76 บทส่งท้าย (อาร์คที่สาม)
-มุมมอง คริสเตียน่า-
“ทากัตซูกิ-ซามะ เป็นคนที่ยอดเยี่ยมจริงๆ อย่างที่ดันนะ-ซามะพูดเลย!” (นีน่า)
หูของนีน่าสั่นขึ้นลง
“โอ้, นีน่า เธอไม่ดีใจที่ความจริงฟูจิวาระ-ซามะเป็นขุนนางเหรอ?” (คริส)
แม้แต่การคุยเล็กๆก็จะมีขวากน้ำถ้ามันเป็นเมื่อสมัยก่อน
“อ๊ะ! ขอโทษ, ดันนะ-ซามะ!” (นีน่า)
“ไม่ ไม่, ชั้นก็ภูมิใจไปกับเค้า-เดสุ โซพอมาคิดว่าเพื่อนชั้นจะถูกเลือกเป็นฮีโร่ มักกาเรนเป็นเมืองที่ฮีโร่อาศัย, แล้วมันจะเติบโตมากกว่านี้อีก, คริส-โดโนะ” (ฟูจิวาระ)
“ใช่, นั่นถูกต้องที่สุด” (คริส)
ผลของชื่อฮีโร่นั้นใหญ่
โดยเฉพาะข่าวลือที่ว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพ ผู้คนใช้ชีวิตอยู่ในความกังวล
ผู้คนถูกทำเป็นทาสโดยปีศาจ, ยุคที่มืดมิด
มันเป็นข่าวลือว่ายุคนี้ก็จะกลับมา
ในสาธารณะ, มันยังมีข่าวลือเกี่ยวกับคนนอกรีตที่ประหลาดที่ไม่อยู่ในศาสนาของเทพธิดา, และยาที่ชื่อกัญชาแพร่ระบาดไปอย่างกว้างขวาง
ทุกคนได้กลัว
เพราะนั่น, เมืองที่มีฮีโร่อยู่จะเป็นพื้นที่ที่มีราคาที่ทุกคนอยากมาอาศัย
นั่นเป็นรูปแบบของเมืองหลวงในหลายประเทศ
แล้ว, เมืองที่มีฮีโร่อยู่จะเป็นเมืองใหญ่ทั้งสิ้น
(มักกาเรนจะเป็นเมืองที่ฮีโร่อยู่…) (คริส)
“มันจะยุ่งแล้ว, คริส-โดโนะ” (ฟูจิวาระ)
“ใช่, เธอพูดถูก” (คริส)
ฟูจิวาระ-ซามะ พูดเหมือนกับอ่านใจฉันได้
มักกาเรนน่าจะมีคนมีความสามารถมากมายมา
นี่มันเป็นโอกาศที่มักกาเรนจะโต!
“เธอดูเหมือนเธออยู่ในความสุขนะนั่น, คริส” (นีน่า)
“เธอก็จะยุ่ง, แข็งใจไว้นะ, โอเคมั้ย?” (คริส)
นีน่าและฉันหัวเราะ
“อ๊ะ! มาโกโตะกลับมาแล้ว” “ทากัตซูกิ-คุง, เป็นยังไงบ้าง?”
ฉันได้ยินเสียงของลูซี-ซังและซาซากิ-ซัง
มันดูเหมือนฮีโร่ที่พูดถึงจะกลับมาแล้ว
“ไม่มีอะไรเราแค่คุยเล่นกัน” (มาโกโตะ)
มากะซูกิ-ซามะ ผู้ที่เพิ่งเป็นฮีโร่ที่ถูกเลือกโดยประเทศ, เกาแก้มของเขา
(แต่เขาไม่ได้ดูแข็งแกร่งนะ…) (คริส)
แต่เขาสู้กับมอนสเตอร์ต้องห้ามที่น่ากลัวถึงสองครั้งและชนะ
ผู้คนที่มาจากโลกคู่ขนานทั้งหมดนั้นน่าทึ่ง
“เธอพูดถึงเรื่องอะไรกัน?” (อายะ)
“อืม, เรื่องอย่าง ‘ชั้นจะทำงานหนักในฐานะฮีโร่ตั้งแต่ตอนนี้ไป’ แล้ว, เจ้าหญิงโซเฟีย ทำชาให้ชั้นกิน” (มาโกโตะ)
“หืม, ฟังดูปรกติ” (อายะ)
“ใช่มั้ยล่ะ?” (มาโกโตะ)
(เอ๋?) (คริส)
ได้ฟังสิ่งนี้, ชั้นแข็งทื่อ
“ทากัตซูกิ-ซามะ! เจ้าหญิงโซเฟียเทน้ำชาด้วยตัวเธอเองเหรอ?!” (คริส)
“ช-ใช่, นั่นใช่แล้ว มันมีปัญหาเหรอนั่น?” (มาโกโตะ)
“ไม่ใช่ว่ามันหยาบคายที่ให้เจ้าหญิงทำอย่างนั้นเหรอ?” (ลูซี่)
“แม้ว่าเธอจะบอกชั้นแบบนั้น…” (มาโกโตะ)
“ไม่, ไม่ใช่แบบนั้น, ลูซี่-ซัง นั่นไม่ใช่ที่ชั้นหมายความถึง…” (คริส)
แม้ว่าฉันดูรอบๆ ฉันเป็นคนเดียวที่ดูเหมือนจะตกใจ
“คริส-โดโนะ?” “คริส, มีอะไร?”
ฟูจิวาระ-ซามะและนีน่าได้สงสัยว่าอะไรเกิดขึ้น
“ม-ไม่, มันไม่มีอะไร ชั้นแค่ตกใจนิดหน่อย…” (คริส)
ใช่, มันอาจจะเป็นแค่ฉันด่วนสรุปเกินไป
มันจะดีกว่าถ้าฉันไม่พูดอะไรวู่วาม
—ผู้หญิงของโรเซสชวนผู้ชายมาในห้องและบริการบางอย่างที่พวกเขาทำเอง
ความหมายของมันคือ ‘ชั้นอยากจะสนิทกับคุณมากขึ้นเป็นการส่วนตัว’
มันเป็นประเพณีเก่าของขุนนางผู้หญิงของโรเซส
มันได้เป็นประเพณีที่ถูกทิ้ง, และมันไม่มีใครใช้มันแล้วหลังๆ
แต่ฉันได้ถูกบอกโดยครูส่วนตัว ‘มันมีเวลาที่ผู้ชายเข้าใจผิด, ดังนั้นอย่าทำอะไรแบบนั้น, โอเคมั้ย’
เจ้าหญิงโซเฟียเป็นคนที่รับการเรียนสูงที่สุดและทั่วถึงที่สุดในประเทศ
มันไม่มีทางที่เธอจะไม่รู้เรื่องนั้น
ในอีกคำพูดหนึ่ง เธอทำมัน{ทั้งๆที่รู้}
ให้กับฮีโร่ของโรเซส, ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะ
เหงื่อเย็นไหลผ่านหลังฉันไป
(…ฉันต้องไม่หยาบคายต่อทากัตซูกิ-ซามะ) (คริส)
“เธอทำหน้าน่ากลัวนะนั่น, คริส มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ?” (นีน่า)
“ไม่, มันไม่มีอะไร” (คริส)
นั่นใช่แล้ว, ไม่มีอะไร
ในทางตรงกันข้าม
(แต่เรื่องนี้มันมากเกินไปที่ชั้นจะเก็บไว้คนเดียว…) (คริส)
มาปรึกษาฟูจิวาระ-ซามะทันทีหลังจากนี่ดีกว่า
ด้วยกันกับนีน่า
ชั้นฝังมันลึกไว้ในใจ
นั่นฮีโร่ที่ถูกเลือกโดยประเทศแห่งโรเซส, ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะ…อาจเป็นคนที่เจ้าหญิงโซเฟียรัก
◇◇
-มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ-
“ชั้นขอโทษ, ทักกิ-โดโน, แต่ชั้นต้องกลับไปมักกาเรนซักพักหนึ่ง” (ฟูจิวาระ)
“นายจะกลับมาในไม่กี่วัน, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
เพราะการช่วยฟื้นฟูเมืองหลวง, ฟูจิ-ยังปล่อยงานมหาศาลในมักกาเรนไม่เสร็จ, ดังนั้นเขาจะกลับไปมักกาเรนตอนนี้
ลูซี, ซา-ซังและผมจะอยู่ในโฮรัน
โชคดี, เจ้าหญิงได้เตรียมที่อยู่ให้พวกเราพัก
ที่ทำผมสงสัยคือท่าทางของคริส-ซัง
จนถึงตอนนี้ มันรู้สึกเหมือนมีระยะห่างระหว่างเราเพราะเธอรู้จักผมแค่ว่าเป็นเพื่อนของฟูจิ-ยัง, แต่
“มากัตซูกิ-ซามะ, เมือนายกลับไปมักกาเรน, ชั้นจะเตรียมห้องทุกคุณภาพดีที่สุด และให้พ่อครัวเตรียมอาหารให้นาย, ดังนั้นถ้านายมีอะไรที่ต้องการ, แค่บอกชั้นนะ, โอเคมั้ย?!” (คริส)
“ม-ไม่, ชั้นโอเคกับอะไรธรรมดาๆ” (มาโกโตะ)
เธอเป็นห่วงผมมากขึ้นตอนนี้
ชื่อฮีโร่นั้นน่าประทับใจ
ผมต้องไม่ปล่อยให้มันเหลิงในหัวของผม…
◇◇
เช้าวันต่อมา
ผมอธิฐานรายวันต่อโนอาห์-ซามะ, และออกมาเพื่อฝึกตอนเช้า
สถานที่คือสวนของปราสาทโรเซสที่มีน้ำพุที่ใหญ่ที่สุด
(ไม่มี…สปิริตเลยซักนิด) (มาโกโตะ)
ยังไงซะ, มันช่วยไม่ได้ในปราสาทโรเซส
ผมปลด [โล่งจิต]
“สปิริต-ซัง, สปิริต-ซัง” (มาโกโตะ)
ผมลองใช้เวทมนตร์สปิริตโดยไม่มีสกิลรักษาสภาพจิตใจ
หลังจากซักพักสปิริตจำนวนน้อยได้มารวมตัว, และ…
น้ำขนาดยักษ์ได้ถูกสร้าง
“ใช่, มันไม่ต่างเท่าไหร่…” (มาโกโตะ)
วิธีทำมันต่างไป?
หรือเป็นเพราะมันมีสปิริตน้อยในปราสาท?
หรือเป็นเพราะอิทธิพลของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์?
“ฮีโร่-โดโนะ?”
ผมได้ถูกพูดด้วย
เมื่อผมมองกลับไป, อัศวินผูคุ้มกันเก่ายืนอยู่ที่นั่น
ไม่, ไม่ใช่เก่าแล้ว, เขากลับไปเป็นอัศวินผู้คุ้มกัน
“อ้า, สวัสดียามเช้า” (มาโกโตะ)
“นายฝึกตั้งแต่เช้าขนาดนี้เลยเหรอ?”
“นายก็ด้วย, ลาดตระเวนต้องลำบากแน่” (มาโกโตะ)
“ใช่, ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อไหร่มอนสเตอร์จะโผล่มา, ดังนั้นเรามีตารางการลาดตระเวณที่มีกะที่ครอบคลุม 24 ชั่วโมง”
โห
ผมควรจะช่วยเขาด้วยมั้ย?
ทั้งหมดนี่ผมเป็นฮีโร่ที่ถูกจ้างจากประเทศแห่งน้ำด้วย
“ว่าแต่, ชั้นสามารถกลับไปเป็นอัศวินผู้คุ้มกันได้ ต้องขอบคุณนาย, ฮีโร่-โดโนะ! นายได้รับคำขอบคุณจากชั้น!”
“ไม่, นั่นเป็นตำแหน่งเดิมของนายยังไงซะ” (มาโกโตะ)
“ครอบครัวของชั้นเป็นครอบครัวที่ถือชื่อของโล่แห่งราชวงศ์โรเซสมาเป็นหลายชั่วอายุคน ต้องขอบคุณนาย, ชั้นได้เกียรติของชั้นกลับคืนมา!”
อุว้าาา…แล้วผมเอาตำแหน่งที่สำคัญนี้ไปจากเขา?
ความรู้สึกผิด…
แต่ตาแก่ไม่รู้สึกว่าผมกระอักกระอ่วนแค่ไหนและแค่หัวเราะมันออกมา
“ที่นี่เป็นสวนที่ฉุดลมหายใจไม่ว่าจะกี่ครั้งที่ชั้นเห็น ไม่คิดอย่างนั้นเหมือนกันเหรอ?”
สวนยิ่งใหญ่ของปราสาทโรเซสมีดอกไม้บานตลอดปี
“ช-ใช่” (มาโกโตะ)
ผมไม่สนใจดอกไม้เลยซักนิด ผมแต่มาดูว่ามันมีสปิริตหรือไม่
“พวกเราต้องทำให้ดีที่สุดเพื่อคุ้มกันภาพแบบนี้”
ตาแก่พูดระหว่างที่จับดอกไม้และชื่นชมมัน
…มันไม่เข้ากับผู้ชายตัวใหญ่มาก, แต่ผมไม่ควรแหย่เขาที่นี่
ตาแก่เป็นพวกโรแมนติกอย่างคาดไม่ถึง
“เมื่อเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ฟื้นคืนชีพ, ชั้นจะเป็นโล่ของฮีโร่-โดโนะของเรา
“ใช่, ชั้นจะหวังพึ่งนายนะ” (มาโกโตะ)
ทั้งหมดเพราะการป้องกันผมกระดาษ
สกิลของตาแก่ที่อนุญาตให้เขารับการโจมตีจากยักษ์แล้วยังสบายดี พึ่งพาได้มากๆ
“ว่าแต่, อะไรคือแผนการเดินทางทางเหนือที่เจ้าหญิงโซเฟียพูดถึงล่ะ?” (มาโกโตะ)
นั่นเห็นได้ชัดว่าจะเป็นงานแรกหลังจากได้รับแต่งตั้งให้เป็นฮีโร่
“โออ้, เรื่องแผนนั่น! ฮีโร่-โดโนะ, รู้เรื่องที่เราเป็นฝั่งตะวันตกของทวีปและนั่นเป็นฝั่งเหนือของทวีป, ใช่มั้ย?”
“อืม, ปีศาจใช้ชีวิตอยู่ทางเหนือของทวีป, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมจำได้ที่เรียนมาเกี่ยวกับมันในวิหารแห่งน้ำ
“ใช่ นายพลปีศาจทั้ง 9 ที่เคารพเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ฝั่งเหนือของทวีปได้ถูกปกครองโดย 3 คนที่รอดชีวิตทำหน้าที่เป็นเจ้าปีศาจ”
ผมได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนั้น
มันยังถูกเรียกว่าทวีปปีศาจ
“เป็นไปได้มั้ยที่แผนเดินทางทางเหนือจะ…” (มาโกโตะ)
ผมรู้สึกว่าผมมีความคิดแล้วว่ามันเรื่องอะไร
“ก่อนที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพ, เราจะกำจัดเจ้าปีศาจในทางเหนือของทวีป นั่นคือแผนเดินทางทางเหนือ”
“โออ้…” (มาโกโตะ)
กำจัดเจ้าปีศาจ
ในที่สุดก็มีอีเว้นท์แบบนั้น
ในฐานะที่เป็นผู้เล่นอาร์พีจี มันมีเยอะให้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้, แต่ผมรู้สึกว่าความแข็งแกร่งปัจจุบันของผมจะไม่พอ
อย่างที่ผมคิด, ผมควรเชี่ยวชาญเวทมนตร์สปิริต
“นายไม่กลัวเหรอ, ฮีโร่-โดโนะ?”
“เอ๋? ใช่, ชั้นไม่รู้ว่าเจ้าปีศาตแข็งแกร่งขนาดไหน, แต่ดูเหมือนชั้นต้องฝึกเวทมนตร์เพิ่ม” (มาโกโตะ)
“นายยังดูเหมือนนายรอคอยมัน ช่างพึ่งพาได้”
ผมดูเหมือนอย่างนั้น หือห์
ฟังเหมือนผมเป็นคนอันตราย
“ยังไงซะ, ชั้นต้องกลับไปลาดตระเวนต่อแล้ว”
“ได้ ขอบคุณที่สอนชั้นหลายๆอย่าง” (มาโกโตะ)
ผมขอบคุณตาแก่ และกลับไปฝึกต่อ
หรือเหมือนกับ, ผมจะชอบเธอนายคุยกับชั้นในท่าทางที่คุ้นเคยกับชั้นมากกว่า
เหมือนเมื่อก่อน
(มาโกโตะ, นายไปได้สวยกับผู้คนในประเทศแห่งน้ำ, หือห์) (โนอาห์)
“โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)
(ชั้นคุยกับเทพธิดาแห่งน้ำ, เออร์แล้ว เธอบอกว่าเธอไม่ถือที่นายเป็นฮีโร่ มันไมมีนักสู้ที่แข็งแกร่งในประเทศแห่งน้ำ, ดังนั้นเธอดีใจ, รู้มั้ย?) (โนอาห์)
“เข้าใจแล้ว… งั้นท่านก็คุยกับเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ได้?” (มาโกโตะ)
ไม่ใช่ว่าพวกท่านสาบานว่าเป็นศัตรูกันเหรอ?
(มีสงครามเมื่อนานมาแล้วไม่ได้หมายความว่าเราจะคุยกันภายหลังไม่ได้, ใช่มั้ย?) (โนอาห์)
“ยังไงซะ, นั่นก็จริง…” (มาโกโตะ)
ถ้าคุณคุยกับศัตรูไม่ได้หลังจากสงคราม, อเมริกาคงจะคุยกับใครไม่ได้เลย
ในดินแดนสวรรค์ดูเหมือนมันจะเป็นเวลานานแล้วด้วย
(มันเป็นแบบนั้น แต่นายไม่สามารถได้การปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดาแห่งน้ำนะ ดังนั้นอย่าคาดหวังกับนั่น, โอเคมั้ย?) (โนอาห์)
“ผมไม่ขอมากเกินไปหรอก ผมโอเคกับแค่การปกป้องจากพระเจ้าของท่าน, โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)
(เด็กดี, เด็กดี พยายามเข้า~) (โนอาห์)
ผมไม่ได้ยินเสียงของโนอาห์-ซามะอีกต่อไป
“ฮ่าาห์…” (มาโกโตะ)
โอ้ ยังไงซะ, มาพยายามฝึกกันเถอะ
ทั้งหมดนี่มีการต่อสู้กับเจ้าปีศาจเห็นว่ารออยู่
…ฮีโร่, หือห์
อะไรจะเกิดขึ้น, ผมสงสัย
—{ฟุฟุ}
หืม?
ผมเหมือนกับได้ยินเสียงหัวเราะ
ผมหูแว่วเหรอ?
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน