บทที่ 57 ขุดหน่อไม้
บทที่ 57 ขุดหน่อไม้
เหมือนกับปีนั้นที่บังเอิญได้ยินข่าวคราว นางก็ตกใจจนนอนไม่หลับมาหลายวันหลายคืน จนในที่สุดก็ยังคงกลัวที่จะสร้างปัญหาและไม่กล้าพูดอะไรออกมา ทำให้เหตุการณ์กลายมาเป็นเช่นนี้
เมื่อนึกถึงปีนั้น นางกับแม่เถียน เฮ้อ…
ความลำบากและความรับผิดชอบที่อยู่ในใจ ก็เป็นสิ่งที่นางทำให้เกิดขึ้นมาด้วยน้ำมือของนางเอง ซึ่งโทษคนอื่นไม่ได้เลย
กู้เสี่ยวหวานพาพวกน้อง ๆ มาถึงป่าไผ่อย่างรวดเร็ว ดวงอาทิตย์ยังไม่โผล่ขึ้นมาทักทาย ภายในป่าไผ่ยังคงหนาวเย็นอยู่เล็กน้อย เพียงแต่กู้เสี่ยวหวานไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลยสักนิด รอตอนที่ขุดหน่อไม้สักครู่หนึ่งแล้วจะต้องร้อนขึ้นมาอย่างแน่นอน
นางนำตะกร้าไปไว้อีกด้านหนึ่ง จากนั้นก็จับจอบเอาไว้แล้วเริ่มสอนพวกน้อง ๆ หาหน่อไม้อยู่ในกลุ่มใบไผ่ที่หนาแน่น
“หน่อไม้ที่ก่อนจะโผล่มาจากดินเรียกว่า ‘หน่อไม้ฤดูหนาว’ และหลังจากออกมาจากดินแล้วเรียกว่า ‘หน่อไม้ฤดูใบไม้ผลิ’ ตอนนี้พวกเราต้องขุดหน่อไม้ฤดูหนาวที่เติบโตอยู่ในดินและจะไม่โผล่ออกมา หากไม่ขุดขึ้นมา ปีหน้าพวกมันก็จะเน่าเปื่อยอยู่ในดิน” กู้เสี่ยวหวานพูดไปด้วยพลางพาพวกน้อง ๆ ค้นหาไปด้วย
“ท่านพี่ หน่อไม้ฤดูหนาวเติบโตอยู่ในดิน เช่นนั้นพวกเราจะทำอย่างไรถึงจะหาเจอล่ะ?” เมื่อกู้หนิงผิงได้ยินว่าหน่อไม้ฤดูหนาวเติบโตอยู่ในดินก็กระวนกระวายใจขึ้นมา เมื่อวานได้ฟังที่พี่สาวพูด หน่อไม้ฤดูหนาวคือหน่อของต้นไผ่ขนที่เกิดจากการเจริญเติบโตของตาบนรากไผ่ที่อยู่ใต้ดิน แต่รากไม้ไผ่ที่ซ่อนอยู่ใต้ดินภายในสวนป่าไผ่นี้คล้ายกับตาข่ายใยแมงมุมที่ถี่ยิบ อีกทั้งไม่ใช่ว่ารากไม้ไผ่ทุกรากจะมีหน่อไม้ฤดูหนาวเติบโตขึ้นมา
ทุกคนล้วนมาขุดหน่อไม้ ถ้าหากหน่อไม้เติบโตอยู่ในดิน เช่นนั้นจะมองเห็นได้อย่างไรล่ะ? หรือว่าจะต้องขุดป่าไผ่ทั้งหมดนี้เลยหรือ? ป่าไผ่ที่กว้างใหญ่เช่นนี้ เพียงเพื่อหาหน่อไม้ฤดูหนาวแล้ว ก็คงต้องขุดจนเหนื่อยตาย
“ถามได้ดี!” เมื่อกู้เสี่ยวหวานฟังคำถามอันตรงประเด็นของกู้หนิงผิง นางก็พูดชมขึ้นมา “เมื่อวานข้าไม่ได้บอกพวกเจ้าว่าขุดอย่างไร ก็เป็นเพราะวิธีการเหล่านั้นล้วนเป็นการวางแผนการรบบนกระดาษ วันนี้ข้าจะบอกพวกเจ้าว่าจะหาหน่อไม้ฤดูหนาวเจออย่างไร หากจะขุดล่ะก็ให้มาตามข้า เพราะข้าเป็นพี่สาวคนโต มีพละกำลังมากกว่าพวกเจ้า ส่วนพวกเจ้าก็รับหน้าที่ค้นหา”
จากนั้นก็เริ่มสอนพวกเขาว่าในระหว่างที่อยู่ในป่าไผ่ หากพบว่าพื้นดินโคลนอ่อนยวบหรือมีรอยร้าว และมีรอยแยกหนึ่งรอยอยู่ตรงกลางพร้อมที่จะขยายออกรอบด้าน เมื่อใช้เท้าเหยียบลงไปจะรู้สึกอ่อนนุ่ม ที่นั่นจะต้องมีหน่อไม้ฤดูหนาวอย่างแน่นอน เพียงขุดดินโคลนที่อ่อนนุ่มออกเล็กน้อยก็จะสามารถมองเห็นปลายแหลมของหน่อไม้ที่อยู่ข้างในแล้ว
ในระหว่างที่กู้เสี่ยวหวานพูด ก็เห็นรอยแยกเล็ก ๆ และตรงกลางหลวมอย่างที่พูดมา นางจึงรีบใช้มือเขี่ยดินอันร่วนซุยออก เป็นดังที่คาดไว้จริง ๆ ยังไม่ทันได้เขี่ยดินออกมากมายก็เห็นว่าตรงกลางรอยแยกนั้นมีปลายแหลมของหน่อไม้โผล่ออกมาแล้ว
“ท่านพี่ มีจริง ๆ ด้วย!” กู้หนิงอันระงับความรู้สึกเอาไว้ไม่ไหวจึงพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น
“ใช่แล้ว พวกเจ้าก็ไปหาบริเวณรอบ ๆ ดูว่ามีสถานที่ใดที่ดินร่วนผิดปกติหรือไม่ จากนั้นพวกเจ้าก็เขี่ยมันออกมา นำใบไผ่บริเวณรอบ ๆ ทั้งหมดทิ้ง และเก็บไว้ที่นี่ รอพี่ไปขุดสักครู่หนึ่ง” กู้เสี่ยวหวานยังไม่ทันพูดจบ ทั้งสามคนก็แยกออกไปคนละด้านพร้อมกับลงมือทำ ส่วนตัวนางเองแกว่งจอบขึ้นมาขุดห่างจากหน่อไม้อยู่ไม่ไกลมากนัก
ตอนชาติก่อนของกู้เสี่ยวหวานก็ชอบไปขุดหน่อไม้กับคุณตาที่สุด และวิธีการขุดหน่อไม้เหล่านี้ล้วนถ่ายทอดมาจากคุณตา
กู้เสี่ยวหวานแกว่งจอบขึ้นมา จากนั้นก็เหวี่ยงจอบห่างจากบริเวณยอดแหลมของหน่อไม้ประมาณยี่สิบเซนติเมตร พร้อมกับใช้แรงขยับมันขึ้นมา
หน่อไม้ฤดูหนาวขุดยากมาก จะต้องขุดดินบริเวณรอบ ๆ หน่อไม้โดยไม่หยุดขุดเจาะรอบหน่อไม้จนกว่าจะหารากไผ่พบ ถึงจะถือว่าได้ขุดไปจนถึงปลายสุดแล้ว จากนั้นก็สับมันออกมาจากรากไผ่
แต่หากไม่ระวังใช้จอบขุดโดนหน่อไม้ เช่นนั้นหน่อไม้ต้นนี้ก็คงจะไม่สมบูรณ์แบบแล้ว
ในส่วนของด้านบนนั้นก็คือหน่ออ่อนที่กำลังจะโผล่พ้นดิน รสชาติไม่ค่อยดีเท่าไรนัก ส่วนที่ดีที่สุดนั้นจะอยู่ด้านล่างสุด ฉะนั้นบอกได้เลยว่าการขุดหน่อไม้จะต้องมีความอดทน อดกลั้น และจะต้องแกว่งจอบสับอย่างแม่นยำ แต่อย่าลงแรงหนักทีเดียว
หากขุดได้ไม่ลึก ก็จะทำให้หน่อไม้ได้รับความเสียหายง่าย หน่อไม้ที่มีสภาพครึ่ง ๆ กลาง ๆ ก็คือหน่อไม้ที่ขุดไม่ถึงทั้งต้น หากเป็นเช่นนั้นหน่อไม้ที่ขุดออกมาก็จะมีดินโคลนปนเปื้อนอยู่บนนั้นและไม่สะอาด
กู้เสี่ยวหวานเป็นผู้เชี่ยวชาญในการทำงานการเกษตร เมื่อตอนยังเด็กนางก็ชอบตามหลังคุณตาไปทำการเกษตรทุกที่อย่างไม่หยุด จนเติบโตขึ้นมาแล้วก็ยังเป็นนักเรียนดีเด่นของคณะเกษตร
ดังนั้นการทำเกษตรจึงเป็นเรื่องที่นางเชี่ยวชาญอย่างมาก
แต่ร่างกายนี้ของกู้เสี่ยวหวานมีพละกำลังค่อนข้างน้อยเกินไป ยังเด็กและรูปร่างเล็ก แถมไม่มีกำลังแขน เมื่อเหวี่ยงจอบเพียงไม่กี่ครั้งก็รู้สึกเจ็บฝ่ามือ และก็รู้สึกปวดแขนเล็กน้อย
แต่เมื่อนึกถึงอย่างใจลอยว่าในตอนกลางวันจะมีหน่อไม้ผัดผักดองเค็มกินก็มีแรงกลับมาอีกครั้ง
เมื่อใช้เวลาโดยประมาณหนึ่งเค่อ กู้เสี่ยวหวานถึงขุดหน่อไม้ต้นนั้นออกมาได้ ลักษณะภายนอกนั้นเรียบเนียนและมีสีเหลืองอ่อน
หน่อไม้ฤดูหนาวเทียบไม่ได้กับหน่อไม้ฤดูใบไม้ผลิที่ทั้งหยาบและใหญ่ แถมรสชาติของมันยังดีกว่าหน่อไม้ฤดูใบไม้ผลิเป็นเท่าสองเท่าตัว
เพราะหน่อไม้ฤดูหนาวยังไม่ได้โผล่ขึ้นมาจากดิน ดังนั้นคุณภาพหน่ออ่อนนั้นจะนุ่ม ขาวสะอาดเหมือนหยก หอมสะอาดบริสุทธิ์ และมีสารอาหารมากมายหลากหลาย
หลังจากขุดหน่อไม้หน่อแรกขึ้นมาได้ กู้เสี่ยวหวานก็ยกหน่อไม้ขึ้นมาอย่างตื่นเต้น พร้อมกับเรียกน้อง ๆ ทั้งสามคน “พวกเจ้ารีบมาดูเร็ว ข้าขุดหน่อไม้ได้แล้ว”
เมื่อกู้หนิงอันและกู้หนิงผิงได้ยินเสียงเรียกของพี่สาว ก็ส่งเสียงอุทานออกมาเบา ๆ พร้อมกับวิ่งกลับไปหา กู้เสี่ยวอี้วิ่งตามหลังมาติด ๆ อย่างตื่นเต้น นางวิ่งไปด้วยพร้อมกับตะโกนไปด้วย “ท่านพี่ ให้ข้าดูหน่อย!”
เมื่อพวกเด็กทั้งสามคนวิ่งกลับมาแล้ว สายตาของแต่ละคนก็มองไปที่หน่อไม้สีเหลืองอ่อนหน่อนั้นที่อยู่ในมือของพี่สาว
ทั้งหมดต่างตื่นเต้นเล็กน้อย “ท่านพี่ หน่อไม้ฤดูหนาวนี้มีรูปร่างเล็กมาก ช่างน่ารักจริง ๆ!”
หน่อไม้ฤดูหนาวไม่ใช่แค่น่ารัก แต่รสชาติยังอร่อยอีกด้วย!
กู้เสี่ยวหวานกล่าวขึ้นมา “หน่อไม้ฤดูหนาวได้รับการยอมรับว่าเป็นจักรพรรดินีของหน่อไม้ เมื่อเทียบกับหน่อไม้ฤดูใบไม้ผลิแล้ว คุณภาพของเนื้อยิ่งอ่อนนุ่มกว่ามาก สารอาหารก็ยิ่งมีมากมายหลากหลาย รสชาติก็ยิ่งสดอร่อย และถูกยกย่องว่าเป็น ‘ผักชนิดแรก’!”
“ท่านพี่ ท่านพูดจนข้าน้ำลายไหลเลย” กู้หนิงผิงกลืนน้ำลาย พลางลูบศีรษะอย่างเก้อเขินเล็กน้อย พร้อมกับพูดอย่างขัดเขิน
“ไม่เป็นไร ข้าจะกลับไปผัดให้พวกเจ้าหนึ่งถ้วย รับรองว่าจะทำให้พวกเจ้าวางถ้วยไม่ลงเลยละ พอแล้ว อย่ามัวพูดกันอยู่ตรงนี้เลย ทุกคนรีบแยกกันไปหาเถอะ!”
กู้หนิงอันที่เป็นพี่ชายคนโตที่ใจเย็นมากที่สุดในสามคนนี้ เขานึกถึงวิธีหาหน่อไม้ฤดูหนาวที่พี่สาวสอนพวกเขาเมื่อครู่อย่างรอบคอบ จึงเก็บกิ่งไผ่เล็ก ๆ ที่อยู่บนพื้นมาใช้แทนเครื่องมือ เขี่ยไปเขี่ยมาอยู่บนพื้น
ในสถานที่ที่ดินค่อนข้างหลวม กู้หนิงอันก็ค่อย ๆ เขี่ยอย่างระมัดระวัง
ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น และกู้หนิงอันก็หาหน่อไม้หน่อที่สองเจอ
“ท่านพี่ รีบมาเร็ว ที่นี่ก็มีอีกหน่อหนึ่ง” กู้หนิงอันร้องเรียก
……………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
ขุดหน่อไม้ฤดูหนาวนี่ดู ๆ ไปแล้วก็ต้องใช้ฝีมืออยู่เหมือนกันนะ
ไหหม่า(海馬)