะ” (คริส)
คริส-ซังมีสีหน้าทึ่ง ที่ดูเหมือนจะไม่เข้าใจมัน
“เฮ้, ลูซี่, ส่งมือเธอมา” (มาโกโตะ)
“เอ๋? อะไรน่ะ?” เธอพูดระหว่างที่ส่งมือเธอออกมา
ผมจับมือเธอ, และทำจังหวะเดียวกัน
“ฮูววว!”, ลูซี่สั่นเบาๆ
“ร้อน!”, ผมถูกจู่โจมโดยความร้อนเหมือนกับถูกราดด้วยน้ำร้อน
“น-นายทำอะไรน่ะ?!” (ลูซี่)
“อ้า, โทษที, โทษที ความเชียวชาญชั้นเพิ่มน่ะ, ดังนั้นชั้นคิดว่าอาจจะทำจังหวะเดียวกับเธอแล้วไปได้ดี, แต่…มันไม่ได้เลยซักนิด” (มาโกโตะ)
ไม่ใช่ว่ามานาเธอสับสนกว่าแต่ก่อนเหรอ, ลูซี่
เธอมีสกิลปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่อนุญาติให้เธอใช้ไฟ, น้ำ, ไม้, และดิน, ดังนั้นผมควรจะทำจังหวะเดียวกันกับเธอได้
ความเข้ากันของตัวเรานั้นแย่
เมื่อคิดแบบนั้น, ความเข้ากันกับเจ้าหญิงโซเฟียนั้นดี
“ลามก” (ลูซี่)
ลูซี่พึมพำสิ่งนี้ด้วยหน้าที่แดงและสายตาที่ตรงมา
“ช่างหยาบคาย” (มาโกโตะ)
ไม่, จังหวะเดียวกันอย่างกระทันหันกับเธอต้องขาดไหวพริบ
“เฮ้ เฮ้, ลองกับชั้นด้วย” (อายะ)
ซา-ซังจับมือผม
“มันดีกว่าถ้าไม่, อายะ มันรู้สึกเสียว” (ลูซี่)
“มา มา, มันโอเค, มันโอเค” (อายะ)
เธอส่งสายตาขึ้นข้างบนมา
ซา-ซังไม่ใช่นักเวทย์, ดังนั้นผมสงสัยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น
“จังหวะเดียวกัน” (มาโกโตะ)
แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“…ชั้นไม่รู้สึกอะไรเลย” (อายะ)
“ดูเหมือนมันจะใช้ไม่ได้ถ้าไม่มีเวทมนตร์น่ะ” (มาโกโตะ)
“อะไรอ่ะ, นั่นน่าเบื่ออ่ะ” (อายะ)
ทั้งหมดเพราะซา-ซังเป็นพลังระยะประชิด
เธอเห็นว่ามีมานาระดับเดียวกันกับคนธรรมดา
“ทากัตซูกิ-ซามะ, ทากัตซูกิ-ซามะ, ชั้นมีเวทมนตร์ดินกลาง, และ เวทมนตร์น้ำประถม” (นีน่า)
แม้แต่นีน่าก็สนใจและยื่นมือมาให้ผม
หรือเหมือนกับ, เธอมีเวทมนตร์น้ำมากกว่า, หือห์
ผมไม่เคยเห็นเธอใช้
แน่นอนว่าเธอจะไม่ใช่, ทั้งหมดเพราะมันเป็นอะไรที่อ่อนแอ
ผมกำลังจะจับมือกับนีน่าเมื่อ…
{[คุณจะจังหวะเดียวกันกับนีน่า-ซัง]}
{ใช่}
{ไม่} ←
…อะไร?
นี่มันตัวเลือกอะไร
มันไม่ปรากฏเมื่อผมทำมันกับลูซี่หรือซา-ซัง
ข้างหน้าผม, มีหน้าของซาซังที่ตื่นเต้นรอคอยมัน
หูกระต่ายเธอได้ขึ้นลง
คนนี้จะเป็นภรรยาของฟูจิ-ยัง
ผมไม่เข้าใจเหตุผล, แต่ผมรู้สึกว่าผมไม่ควรเลือก ใช่
ผมรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับมัน
“ลูซี่มีสกิลปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่, แต่จังหวะเดียวกันล้มเหลวแค่เมื่อกี้นี้, ดังนั้นอย่าเลย ดูเหมือนมันไปได้ไม่ดีตอนนี้” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว…” (นีน่า)
นีน่า-ซังได้ดูผิดหวัง
(แม้ว่านั่นจะเป็นโอกาศเอ็นทีอาร์*) (โนอาห์)
TLN* NTR มากจาก Netorare กับ Netori ความหมายคือ โดนแย่งแฟน หรือ แย่งแฟนคนอื่น แต่ส่วนใหญ่จะใช้กับการโดนแย่งแฟน
พูดอะไรของท่านน่ะ, เทพธิดา-ซามะ?
◇◇
“พูดถึง, เหตุการณ์เวลานี้ มันดูเหมือนคนที่อยู่เบื้องหลังจะเป็นกึ่งปีศาจ-เดสุ โซ
หลังจากซักพัก, ฟูจิ-ยังพูดนั่น
“กึ่งปีศาจ?” (มาโกโตะ)
นั่นมันอะไร?
“นั่นมันอะไร?” (อายะ)
มันดูเหมือนซา-ซังก็ไม่รู้ด้วย
“กึ่งปีศาจเห็นได้ชัดว่าเป็นเผ่าที่มีเลือดผสมของปีศาจและมนุษ์ ในเวลาที่มืดมน 1,000 ปีก่อน, เวลาที่ปีศาจได้ปกครองและมนุษย์เป็นทาส มีพวกเขาหลายคนได้เกิด พวกเขาเป็นผู้รอดชีวิตของเรื่องนี้” (คริส)
คริส-ซังอธิบาย
“กึ่งปีศาจเป็นเผ่าที่ไม่มีประเทศ หรือเหมือนกับ, พวกเขาเป็นเผ่าพเนจรที่ไม่เคยมีประเทศมากกว่า พวกเขาได้เปลี่ยนจากตะวันตกและตะวันออกบ่อยครั้ง มันมีพูดกันว่า พวกเขาหลายคนใช้ชีวิตอยู่ในซากของประเทศแห่งความมืด…” (ลูซี่)
“กึ่งปีศาจเป็นเผ่าที่ถูกเกลียดโดยมนุษย์และปีศาจ” (นีน่า)
ลูซี่และนีน่า-ซัง เติม
“ฮ่าาห์…มันมีปัญหาเรื่องเผ่าพันธุ์แม้ในอิเซไก
มันไม่เปลี่ยนไม่ว่าจะโลกไหน
“พวกเขาเป็นคนที่ก่อเหตุนี้เหรอ?” (อายะ)
“ใช่แล้ว, ซาซากิ-โดโนะ ชั้นจริงๆแล้วสืบเบื้องหลังมัน, มันใช้เวลาหลายวัน-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)
“““เอ๋?”””
เขาทำแม้เรื่องนั้นระหว่างที่สนับสนุนผู้ลี้ภัยจากเมืองหลวง
คนนี้อะไรน่ะ? นั่นน่ากลัว
“ใช่แล้ว! ดันนะ-ซามะเจอคนก่อเหตุอย่างกระทันหันจากคนในผู้ลี้ภัย” (นีน่า)
“ชั้นกลัวอ่ะ แค่คิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าเขาแข็งแกร่งกว่านีน่า…” (คริส)
นีน่า-ซังตื่นเต้นขณะที่คริส-ซังสั่นเทา
“แล้วไงต่อ, แล้วไงต่อ?” (อายะ)
อายะดูเหมือนอยากจะฟังที่เหลือ ผมก็สนใจด้วย
“เราง่ายๆได้มอบกึ่งปีศาจที่เป็นคนก่อเหตุให้กับอัศวิน-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังพูดระหว่างหัวเราะ
“โกหกแย่นะ, ฟูจิวาระ-ซามะ เมื่อนายมอบคนก่อเหตุให้อัศวิน นายได้บอกอัศวินอย่างชัดเจนเกี่ยวกับที่ซ่อนของพวกเขา ชั้นจำสีหน้าที่ตึงเครียดของกึ่งปีศาจได้เวลานั้น แต่ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นายสืบเรื่องนั้น…?” (คริส)
คริส-ซังตอบโต้ด้วยความทึ่ง
ไม่ใช่ว่านั่น
สกิลโกงของฟูจิ-ยังใช้งานได้ดีเกินไป
“ไม่ ไม่, มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ เทียบกับทักกิ-โดโนะ, อันตรายมันน้อยกว่า” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังถ่อมตัวที่นี่, แต่เขาน่าประทับใจจริงๆ
พวกเราทุกคนฉลองการกลับมาที่ปลอดภัยของทุกคน, และมีความสุขกับอาหารที่รอคอยที่ทุกคนได้รวมตัวกัน
◇◇
วันต่อมา, เราถูกเรียกไปที่ปราสาทโรเซส
คนที่ควบคุมที่นั้นคือความสวยงามที่เยือกเย็น, เจ้าหญิงโซเฟีย
คนนี้ก็ทำงานตลอดเวลาด้วย มันต้องยากแน่
“พ่อค้าฟูจิวาระ, รับคำขอบคุณจากใจของชั้นไปในการทำผลงานในเมืองหลวง ปริมาณสินค้าที่ช่างมีน้ำใจและการบริจาคให้ผู้คน และแม้แต่การช่วยจับกึ่งปีศาจที่เคลื่อนไหวอยู่ในเงา ต้องขอบคุณเธอ หลายชีวิตได้ถูกช่วย” (โซเฟีย)
“ผมแค่ทำสิ่งปรกติของคนที่ใช่ชีวิตในประเทศแห่งน้ำ โรเซส-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังก้มหัวลงด้วยความเคารพ
ช่างน่าประทับใจ
“เธอมีความปรารถนาอะไรมั้ย?” (โซเฟีย)
“จริงๆแล้ว, ผมจะแต่งงานกับลูกสาวของมักกาเรน, คริสเตียน่า-ซามะ” (ฟูจิวาระ)
“เข้าใจแล้ว” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียไม่ตกใจแล้วแค่พยักหน้า
เอ๋? นายจะพูดอะไรสำคัญที่นี่หรอ?
คือที่ผมคิด, แต่นี่เป็นอะไรที่ผมได้ยินภายหลัง ไม่กี่วันก่อนเมื่อกลับไปที่มักกาเรน, คริส-ซังรายงานครอบครัวของเธอว่าเธอจะแต่งงานกับฟูจิ-ยัง
เห็นว่าเธอถูกถามคำถามมากมาย, แต่เมืองหลวงได้อยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉิน, ดังนั้นเธอรีบกล่อมพวกเขา
แน่นอน เธอจะเหนื่อยหลังจากเรื่องนั้น
“ถ้าผมได้มอบที่ดินและตำแหน่งขุนนาง, ผมอยากให้มันใกล้กับมักกาเรน
“รับทราบ งั้น, ชั้นจะมอบมันให้เช่นนั้น ชั้นจะสื่อสารรายละเอียดกับเธอภายหลัง
“ขอบคุณมากครับ” (ฟูจิวาระ)
ดูเหมือนการคุยของพวกเขาจะเสร็จแล้ว
ด้วยนี่, ฟูจิ-ยังจะร่วมเป็นขุนนาง, หือห์
มากกว่านั้น, ภรรยาสองคน
…ผมรู้สึกเหมือนฟูจิยังไปที่ที่ไกลมากตอนนี้
นี่มันความรู้สึกอะไร
มันเหมือนกับ เมื่อเจอเพื่อนที่ไม่เจอกันนาน, และเข้าได้เป็นประธานบริษัทหรืออะไรแบบนั้น
ไม่, นั่นมันเปรียบเทียบไม่ดี, หือห์
“ต่อไป, ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (โซเฟีย)
ถูกเรียกโดยเจ้าหญิงโซเฟีย, ผมเดินไปข้างหน้า
“ความสำเร็จของนายใจการกำจัดมอนสเตอร์ต้องห้ามเป็นเรื่องที่ขอขอบคุณอย่างยิ่ง” (โซเฟีย)
เอ๋? แต่มันถูกพูดไปรอบๆว่ามันควรจะเป็นเจ้าชายเลนเนิร์ดนะ มันโอเคที่จะพูดที่นี่เหรอ?
ผมมองไปรอบๆ, และเจ้าชายเลนเนิร์ดได้มองมาทางนี้ด้วยสายตาเป็นประกาย
ยังไงซะ, มันมีแต่คนรู้จักที่นี่, ดังนั้นมันมีคำสั่งปิดปาก
—ตรงนี้, เจ้าหญิงโซเฟียหายใจลึก
มีอะไร?
ผมไม่ต้องการตำแหน่งขุนนาง, ดังนั้นผมโอเคกับเงิน
ออา, แต่ฟูจิยังเป็นขุนนาง, ดังนั้น…คือที่ผมเหม่อคิด เมื่อ…
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ, ชั้นจะมอบชื่อของฮีโร่แห่งประเทศแห่งน้ำโรเซสให้นาย” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียพูดออกมาตรงๆ
…หือห์?
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน