75 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ตัดสินใจ
ในโลกนี้, มีฮีโร่สองแบบ
แบบแรกคือฮีโร่ที่ถูกเลือกโดยเทพธิดา
ซากุไร-คุง ผู้มีสกิล: ฮีโร่แห่งแสง
เจ้าชายเลนเนิร์ด ผู้มีสกิล: ฮีโร่น้ำแข็ง
นี่คือคนที่เทพธิดามอบสกิลฮีโร่ให้
แบบที่สองคือฮีโร่ถูกเลือกโดยประเทศ
สำหรับอันนี้, นักผจญภัยและอัศวินที่รับใช้ประเทศคือคนที่เห็นได้ชัดว่าจะถูกเลือกมากที่สุด
ในประเทศแห่งไฟ, เกรธ คีธ, ผู้ชนะการแข่งทัวนาร์เมนต์ศิลปะการต่อสู้ที่เปิดทุกปี, เป็นฮีโร่ของประเทศแห่งไฟ
เป้าหมายคือเก็บคนแข็งแกร่งไว้ในประเทศของพวกเขา
ประเทศแห่งน้ำไม่มีฮีโร่ที่ถูกเลือกโดยประเทศ
ยังไงซะ, มันไม่เกี่ยวอะไรกับผม, ดังนั้นผมไม่ได้สนใจมัน, แต่…
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ?”
สติผมกลับมา
ใจผมลอยไปที่อื่นมาแปปนึง
“ช-ชั้น, ฮีโร่? แต่…” (มาโกโตะ)
พอมาคิดว่าผมจะโดนบอกสิ่งนี้
ผมคิดว่าผมจะได้เงินหรือตำแหน่งขุนนางมากที่สุด
ฮีโร่เป็นสัญลักษณ์ของสันติภาพของประเทศ
เพราะนั่น, พวกเขาไม่อนุญาตให้แพ้
ความรับผิดชอบมันใหญ่เกินไป…
“นี่มันไม่บังคับ” (โซเฟีย)
โอ้? อย่างนั้นเหรอ?
ผมคิดว่าแน่นอนที่เธอจะออกคำสั่งกับผม
งั้น, มันน่าจะโอเคถ้าผมปฏิเสธ—
“ถ้าเธอเป็นฮีโร่, ค่าที่พัก, ค่าอาหาร, ค่าอุปกรณ์, ทุกอย่างจะถูกจ่ายโดยประเทศแห่งน้ำโรเซส” (โซเฟีย)
จริงอ่ะ?!
ว้าว! มันเหมือนนักการเมืองญี่ปุ่นเลย!
“แล้ว, นายจะได้ 10,000,000จี ทุกปีเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายล่วงหน้า” (โซเฟีย)
แม้แต่เงินเดือน
ผมเริ่มกลัวนิดหน่อยแล้ว
พวกเขาจะให้ผมทำอะไรในฐานะของฮีโร่ของประเทศ?
“ฮีโร่ในหลักการแล้วต้องเข้าร่วมในการปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ตอนนี้, มันควรจะเป็นแผนการเดินทางทางเหนือ แผนจะมีผลจากปีต่อไป, ดังนั้นปีนี้จะเป็นแค่การเตรียมการพื้นฐาน มันไม่มีแผนอื่นสำหรับงานใหญ่” (โซเฟีย)
เอ๋? จริงเหรอ?
ไม่ใช่นี่มันผ่อนปรนไปหน่อยเหรือ?
แต่ผมสนใจในแผนการเดินทางทางเหนือนี้นะ
“แล้ว, ในเรื่องของที่อาศัยของนาย ชั้นอยากจะให้นายอยู่ในเมืองหลวงของโฮรัน, แต่มันดูเหมือนเธอชอบมักกาเรน, ดังนั้นมันโอเคที่จะอยู่ต่อในมักกาเรน เรามีที่อยู่สำหรับฮีโร่ในเมืองหลวงด้วยถ้านายปรารถนา” (โซเฟีย)
ให้หมดเลยจริงๆ
พอมาคิดว่าพวกเขาจะไปไกลขนาดนี้
แค่นั่น…ผมเป็นสาวกของเทพธิดาโนอาห์
นั่นหมายความว่าผมต้องย้ายมาเป็นศาสนาของเทพธิดาแห่งน้ำในการเป็นฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ, ใช่มั้ย?
…ผมทำนั่นไม่ได้ มาปฏิเสธเถอะ
(มาโกโตะ, นายยอมรับก็ได้ถ้านายต้องการ ชั้นจะพูดกับเทพธิดาแห่งน้ำเกี่ยวกับมัน) (โนอาห์)
เอ๋? ทำอย่างนั้นได้เหรอ?
ไม่ใช่พวกเขาเป็นศัตรูของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์เหรอ
(ปล่อยชั้นเอง เทพธิดาแห่งน้ำเออร์คือสาวที่เธอสามารถเข้าใจด้วยได้ มันโอเคที่จะไม่ต้องเปลี่ยนศาสนา) (โนอาห์)
พระเจ้าสุงสิงกันด้วยเหรือ? ผมไม่เข้าใจมันอย่างถ่องแท้
ผมได้มอบคำโอเคจากเทพธิดา
อืม…
ผมมองไปที่ข้างหลังผม
ผมมองที่ลูซี่และซา-ซัง
ลูซี่ดูเหมือนจะหวั่นไหว, ตาของเธอได้น้ำตาซึม
ซา-ซังทำหน้าแบบ ‘ไม่ใช่นั่นยอดเยี่ยมเหรอ’
นีน่า-ซังและคริส-ซังทำหน้าตกใจและยิ้มแง่บวก
ฟูจิ-ยังเป็นคนเดียวที่อ้าปากค้างในความช็อกมันกวนใจผมนิดหน่อย…
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ… ชั้นจะไม่บอกให้เธอตอบทันที เธอสามารถใช้เวลา และคิดเกี่ยวกับมัน” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียใจดีไปแล้ว!
เกิดอะไรขึ้น
มันแค่ นั่น…
“ชั้นจะคิดเกี่ยวกับมัน” (มาโกโตะ)
~ ไม่กี่วันหลังจากนั้น ~
“ชั้นคิดเกี่ยวกับมันอย่างระวังแล้ว, แต่ชั้นคิดว่าชั้นจะปฏิเสธ” (มาโกโตะ)
ใช่, มันเป็นไปไม่ได้
นั่นมันจะหยาบคายเกินไป…
ถ้าผมจะปฏิเสธ, ผมต้องทำมันตอนนี้
ในอีกคำพูดหนึ่ง, ถ้าผมจะตอบ, นี่คือเวลาแล้ว
สกิลผู้เล่นอาร์พีจีเปิดใช้งาน
{[คุณจะเป็นฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำหรือไม่?]}
{ใช่}
{ไม่} ←
ดูตัวเลือกนั้น, ความรู้สึกคลุมเครือและความทรงจำ ย้อนกลับมาในตัวผม
เกมที่ผมชอบเมื่อผมยังเด็ก
เป็นการทำใหม่ของอาร์พีจีชื่อดัง
ตัวละครหลักเป็นฮีโร่
เขาได้รับทองจำนวนเล็กน้อยและคบเพลิงจากพระราชา
เขาไม่มีพวกพ้อง
เขากำจัดมอนสเตอร์ด้วยตัวคนเดียว, เพิ่มเลเวลของเขา, เผชิญหน้ากับมังกร, ช่วยเจ้าหญิง, ปราบเจ้าปีศาจ, และช่วยโลก
มันเท่ห์
ผมในเวลานั้นอยากจะเป็นฮีโร่
แน่นอนว่าผมเป็นนักเรียนมัธยมปลายแล้ว, แต่ผมไม่คิดเกี่ยวกับการเป็นฮีโร่แล้วนะ
…ไม่, มันไม่ใช่แบบนั้น
เมื่อเวลาที่ผมมาที่โลกคู่ขนานนี่, ผมได้อิจฉาเพื่อนร่วมชั้นของผม และซากุไร-คุง
ผมถูกเผาไปด้วยความริษยาต่อค่าสถานะและสกิลที่แข็งแกร่งของพวกเขา
ถูกนำตัวไปโดยคนสำคัญของประเทศ, ผมมองดูพวกเขาไปที่ละคน, และผมไม่สามารถหลับได้ตอนกลางคืนจากความอิจฉา
นั่นเป็นเวลาที่ผมจะฝึกความเชี่ยวชาญเวทมนตร์ของผมทั้งคืน
(แม้ว่านั่นมันจะไม่ได้นานมาแล้ว มันรู้สึกย้อนวันวาน) (มาโกโตะ)
ตรงหน้าผม, มีเจ้าหญิงที่สวยงาม
คนที่ไม่ยอมมอบการปกป้องจากพระเจ้าให้ผมในเวลานั้น
เจ้าหญิงคนนั้นบอกผมให้เป็นฮีโร่
การสนับสนุนถูกมอบอย่างเต็มที่
ทอง, อุปกรณ์, ทุกอย่างถูกมอบโดยประเทศ
ผมยังมีพวกพ้องที่พึ่งพาได้
แม้แต่เทพธิดาที่มอบคำใบ้ให้ในเวลาที่มีปัญหา
ผมได้รับพรมามากกว่าฮีโร่ในเกมนั้นอีก
…นี่มันแปลก
ไม่ใช่ว่าอิเซไกเป็นเกมขยะเหรอ?
ไม่, เดี๋ยว
แต่ตัวผมเองไม่ได้แข็งแกร่งนะ?
อย่าเข้าใจผิด
ผมเป็นนักเวทย์ฝึกหัด
ตัวละครหลักของเกมนั่นได้สืบทอดสายเลือดของฮีโร่
นั่นทำไมเขาแข็งแกร่งพอที่จะปราบเจ้าปีศาจด้วยตัวเขาเอง
ผมต่างออกไป
แล้วมันยังไงล่ะ?
คุณเป็นฮีโร่ได้นะ, รู้มั้ย?
ไม่ใช่ว่าคุณจะเสียดายมันถ้าคุณปฏิเสธมันเหรอ?
ไม่ดีเลย
ความคิดผมไม่รวมเป็นหนึ่ง
…ในเวลาแบบนั้น, ผม…
“เจ้าหญิงโซเฟีย…” (มาโกโตะ)
“อ-อืม? มีอะไรเหรอ?” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียมีสีหน้าเป็นกังวล
ครั้งแรกที่ผมเจอเธอ, ผมทำตัวกับเธอไม่ถูก
แต่ความประทับใจของผมที่มีต่อเธอได้เปลี่ยนไปมาก
{[คุณจะเป็นฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำหรือไม่?]}
{ใช่} ←
{ไม่}
“ผมจะรับชื่อของฮีโร่อย่างซาบซึ้ง” (มาโกโตะ)
“…! อย่างนั้นเหรอ งั้น, จากวันนี้ไป, เธอคือฮีโร่ของโรเซส” (โซเฟีย)
—เมื่อไม่รู้ว่าจะตัดสินใจยังไง, เลือกอันที่น่าจะสนุกที่สุด
ผมได้ตามวิธีเล่นนี้มาตลอดเมื่อตัดสินใจ
◇◇
“ฮีโร่มาโกโตะ”
หลังจากพิธีการแต่งตั้งฮีโร่
เจ้าหญิงโซเฟียเรียกผม
…แต่ฮีโร่มาโกโตะทำผมขนลุกไปทั้งตัวเมื่อผมได้ยินมันนะ
วิธีเรียกแบบนั้นมันน่าอายนิดหน่อย
“ครับ, เจ้าหญิงโซเฟีย?” (มาโกโตะ)
“ชั้นมีอะไรจะพูดกับเธอ เธอจะมาห้องชั้นซักพักหนึ่งภายหลังได้มั้ย?” (โซเฟีย)
“รับทราบ” (มาโกโตะ)
มีอะไร
เธอจะเทศนาเกี่ยวกับวิธีการจะเป็นฮีโร่เหรอ?
นั่นฟังแล้วเป็นไปได้…
◇◇
“มาโกโตะ, ฮีโร่! นั่นน่าทึ่งไปเลยอ่ะ!” (ลูซี่)
“ใช่, แต่มันเหมือนกับฮีโร่รับจ้างนะ, รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“มัน {คือ} เรื่องน่าทึ่ง! นี่มันดีที่สุดของวันนี้เลย!” (คริส)
ลูซี่และคริส-ซังร้องชมผม
มันทำให้ผมรู้สึกว่าการถูกมองเป็นฮีโร่สำคัญแค่ไหนในโลกนี้
“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง, นายทำได้แล้วนะ!” (อายะ)
เพื่อนร่วมชั้นของผมซา-ซังเป็น…แบบนั้น
มันดูเหมือนเธอฉลองที่ผมได้เป็นฮีโร่เหมือนเกมหนึ่งที่ผมชอบ
ผมชอบการฉลองระดับนี้มากกว่า
“ทักกิ-โดโนะ…เกิดอะไรขึ้นระหว่างนายกับเจ้าหญิงโซเฟีย?” (ฟูจิวาระ)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ฟูจิ-ยังพูดอะไรประหลาดออกมา
“อะไรเหรอ, ที่นายถาม?” (มาโกโตะ)
“ไม่, มันแค่ {การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่} ในเจ้าหญิงโซเฟีย…” (ฟูจิวาระ)
มีอะไรเหรอ?
“ทากัตซูกิ-ซามะ, ทากัตซูกิ-ซามะ, นายถูกเรียกโดยเจ้าหญิงโซเฟีย, ใช่มั้ย? ให้มั่นใจว่าอย่าหยาบคายนะครั้งนี้น่ะ…” (นีน่า)
นีน่า-ซังกับหูที่ดีอย่างมากของเธอ แนะนำผมระหว่างที่ตื่นเต้น
“ครั้งนี้น่ะ? นั่นหมายความว่าไง, นีน่า?” (คริส)
“ทากัตซูกิ-ซามะ มีการสู้กับเจ้าหญิงโซเฟียเมื่อตอนอยู่ที่เมืองลาเบรินทอส” (นีน่า)
“เอ๋?!” (คริส)
เฮ้ เฮ้, นีน่า-ซัง
ผมจะไม่พูดนั่นอีก, รู้มั้ย?
ผมเป็นผู้ใหญ่แล้ว
“ฮีโร่-โดโนะ! ยินดีด้วยกับการเลื่อนตำแหน่ง!”
เสียงดังกระทันหันก้องมาจากข้างหลังเรา
อัศวินผู้คุ้มกันเก่า
“ตาแก่, นายดูโอเคนะ โล่งใจหน่อย” (มาโกโตะ)
“ใช่! คำพูดนายเสียประโยชน์ไปกับชั้นน่ะ”
“…หยุดพูดแบบนั้นได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมชอบเสียงหยิ่งๆแบบเมื่อก่อนมากกว่า
นี่มันไม่ค่อยสงบเลย
“แต่ความต่างในจุดยืนได้ถูกแสดงอย่างชัดเจนแล้ว…”
ตาแก่เคร่งครัดในมาตรฐานลำดับชั้นทางสังคม, หือห์ และเค้ายังคนเถรตรง
มันมีคนที่กระตือรือร้นมากมายในโรเซส
ผมรู้สึกแย่ที่ผมทำเค้าออกจากตำแหน่งอัศวินผู้คุ้มกัน
ผมควรจะลองถามเจ้าหญิงโซเฟียในการคืนตำแหน่งเดิมให้เขา
“มันดูเหมือนมาโกโตะ-ซังจะทำตัวไม่ค่อยถูกกับคนที่ถ่อมตัวกับเค้านะ มาทำหน้าที่ให้ดีที่สุดในฐานะของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำกันเถอะ” (เลนเนิร์ด)
“เจ้าชายเลนเนิร์ด” (มาโกโตะ)
เข้าใจแล้ว เราสองคนตอนนี้เป็นฮีโร่ที่ปกป้องประเทศนี้
ผมต้องทำให้ดีที่สุด
“ผมจะนำทางคุณไปห้องเน่-ซามะ, โอเคมั้ย?” (เลนเนิร์ด)
“เจ้าชายเองเลยเหรอ?! ผมนำเค้าได้”
หลายคนได้เริ่มรวมตัวกันรอบๆพวกเรา
ในท้ายที่สุด, อัศวินคนหนึ่งจบที่การนำทางผม
◇◇
“ขอโทษที่รบกวน…” (มาโกโตะ)
ผมได้รับอนุญาตเข้ามาที่ห้องของเจ้าหญิงโซเฟีย
ผมคนเดียว
เมื่อผมเข้ามา เจ้าหญิงโซเฟียได้รอที่นั่นคนเดียว
“เข้ามาข้างในก่อน, นั่งสิ” (โซเฟีย)
ที่โตะแก้วที่ดู-แพง, มันมีขนมอบที่ดูเหมือนคุกกี้
ด้านข้างของนั่น, มีการน้ำชาและแก้วชาสองใบ
เจ้าหญิงเทน้ำชาเหมือนเธอไม่คุ้นกับการทำมัน
…นี่มันอะไรที่เจ้าหญิงทำเองเหรอ?
ไม่ใช่ว่านี่ปรกติเป็นงานของแม่บ้านหรือบางคนแบบนั้นเหรอ
ผมนั่งเก้าอี้ที่นุ่มๆ
ต่างจากม้านั่งที่ใกล้-พังของแผงเนื้อเสียบไม้, อันนี้ทำผมยากที่จะใจเย็น
มันแม้แต่เทียบยังไม่ได้เลย
กลิ่นหอมเหมือนมัสกัตอบอวลไปทั่ว
“เชิญ” (โซเฟีย)
“ขอบคุณมากครับ” (มาโกโตะ)
ผมจิบชาที่เทออกมา
…มันมีรสชาติที่อร่อย
ต้องคุณภาพสูงแน่
มันอร่อย, แต่ผมไม่สามารถบอกความแตกต่างในรสชาติ
“ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียมองผมด้วยสายตาที่เหมือนมันจะเจาะผม
“ค-ครับ?” (มาโกโตะ)
ผมทำหลังตรง
“ชั้นขอขอบคุณเธอมากในครั้งนี้ แล้วก็, ยกโทษให้ชั้นที่ชั้นทำในวิหารแห่งน้ำด้วย” (โซเฟีย)
เธอก้มหัวเธอลึกๆ
เอ๋?
“อืม…เจ้าหญิงโซเฟีย, ที่เธอทำไม่ใช่เรื่องใหญ่, และมันไม่กวนใจชั้นแล้วเรื่องนั้น, ดังนั้นมันโอเคน่า” (มาโกโตะ)
มีเจ้าหญิงก้มหัวให้ลึกๆในรูปแบบนี้, ผมรู้สึกว่าผมทำอะไรแย่มากๆไปที่นี่
“เธอมีหัวใจที่ใหญ่” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียยกหัวเธอขึ้นและยิ้มเล็กน้อย
เธอดูดีกว่าแบบนี้
“เธอดูดีกว่าเมื่อเธอยิ้มนะ” (มาโกโตะ)
“เอ๋?” (โซเฟีย)
อ๊ะ, เวร
ผมพูดออกมาดังๆ
“อา, ไม่ ขอโทษเรื่องนั้น…” (มาโกโตะ)
“…”
อ๊าาาา, ผมรู้สึกว่าหลุดไปนั่น
เธอจ้องผมอีกครั้ง
ผมรู้สึกว่าหน้าเธอแดงนิดหน่อย…เธอโกรธขนาดนั้นเลยเหรอ?
“ว่าแต่, มันโอเคเหรอที่คนแบบชั้นจะเป็นฮีโร่?” (มาโกโตะ)
มาเปลี่ยนเรื่องเถอะ
“นายกำจัดมอนสเตอร์ต้องห้ามและช่วยเมืองหลวง มอนสเตอร์ที่แม้แต่ลีโอก็ไม่สามารถกำจัดได้ แน่นอนว่าเธอควรเป็นฮีโร่” (โซเฟีย)
“แต่นั่นมันบางอย่างที่เธอและชั้นกำจัดมันร่วมกันนะ?” (มาโกโตะ)
“ร่วมกัน…ใช่ เป็นไปได้มั้ยว่านั่นมันเยอะเกินไป?” (โซเฟีย)
“ไม่ ไม่ ชั้นจะแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้ ดังนั้นชั้นจะไม่แพ้ในฐานะฮีโร่” (มาโกโตะ)
ทั้งหมดนี่ผมถูกสอนโดยโนอาห์-ซามะเกี่ยวกับวิธิใช้เวทมนตร์สปิริตด้วย
พื้นฐานแล้ว, มันหมายความว่ามันควรจะโอเคถ้าผมมีพลังมากพอที่จะกำจัดยักษ์ด้วยตัวเอง
“ถ้างั้น, ชั้นหวังพึ่งนายอยู่นะ” (โซเฟีย)
“ใช่, ปล่อยชั้นได้เลย” (มาโกโตะ)
เจ้าหญิงโซเฟียยิ้มเล็กน้อย
ใช่, เธอน่ารักกว่าเมื่อยิ้ม
“ว่าแต่, ฮีโร่มาโกโตะ, เกี่ยวกับอัศวินผู้คุ้มกันของชั้น…ถ้ามันโอเคกับเธอ…เธอจะ…” (โซเฟีย)
อ๊ะ, ใช่
ผมต้องบอกเธอเรื่องนี้
“เจ้าหญิงโซเฟีย, ได้โปรดคืนอัศวินผู้คุ้มกันเก่า ตำแหน่งเก่าของเขาได้มั้ย? มันดูเหมือนเค้าถูกย้ายเพราะผมน่ะ” (มาโกโตะ)
“……รับทราบ” (โซเฟีย)
หืม? เธอดูเหมือนไม่พอใจนิดหน่อย
ผมพูดอะไรไม่ดีไปเหรอ?
ผมไม่ได้พูด, ใช่เปล่า?
(ฮ่าาห์~) (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะ?
“เลโออยากจะคุยกับนาย มันดูเหมือนนายถูกเรียกโดยประเทศแห่งแสง, ไฮแลนด์, แต่นายยังมีเวลากว่าจะถึงวันนัด, ใช่มั้ย? โปรดอยู่ที่นี่ต่ออีกซักหน่อยนะ” (โซเฟีย)
“อ-โอเค” (มาโกโตะ)
หืม, ดูเหมือนการสนทนาของเราจะจบแล้ว
แต่มันง่ายกว่าที่ผมคิด
ผมควรจะทำตามที่โนอาห์-ซามะบอกและเข้าใกล้มากกว่านี้มั้ย?
ทั้งหมดนี่พวกเราจะทำงานร่วมกันตั้งแต่วันนี้
ผมยื่นมือขวาของผม
“…อืม, เธอทำอะไรน่ะ?” (โซเฟีย)
“ผมรอคอยที่จะทำงานร่วมกับคุณตั้งแต่นี้ไป” (มาโกโตะ)
มันหยาบคายที่จะขอจับมือกับราชวงศ์เหรอ?
“เช่นกัน” (โซเฟีย)
หลังจากลังเลเล็กน้อย, เจ้าหญิงโซเฟียตอบ
เจ้าหญิงโซเฟียจับมือผมอย่างแน่น
ด้วยเหตุผลบางอย่าง…เธอไม่ปล่อยมือ
พวกเราจับมือกันซักพักระหว่างที่มองหน้ากัน
“ถ้างั้น, ขอบคุณมากสำหรับน้ำชา” (มาโกโตะ)
“…อืม” (โซเฟีย)
ผมปล่อยมือเจ้าหญิงโซเฟียและออกมาจากห้อง
หืมม, นี่มันซับซ้อน
ผมควรจะปรึกษากับฟูจิ-ยังภายหลังเกี่ยวกับการสื่อสารกับสาวๆ
◇◇
หลังจากออกมาจากห้องของเจ้าหญิงโซเฟีย, ทหารที่หน้าประตู ปิดประตู
*พุ้บ!*
เสียงของบางคนกระโดดขึ้นเตียงดังมาจากข้างในห้อง
““……””
ทหารและผมมองหน้ากันด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง
“มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ, โซเฟีย-ซามะ?”
ทหารเรียก, และ…
“ไม่มีอะไร” (โซเฟีย)
เสียงที่เยือกเย็นของเจ้าหญิงโซเฟียตอบกลับมา
พวกเราหูแว่ว, หือห์
ผมทักทายทหาร-ซังและกลับไปที่ที่เพื่อนผมอยู่
TLN เนื่องจากแต่ละตอนได้มีความยาวมากขึ้น ตอนนี้จะลดเหลือแค่วันละตอนยกเว้นถ้ามีตอนสั้น
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
Pdfไว้อ่านตอนกลางคืน